16:6  Van Antiogië in Pisidië af wou hulle reg weswaarts deur die Romeinse provinsie Asië na Efese toe gaan. Maar die Heilige Gees het hulle verhinder. Toe stap hulle reg noord na die provinsie Bithinië, al op die westelike grens tussen die ou Galasië, waar die egte Galasiërs gebly het, en die ou Frigië. Maar voordat hulle Bithinië bereik het lei die Heiige Gees hulle weer weswaarts deur Misië tot in Troas. Troas was ’n hawestad van Misië aan die Egeïese see, naby die ruïnes van die ou stad Troje. 

 Die Griekse woord chōra dui ’n gebied aan, en verwys soms spesifiek na die landelike gebied in onderskeid van die stad. Die woord diérchomai beteken deeglik deurgaan of net beweeg van die een punt na die ander. ‘Hulle het deur die gebied van Frigië en Galasië gegaan…’ Dit het aanleiding gegee tot twee verskillende teorieë oor die brief aan die Galasiërs: Die Noord-Galasiese teorie meen Paulus-hulle het in die gebied van die egte Galasiërs (in die stede Ankyra, Tavium en Pessinus) gemeentes gestig wat hy volgens Handelige 18:23 ’n tweede keer sou besoek het en toe tydens die derde sendingreis vanuit Efese die Galatebrief aan hulle geskryf het. Die Suid-Galasiese teorie meen Paulus-hulle het slegs deur die landelike gebied van Galasië gegaan, en dat die brief aan die Galasiërs verwys na die gemeentes in die uitgebreide Romeinse provinsie Galasië. Dit het die stede Antiogië, Ikonium, Listra en Derbe van Paulus se eerste en tweede sendingreis ingesluit. Hy sou die brief dan na die tweede sendingreis vanuit Korinthe geskryf het, moontlik selfs as sy eerste brief wat ons het. Die mikpunt van Paulus was duidelik om by Efese, die hoofstad van die Romeinse provinsie Asië uit te kom. Volgens Handelinge was Paulus se sendingstrategie veral om in stede te werk, hoofstede in die besonder.

Maar die Heilige Gees het hulle verhinder om die woord in Asië te verkondig, hoe word nie uitgespel nie. Maar dit is duidelik dat die Here op die stadium ’n ander plan vir Paulus gehad het. Later sou hy 2 jaar lank in Efese gaan werk (Hand 19).

 16:7 In plaas van wes na Efese te stap, stap hulle toe noord deur Frigië en Galasië op pad na Misië en Bithinië, moontlik na die stede Prusa (Bursa), Nikomedië (Ismit) en Bizantium (Istanbul) in Bithinië. Weer eens word hulle planne deur die Here verander. Hier word ‘die Gees van Jesus’ die enigste keer in die Bybel gebruik vir die Heilige Gees. Daarmee word die noue eenheid van die Vader en die Seun en die Heilige Gees onderstreep. Die Jesus wie se begin van sy werk op aarde in die Lukas-Evangelie beskryf is (Hand 1:1), is aktief besig om sy werk vanuit die regterhand van die Vader op aarde voort te sit deur sy Gees  in o.a. Paulus om hom te stuur waarheen die Vader en die Seun en die Gees besluit (vgl. Joh 14:17,17,23 dat die Gees en die Seun en die Vader in ons kom woon). Die Here maak die deur na die noorde vir eers vir Paulus toe. Hoe dit geskied het, word nie verder uitgespel as dat die Gees van Jesus hulle nie toegelaat het om noord te gaan nie. Jesus as die Heer van die sending, bepaal die roete. Dawid het reeds in Ps 31:15-16 gesê: ‘Maar ek, ek vertrou net op U, HERE! Ek sê: “U is my God, my tye is in u hand.” So bepaal die Here die roete en tye van sy dienskneg Paulus.

Later sou die boodskap van Jesus ook die noordelike dele bereik, vgl. 1 Petrus 1:1. By die sinode van Nicea (wes van Nicomedië) het keiser Konstantyn in 325 n.C. die Christendom as die offisiële godsdiens van die Romeinse ryk verklaar, en in 330 n.C. het hy Byzantium gekies as die setel van die Nuwe Rome.

