Skepping en evolusie.

  Die teorieë wat hierbo genoem is, laat die vraag ontstaan hoe lang tydperke van evolusie met die skeppingswerk van God versoen kan word. Dit bring vanself die vraag na die verhouding van evolusionisme tot kreasionisme na vore.

  In die ideologie van kreasionisme word meesal aanvaar dat God alles in ses dae van 24 uur geskape het so ongeveer ses duisend jaar gelede. Dit berus op ‘n letterlike verstaan van die skeppingsverhale in Genesis 1 en 2 en van die Bybel se geslagsregisters vanaf Adam tot by Christus. Die sonvloedverhaal word dan as verklaring gebruik om te verduidelik waarom bepaalde gesteentes en gebeentes miljoene jare oud lyk, terwyl hulle in werklikheid veel  jonger is.

  In die ideologie van evolusionisme word op voetspoor van Darwin aanvaar dat alle dinge oor ‘n tydperk van biljoene jare vanself tot stand gekom het deur natuurlike prosesse. Natuurlike kragte soos wedywering binne en buite bepaalde spesies, klimaatsveranderinge, oorlewing van die bes aangepaste spesies en genetiese spronge deur mutasies het die prosesse aangedryf. Dit is nie nodig om die idée van ‘n Skeppergod daarby in te bring nie.

  ‘n Derde ideologie is die van teistiese evolusionisme [God skep deur evolusionêre ontwikkeling oor biljoene jare]. Hier is nie net natuurlike dryfkragte aan die werk nie, maar aan God word ook ‘n plek toegeken. Hier word dikwels ‘n godsbekouing gevind wat God gelykstel met die natuurkragte [panteïsme]. Hy kan ook ‘n Opperwese wees wat verhewe is bo die natuur maar dan in kritieke tye ingryp in die natuur. In momente soos die oerknal,vorming van sterrestelsels,oorsprong van lewe en ontstaan van die mens is daar ‘n ingryping van die Opperwese in die gang van die natuur.

  Nie een van bogenoemde teorië is in werklikheid versoenbaar met die Bybel as Woord van God nie.  Die letterlike aanvaarding van Genesis 1 tot 3 maak van die Bybel ‘n handboek in fisika en biologie wat dit nie bedoel is om te wees nie. Dit draai ‘n blinde oog vir die bevindinge van verskeie wetenskappe rakende die ouderdom van die skepping en die aarde. Dit neem nie die getuienis van fossiele rakende die oeroue bestaan van lewe in die see en op land in ag nie. Uit genesis 1 en 2 kan ons nie die hoe en wanneer van die skepping aflei nie, aangesien dit nie die bedoeling van die verhale is om dit uit te spel nie. Dit is immers ‘n loflied wat die grootheid en almag van God besing. As mens aanvaar dat God-drie-enig alles geskep het, sluit dit nie uit dat ons baie van ander wetenskappe kan leer oor hoe dit plaasgevind het nie.

  Die ideologie van evolusionisme is vir Christene totaal onaanvaarbaar indien dit God by voorbaat uitsluit uit die ontwikkelingsprosesse. Dit skryf aan die natuur byna goddelike skeppingseienskappe toe wat dit in werklikheid nie kan hê nie. Dit maak van toeval byna ‘n god wat alles moet verklaar. Die geloof in die outomatiese ontstaan van alle dinge soos byvoorbeeld sterrestelsels, lewe op aarde en die ontstaan van die mens, verg ‘n blinde geloof  wat nog minder op bewyse gegrond is as die geloof in ‘n Skeppergod.

  Teïstiese evolusionisme probeer erkenning gee aan ‘n godheid maar dit is meesal nie die God van die Bybel nie. Volgens die Skrif gryp God nie maar net van tyd tot tyd in in die prosesse van die natuur nie, maar hou sy hand voortdurend  aan sy skepping. God drie-enig skep voortdurend deur sy Woord en onderhou voortdurend deur sy Gees die ganse skepping op ‘n wyse wat nie vir ons rasioneel verklaarbaar is nie. Die skepping bly ‘n wonder en laat hom nie eenvoudig deur evolusionêre prosesse verklaar nie. Daarvoor is daar nog veels te veel geheimenisse wat ons nie logies kan verklaar nie. Op ‘n misterieuse wyse is God deurgaans by die skepping betrokke al het dit dan ook oor biljoene jare gebeur. Dat God deur sy Woord skep, neem ook nie weg dat Hy natuurwette en –prosesse kon gebruik om sy uiteindelike doel met die skepping te bereik nie. Trouens, God is steeds aan die werk en stuur die skepping doelbewus na sy uiteindelike voleinding. As God se hand nie voortdurend in die skepping teenwoordig is nie, sou dit al lankal in totale chaos verval het. Aan die mens as God se verteenwoordiger is ‘n besondere plek toegeken om mee te werk aan die onderhouding van die skepping. Vandat die mens sy verskyning gemaak het ,het God ‘n medewerker in die proses wat ‘n geweldige verantwoordelikheid op hom lê.

