The primary qualification for a missionary is not love for souls, as we so often hear, but love for Christ. —Vance Havner

God heers oor die nasies

God is Here oor die mens se geskiedenis – Hy laat alles gebeur volgens sy raadsbesluit (Efesiërs 1:11). God se soewereiniteit is gewoonlik nie ooglopend nie. As ons kyk na Jesus se geskiedenis. Dit is keiser Augustus wat ‘n dekreet uitvaardig vir ‘n sensus. Die gevolg is dat Josef en Maria na Betlehem moet reis waar Jesus gebore word. Dit vervul die profesie van Miga 5:1: Maar jy, Betlehem-Efrata, jy is klein onder die families in Juda, maar uit jou sal daar iemand kom wat aan My behoort en hy sal in Israel regeer. Sy begin lê ver terug, in die gryse verlede! Augustus se doel wat sekerlik nie om ‘n Ou Testamentiese profesie te vervul nie.

In die gebed van die gelowiges (Handelinge 4:27 – 28) lees ons: Herodes en Pontius Pilatus het met heidennasies en die volk Israel saamgespan teen  u heilige Dienaar, Jesus, wat deur U gesalf is, en hulle het alles gedoen wat U vooruit beskik en besluit het.

As die Bybel praat van God se soewereiniteit oor die nasies is daar sekere waarhede wat uitstaan.

1. God vestig regerings vir die beswil van alle mense – gelowiges en ongelowiges. Elke mens moet hom onderwerp aan die owerhede wat oor hom gestel is. Daar is immers geen gesag wat nie van God kom nie, en die owerhede wat daar is, is daar deur die beskikking van God … want die owerheid is ‘n dienaar van God tot jou beswil (Romeine 13:1, 4). Ons aanvaar hierdie stelling baie moeilik. Ons moet altyd onthou dat God met ‘n ewigheidsperspektief werk en ons met ‘n tydelike perspektief. Daarom Paulus se oproep dat ons vir almal wat regeer en gesag uitoefen moet bid (1 Timoteus 2:2). Die feit dat die heerser se hart in God se hand is, is ‘n stimulus om te bid – dit is nie ‘n rede vir ‘n fatalistiese gesindheid nie.
2. God bepaal wie heers. Nebukadnesar was die heerser in Daniël se tyd. So sal alle mense weet dat die Allerhoogste mag het oor al die koninkryke op aarde en dat Hy dit gee aan wie Hy wil; Hy stel selfs die onbelangrikste mens daarvoor aan (Daniël 4:17).
3. God bepaal die tyd wat heersers regeer. Hy maak die vername mense tot niks, die heersers van die wêreld asof hulle nie bestaan nie. Skaars is hulle geplant, skaars is hulle gesaai,, skaars het hulle wortelgeskiet of Hy blaas sy asem oor hulle, en hulle verdor, die stormwind waai hulle weg soos stoppels (Jesaja 40:23 – 24). Ons sien dit in die lewe van Nebukadnesar (Daniël 4). God onthef hom van sy koningskap en hy word uit die samelewing uitgestoot – hy eet selfs gras. Dit duur ‘n beperkte tyd: Dan sal jy moet erken dat die Allerhoogste mag het oor die koninkryke op aarde en dit gee aan wie Hy wil (vers 32).Aan die einde van die tydperk herstel God hom weer. Geen regering of diktator is so magtig dat hulle buite God se soewereine heerskappy val nie.
4. 4.God beheer alle besluite. Mense kan loot, maar die Here bepaal hoe dit uitkom (Spreuke 16:33). God beheer selfs daardie besluite wat die mens dink hy neem deur daaroor te loot. ‘n Baie interessante verhaal is dié van Absalom wat raad vra by Agitofel en Gusai. Dan lees ons: Maar eintlik was dit die Here wat die goeie raad van Agitofel verydel het, omdat die Here onheil oor Absalom wou bring (2 Samuel 17:14). Rehabeam vra raad by die ouer en jonger manne. Hy verwerp die raad van die ouer manne: Dit was ‘n beskikking van die Here sodat Hy sy belofte kon hou wat Hy deur Agija van Silo aan Jerobeam seun van Nebat gegee het (1 Konings 12:15). In beide gevalle word goeie raad verwerp; in beideword dit toegeskryf aan die soewereine werk van God wat leiers se denke kan rig om sy wil te bereik.

Uit wat ons tot dusver gesê het, kan ons sekere gevolgtrekkings maak.