16:8 Hulle is toe nie noord deur Misië na Bithinië aan die Swartsee toe nie, maar wes deur Misië tot by Troas, die hawe van Misië aan die Egeïese See, 20 km suid van Troje. Die woord parérchomai kan ‘verbygaan’ of ‘deurgaan’ beteken, vgl. Luk 18:37). In Troas het daar ook ’n gemeente begin (vgl. Hand 20:6-11; 2 Kor 2:12;  2 Tim 4:13).

16:9 In Troas kry Paulus ’n derde aanwysing oor die Here se plan vir hierdie sendingreis. Dit verklaar ook die doel van die vorige twee deure wat die Here vir hulle toegemaak het. Paulus kry die aanwysing in ’n visioen (hórama) in dié nag, waarskynlik die eerste nag in Troas. ’n Visioen is ’n gebeure waarin iets verskyn wat vir jou denke werklik en betroubaar is, hoewel dit nie werklik teenwoordig is nie, maar die invloed van ’n goddelike mag of agent impliseer. In die ander gesigte waarvan in Handelinge vertel word is dit òf die Here self wat verskyn (18:9; 23:11 en 9:1) òf sy engel (27:23). Daarom is die man van Masedonië ook ’n goddelike boodskapper, soos Paulus dit ook verstaan het (16:10). Dit kan vergelyk word met Daniël 10:13,20 se engel van Persië en engel van Griekeland wat aan ’n volk verbind is en vir hulle optree; wat ook die merktekens van die volk dra waaraan hulle herkenbaar is, bv. aan hulle drag of taal. Masedonië was ’n Romeinse provinsie oorkant die Egeïese See van Asië af, met Thessalonika as hoofstad.

Die Masedoniese man het daar in Paulus se nagtelike visioen gestaan en hom baie ernstig en ordentlik gevra: ‘Kom oor (die see) na Masedonië, help ons’ (boêthéō help – om te voorsien wat ons nodig het; ons – die mense en die land Masedonië). Daarmee rig die Here Paulus se gesig na die weste en open Hy die sending na die westerse mense, as ’n deel van die ‘tot aan die einde van die aarde’ van Jesus se opdrag in Hand 1:8. Die hulpgeroep getuig ook van die bankrotskap van die trotse Romeinse en Griekse kultuur met al hulle afgode wat nie hulle mense werklik kan help nie.                

16:10 Vir die eerste keer praat die skrywer (Lukas) van ‘ons’ – ‘ons probeer om na Masedonië te gaan.’ Tot hier het hy deurgaans in die derde persoon geskryf: hulle en hy. Die ‘ons’ strek tot by vers 16:17, wat aandui dat Lukas saam met Paulus en Silas en Timotheus tot in Filippi gegaan het en waarskynlik in die gemeente gearbei het tot na Paulus se derde sendingreis. Van Handelinge 17:1 af is dit weer derde persoonsvertellings tot aan die einde van Paulus se derde sendingreis in Hand. 20:5-6, wat vertel dat ‘ons’ van Filippi af na Paulus-hulle in Troas gevaar het. Daarvandaan bly die ‘ons’ gedeeltes tot aan die einde van Handelinge. Lukas bly by Paulus tydens sy besoek aan Jerusalem (21:15), die twee jaar wat Paulus in gevangenis in Sesarea was (27:1), met die bootreis na Rome, die skipbreuk op Malta (Hand 27:27,37; 28:1, en Paulus se twee jaar onder bewaking in sy eie huis in Rome (28:16). In Kolossense 4:14 wat in dié tyd geskryf is, sê Paulus ‘Lukas, die geliefde dokter…groet julle’ (vgl. ook Filemon in 1:24, die brief wat handel oor Onesimus. Die brief aan Filemon is saam met die brief aan die Kolossense gestuur, Kol 4:7-9). In 2 Timotheus 4:11 sê Paulus: ‘Net Lukas is nog by my.’ Dit was waarskynlik ná Paulus se aanvanklike vrylating in Rome, en sy moontlike reise daarna. Daarna is hy weer gevang en toe onthoof. Lukas was waarskynlik Paulus se permanente helper ná die derde sendingreis tot Paulus se dood. Die dele van Handelinge waar Lukas teenwoordig was, word ook uitvoeriger vertel as die dele wat hy van ander moes gehoor het.