  Die teologie moet deurgaans kennis neem van die bevindinge van die wetenskap want dit getuig vir die gelowige steeds meer oor die almag en alwysheid van God. Teologie en Wetenskap staan dus nie vyandig teenoor mekaar nie,maar kan mekaar aanvul op voorwaarde dat deurgaans erns gemaak word met God se selfopenbaring in die Bybel. Ware wetenskap kan God nie by voorbaat uitskakel uit sy teorieë nie. Ware teologie, aan die ander kant, kan nie blind wees vir die bevindinge van die wetenskap nie. Dit vul juis kennis aan op terreine waarop die teologie nie ‘n mandaat het om op te beweeg nie.

  Ten einde wetenskap en teologie met mekaar te versoen, word soms teruggeval op panteïsme [ wat God wil vasvang in die sigbare werklikheid]  of panenteïsme wat die transendensie van God wel aanvaar, maar Hom baie nou verbind met die prosesse van die natuur en die geskiedenis. Die God van die Bybel is egter nie net die stukrag in evolusie of ‘n energie wat alles in balans hou nie. Hy is ook nie net die kode anderkant die oerknal nie. Hy is ‘n Persoon wat sy persoonlikheid sigbaar laat word het in Jesus Christus en wat sy krag in die skepping sigbaar maak deur die werking van die Heilige Gees. Ons kan God Drie-enig dus nooit inruil vir ‘n natuurkrag wat vir ons die misterie van die skepping moet help verklaar nie. 

Die skepping bedorwe en weer vernuwe

  Net so groot soos die misterie van die skepping, is ook die misterie van die sondeval wat gelei het tot die bedorwenheid  en bebrokenheid van alles op aarde. Nadat God geskep het, was alles goed in sy oë. Die tragedie is egter dat die mens wat vir God geskape is, deur sy eie wilsdaad afvallig van God geword het.Deur hierdie daad het die mens ‘n verskriklike duisternis oor homself gebring. Dit kom na vore in sy verdorwenheid, opstand teen God, geneigdheid tot die kwade  en ‘n neiging om af te wyk van die wil van God. Die verdorwenheid van die mens het egter ook deurgewerk tot  ‘n gebrokenheid in die natuur. In plek van die bewaring van die natuur, dra die verdorwe mens nou by tot die vernietiging van die natuur. As gevolg van die sondeval beleef die mens nou die aarde nie meer as ‘n paradys nie, maar as vyandig en gebroke.Dit word ‘n plek van swaarkry en lyding. Natuurrampe en siektes laat die mens hunker na ‘n nuwe skepping waarin voorspoed vrede en vreugde sou heers. Dit is asof daar by die hele skepping ‘n versugting is na venuwing en verlossing.

  Die vraag is hoe mens die oorsprong van die sondige staat van die mens moet verstaan? Die verhaal in Genesis 3  wil hierdie sondige staat van die mens verduidelik en verklaar. Dit wil vir ons sê dat die mens deur ongehoorsaamheid sy vehouding met God verbreek het en daardeur die paradystoestand van gemeenskap met God verruil het vir ‘n toestand van verwydering van God.

  Die vraag is of Genesis 3 verwys na ‘n oorspronklike sondelose, volmaakte en onsterflike staat van die mens?  Dit is nie noodwendig die bedoeling van die verhaal nie. Die verhaal wil sê dat die mens geskape is met al die kwaliteite om in ‘n noue verhouding met God te kan lewe. Die mens het egter sy kwaliteite en vryheid misbruik en in opstand en ongehoorsaamheid teenoor God veval.Die verwydering van God af, het uitgeloop op afgodery en selfgemaakte godsdiens. Dit lei ook tot verwydering tussen mense onderling en loop uit op sonde, misdaad en geweld wat soos ‘n veldbrand versprei.

