Is die Bybel voldoende en noodsaaklik? (1)

“Adoption graphically and intimately describes the family character of Pauline Christianity, and is a basic description for Paul of what it means to be a Christian.” – Trevor Burke, Adopted into God’s Family: Exploring a Pauline Metaphor

 Is die Bybel voldoende en noodsaaklik? (1)

Is die Bybel voldoende sodat ons kan weet wat God verlang sy mense moet weet en glo? Hoekom glo die kerk dat hy nie sonder die Bybel God kan vertrou en gehoorsaam soos van hom verwag word nie?

Histories het die kerk geglo dat God se openbaring van Homself, die pad van verlossing en die opdragte om ‘n lewe van geloof en gehoorsaamheid te leef, in die Bybel gekry word. God het bepaal dat dit alles deur sy woord geopenbaar sal word, en daarom moet sy kinders die Skrif ken en daarvolgens lewe.

Die Skrif is voldoende – dit bevat al die woorde van God wat ons nodig het vir verlossing, om Hom volkome te vertrou en om Hom te gehoorsaam. Die noodsaaklikheid van die Skrif  beteken dat  ons die Bybel nodig  het om die evangelie te ken, ‘n geestelike lewe te lei, sy wil te ken.

Die vroeë Christene het die Joodse Bybel beskou as ‘n  voldoende bron van onderrig aangaande die leer, die Christelike lewenswyse en gehoorsaamheid. Paulus het dit verstaan: Maar jy, bly by wat jy geleer het en wat jy vas glo. Jy weet tog wie jou leermeesters was en jy het van kleins af die heilige Skrif. Dit kan jou die kennis bybring wat tot verlossing lei deur die geloof in Christus Jesus. Die hele Skrif is deur God geïnspireer en het groot waarde om in die waarheid te onderrig, dwaling te bestry, verkeerdhede reg te stel en ‘n regte lewenswyse te kweek, sodat die mens wat in diens van God staan, volkome voorberei en toegerus sal wees vir elke goeie werk (2 Timoteus 3:14 – 17). Ons moet onthou die heilige Skrif waarna Paulus hier verwys ons Ou Testament is.  Hierdie Skrif was voldoende vir verlossing in Jesus Christus en om hulle voor te berei vir ‘n Christelike lewenswyse. Jesus en die apostels verwys gereeld na hierdie Skrif om dit wat hulle geleer het, te beklemtoon.

Uiteindelik kom die Nuwe Testament  by en beide testamente vorm nou die voldoende Skrif waarvolgens Christene moet lewe. Om hierdie voldoendenheid te beklemtoon, leer ons dat die mens niks mag toevoeg of wegneem nie. Moses sê: Moenie iets byvoeg by wat ek julle beveel nie en moet ook nie iets daarvan wegvat nie, maar gehoorsaam die Here julle God se gebooie wat ek julle gegee het (Deuteronomium 4:2). Johannes in Openbaring 22:18 – 19: As iemand iets hieraan byvoeg, sal God vir hom die plae byvoeg waarvan in hierdie boek geskrywe is; en as iemand een van die woorde van hierdie profetiese boek wegnaam, sal God sy deel aan die boom van die lewe en aan die heilige stad wegneem waarvan in hierdie boek geskrywe is.

Die Nuwe Testament bevestig ook die noodsaaklikheid van die Skrif. Sonder die Skrif kan mense God nie vertrou en gehoorsaam nie. Paulus beredeneer dit baie logies: Want elkeen wat die Naam van die Here aanroep, sal gered word. Maar hoe kan ‘n mens Hom aanroep as jy nie in Hom glo nie? En hoe kan jy in Hom glo as jy nie van Hom gehoor het nie? En hoe kan jy van Hom hoor sonder iemand wat preek? En hoe kan iemand preek as hy nie gestuur is nie? Daar staan ook geskrywe: “Hoe wonderlik klink die voetstappe van dié wat die goeie boodskap bring.” … Die geloof kom dus deur die prediking wat ‘n mens hoor, en die prediking wat ons hoor, is die verkondiging van Christus (Romeine 10:13 – 17). Toe Jesus deur die Satan versoek word, antwoord Hy: ‘n Mens leef nie net van brood nie, maar van elke woord wat uit die mond van God kom (Matteus 4:4). Hierdie woord wat uit die mond van God kom, is die Skrif.