• God werk in die harte en verstand van heersers/regeerders om sy soewereine wil te bereik. Hulle neem elke besluit vryelik – meestal sonder dat hulle eers aan God en sy wil dink.
• God veroorsaak soms dat heersers/regeerders dwase besluite neem om oordeel oor ‘n nasie te bring.

Ons plig is om te bid dat ons leiers wyse besluite neem, maar ons moet God vertrou as dwase besluite geneem word.

If you do not listen to theology, that will not mean you have no ideas about God, rather it will mean you have a lot of wrong ones. —C.S. Lewis

Is God soewerein?

[Soewerein = Gebieder met die hoogste gesag beklee; oppermagtig – HAT]

As ons sê dat God soewerein is, is daar drie reëls wat geld:

• God is oneindig in sy wese en in sy manier van doen. Ons beperkte verstand kan nie sy onbeperkte verstand begryp nie. Daarom is sekere van God se besluite ‘n geheimenis vir ons. Die verhouding tussen die soewereine wil van God en die vryheid en morele verantwoordelikheid van die mens is een so ‘n ding. God beweeg die mens se wil, maar op so ‘n manier dat die mens vrywillig optree.
• God is nooit die outeur van sonde nie. Iemand wat in versoeking kom, moet nooit sé: “Ek word deur God versoek” nie; want God kan nie verlei word en self verlei Hy ook niemand nie. Maar ‘n mens word verlei deur sy eie begeertes wat hom aanlok en aanmoedig (Jakobus 1:13 – 14). Die feit dat mense se sondige optrede soms die doel van God ondersteun beteken nie dat God die outeur daarvan is nie.
• Mense maak keuses uit hulle eie wil. Nêrens lees ons dat mense poppe sonder enige verstand is wat deur goddelike toutjies beheer word nie.

As ons dan weet dat God die hart en verstand van mense kan beïnvloed, hoe moet ons dan optree? Ons moet Hom vertrou. Ons bestemming is in sy hand – nie dié van ander mense nie. Daarom moet ons God in gebed nader as ons toekoms ter sprake is. Dit beteken ons moenie bitter word as ons onregverdig behandel word nie. God laat nooit toe dat mense besluite neem wat sy planne vir ons sal ondermyn nie. God is vir ons, wie kan dan teen ons wees? (Romeine 8:31).

Oppas:

• Ons mag nooit die hierdie leer gebruik as verskoning vir ons eie tekortkominge nie.
• Ons mag nie dat die leer van God se soewereiniteit veroorsaak dat ons passief reageer op die optrede van ander nie.
• Ons mag nooit hierdie leer gebruik as ‘n verskoning vir my eie sondige optrede en besluite nie. Ons bly steeds aanspreeklik vir ons besluite en optrede.

A true education is never finished, and a finished education is of little use. — A.T. Robertson

God beweeg mense om sy wil te doen

Ons word dikwels, menslik gesproke, oorgelaat aan die genade van ander mense – hulle besluite en optrede. Hoe moet ons optree? Kan ek vertrou dat God in daardie persoon se hart sal werk? Volgens die Bybel kan ons God vertrou. God doen dit egter op so ‘n manier dat hierdie mense  dit vrywillig doen.

Ons sien dit in die proklamasie van koning Kores van Persië wat die Jode toelaat om na die ballingskap terug te keer. Ons lees die Here het koning Kores van Persië laat besluit om die proklamasie uit te vaardig (Esra 1:1). Die bestemming van Israel was in die hande van die magtigste koning – menslik gesproke – maar in werklikheid was dit in God se hand. Jesaja gee ons ‘n verdere insig: Ter wille van my dienaar Jakob, van Israel wat Ek uitverkies het, het Ek jou op jou naam geroep, gee Ek jou ‘n eretitel hoewel jy My nie ken nie … Ek rus jou toe vir jou taak al ken jy My nie (45:4 – 5).

Kores kan ‘n proklamasie uitvaardig, maar die Jode moet reageer. Ons sien dat die familiehoofde van Juda en Benjamin, die priesters en Leviete – elkeen in wie God die voorneme gegee het, het toe klaargemaak om die huis van die Here in Jerusalem te gaan bou (Esra 1:5). God het hulle harte aangeraak. Later lees ons dat die Israeliete die fees van die ongesuurde brood vier – met vreugde. Hoekom? Toe Hy die gesindheid van die koning van Assirië teenoor hulle verander het, en dié hulle hande gesterk het in die werk aan die tempel van die God van Israel (Esra 6:22). God beweeg mense – selfs konings – om sy doel te bereik.

