Koinonia: Lewe ‘n Christelike lewe.

– Dorothy Thompson

Koinonia: Lewe ‘n Christelike lewe.

Ons hoor ons moet ‘n Christelike lewe leef, maar hoe doen ons dit? Daar is ‘n paar moontlikhede:

  • Op ons eie – ons eie pogings en wilskrag.Mislukking en frustrasie is ons voorland. Die vrugte van die Gees sal skaars in ons lewens herkenbaar wees. Baie aktiwiteit, maar min vrugte. Sonder My kan julle niks doen nie (Johannes 15:5).
  • Ons besef die hopeloosheid van die eerste benadering en gaan na die ander uiterste oor – ons doen niks nie. Ons laat nou alles aan die Here oor. Ons moet Hom volledig vertrou – Hy moet die werk vir ons doen. Dit is nie God se manier van doen nie.
  • Die “Here-help-my benadering.” Dit beteken gedeeltelike afhanklikheid van die Here. Ek kan in my eie krag die Christelike lewe tot op ‘n punt leef, maar daarna het ek die Here se hulp nodig. Ek en die Here gaan saam die dinge doen. Hierdie is waarskynlik die algemeenste benadering van almal. Dit is die benadering van Christene wat soggens vroeg bid vir God se bystand, maar daarna voortgaan asof alles van hulle afhang – tensy ‘n krisis opduik.
  • Die Bly-in-Christus benadering. Hierdie gelowige weet dat die vorige benaderings net tot frustrasie lei. Hy het ook al geleer dat hy nie God net tot op ‘n punt nodig het nie, maar in elke aspek van sy lewe. Hy bid nie net in ‘n krisis nie, maar die hele dag lank; hy besef dat sonder die Here kan hy niks doen nie. Ek is tot alles in staat deur Hom wat my krag gee (Filippense 4:13). Paulus is nie tot alles in staat met so ‘n bietjie hulp van God nie – God stel Hom in staat.

 

Here help my = gedeeltelike vertroue in my eie pogings. God stel my in staat = totale vertroue op God. Bly in Christus beteken nie dat ek niks doen nie – dit beteken ‘n uiterste poging van my kant, maar ‘n poging gemaak in totale afhanklikheid. Paulus stel dit so: Hom verkondig ons deurdat ons alle mense met alle moontlike wysheid onderrig en leer, sodat ons elke mens in geestelike volwassenheid in Christus kan bring. Daarvoor span ek my ook in en beywer ek my met die krag wat Hy gee en wat kragtig in my werk (Kolossense 1:28 – 29). Paulus span hom in – ‘n volgehoue persoonlike poging. Hy was egter terdeë bewus van sy vereniging met Christus en van die lewe en krag van Christus wat in hom werk. Bly in Christus moet lei tot intense pogings van ons kant af plus totale afhanklikheid van Hom vir die wysheid en krag om die taak af te handel. Alles wat ons doen, is van geen waarde sonder sy bemagtiging nie. As die Here die huis nie bou nie, swoeg dié wat daaraan bou, tevergeefs (Psalm 127:2).

 



Koinonia: Deel materiële besittings

 

Koinonia: Deel materiële besittings

Die vroeë Christene het nie net geestelike dinge nie, maar ook materiële dinge gedeel (Handelinge 2:44 – 45). Paulus moedig ons aan: Help die medegelowiges in hulle nood en lê julle toe op gasvryheid (Romeine 12:13). Moenie nalaat om goed te doen en mededeelsaam te wees nie, want dit is offers wat vir God aanneemlik is (Hebreërs 13:16). ‘n Bereidwilligheid om ons besittings te deel met mekaar is ‘n belangrike aspek van ware Bybelse gemeenskap.

 

 

Paulus sê dat alle dele van die liggaam van Christus vir mekaar moet omgee (1 Korintiërs 12:25 – 26). Dit is meer as net om deernis te bewys – selfs ongelowiges doen dit. Die deel van besittings is ‘n tasbare erkenning dat ons in ‘n verhouding staan – as een lid van die gemeenskap ly, ly almal. Gelowiges het die voorreg en plig om met ander lede van die liggaam te deel.

 

Ons moet besef dat ons rentmeesters en nie eienaars is nie. God het die besittings aan ons toevertrou – nie aan ons gegee nie. Ek bedoel nie dat julle gebrek moet ly om ander te kan help nie; maar sodat daar ewewig sal wees, moet julle wat nou oorvloed het, dié help wat gebrek ly. Dan, as hulle weer oorvloed het en julle gebrek ly, kan hulle julle weer help. So kom daar ewewig (2 Korintiërs 8:13 – 14). Paulus sien ‘n gedurige vloei van gelowiges se besittings na dié wat behoeftes het. Dit is ‘n belangrike uitlewing van ware gemeenskap. Onthou Paulus vra hier dat hulle moet bedra vir die behoeftiges in Jerusalem – mense wat hulle nog nooit ontmoet het nie.

 

Die fondament van koinonia met mekaar is gemeenskap met God. Ons moet eers hierdie fondament lê, want dit is ‘n voorvereiste vir gemeenskap met ander.  ‘n Uitloopsel van ons verhouding met God is ‘n bereidwilligheid om ons materiële besittings met ander te deel.

 

 

 

 



Koinonia: ‘n Gesamentlike lewe

The Fountain and the Furnace

Koinonia: ‘n Gesamentlike lewe

Hom wat ons gesien en gehoor het, verkondig ons aan julle, sodat julle aan ons gemeenskap deel kan hê. En die gemeenskap waaraan ons deel het, is dié met die Vader en met sy Seun, Jesus Christus (1 Johannes 1:3).