Paulus kon die hulpgeroep van die Masedoniese man nie anders interpreteer nie as dat dit ’n soeke was om die evangelie te hoor, die enigste werklike hulp vir die lewe saam met die lewende God en uit die finale veroordeling en ewige verderf. Paulus en sy metgeselle interpreteer die visioen as ’n oproep en aanwysing van God om die evangelie aan die Masedoniërs te gaan verkondig. Dit was dan die rede waarom die Gees hulle telkens verhinder het om ’n ander rigting in te slaan. So het hulle God se plan met die sendingreis gevolg. Hulle ‘ons probeer om na Masedonië te gaan’ veronderstel die soeke na ’n geskikte skip vir die reis.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Rudolph vra:

 Lukas 21:23: Maar wee die vroue wat swanger is en die wat nog soog in daardie dae; want daar sal ‘n groot nood in die land wees en toorn oor hierdie volk.

Hierdie vers kom voor waar daar gepraat word oor die verwoesting van Jerusalem (reeds gebeur in 70AD)

Markus 13:17: Maar wee die vroue wat swanger is en die wat nog soog, in daardie dae!

Markus 13:18: En bid dat julle vlug nie in die winter mag plaasvind nie.

Matteus 24:19: Maar wee die vroue wat swanger is en die wat nog soog, in daardie dae.

Matteus 24:20: En bid dat julle vlug nie in die winter of op die sabbat mag plaasvind nie

Hierdie verse kom voor waar daar gepraat word oor die eindtyd.

Moet dit gesien word as twee verskillende gebeurtenisse?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Ons vraagsteller maak ’n baie skerp waarneming deur raak te sien dat daar ’n verskil tussen Lukas, enersyds, en andersyds Matteus en Markus se weergawes van Jesus se profetiese rede is. Dit gaan naamlik daaroor of die gebeure wat in Lukas 21:23 beskryf word ’n ander gebeure veronderstel as wat in Markus 13:17-18 en Matteus 24:19-20 beskryf word, hoewel die bewoording van al drie Evangelies min of meer ooreenstem. Die kort antwoord is “nee”, al drie Evangelies handel oor dieselfde gebeure, die eindtyd. Maar hierdie kort antwoord benodig ’n langer verduideliking om beter verstaanbaar te wees.

Matteus, Markus en Lukas staan bekend as die sinoptiese Evangelies, omdat hulle die verhaal van Jesus breedweg “saam sien” (betekenis van “sinopties”). Dit beteken dat daar, ten spyte van verskille, groot ooreenkomste tussen hierdie drie Evangelies is, tot in die detail-bewoording toe. Die teorie wat vandag deur die meeste kenners van die Nuwe Testament aanvaar word, is dat hierdie ooreenkomste en verskille die beste verklaar word deur te aanvaar dat dié drie van mekaar gebruik gemaak het. Dit staan bekend as die onderlinge afhanklikheidsteorie. Dit behels dat Markus die eerste geskryf is en as bron vir Matteus en Lukas gedien het, maar dat laasgenoemde twee nie van mekaar geweet of gebruik gemaak het nie. Verder, daar is dele waar Matteus en Lukas woordeliks met mekaar ooreenstem maar wat glad nie in Markus voorkom nie. Hier is die teorie dat Matteus en Lukas vir hierdie materiaal van ’n tweede bron, genaamd Q, gebruik gemaak het, weer eens onafhanklik van mekaar. Dan is daar ook nog materiaal wat net by Matteus voorkom en net by Lukas voorkom; dit staan bekend as die “eie materiaal” van hierdie twee Evangelies. Saamgevat: die teorie vir die ontstaan van die sinoptiese Evangelies lui dat Markus en Q as die twee bronne gedien vir Matteus en Lukas, en dat laasgenoemde twee ook hulle eie materiaal bygevoeg het.

