Die verlossing kom van ons God

Have you ever wondered why some of Jesus’s stories seem to complicate or even obscure truth rather than clarify or simplify it? Perhaps it’s that God, who knows us better than ouselves, is not content to speak simply to the rational intelligence, but informs us instead through imagination, intuition, wonder and epiphany – Luci Shaw

Die verlossing kom van ons God

In Openbaring 7 lees ons van die groot menigte – wat niemand kon tel nie – wat voor die troon en voor die Lam gestaan het. Hierdie menigte roep toe hard uit: Die verlossing kom van ons God wat op die troon sit en van die Lam (vers10). Hier is twee dinge van belang:

  • Die verlossing kom van God – Hy is as ‘t ware die Eienaar van verlossing. Wat beteken dit as ek sê dat die verlossing van God kom?
    • In ons verlossing staan God sentraal – Hy is die middelpunt.
    • God is die Bron van ons verlossing.
    • Net God kan verlos – niemand en niks anders nie.
  • Die verlossing kom van ons God. Hier lees ons iets van die identiteit van God:
  1. oDit kom van ‘n spesifieke God en van niemand anders nie.
  2. oGod is verlossing.
  3. oAnder gode kan nie verlos nie.

Sjoe, hierdie is ‘n mondvol. Kom ons kyk na die verskillende elemente. Volgende keer kyk ons na God as die Eienaar van ons verlossing.




Die noodsaaklikheid van geloof

The Shema means that you have to love God intellectually (“with all thy heart), emotionally “with all thy soul”) and practically (“with all thy might) – Mordecai Kaplan

Die noodsaaklikheid van geloof

Die woorde geloof en glo word algemeen in ons taal gebruik. Politici vra dat ons in hulle beleid moet glo; die huwelik is basies ‘n geloofsband tussen twee mense wat mekaar ken, vertrou en in mekaar glo. Omdat die lewe so onseker is, kyk ons na mense, instellings en idees waarin ons kan glo. Geloof, vertroue, hoop spruit voor uit ‘n lewe van teenstrydighede – lewe en dood, trou en ontrou, behoort en verraad, ens. Ons hele lewe is een van geloof in onsself of ons familie of ons vriende, planne, mense instellings, ens. Ons soek vir iets of iemand om ‘n rots of anker te wees waaraan ons kan vashou terwyl die wêreld buite beheer is – altans so voel dit vir ons.

 

Geloof is ‘n onvervreembare eienskap van die mens se bestaan. Ons het wel ‘n keuse in wie of in wat ons glo. Maar of ons nou in iets of in iemand glo, dit is ‘n noodsaaklikheid – dit is deel van menswees in die wêreld. Dit is ons aard om ons hand uit te steek na die onbekende en te hoop vir wat ons mag kry.

As die Apostoliese Geloofsbelydenis met Ek glo … begin, vra dit van mense wat die belydenis lees om hulle behoefte aan kennis, vertroue en aan iets te behoort, te erken – iets buite hulleself. Ons het baie behoeftes – kos, skuiling, doel en vriendskap. Ons kan self sekere van hierdie behoeftes hanteer. Daar is egter ‘n behoefte wat in elke mense ingebou is – om God te ken. Augustinus stel dit so: U het die ewigheid in ons harte geplaas en ons harte is rusteloos totdat hulle in U rus. Hierdie gevoel van ontevredenheid word net bevredig as ons ontdek dat ons gemaak is om God te ken en lief te hê. Geloof is as ons geestelike honger bevredig word. Die Apostoliese Geloofsbelydenis sê vir ons wat ons behoefte is – ‘n behoefte om in God te glo.




Verlossing as die identiteit van God

Jesus’ signs and wonders were his calling card, one of the proofs that the kingdom of God had come – John Wimber

Verlossing as die identiteit van God

Die verlossing kom van ons God wat op die troon sit en van die Lam (Openbaring 7:10).

Ons het gesê dat God die Eienaar van verlossing is – die verlossing behoort aan Hom. Hier is ‘n belangrike woord in hierdie vers wat ons nie moet miskyk nie: ons. Wat sê dit vir ons?

  • Dit kom van ‘n spesifieke God en van niemand anders nie.

Wie is hierdie God? Dit is die God wat in die Bybel geopenbaar word: Yahweh, die God van die Ou Testament, en in die Nuwe Testament aan God die Vader van Jesus Christus. Verlossing is die eiendom van hierdie besondere God. Wat hierdie God van al die ander gode onderskei, is juis sy vermoë om te verlos.