Ook die kerkvaders het hierdie siening bevestig. I revere the fullness of His Scripture  (Tertullianus). Vir die kerkvaders was die Skrif die kriterium wat ons gebruik om waarheid en dwaalleer te onderskei. Hulle bevestig ook die noodsaaklikheid van die Skrif – daarom moet Christene daagliks Bybel lees. Ignorance of Scripture is ignorance of Christ (Hieronimus).

Die vroeë kerk en die kerkvaders het geglo dat die Skrif voldoende en noodsaaklik is. Later word hierdie leer egter bevraagteken. Volgende keer kyk ons daarna.



GOD PRAAT VANDAG

Only people who have never read something old think that they have discovered something new – Rudolf Bultmann

 God praat vandag

In Deuteronomium 18 lees ons van sekere afskuwelike praktyke van die Kanaäniete en word Israel gewaarsku om nie hierdie praktyke aan te leer nie. Hierdie praktyke sluit in dinge soos die offer van kinders,  towenaars, slangbesweerders, mense wat geeste om inligting vra of dooies raadpleeg, ens. Dit word dan gevolg deur ‘n gedeelte waarin die Here belowe dat Hy ‘n profeet soos Moses in die toekoms na vore sal laat kom.

 

In hierdie gedeelte kry ons belangrike lesse vir vandag:

  1. God praat met sy mense op sy tyd en op die wyse wat Hy bepaal. Waarsêery en pogings om die geeste van die doderyk op te roep, kry ons tot in die Nuwe Testament.  In Handelinge kry ons verskillende insidente waar towenaars betrokke is. Hulle word gesien as instrumente van Satan. In elke geval triomfeer God oor die magte van die duisternis. In Galasiërs 5:19 – 21 gee Paulus ‘n lysie van die praktyke van die sondige natuur. Dit sluit towery in: Wie hom aan sulke praktyke skuldig maak, sal nie die koninkryk van God as erfenis verkry nie. 2 Timoteus 3:13 verwys na  goddelose mense en bedrieërs … Hulle mislei ander en word self mislei. Paulus sê ook dat God elke mag en gesag ontwapen het (Kolossense 2:15).
  2. In ooreenstemming met die Here se belofte aan Israel gaan Hy voort om profetiese stemme as gawe te gee. So verseker Hy sy mense van sy teenwoordigheid en sy begeerte om met hulle te kommunikeer. In Efesiërs 4:11 lys Paulus profete as ‘n gawe wat God aan die kerk gegee het. Ons kry dieselfde in 1 Korintiërs 12:28 – 29.
  3. ‘n Ware profeet praat in God se Naam en in opdrag van Hom.
  4. Ons moet waaksaam wees om ware en vals profete van mekaar te onderskei. Geliefdes, moenie enigeen glo wat sê dat hy die Gees van God het nie, want daar is nou reeds baie vals profete in die wêreld, maar ondersoek elkeen of sy gees van God afkomstig is (1 Johannes 4:1). Aan die Tessalonisense sê Paulus: Moenie profesieë geringskat nie, maar toets dit alles, behou wat goed is, en bly weg van alles wat sleg is (1 Tessalonisense 5:20 – 22)

God praat steeds met ons, maar op sy tyd. Ons moet rustig en geduldig wag vir Hom om te praat. Maar ons moet altyd seker maak dat ons nie met vals profete te doen het nie.

‘n Paar verkeerde sienings van dissipelskap

“Forgiveness isn’t an end in itself. The point of forgiveness is to remove the barrier that stands between us and God so that He can give us His Spirit and bring us into His everlasting family.”

– Darrell Bock, Real Lost Gospel 

‘n Paar verkeerde sienings van dissipelskap

Daar word vandag baie oor dissipelskap gepraat. Ook vir Jesus was dit belangrik – Hy plaas dit in die hart van dy Groot Opdrag: Gaan dan na al die nasies toe en maak die mense my dissipels. In die Weste beleef dissipelskap moeilike tye. Ed Stetzer sê dat ons huidige model stukkend is. Hy noem vyf gebiede waar ons model stukkend is:

 