As ons nou hierdie teorie toepas op die tekste waaroor ons vraagsteller dit het, dan sien ons dat dit een van daardie dele is wat by al drie Evangelies voorkom. Volgens ons teorie is Markus dan die oorspronklike bron, met hier en daar ook eie materiaal van Matteus en Lukas. Die inhoud van hierdie gedeelte is die sogenaamde profetiese rede van Jesus oor die eindtyd. Markus het dit eerste opgeteken, en Matteus en Lukas het dit oorgeneem in hulle onderskeie Evangelies, maar dit terselfdertyd “geredigeer”, dit wil sê aangepas sodat dit die doel kon dien wat elke evangelis daarmee gehad het. Ons moet dus die drie weergawes van Jesus se een profetiese rede  – te wete Markus 13:1-37, Matteus 24:1-51, en Lukas 21:1-38 – eintlik langs mekaar plaas en woordeliks met mekaar vergelyk om die verskillende “redaksionele aksente” van elke Evangelie te identifiseer. Die belangrike punt is: elke Evangelie berig oor dieselfde uitsprake van Jesus oor die eindtyd, maar elkeen plaas sy eie aksente daarop wat dit uniek maak in elke Evangelie. Dit gaan dus nie oor verskillende eindgebeure nie, maar elke Evangelie handel oor dieselfde eindgebeure en dieselfde oorgelewerde tradisie, elkeen net vanuit verskillende vertellersoogpunte of -hoeke.

Om die prentjie te voltooi, kan ons veral let op hoe Lukas die gedeelte hanteer wat deur ons vraagsteller aan die orde gestel is, want dis by Lukas waar in hierdie geval die grootste “afwykings” teenoor Markus voorkom. Tereg noem ons vraagsteller dat by Lukas dit veral oor die verwoesting van Jerusalem gaan. Let byvoorbeeld op die volgende beskrywings, wat nie by Markus en Matteus voorkom nie: Luk 21:20 praat van die leërs wat Jerusalem omring; 21:21 sê dat die mense wat in Judea en in die stad (Jerusalem) woon, daaruit moet padgee; en 21:24 berig oor oorlogvoering (die swaard), krygsgevangenes wat weggevoer sal word en Jerusalem wat deur die heidene vertrap sal word. Wat egter belangrik is om te onthou, soos reeds bo genoem, is dat Lukas nie van ’n ander eindtyd as Markus en Matteus vertel nie, maar dat hy die verwoesting van Jerusalem as deel van die eindgebeure teken. Ons vermoed dit hang saam met die besondere klem wat Lukas deurgaans in sy Evangelie en in sy ander boek, Handelinge, plaas op Jerusalem. Vir Lukas is Jerusalem die sentrum van die heilsgebeure: hier begin en eindig alles (Luk 2:25-52; 24:50-52); hier word die Heilige Gees uitgestort (Hand 1:4; 2:1-13); hier versamel die eerste kerk; en hiervandaan vind die verspreiding van die evangelie plaas na die hele destydse bekende wêreld (Hand 1:8). Geen wonder nie dat Lukas die verwoesting van Jerusalem laat saamval met die einde van die wêreld, en daarom die lotgevalle van Jerusalem inwerk as deel van die eindtyd. Vir hom is Jerusalem se einde so katastrofies dat dit as aanloop tot en simbool van die eindgebeure dien en daarom saam met die ander eindgebeure beskryf en beklemtoon moet word. Die klem op Jerusalem se lot het ook veral daarmee te make dat Lukas dit sien as die straf van God omdat hulle nie die heilsaanbod van God in Christus aanvaar het nie, vandaar die toespeling op Ou-Testamentiese tekste soos Hosea 9:7 in Lukas 21:22 wat verwys na die straf van God wat volg op volhardende ongehoorsaamheid. Wat met Jerusalem gebeur, dien as voorteken van die wêreldeinde, wat Lukas dan in navolging van Markus 13:24-27 in Luk 21:25-28 beskryf waar dit handel oor die koms van die Seun van die Mens. Wat met Jerusalem gebeur, sal met almal gebeur wat nie God se heil in Jesus Christus aanvaar nie. Dit is dus duidelik dat Lukas – soos Matteus – Markus se beskrywing van die eindtyd oorneem maar dit aanpas by sy eie oogmerke met sy Evangelie.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