Petrus en Johannes staan voor die Joodse Raad (Handelinge 4). Hulle het pas ‘n verlamde man genees. Wat die hoëpriester en sy trawante wou weet is: Deur watter krag en in wie se naam het julle dit gedoen? Hier was ‘n spesifieke gebeurtenis wat voor baie getuies gebeur het. Petrus antwoord: Julle almal en die hele volk Israel moet weet dat dit in die Naam van Jesus Christus van Nasaret is dat hy hier gesond voor julle staan – dié Jesus vir wie julle gekruisig het, maar wat God uit die dood opgewek het. Op hierdie fondament, maak Petrus die volgende aanspraak: Hy bring die verlossing en niemand anders nie. Daar is geen ander naam op die aarde aan die mense gegee waardeur God wil dat ons verlos moet word nie.

Daarom beklemtoon die Bybel dit dat ons God moet ken. En dit is die ewige lewe (volgens Johannes dieselfde as verlossing): dat hulle U ken, die enigste ware God, en Jesus Christus, wat deur U gestuur is (Johannes 17:3).

  • God is verlossing.

Die Bybel sê dat verlossing die identiteit van God definieer. In Deuteronomium 32:15 word God as die Rots wat hom gered het, beskryf. So lees ons dat die bejaarde Simeon die baba Jesus in sy arms neem en God prys: Omdat my oë u verlossing gesien het (Lukas 2:30). Die God wat in die Ou Testament as Yahweh en in die Nuwe Testament as Jesus van Nasaret geopenbaar word, is die God wat verlos. Dit is ‘n teken van sy uniekheid – die beslissende teken van sy identiteit.

  • Ander gode kan nie verlos nie.

Die teken wat vals gode van die ware God onderskei is die vermoë om mense te verlos. Afgode kan nie doen wat hulle belowe nie.

God is die enigste God wat kan verlos – dit is deel van sy identiteit




Mag ek weer trou na ’n egskeiding?

Mag ek weer trou na ‘n egskeiding? – Jan van der Watt

Egskeiding is inderdaad in ons tyd ’n groot probleem. Daarmee saam gaan die probleem van hertrou. Mag jy met iemand anders hertrou nadat jy geskei het? Maklike antwoorde is daar nie altyd nie. Daar is twee dinge wat ons eers net moet noem.

  1. Wette in die Bybel moet ons nooit lees asof hulle alleen staan nie. Die lewe is baie meer ingewikkeld en Jesus het dit geweet. Daarom gebruik Hy die voorbeeld van die seun of ‘n os wat in die put val op die Sabbat (Luk 14:5). Hier het ‘n mens met die kompleksiteit van die lewe te doen. Almal weet jy mag nie werk op ‘n Sabbat nie. Net so weet almal dat ons lewe moet red en spaar, want God is ‘n God van lewe. Die twee wette bots hier – wat nou gemaak? Jesus het egter gewys dat die wet om lewe te red belangriker is as om die Sabbat te hou, soos ons uit Luk 14:1-6 sien. Hy het ‘n keuse vir die belangrikste saak geneem. Daarmee impliseer Jesus nie dat Hy die Sabbatswet gebreek het nie, maar juis gedoen het wat toelaatbaar is. Hoewel ons soms in die Bybel direkte opdragte kry, raak die lewe soms so gekompliseerd dat ‘n klomp opdragte gelyk ter sprake is. Nog ‘n voorbeeld: as Piet vir Sannie wil vermoor en sy hardloop deur die kamer waar jy staan en kruip onder die bed weg. Sy vra jou om niks te sê nie. Piet kom in en vra waar is Sannie, want hy wil haar doodmaak. Wat gaan jy doen? Gaan jy ‘jok’ en sê jy weet nie of gaan jy deel van die moord word?
  2. Die Bybel bestaan uit 66 boeke wat oor honderde jare geskryf is. Geleidelik, soos God Homself aan mense openbaar het, het dinge al hoe duideliker geword. Ons moet dus nie net een boek in die Bybel lees nie, want almal praat saam om vir ons die openbaring van God te gee. Ons noem dit die inner-kanoniese gesprek. Dit beteken dat daar selfs ontwikkeling in gedagtes kan wees, soos aanvanklik moes die Jode nie varkvleis eet nie of moes allerhande reinheidsgebooie nakom. Jesus hetkom verander. Juis die tema van egskeiding is hier ‘n goeie voorbeeld. In die tyd voor Jesus was dit maklik vir Jode om te skei. Die man kon vir sy vrou eenvoudig ‘n brief gee wat sê hy skei van haar, dan was dit verby. (Daar was egter ander sosiale reëls wat dit darem nie heeltemal so maklik gemaak het nie, maar hierdie is nie die plek om dit te bespreek nie). In sommige beperkte gevalle kon ‘n vrou ook van haar man geskei het. Jesus het egter die saak in ‘n ander lig kom stel: Hy het kom sê dat mens nie mag skei nie! (Mk 10:5-10). In Matteus 5:32, wat biejtie later geskryf is, kry ons iets anders: daar word gesê dat mens nie mag skei nie, behalwe in die geval van owerspel. In 1 Kor 7:15 gaan Paulus nog verder en sê dat mens nie mag skei nie, maar as jou ongelowige man wil skei, moet hy dit maar doen. Dan noem Paulus die rede – om in vrede te leef is belangriker as om getroud te bly en mekaar te verskeur. (Ons sien hier weer twee wette wat bots). Die verskillende dele van die Bybel wys vir ons dat hoewel Jesus dit duidelik gestel het dat mens in beginsel nie moet skei nie, daar tog soms situasies kom waar ander redes so gewigtig raak dat dit wel toelaatbaar word om te skei. Jesus se verbod was nie so absoluut dat dit nooit mag gebeur nie. Daar moet egter baaaaie goeie redes wees daarvoor.