Ons kry presies dieselfde in die verhaal van Daniël. Daniël vra toestemming om nie die kos van die koning te eet nie: God het die hoofpaleisbeampte gunstig en simpatiek gestem teenoor Daniël (1:9). Dit gebeur ten spyte van die beampte se vrees vir die koning. Ons sien ook dat Paulus vir God bedank dat Hy Titus net so ywerig gemaak het om julle te help as wat ons is (2 Korintiërs 8:16). Titus reageer met entoesiasme hierop.

God is in beheer. Niks gebeur sommer toevallig nie. Hy beweeg mense om sy wil te doen.

Alle Paaie lei na Jesus : Die Nuwe Testament (3) – Adrio König

Ons is nog besig om na heil en saligheid te kyk. In die vorige gedeeltes het ons na die doel van die skepping as ook na die Ou Testament gekyk. Nou gaan ons na die Nuwe Testament kyk. Hier gaan ons veral na vier aspekte kyk. Die eerste twee het ons reeds hanteer.

1. Heil sonder gawes.
2. Toekomstige heil.
3. Verheerliking.
4. Die ewige lewe.

2.3.3 Verheerliking

Daar is wel nog ’n ander helfte van die verhaal. Enersyds is daar baie sterk aansluiting tussen die begin en die einde, tussen Genesis 1 en 2, en Openbaring 21, 22. Maar andersyds is daar ’n belangrike plus bo die Ou Testament. Daarvoor word gewoonlik twee begrippe gebruik: Verheerliking

en die ewige lewe.

Hierdie plus moet ons waarsku om nie aan die heil te dink as bloot ’n herstel van die oorspronklike toestand (Gen 2) nie. Daar is gelowiges wat presies dit graag doen. Hulle dink ons sal teruggeplaas word in die posisie/toestand waarin Adam en Eva oorspronklik was. Net die sonde en die gevolge van die sonde sal weggeneem word. Nou sal dit natuurlik al geweldig baie wees. Trouens ons sou maklik daarmee tevrede kon wees. Maar ons kry meer in die Bybel.

Kom ons begin by Openbaring 21, 22 omdat ons so pas daarna gekyk het om aan te toon dat die heil aan die einde inderdaad aansluit by die heil volgens die Ou Testament. Maar dieselfde hoofstukke beklemtoon net so sterk dat daar op die nuwe aarde veel meer sal wees.

• Daar is veel sterker en nader gemeenskap tussen God en die mense. In Genesis besoek Hy vir Adam en Eva, maar in Openbaring woon Hy by die mense (21:3).
• Aan die begin was daar net ’n tuin, en dié moes opgepas word. Aan die einde is daar ’n stad waarvan die poorte dag en nag oopstaan (Gen 2:8, 15; Op 21:10, 25). Ons moenie hierdie opvallende verskil miskyk nie. Ons het dikwels negatiewe belewings van ’n stad, veral van ons moderne middestede. Ons sal ’n tuin honderdmaal bo ’n middestad verkies. Maar in die Ou Testament is die stad die simbool van veiligheid en geordendheid. God woon in die stad Jerusalem en Hy beskerm die stad.

Buite die stad was dit onveilig, dáár was mag reg. ’n Groot deel van die offer wat Abraham bring as die Here hom roep, is om uit die stad Haran na die oop veld van Kanaän te trek en in tente te gaan woon.

• Maar op die nuwe aarde kry ons ook nie net ’n gewone stad nie, maar ’n oorluukse een. Die rykdom is vir daardie tyd onvoorstelbaar: Die stad self en die strate is van suiwer goud, en die poorte van pêrels.
• In Genesis verlig die son en die maan die wêreld, maar aan die einde verlig die heerlikheid van die Here die stad, en “die Lam is sy lamp” (Op 21:23). Dis interessant dat die simboliese voorstelling in Genesis 1 is dat die Here eintlik aan die begin self die lig beheer het en eers op die vierde dag die son en maan gemaak het om hierdie verantwoordelikheid van Hom oor te neem. Maar skynbaar neem Hy dit terug aan die einde. Dan is daar nie meer ’n son en ’n maan nie, “want die heerlikheid van God het die stad verlig, en die Lam is sy lamp” (Op 21:23).

Hierdie plus bo die begin, kom ook in ander verbande dikwels in die Nuwe Testament voor. Paulus vergelyk Adam en Christus twee keer om te beklemtoon dat Christus veel meer is as Adam. Hieruit moet ons leer dat die verlossing en die eindheerlikheid veel meer is as die skepping.