Willie het ‘n paar vrae oor geloofsekerheid gevra

Antwoord

Prof Jan van der Watt antwoord:

Die vraag gaan oor geloofsekerheid. Hier volg ‘n kort opsomming van die vraag:

Vraag 1: So baie maal hoor ek van mense (en predikante) wat sê op so en so ‘n datum het hulle tot bekering gekom en alles het verander en die vrede van die Bybel het deel van hulle lewe geword. Sulke stellings laat my twyfel of ek wel gered is.

Dit is wel so dat daar tekste in die Bybel is wat vertel van mense wat op ‘n spesifieke datum tot bekering gekom het. Sulke voorbeelde is Paulus op die Damaskuspad (Hand 9:1-8) of die Ethiopiër oppad terug huis toe van Jerusalem af (Hand 8:26-40). Hulle sal dus na ‘n spesifieke datum kan verwys waarop hulle die Here ontmoet het. So het hulle pad saam met die Here begin.

Dit is egter nie die enigste manier waarvan ons in die Bybel lees waarop mens ‘n gelowige kan word nie. Ons lees van gelowiges wat van geboorte af as gelowiges grootgeword het. Hulle kan nie ‘n datum noem nie – van hulle maar weet is hulle kinders van die Here. Hulle word as’t ware op die moederskoot met die boodskap van God gevul. Markus (Hand 12:12) is waarskynlik so voorbeeld van iemand wat in ‘n Christelike gesin grootgeword het en van vroeg af al die boodskap gehoor het.

Dit lyk dus nie of daar een resep is nie – party het ‘n datum en ander nie. Wat egter wel baie belangrik is, is hoe mens leef as jy van die Here bewus raak, hetsy of dit op ‘n spesifieke datum is en of omdat jy doodgewoon in ‘n Christelike huis van die Here bewus geraak het en hom so leer ken het. In Openbaring 2-3 sê Johannes gedurig dat die gelowiges wat van die pad van die Here afdwaal hulle moet bekeer, met ander woorde hulle lewe weer volgens die wil van God moet leef. Van die ander skrywers van die Nuwe Testament praat van ‘jouself as offer stel’ (Rom 12:1-2) of om die dinge daarbo te bedink (Kol 1:1-2), waarmee hulle dieselfde bedoel as Johannes wat van bekering praat. Behalwe vir Openbaring en Jak 5 word die woord bekering gewoonlik gebruik om die eenmalige draai na God toe te beskryf, met ander woord, die oomblik as jy na die Here toe draai en in Hom begin glo. As Openbring die woord gebruik gaan dit om die pad van heiligmaking, met ander woorde, jou daaglikse toewyding aan God. .

Vraag 2: As ek sê dat ek nog nooit so n persoonlike ontmoeting met Hom gehad het nie,het ek ook nie n spesefieke dag, datum , geleendheid , gebeurtenis waar ek kan se daar het ek tot bekering gekom nie.
Bekering maar een van die woorde om te praat van die verandering in mens se lewe naamlik dat jy kind van God geword het. Daar is ook wedergeboorte (Johannes 3:3, 5) of regverdigmaking of loskoping (Paulus). Dan is dit uit bogenoemde duidelik dat sommige mense as Christene grootword en dus nie op ‘n dag of datum bekeer is nie.

Vraag 3: Ek kan nie onthou dat ek ooit ʼn “persoonlike ontmoeting” met Jesus Christus gehad het nie. Wat presies is ʼn “persoonlike ontmoeting”? Hoe sal ʼn mens dit ervaar en weet dit is dit, sou dit wel gebeur?