  • Ons dink dissipelskap en Bybelkennis is dieselfde ding. Natuurlik kan ons nie geestelike groei sonder kennis van die Bybel nie, maar ons reduseer dikwels die dissipelskapproses tot ”Lees dit. Bestudeer dit. Memoriseer dit.” Dissipelskap is om meer soos Jesus Christus te wees: Dié wat Hy lank tevore verkies het, het Hy ook bestem om gelykvormig te wees aan die beeld van sy Seun, sodat sy Seun baie broers kan hê van wie Hy die eerste is (Romeine 8:29) Die sleutel is nie inligting nie, maar transformasie – om meer soos Christus te wees. Dit gaan nie oor kennis in die algemeen nie, maar om Jesus Christus beter te ken. Om soos Hy te probeer wees, sonder sy krag, is ‘n hopelose taak.
  • Ons probeer dissipelskap programmeer. Dissipelskap is nie ‘n ses weke kursus nie – dit vereis die najaag van kennis plus doelbewuste optrede. Ons gee boeke en bied kursusse aan, maar wat potensiële dissipels nodig het, is ‘n lewe. Toe Jesus dissipels gemaak het, het Hy hulle met Hom saamgeneem sodat hulle sy bediening kon sien. Ons moenie net mense vertel wat dissipelskap is nie – ons moet vir hulle wys. Mense soek betekenisvolle verhoudings en nie net ‘n dissipelskapklas nie.
  • Ons stel dissipelskap gelyk aan ons prediking. Prediking kan nooit die gemeente se dissipelskapstrategie wees nie: “As mense net na my preke luister, sal hulle geestelik groei.” Dissipelskap is ‘n daaglikse proses – dit is nie ‘n gebeurtenis wat elke Sondag plaasvind nie – dit is daaglikse toewyding.
    • Ons glo dat ons sonder enige inspanning kan groei. Baie mense glo dat God hulle verlos het en al wat van hulle verwag word, is om elke Sondag die erediens by te woon en van die “groot” sondes weg te bly. Dit is nie wat ons in die Skrif lees nie: Julle moet julle met eerbied en ontsag daarop toelê om as verloste mense te lewe (Filippense 2:12). Dissipelskap vereis ‘n doelgerigte  poging. Die groeiproses van gelowiges is ‘n stap-vir-stap proses. Die toelê waarvan Paulus hier praat, beteken nie dat ons nou self ons eie verlossing kan bewerk nie. Dit is deur genade en geloof. Jy kan nie ‘n verhouding met God verdien nie. Dallas Willard stel dit so:Ons bied nie praktiese stappe aan nie. Om die gemeente se verbruikerskultuur te verander vereis ‘n doelgerigte dissipelskapplan en strategie. Ons moet mense aanmoedig om vas te staan in hulle geloof, uit te gaan in die wêreld en deel van ‘n klein groepie te wees. Gee aan mense stappe en mense saam met wie hulle hierdie pad kan loop.

 As ons aanvaar dat ons dissipelskapplan Bybels gegrond is, is die besonderhede daarvan nie so belangrik soos die implementering en kommunikasie daarvan nie. Om die uitdagings van opregte dissipelskap te identifiseer en jou toe te wy aan ‘n proses wat hierdie uitdagings hanteer, is die eerste en noodsaaklike stap vir ‘n gemeente vol dissipels.



Die Seun en die laaste oordeel (5:25-30)

Die Seun en die laaste oordeel (5:25-30) – Francois Malan

5:25 Die volgende waarheid word ook beklemtoon. Die uitspraak van v22 dat die Vader die oordeel aan die Seun gegee het, word tweeledig uitgewerk. Dit verwys na die opwekking van die dooies en die eindoordeel – die uur wat aan die kom is, maar ook na die ‘nou’ – dié wat die stem van die Seun nou reeds hoor. Die wat reeds gesterf het, sal opstaan op die roepstem van die Seun, en dié wat nou reeds sy stem hoor, sal nou uit die dood in die lewe oorgaan. In beide gevalle, in die hede en in die toekoms word die lewe bepaal deur jou verhouding tot die Seun van God, wat deur die Jode verwerp word. Hier en in 10:36 en 11:4 noem Jesus Homself die ‘Seun van God’, origens ‘die Seun’ of ‘Seun van die mens’ (vgl. die gesig van Daniël 7:13-14)..

soos Ek hoor, oordeel Ek, en my oordeel is regverdig, want Ek soek nie my wil nie, maar die die wil van Hom wat my gestuur het.’ In alles handel Hy in die nouste verbondenheid met die Vader en doen net wat Hy by die Vader sien (v19) en wat Hy van Hom hoor (v30). Die Seun vorm sy eie oordeel, maar dit is op dieselfde wyse en van dieselfde aard as die oordeel van die Vader. Die is ‘n regverdige oordeel omdat eie-belang geen rol speel nie. Die wil van die Vader is dat aan elkeen reg sal geskied.

Die getuies ten gunste van Jesus (5:31-40)

Die Jode het hierdie getuienisse oor Jesus nie aangeneem nie, en staan daarom as die skuldiges, en Jesus is die waarheid (vv41-47).

 

Skrywer: Prof francois Malan