“To live was to enjoy – when every faculty was in its perfection, amidst abundance of objects which infinite wisdom had purposely suited to it… when he was at full liberty to enjoy either the Creator or the creation – to indulge in rivers of pleasure, ever new, ever pure, from any mixture of pain.” – John Wesley

Die Geestelike Dissiplines: Hoe verander God lewens (11)

Dallas Willard, Professor aan die University of Southern Califonia se School of Philosophy en leraar in die Southern Baptist Church, het ‘n belangrike boek geskryf: The Spirit of the Disciplines. [Hy is onlangs oorlede.] Ek gaan baie op hierdie boek staatmaak in hierdie reeks oor geestelike dissiplines.

Kom ons kyk na daardie aktiwiteite wat algemeen deur Christus se dissipels deur die eeue gebruik is. Ons kan die lys in twee afdelings verdeel:

1. I.Dissiplines van onthouding:

• Afsondering
• Stilte
• Vas
• Spaarsaamheid
• Kuisheid
• Opoffering

1. II.Dissiplines van betrokkenheid

• Studie
• Aanbidding
• Feesviering
• Diens
• Gebed
• Gemeenskap
• Onderwerping
• Belydenis

Volgende keer begin ons met die dissiplines van onthouding.

“Leave the works in one class. Consider one as good as another. Fear God, and be just, as has been said. And then do whatever comes before you. This way all will be well done even though it is no more than loading manure or driving a mule.” – Martin Luther

Die Geestelike Dissiplines: Hoe verander God lewens (10)

Dallas Willard, Professor aan die University of Southern Califonia se School of Philosophy en leraar in die Southern Baptist Church, het ‘n belangrike boek geskryf: The Spirit of the Disciplines. [Hy is onlangs oorlede.] Ek gaan baie op hierdie boek staatmaak in hierdie reeks oor geestelike dissiplines.

Geestelike dissiplines beteken ek neem toepaslike besluite en volg sekere maatreëls. Geestelike groei vind nie vanself plaas nie. Om die standaard, klassieke dissiplines te verwerp, om praktyke soos afsondering, vas, diens aan ander te verwerp, beteken ons moet die verantwoordelikheid aanvaar om ander doeltreffende aktiwiteite in hulle plek te plaas.

En juis om hierdie rede moet julle alles in die stryd werp om julle geloof te verryk met deugsaamheid, die deugsaamheid met kennis, die kennis met selfbeheersing, die selfbeheersing met volharding, die volharding met godsvrug, die godsvrug met liefde onder mekaar en die liefde onder mekaar met liefde vir alle mense (2 Petrus 1:5 – 8).

Wat is die besondere aktiwiteite wat as dissiplines vir ons geestelike lewe kan dien? Watter dissiplines moet ons kies vir ons individuele strategie om geestelik te groei? Dit beteken nou nie dat ons ‘n volledige lys van geestelike dissiplines moet maak nie. Ons moet ook nie aanvaar dat die dissiplines wat ons pas vir almal geldig is nie. ‘n Paar welbekende dissiplines kan aanspraak maak om op meeste lyste te kom. Daar is ‘n aantal goeie aktiwiteite wat ons nie juis as geestelike dissiplines beskou nie; daar is ander dissiplines wat ‘n belangrike rol in die verlede gespeel het maar wat nou grotendeels vergete is. So het Sint Brenden (gebore 484) van Ierland vrywillige ballingskap beoefen. Dit is vir ‘n paar eeue gebruik, maar word nie meer gebruik nie. Die waak waar ons nie slaap nie om op geestelike sake te konsentreer word nie meer algemeen gebruik nie. Die byhou van ‘n geestelike dagboek/joernaal is vir party mense ‘n belangrike dissipline alhoewel ons dit nie op die standaardlyste van dissiplines sou kry nie. Fisiese arbeid, veral vir mense  betrokke by afsondering, vas en gebed, is vir sommige ‘n geestelike dissipline (1 Tessalonisense 4:11 – 12).