• Deur Adam het ons onder die oordeel van God gekom, maar deur Christus word ons vrygespreek.
• Deur Adam se sonde het die dood geheers, maar deur Christus ontvang ons ’n oorvloed genade en sal ons lewe en heers.
• Die een oortreding het gelei tot veroordeling van alle mense, maar die een daad van gehoorsaamheid het gelei tot vryspraak en lewe vir almal.
• Soos baie deur die ongehoorsaamheid van die een mens sondaars geword het, sal baie deur die gehoorsaamheid van die een Mens vrygespreek word (Rom 5:15-19).

Maar dis een ding om te weet die einde sal veel meer wees as die begin, ons sal verheerlik word. Maar dis ’n ander ding om te probeer agterkom wat met hierdie “verheerliking” bedoel word. Dit kan help om na die heerlikheid van God te kyk. In die Ou Testament word sy heerlikheid dikwels voorgestel as ’n ligglans wat so helder is dat ’n mens nie eens daarna kan kyk nie. Soms word gesê dat ’n mens God nie kan sien en bly lewe nie. Daarom beskryf die mense aan wie God verskyn, nooit hoe Hy lyk nie, maar net die dinge rondom Hom. Jesaja skryf dat hy die Here gesien het, maar hy sê nie hoe die Here lyk nie, hy beskryf net die dinge rondom Hom: sy troon, sy kleed, die serafs (Jes 6:1 ev).

Uit dit alles is dit duidelik dat ons nie veel uit die Ou Testament kan aflei oor die heerlikheid van God nie. Maar in die Nuwe Testament word sy heerlikheid in verband met Christus gebruik. In Jesus het die dissipels die Vader se heerlikheid gesien (Joh 1:14), en dit was die oorvloed van sy genade en waarheid. Dit bring die heerlikheid van God op ’n ander vlak, nie hoe Hy lyk nie, maar wat Hy doen. En dan kan ’n mens maklik in sy kruisiging en opstanding die toppunt van sy heerlikheid sien: genade en waarheid.

Maar verder word ook ons met sy heerlikheid in verband gebring. Ons weerspieël die heerlikheid van die Here Jesus en ons word geleidelik verander om aan sy beeld gelyk te word sodat ons sy heerlikheid al meer kan uitstraal (2 Kor 3:18). Dan word heerlikheid etiese kwaliteite. En dan dink ons onwillekeurig aan Openbaring 21:27 dat in die nuwe Jerusalem niks onreins sal inkom nie.

Maar Paulus het ook ander beklemtonings in verband met heerlikheid. Wanneer hy oor ons eie toekomstige opstanding skryf, gebruik hy sterk kontrasterende begrippe. Hy stel die mens wat gesterf het teenoor die mens wat opstaan:

• verganklik – onverganklik
• gering – in heerlikheid
• swak – in krag
• ’n natuurlike liggaam – ’n geestelike liggaam

Daar is maklik misverstand oor die “geestelike” liggaam asof dit nie meer regtig ’n liggaam sal wees nie. Maar net hierna noem Paulus Jesus se opstandingsliggaam “die lewendmakende Gees” (15:45). Daaruit kan ’n mens aflei dat “geestelike” liggaam beteken ’n liggaam wat by die opstanding deur die Gees lewend gemaak is.

Uit die teenoorstellings wat Paulus hier maak, is dit duidelik dat dit die swakheid, verganklikheid, sterflikheid van ons liggaam is wat oorwin word. Dit is die dood wat oorwin word, en dit is dan ’n deel van ons verheerliking. Maar daar is “voorvorms” van die dood, aanduidings dat ons aan die dood onderworpe is: swakheid, siekte, ouderdom. Maar ook hierdie vorms van lyding word in die verheerliking weggeneem: “Die dood sal daar nie meer wees nie. Ook leed, smart en pyn sal daar nie meer wees nie. Die dinge van vroeër het verbygegaan” (Op 21:4). As ons nou teruggaan na “geestelike liggaam” is dit die liggaam wat deur die Gees opgewek is (Rom 8:11) en daarom volkome deur die Gees beheer word, wat beteken dat ook die sonde nou totaal oorwin is. Dit is wesenlike aspekte van verheerliking.

Maar dit het ons onbewustelik by die ewige lewe gebring, nog ’n belangrike faset van ons verheerliking.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König