Dit bring ons nou by die vraag of iemand wat geskei is weer mag trou? Kom ons kyk na die tekste.

In die huis het die dissipels Hom weer hieroor uitgevra. 11Hy sê toe vir hulle: “Elkeen wat van sy vrou skei en met ’n ander een trou, pleeg egbreuk teen sy vrou. 12En as ’n vrou van haar man skei en met ’n ander een trou, pleeg sy egbreuk.”

Mat 5:32: “Maar Ek sê vir julle: Elkeen wat van sy vrou skei behalwe oor owerspel, maak dat sy egbreuk pleeg, en iemand wat met die geskeide vrou trou, pleeg ook egbreuk.”

Mat 19:9: 9Ek sê vir julle: Elkeen wat van sy vrou skei, behalwe oor owerspel, en met ’n ander een trou, pleeg egbreuk.”

Rom 7:2-3: Die getroude vrou, byvoorbeeld, is deur die wet aan haar man gebind so lank as hy lewe. As haar man te sterwe kom, is sy onthef van die wet wat haar aan haar man gebind het. 3Maar as sy ’n ander man se vrou word so lank as haar man lewe, sal sy as ’n egbreekster beskou word. As haar man gesterf het, is sy egter vry van die wet en is sy nie ’n egbreekster as sy ’n ander man se vrou word nie.

Die boodskap in die Bybel is redelik eenduidig dat ’n vrou of man wat skei nie ’n tweede maal met iemand anders mag trou nie. Daar is tog uitsonderings, soos as een van die huweliksmaats doodgaan of as ’n ongelowige skei, of so lyk dit in elk geval.

  • Uit hierdie tekste kan ons aflei dat twee mense wat getrou het, in beginsel lewenslank aan mekaar behoort, selfs nadat hulle geskei het (want mens moet eintlik nie skei nie). Om met iemand anders te trou mag nie ‘n rede wees om te skei nie. Jy moet ook altyd die moontlikheid ooplaat dat daar weer versoening kan kom. As jy met ander woorde met ‘n geskeide vrou trou, ontneem jy in ‘n sekere sin die moontlikheid vir versoening met haar vorige man. As een van die huweliksmaats egter doodgaan is die moontlikheid vir versoening en om weer te trou verby. Dan kan die vrou of man weer trou.
  • Dit lyk tog of Paulus in 1 Kor 7:15 wel die geleentheid open dat ‘n ongelowige man van sy vrou kan skei en dat sy dan nie meer gebind (die Griekse woord vir ‘slaaf wees’ word hier gebruik – in die antieke is daar ‘n hele paar skrywers wat die huwelik en slawerny vergelyk) is nie. Wat persies hier bedoel word is nie eenduidig nie. Sekere kommentatore sien hierdie uitspraak inderdaad as ‘n opheffing van die vereiste om nie weer te trou nie. So word vir vrede eerder as vir ‘n vernietigende huwelik gekies. Dit is bekend as die ‘Paulinies voorreg’. Ander kommentatore voel dat mens nie sover moet gaan om te sê dat die geskeide weer mag trou nie. As mens die argumente opweeg, lyk dit tog of Paulus sê dat hertrou eintlik nie moet gebeur nie, maar dat in uiterste omstandighede dit wel ‘n moontlikheid is. Dit wil lyk of dit parallel loop met gedagte van egskeiding. Dit mag nie, maar in uiterste gevalle mag dit wel.
  • Dit lyk dus of hertrou nie ‘n opsie is nie – mens moet tot die uiterste toe gaan om te versoen. Maar in uiterste gevalle, waar die lewe deur onvrede opgevreet word, mag dit as moontlikheid gesien word.

     

    Skrywer: Prof Jan van der Watt