As ons ons lysie saamstel, moet ons onthou dat baie min dissiplines as absoluut onontbeerlik beskou kan word. Sekere dissiplines is belangriker as ander. Die beste is om ‘n reeks aktiwiteite wat deur die eeue as doeltreffend bewys is te beoefen.

Volgende keer gaan ons kyk na ‘n moontlike lysie.

“The great God of the universe who heaped up the mountains, scooped out the oceans, and flung out the stars wants to have a relationship with you.” – Adrian Rogers

Die Geestelike Dissiplines: Hoe verander God lewens (9)

Dallas Willard, Professor aan die University of SouthernbCalifonia se School of Philosophy en leraar in die Southern Baptist Church, het ‘n belangrike boek geskryf: The Spirit of the Disciplines. [Hy is onlangs oorlede.] Ek gaan baie op hierdie boek staatmaak in hierdie reeks oor geestelike dissiplines.

Hoekom die negatiewe gesindheid teenoor die geestelike dissiplines by Christene vandag? Die probleem is dat ons dinge sien soos hulle moet wees en nie soos hulle is nie. Moderne Westerlinge glo dat almal die reg het om te doen wat hulle wil wanneer hulle wil; hulle kan geluk op alle moontlike maniere najaag; sukses beteken selftevredenheid en materiële welstand. Dit staan dan bekend as die “goeie lewe.”

Maar Jesus sê as Hy praat van die eise van dissipelskap dat ons afstand moet doen van ons gesinne – ja, selfs sy eie lewe (Lukas 14:26). Dit verstaan ons nie. Jesus se stelling dat hy wat sy lewe wil red dit moet verloor, maak geen sin nie. David Hume, bekende Skotse skrywer sê: Celibacy, fasting, penance, mortification, self-denial, humility, silence, solitude and the whole train of monkish virtues … serve to no manner of purpose. Hierdie vooroordele is selfs sterker vandag. Hoekom? Omdat Protestante enige siening dat Christelike verlossing dissiplines in hulle geestelike lewe nodig het, verwerp het. Die Westerse wêreld as geheel is bevooroordeeld teenoor enige dissiplines as deel van ons godsdienslewe.

Hoekom? Ons glo dat die fundamentele beginsel van Protestante is dat verlossing die gevolg is van versoening deur geloof en nie deur werke nie. Die feit dat selfonthouding – die dissiplinering van ons natuurlike begeertes –  ‘n sentrale leerstuk in die Nuwe Testament  is, word gerieflikheidshalwe geïgnoreer. Die gevolg is ‘n feitlik universele onvermoë om te verstaan wat die dissiplines vir ons geestelike lewens is. Die gedeeltes wat oor selfonthouding gaan, word geïgnoreer of vergeestelik. Die gevolg is dat meeste mense verbaas is as hulle hoor dat hierdie dissiplines vir hulle lewe relevant mag wees.

As ons na Jesus kyk is daar ‘n belangrike punt wat ons nie moet ignoreer nie; die aktiwiteite wat met die dissiplines verband hou, het geen waarde in hulleself nie. Die doel van die geestelike lewe is nie vas, gebed, sing van liedere, ens nie. Inteendeel, dit is die volle vreugde om God en ons medemense se liefde aktief te ondervind in ons daaglikse lewe – ons normale bestaan daar waar ons geplaas is. Mense wat dink dat hulle geestelik meerderwaardig is, want hulle beoefen dikwels ‘n dissipline soos vas of afsondering verstaan nie. Die noodsaaklikheid om dikwels ‘n dissipline te beoefen is nie ‘n teken van krag nie, maar van swakheid. As ‘n sekere dissipline vir ons maklik is om te beoefen, het ons dit waarskynlik nie so baie nodig nie. Die dissiplines waarin ons nie “goed” is en nie geniet nie, is waarskynlik die dissiplines wat ons moet beoefen.