In die kerklike spreektaal word daar in die algemeen gepraat van ‘n persoonlike ontmoeting met Jesus. Ons moet onthou dat ons nie die verhale oor Jesus VOOR sy dood en opstanding moet verwar met sy teenwoordigheid na opstanding nie. Voor sy opstanding was Hy fisies as mens op aarde, maar is na sy opstanding in die hemel opgeneem. Volgens die verhale van die Bybel neem Jesus se verskynings na sy opstanding verskillende vorme aan. Paulus het die opgestane Jesus op die pad na Damaskus in ‘n helder lig ontmoet, Petrus of die dak in ‘n visioen, die dissipels weer in lewende lywe na sy opstanding, sodat hulle selfs aan hom kon vat. Dit is dus moontlik om Jesus op so manier te ervaar, maar dit lyk meer na die uitsondering as die reël – die verhale hierbo is maar min relatief tot al die Christene wat daar was. As ons Joh 14 lees oor hoe die Jesus by sy dissipels teenwoordig is, sien ons dat dit deur die Heilige Gees (met ander woorde die krag van God) deur ander mense teenwoordig is. Daar lees ons dat die Vader in Jesus ontmoet kan word deur die woorde en dade van Jesus wat soos die Vader s’n lyk (Joh 14:8-10). Net so moet gelowiges Jesus deur hulle woorde en dade teenwoordig maak. So ontmoet mens Jesus – sy liefde, sy genade, sy boodskap. Deel van die proses is om te bid (in gesprek met God te bly) en deur die Gees te leef.

Vraag 4: Ek het ook nie ‘n idee wat se geestelike gawes ek het nie, indien enige.
‘n Mens moet nie geestelike gawes met talente verwar nie. Talente is dinge waarmee mens gebore word, soos om vinnig te hardloop of vanself mooi te kan teken of te sing. Geestesgawes word vir ons beskryf in plekke soos 1 Kor 12-14, Rom 12:4-8, Ef 4:7 verder aan. Die Griekse woord ‘charis’ word gebruik om dit te beskryf. Die gawes in die Bybel het ‘n paar eienskappe, byvoorbeeld dat dit veral en in die eerste plek bedoel is tot opbou van die gemeente, hoewel dit ook individueel gebruik kan word, soos spreek in tale (lees 1 Kor 12-14), met ander woorde, om ander te versterk; dat dit veral gaan oor Christelike diens en koestering van die Woord van God; dat die gee van die gawes nie in die hande van mense rus nie, maar dat die Heilige Gees gee aan wie Hy wil (1 Kor 12:11). ‘n Mens kan wel streef na gawes (1 Kor 12:34), maar dit beteken nie dat die Gees dit aan jou gee nie. Hierdie verwysing na die ‘streef’ staan natuurlik in die konteks van die liefde. Hierdie soort gawes, waaraan mens self ook die verantwoordelikheid het om aan te moet werk (lees 1 Joh 4) help ons om te verstaan waaroor die ‘streef’ gaan. ‘n Ander faset van die ‘streef’ is om gereed te wees dat as die Gees op mens se knoppie druk, jy gereed is om te reageer.

Die vraag is inderdaad hoe mens weet God druk op jou knoppie en hoe jy weet wat Hy wil hê jy moet doen. Daar is nie ‘n eenvoudige resep nie – soms nader God jou deur mense, soms deur ‘n diepe oortuiging dat jy iets moet doen, soms deur ‘n geleentheid wat Hy oor jou pad stuur. Die punt is dat mens se geestelike antennas dan gereed moet wees om die stem van die Here te hoor. Die geestesgawes is ook nie almal spektulêr soos om wonders of genesings te doen of ‘n spesialis in spreek in tale te wees nie. Van die voorbeelde wat gebruik word as die gawes beskryf word, verwys na diens aan die liggaam van Christus, wat daarop neerkom dat as jy die liggaam van Jesus help om effektief liggaam te wees, dit ook ‘n geestesgawe is. Dus om by iemand wat siek is te sit en te help, of om te sorg dat die plek waar gelowiges aanbid gereed en skoon is, sou alles as spesiale gawes gesien moet word. God se teenwoordigheid en wonderdade vind ook deur klein dingetjies plaas.