 

Die woord gemeenskap word vir ‘n verskeidenheid sake gebruik – ‘n groep mense wat iets in gemeen het (die landbou/akademiese/Duitse gemeenskap). In ons moderne wêreld is daar ‘n neiging tot ‘n individualistiese benadering tot die Christelike lewe – ons glo dat godsdiens ‘n private aangeleentheid is. Maar wat is die Bybelse gemeenskap waarvan ons so dikwels in die Bybel lees?

 

Koinonia word met verskillende woorde in die Nuwe Testament vertaal. Die algemeenste is gemeenskap. Maar vandag beteken dit vir ons dikwels niks meer as ‘n Christelike sosiale aktiwiteit nie. Maar dit is nie die betekenis wat ons in die Nuwe Testament kry nie. Hulle het hulle heelhartig toegelê op die leer van die apostels en die onderlinge verbondenheid (OAV = gemeenskap), die gemeenskaplike maaltyd en die gebede (Handelinge 2:41). Die leer van die apostels en gebede verstaan ons, maar waarom toelê op gemeenskap? In Handelinge 2:41 en 1 Johannes 1:3 beteken dit dat ons ‘n “gemeenskaplike lewe deel.” Hierdie gemeenskap deel ons met die Vader en die Seun. Gemeenskap is dus ‘n verhouding en nie ‘n aktiwiteit nie.

 

Die vroeë Christene is deel van hierdie verhouding as gevolg van hulle geloof in Jesus Christus – nie omdat hulle by ‘n organisasie aangesluit het nie. Hulle besef ook dat hierdie gemeenskap met God hulle logies ook in gemeenskap met mekaar gebring het. Deur hulle eenheid met Christus word hulle ‘n geestelike, organiese gemeenskap – lewende stene ingebou in ‘n geestelike huis (1 Petrus 2:5). Die feit dat ons gesamentlike doelwitte het, maak nie van ons ‘n gemeenskap nie; die feit dat ons ‘n gemeenskaplike lewe in Christus deel, maak van ons ‘n gemeenskap. Bybelse gemeenskap is om ‘n gemeenskaplike lewe in Christus te deel.

 

 ‘n Geestelike gemeenskap kom tot stand om God te verheerlik. God word verheerlik as gelowiges meer soos Christus word en as ongelowiges in God se koninkryk ingebring word. Bybelse gemeenskap sluit dus in die idee van ‘n aktiewe vennootskap vir die bevordering van die evangelie en die opbou van gelowiges.



Die geslagsregister van Jesus Christus

Blog1111

. -Francis Bacon

Die geslagsregister van Jesus Christus

As ons na Jesus se geslagsregister in Matteus 1 kyk, kom ‘n paar evangeliewaarhede na vore:

  • Die evangelie is nie goeie advies nie, maar goeie nuus.

  • Jesus is die middelpunt van die geskiedenis

    • Jesus neem wat die wêreld as ‘n onbelangrike familie sou beskou en organiseer die menslike geskiedenis om hulle. Dit het nie destyds gelyk asof Jesus die fokus van die geskiedenis was nie. Israel was ‘n klein, onbelangrike Romeinse provinsie en niemand in Rome gee aandag aan hierdie geslagsregister nie. Maar God het ‘n belofte aan Abraham gemaak dat Hy die wêreld sou verlos. Hy doen dit te midde van magtige nasies wat oortuig was dat hulle in beheer was.

    Vandag lyk dit ook vir ons asof Jesus nie die middelpunt van die geskiedenis is nie. Die media kyk na die markte en politici as hulle voorspellings oor die toekoms maak. Maar uit God se perspektief is dit nietighede in vergelyking met wat Hy deur Jesus se koninkryk doen.

  • God werk deur alle dinge – goed en sleg – vir sy doel

    • Matteus sluit sy geslagsregister af deur te sê dat van Abraham tot by Jesus ons drie stelle van 14 persone het. Ons weet ook dat Matteus sekere geslagte uitgelaat het om by hierdie formule uit te kom. Dit was nogal ‘n algemene praktyk destyds om geslagte uit te laat. Hoekom wou Matteus hierdie stelle van 14 hê? Veertien is natuurlik twee sewes en sewe is die Bybelse getal vir volmaaktheid. God plaas dus sy seël van goedkeuring oor die geskiedenis.

    Volmaaktheid is darem ‘n groot aanspraak om te maak. Tamar (vers 3) het haar skoonvader verlei om haar swanger te maak – sy het soos ‘n prostituut aangetrek. Dawid (vers 6) slaap by sy vriend se vrou en laat hom vermoor om die gebeurtenis stil te hou. God kyk hierna en plaas sy seël daarop – volmaak. Daarmee keur Hy nie hulle optrede goed nie.

    Van ons lewens is ook maar disfunksioneel. Dit breek God se hart. Maar Hy het ‘n oorkoepelende doel vir ons lewens: Hy wil Jesus se doel in en deur ons bereik. Hy werk in die donkerste dele van ons geslagsregisters om dit reg te kry.

  • Die evangelie is vir die buitestander

    • geslagsregister is vol buitestanders – moreel, etnies en geslag. Dit sê vir ons dat Jesus vir die uitgeworpenes soos ek en jy gekom het.

  • Jesus is die ware rus

    • Verbasend wat Jesus se geslagsregister vir ons sê.

    [Ek het hier van ‘n blog van Tim Gombis gebruik gemaak.]