“This sense of being made in God’s image calls us all constantly to look for it in others and to do what we can to help them acknowledge it and to realize it by joining in worship. We thereby carry to others the answer to their inmost longing, a yearning for union with the Trinity, a thirst to respond with adoration to the God who made them.” – Marva Dawn

Die Geestelike Dissiplines: Hoe verander God lewens (8)

Dallas Willard, Professor aan die University of SouthernCalifonia se School of Philosophy en leraar in die Southern Baptist Church, het ‘n belangrike boek geskryf: The Spirit of the Disciplines. [Hy is onlangs oorlede.] Ek gaan baie op hierdie boek staatmaak in hierdie reeks oor geestelike dissiplines.

Die aanname oor die noodsaaklikheid van dissiplinering van jou begeertes en gevoelens word bewys deur  Paulus en ander kerkleiers se praktyke. Ook is die voorbeelde van Johannes die Doper en Jesus gedurig vir jong gelowiges voorgehou. Oral waar hierdie vroeë Christene gekyk het, sien hulle voorbeelde van die praktyke van afsondering, vas, gebed, bestudering van die Skrifte, aanbidding, diens en gee.

Hierdie vroeë Christene het hulle lewens anders as hulle nie-Christen tydgenote georganiseer – ook anders as die oorgrote meerderheid van mense wat hulle vandag Christene noem. Ons praat van hulle alledaagse lewenswyse.

Kyk hoe het Jesus en sy oorspronklike volgelinge van afsondering gebruik gemaak. Die lewe wat in pas met God is, word gevoed deur tye wat ons alleen deurbring. Johannes die Doper was dikwels alleen in die afgesonderde dele van sy land. Jesus soek voortdurend tye van afsondering – vanaf sy doop tot by die tuin van Getsemane. Hy los selfs die drie dissipels om alleen te wees. Dit is net afsondering wat die moontlikheid van ‘n radikale verhouding met God wat alle eksterne gebeure kan weerstaan, open.

Vandag beskou ons afsondering van die samelewing as ‘n swakheid – ons vlug weg van die wêreld. Lees net weer Jesus se versoeking in Matteus 4: Die Gees lei Hom in die woestyn in om daar deur die duiwel versoek te word; 40 dae en nagte eet Hy niks nie – is Hy nie nou swak en kwesbaar nie? Maar die woestyn, die plek van afsondering, was in werklikheid die plek van sterkte en versterking vir Jesus Christus – die Heilige Gees lei Hom soontoe om te verseker dat Hy in die bes moontlik toestand vir sy versoeking was. Eers na Jesus Christus afgesonder was en gevas het, word die Satan toegelaat om Hom met sy slinkse voorstelle te nader. Die woestyn was sy vesting. Dwarsdeur sy lewe soek Hy plekke van afsondering op (Markus 1:35; 3:13; 6:31, 46). Al sy volgelinge was bewus van hierdie praktyk van Hom en het dit nageboots

Voor hy Jesus Christus begin volg het, was Paulus waarskynlik ‘n man met groot selfbeheer en dissipline. Dit verdwyn nie met sy bekering nie, maar dit kry wel nuwe betekenis. Selfbeheer word net bereik deur oefening. Lees net Titus 1 en 2. Dink aan Paulus se ontmoeting met Jesus Christus. Onmiddellik daarna eet en drink hy niks vir drie dae nie en bid (Handelinge 9:9 en 11). Kort daarna vlug hy na die Arabiese woestyn waar hy totaal afgesonder was totdat hy gereed was om na Damaskus, Jerusalem en Tarsus terug te keer.

Paulus en Barnabas is op reis. Hulle besoek ‘n hele aantal plekke en stig daar gemeentes. In elke gemeente het hulle ouderlinge gekies. Nadat die gemeente gebid en gevas het, het die apostels hulle opgedra aan die Here, in wie hulle nou geglo het (Handelinge 14:23) Paulus se doeltreffendheid is ondenkbaar sonder sy gereelde gebruik van vas, afsondering en gebed.

Die probleem is dat ons as Christene ‘n negatiewe gesindheid teen hierdie dissiplines het. Hoekom?