“In and through its evangelistic mission to the world, the church is to enunciate and implement the revealed principles that God addresses to the human race by exemplary Christian leadership to the whole realm of public affairs.” – Carl F. H. Henry.

Die ongerieflike Here

Die siening dat God net liefdevol en verdraagsaam is; gewillig is om ‘n ander pad te kyk as ek ongehoorsaam is omdat Hy ‘n God van liefde is, is verkeerd. Hierdie ongerieflike Jesus wat ons so graag ignoreer, is die Jesus wat die handelaars en geldwisselaars uit die tempel gedryf het; dit is Hy wat die Fariseërs witgepleisterde grafte genoem het; dit is Hy wat gereeld van die hel praat. Jesus en sy padbereider, Johannes die Doper,  het geen plek gehad vir godsdienstige skyn nie.

 

Mense hou van die gerieflike Here vir slegs een rede: hulle hou nie daarvan dat hulle sondes bevraagteken word nie en hulle wil nie aanspreeklik gehou word vir hulle verkeerde dade nie. Hierdie gemaklike Here vra hulle nooit om hulle te bekeer en die evangelie te glo nie. Maar hierdie gemaklike Here is ‘n Here wat nooit bestaan het nie. Die ongerieflike Jesus bestaan wel.

Die Here het ons lief en Hy aanvaar ons, maar Hy wil nie hê dat ons in die sonde bly rondploeter nie. Die gerieflike Here haat sondaars, aanvaar hulle oortredings en gee nie om of hulle veroordeel word nie. Die ongerieflike Here het sondaars lief, roep hulle op om na God terug te keer en vereis dat hulle beter doen.

Ons kan die gerieflike Here aanbid en bewonder, maar dit is nie die antwoord nie. Aanbid en bewonder die ware Here – al is dit ongerieflik.

We do not err because truth is difficult to see. It is visible at a glance. We err because this is more comfortable. -Alexander Solzhenitsyn (1918-2008)

Paulus se gebed

God, wat ek met hart en siel dien deur die evangelie van sy Seun te verkondig, is my getuie dat ek gedurig in my gebede aan julle dink. Elke keer as ek bid,  vra ek God of Hy dit nie uiteindelik vir my moontlik wil maak om julle te besoek nie (Romeine 1:9 – 10).

Hier is ‘n mate van spanning:

 

• Paulus sê dat hy in sy gebede gedurig aan die gelowiges in Rome dink,  en dat hy God gedurig vra om dit moontlik te maak om hulle te besoek.
• Paulus besef dat wat hom keer God se wil is.

Hierdie gedeelte sê vir ons baie van gebed. Aan die een kant is gebed belangrik en ons moet aanhou bid vir sekere dinge – dikwels oor ‘n lang tydperk. Aan die ander kant moet ons onthou dat God God bly en dat dit sy reg is om iets toe te laat of te verhoed.

 

Hieruit kan ons twee moontlike gevolgtrekkings maak:

• Gebed is nie belangrik nie – gebed gaan nie vir God verander nie; of
• Gebed beheer God se wil.

 Ons kan baie spekuleer, maar dit help ons nie eintlik nie. Wat Paulus glo, is dat God luister, maar dit beteken nie Hy gaan doen wat ons wil hê Hy moet doen nie. Hou aan bid, maar onthou altyd dat God God is.

 

 

The grace we receive in forgiveness gives the grace to be forgiving. —Philip Ryken

‘n Vaste Burg is onse God

Martin Luther, die groot hervormer, het ongeveer 36 liedere geskryf. Die bekendste hiervan is sy verwerking van Psalm 46: ‘n Vaste Burg is onse God. Hierdie lied is ‘n viering van die soewereine mag van God oor alle aardse en geestelike magte en dat ons op Hom kan vertrou. Hierdie lied was baie gewild in Europa na die hervorming.

 

Dit is al die Marseillaise van die Hervorming genoem. Dit was by Augsburg tydens die Ryksdag gesing en in al die kerke in Neder-Sakse  – dikwels ten spyte van die priester se besware. Dit is selfs op die strate gesing en vertroos die harte van Melanchton en ander nadat hulle in 1547 uit Wittenberg geban is. Dit is deur arm Protestante op pad na ballingskap  en deur martelare voor hulle teregstelling, gesing. Dit word die nasionale lofsang van Protestante Duitsland.

Die lied word nou met Luther self verbind, want in die woorde en melodie kry ons so baie van die karakter van Luther – moedig, sterk, vol vertroue en onbeweeglik as teenstand dreig. Ons kry hierdie verband op ‘n standbeeld van Luther in Wittenberg waar die eerste reël van die lied uitgebeitel is.

Daar is baie geskryf oor wanneer en onder watter omstandighede die lied geskryf is. Die waarskynlikste is dat dit in 1527 geskryf is toe die pessiekte nader aan Duitsland gekom het. Daar is ook heelwat teorieë oor die oorsprong van die melodie. Waarskynlik het Luther dit self geskryf. Die storie dat die melodie se oorsprong ‘n gewilde lied gesing in tavernes was, berus op ‘n misverstand.

 Kom ons kyk na hierdie lied:

1. ‘n Vaste burg is onse God,   ons skuil in Hom, die sterke.      

    Hy is ‘n vesting in die nood –  vir ewig staan sy werke.           

   Al kom die bose aan  in sy oorwinnaarswaan,              

   ons weet by al sy lis,  sy lot is reeds beslis –            

   God self stel aan hom perke.        

2. Gord ons met eie krag ons aan dan is die stryd verlore;           

   net een kan satansmag weerstaan, deur God daartoe verkore.           

   vra u sy Naam, so weet  dat hy die Christus heet;           

   gaan Hy voor in gevaar,   Heer van sy eng’leskaar,            

   nooit is die stryd verlore !        

3. Al storm hul ook van elke kant,  die hel se leërmagte,               

   die Een wat sterker is, hou stand, Hy sterk ons swakke kragte.         

   Veg met geweld en lis   die vors van duisternis –           

   ons vrees geen dood of hel;   sy vonnis is gevel,                 

   ons is sy val te wagte.             

4. Gods woord hou stand in ewigheid,  geen mag kan dit laat wyk nie !     

   Beef, Satan, God voer hier ons stryd; sy trou sal nooit beswyk nie !      

   Al eis jy dan ons goed,   ons dierbares, ons bloed:           

   dit bring jou geen gewin –   ons gaan die hemel in,              

   jy roof ons nooit Gods ryk nie.