Vraag 5: My gebedslewe is tans van so ‘n aard dat ek nie mooi weet wat om vir God te se nie.

Op Bybelkennis.co.za is daar oor ‘n duisend artikels wat oor gebed gaan.

Skrywer:  Prof Jan van der Watt

Ansie vra:

Ek het n vraag wat by my opgekom het…As n man en vrou saam bly en n kind het…kan hulle die kind saam inseën by die kerk? Die ouers is nie getroud en leef ook nie vir die Here nie.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Die inseëning van ’n kind geskied veral in Baptiste kerke wat hulle lidmate na belydenis van hulle geloof in die Here Jesus groot doop. Ander kerke doop die kindertjies van gelowige ouers as die sigbare teken van die verbond wat God met die ouers en hulle kinders gemaak het. In Handelinge 2:38-39 sê Petrus: ‘Bekeer julle, en laat elkeen van julle in die Naam van Jesus Christus tot vergewing van sondes gedoop word, en julle sal die gawe van die Heilige Gees ontvang. Want die belofte geld vir julle, en ook vir julle kinders, en vir almal daar ver, almal wat die Here ons God na Hom toe roep.’  

Die inseëning geskied deur ouers wat lidmate van die kerk is en bereid is om voor die Here te belowe dat hulle die kind sal grootmaak om te glo in die Here Jesus as die Seun van God.

Jesus Christus is die Lam van God (God se Offerlam) wat die sonde van die wêreld wegneem (Johannes 1:12). Daarom het Hy aan die kruis gesterf om al ons sonde op Hom te neem en ons daarvan vry te spreek en so ons verhouding met God reg te maak. Aan elkeen wat in Hom glo het Hy die reg gee om kind van God te word (Johannes 1:12).

As ’n kind ingeseën sou word deur ouers wat nie vir die Here leef nie, is die inseëning van geen waarde nie en is dit eintlik ’n bygelowige bespotting. Die doel van die inseëning is om die kind vir sy lewe lank aan die Here toe te wy en uitdrukking te gee aan die ouers se verantwoordelikheid voor die Here om die kind vir die Here groot te maak.  

As die kind groter word en ten spyte van sy ouers se ongeloof in die Here Jesus begin glo en self besluit om vir die Here te leef, kan hy of sy self na enige kerk toe gaan om geleer en gedoop te word as volle lidmaat wat in daardie kerk die Here saam met ander gelowiges wil aanbid.

In Mattheus 28:19-20 het Jesus vir sy dissipels gesê: Gaan en maak dissipels (leerlinge en volgelinge) van al die nasies, doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees, en leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het. En kyk, Ek is met julle al die dae tot aan die voleinding van die wêreld. 

Is die gawe van ’n kindjie nie juis die Here se oproep aan die ouers om vir die Here te begin lewe, en saam met gelowiges by ’n kerk aan te sluit om die Here gereeld te loof en te dank nie; en hulle kind daar te laat doop of inseën nie?

Moet ouers wat nie getroud is nie, nie dit begin oorweeg om te trou en so meer vastigheid aan die kind en sy ontwikkeling te bied nie? As hulle eers vir die Here begin lewe, sal hulle sien hoe dit moontlik word om in liefde as getroudes saam te lewe.

Efesiërs 5:21 sê: ‘Wees ondergeskik aan mekaar uit ontsag vir Christus.’ Filippense 2:3-5 sê: Moenie iets uit selfsug of ydelheid doen nie, maar in nederigheid moet die een die ander hoër ag as homself. Julle moet nie elkeen na sy eie belange omsien nie, maar ook na dié van ander. Julle moet dieselfde gesindheid onder mekaar openbaar as wat in Christus Jesus was.’ So kan ’n hegte liefde tussen man en vrou groei, met wedersydse trou aan mekaar as getroudes.

Skrywer:  Prof Francois Malan