A person can study for seventy years and at the end die a fool.” ~ Joodse Spreekwoord 

John Coltrane

Min mense ken die naam. Hy was die saksofoonspeler saam met Dizzie Gillespie en ook Miles Davis. In die 1950’s sterf hy amper as gevolg van die oormatige gebruik van dwelms en alkohol. Hy herstel en kom tot bekering – geen dwelms en alkohol meer nie. Hy plaas sy geloof in God.

Van sy beste musiek skryf hy na sy bekering. Dit sluit in A Love Supreme – ‘n 32 minute uitstorting van dank aan God vir sy seën. Hy wy daarin ook sy lewe aan God.

Een aand na ‘n buitengewone uitvoering van A Love Supreme kom hy terug op die verhoog. Hy voel hy sou hierdie stuk nooit beter kon speel nie. Hy sit die saksofoon op die verhoog neer en sê: Nunc Dimittus. Dit is die eerste woorde wat Simeon gesê het nadat hy vir Jesus in sy arms geneem het:

Here, laat u dienaar nou in vrede gaan volgens u woord,

Omdat my oë u verlossing gesien het

Wat U gereed gemaak her voor die oë van al die volke:

‘n lig tot verligting van die nasies en tot eer van u volk Israel.

Lukas 2:29 – 32.

John Coltrane was gereed om te gaan.

If we choose a false way of worship we shall, ere long, choose to worship a false God – C.H. Spurgeon

 Spurgeon

Luister na wat Justin Taylor oor Spurgeon, waarskynlik die grootste prediker in die geskiedenis van die kerk, sê:

Hy werk 18 uur ‘n dag. Sy versamelde preke vul 63 volumes (die grootste stel deur ‘n enkele outeur in die geskiedenis van die kerk). Hy lees ses boeke per week en onthou hulle inhoud.

Hy lees The Pilgrim’s Progress meer as ‘n 100 maal deur.  14460 lidmate word by sy gemeente gevoeg en hy doen meeste van die onderhoude vir lidmaatskap self. Hy onderrig 900 mense vir die pastoraat. Hy vestig ‘n weeshuis; hy was redakteur van ‘n tydskrif; hy skryf meer as 140 boeke; hy reageer op 500 briewe per week. Meer as 25 000 kopieë van sy preke is elke week gepubliseer. Hy preek dikwels tien maal in verskillende kerke gedurende ‘n week. Dit doen hy alles terwyl hy ly aan jig, rumatiek en Bright se siekte (‘n chroniese niersiekte). Hy leef net tot 57 jaar ouderdom. Sy vrou was ook sieklik. Hoe is dit alles moontlik, selfs vir iemand wat persoonlik gesond is? Was hy ‘n werkoholis?

Our tongues were made to bless the Lord – Isaac Watts

Hoekom verskil Christene?

Ons glo dieselfde Bybel; dieselfde Heilige Gees woon in ons; ons is almal na die beeld van God gemaak. Hoekom verskil ons dan?

Hierdie vraag is aan R. C. Sproul gerig. Hy antwoord soos volg:

Die kort antwoord is sonde.  Alhoewel ons sonde vergewe is en alhoewel die sonde nie meer oor ons heers nie, bly dit steeds en het krag. Dit lei tot verskille – ons onderwerp ons nie ten volle aan die woord van God en wat dit ons leer nie. Maar hoe kan sonde maak dat Christene van mekaar verskil?

Hier is ‘n paar moontlikhede:

• Ons fouteer as gevolg van selfbelang. Ons kies ons oortuigings, nie op grond van die argumente wat dit ondersteun nie, maar oor wat die oortuigings vir ons inhou.
• Ons fouteer as gevolg van trots. Ons kies ons oortuigings op grond van hoe hulle ons laat voel oor onsself.
• Ons fouteer as gevolg van luiheid. Ons kies ons oortuigings gebaseer op die pad van minste weerstand. Dit is meestal makliker om ons ou oortuigings te behou as om hulle te verander. Dit is makliker om ‘n saak nie te bestudeer nie as om dit te bestudeer.
• Ons fouteer as gevolg van slordige denke. Soos ons liggame soms struikel, struikel ons denke ook soms.
• Ons fouteer as gevolg van misplaaste lojaliteit. Ons glo wat ons glo omdat ons die persoon wat dit sê, liefhet. Ons wil nie mense teleurstel deur van hulle te verskil nie.

Ons maak foute; ons sal weer foute maak. Ons het ‘n volmaakte boek; die Heilige Gees woon inderdaad in ons, Dit moet ons baie dankbaar maak. Ons moet bid dat ons God se woord beter sal glo sodat ons beter sy Seun kan weerspieël.

To achieve great things, two things are needed: a plan and not quite enough time – Leonard Bernstein

Moet ek deel wees van die geloofsgemeenskap?

Afgesien van die Bybelse redes is daar ook praktiese redes om deel van die geloofsgemeenskap te wees. Hier is ‘n paar:

• Om jouself aan die geloofsgemeenskap toe te wy, is ‘n kragtige stelling in ‘n kultuur van lae toewyding. Sekere rolbalklubs verwag meer van hulle lede as die kerk. Ons woon in ‘n verbruikerskultuur waarin alles ingestel is om in jou behoeftes te voorsien en aan jou voorkeure te voldoen. As daar nie aan ons behoeftes voldoen word nie beweeg ons aan na die volgende produk of werk … Om in hierdie omgewing aan te sluit is teen die kultuur: ‘I am committed to this group of people and they are committed to me. I am here to give, more than get’” (Kevin DeYoung). Hy gaan dan verder:  “We prefer to date the church – have her around for special events, take her out when life feels lonely, and keep her around for a rainy day. Membership is one way to stop dating churches, and marry one.”
• As ek lid van die geloofsgemeenskap is, vermy ek die versoeking – wat almal van ons gereeld ondervind – om té onafhanklik te wil wees. Onafhanklikheid is iets waarvoor ons dankbaar moet wees. Die kerk is egter ook kommunaal. Ons leef hier in wedersydse ondersteunende verhoudings met mekaar – verhoudings waarin ons mekaar aanmoedig en aanspreeklik hou. Ons leef is ‘n samelewing waarin alles oor self gaan – selfbevordering, selfbelang … Die kerk gaan egter oor wedersydse onderwerping aan mekaar; oor die bevordering van ander se behoeftes.
• As ek lid van die geloofsgemeenskap is, fasiliteer dit aanspreeklikheid. As ek deel word van die geloofsgemeenskap offer ons ons aan mekaar om bemoedig en tereggewys te word en om mekaar te dien. Ons stel onsself onder leiers: Dink aan julle voorgangers wat die woord van God aan julle verkondig het. Let op hulle lewenswandel tot die einde toe, en volg die voorbeeld van geloof wat hulle gestel het (Hebreërs 13:7).

Om lid van die geloofsgemeenskap te wees is ‘n voorreg, maar ook ‘n verantwoordelikheid.