  Daar is al baie boeke geskryf oor hoe die sondeval verstaan moet word. Die presiese aard van die mens se ongehoorsaamheid is nie aan ons bekend nie.  Die eet van die vrugte van die verbode boom is slegs ‘n teken en metafoor van die mens se ongehoorsaamheid. Dit verklaar vir ons die sondige staat van die mens en waarom hy nie binne die wil van God wil leef nie.

  ‘n Mens sou kon sê dat die aanvanklike sondeloosheid van die mens met sy “onskuld” te doen het. Toe die mens nog geen kennis van God en sy wil gehad het nie, kon hy geen skuld hê nie. Oor baie eeue het die “mens”  geen kennis van God gehad nie. Hy moes eers ‘n selfbewussyn ontwikkel voordat hy ‘n Godsbewussyn kon ontwikkel. God het dus die mens op sy lang pad van Menswording gebring tot op die punt van bevatlikheid dat God Homself en sy wil aan die mens kon openbaar.Genesis begin dus op ‘n punt waar God met die mens in gesprek tree. Dit was die begin van ware menswees – van ‘n skepsel met ‘n bepaalde verantwoordelikheid teenoor sy Skepper.

  Die verblyf in die paradys is die simbool van ‘n tyd toe die mens in ‘n bepaalde verhouding met God getree het. Die religieuse mens het bewus geword van’n God wat op sy lewe beslag lê. Dit was die gevolg van God se selfopenbaring aan die mens. Soos God se latere spreke tot Abraham, het God op ‘n vroeër stadium sy wil aan die mens bekend gemaak. So word die mens bewus van sy Skepper  en van sy verantwoordelikhede as skepsel.

  Wat Genesis vir ons wil sê is dat hierdie paradystoestand nie vir altyd geduur het nie. Die mens het sy vehouding met God nie as ‘n kleinood bewaar nie. Hy verbreek dit met die tragiese gevolge van die verlies van die paradystoestand. Hy gaan ‘n donker tydperk in van verwydering van God en verval in selfliefde en selfhandhawing Dit is die ongehoorsaamheid van die mens.  Hy verruil sy verhouding met God vir ‘n toestand weg van God af en verloor so sy vemoë om die wil van God te doen. Hierdie gevalle mens begin om sy eie religieë te skep wat die plek van die ware God moes inneem. Uit hierdie toestand van duisternis en ongehoorsaamheid moes God die mens kom red: van ongehoorsaamheid tot gehoorsaamheid; van onkunde tot kennis van God; van selfsug tot selfopoffering. Dit sou ‘n lang pad van God se bemoeienis met die mens kos tot en met die koms van Jesus Christus na hierdie wêreld.

Skrywer: Prof Dionne Craffort

GOD SE WIL MET SY WêRELD.

 Alles wat ons sien en ken begin met God se skeppingswil. Waarom sou God wou skep? As ons oor God nadink, stuit ons op talle waarom-vrae waarop ons nie antwoorde het nie. Oor dit wat God nie aan ons geopenbaar het nie, kan ons slegs maar bespiegel en wonder. Waarom sou God wat selfgenoegsaam in sy Drie-eenheid is,iets buite himself wou skep? Waarom die onmeetlikheid van die heelal waarin miljoene sterrestelsels weer miljoene ligjare van mekaar verwyder is en waarskynlik teen ‘n ontsaglike spoed verder van mekaar af beweeg in alle rigtings? Waarom ‘n Aarde met al sy wonders en tog mank in sy gebrokenheid  wat sigbaar word in natuurrampe en verganklikheid?Waarom ‘n mens as kroon van God se skepping maar tog deurdrenk van die kwaad en sonde? Waarom siekte en dood? Waarom armoede en lyding? En so sou ons kon aangaan tot in die oneindige sonder om antwoorde te vind omdat God in baie dinge sy wil nie aan ons bekendgemaak het nie. Wat nie geopenbaar is nie, sal vir ons in hierdie bedeling ,’n geheimenis bly en so sal ons dit moet aanvaar.

  Waarom God geskep het, is ook ‘n vraag waarop ons nie ‘n antwoord sal vind nie. Die Skrif stel God aan ons bekend as die Skepper. [Efes. 3:9; Openb. 4:11; Jes. 42:5 ]. Of God op ‘n moment besluit het om hierdie heelal te skep en of Hy van ewigheid af met skeppende werk besig is en miljarde heelalle geskep het of nog skep, weet ons nie.

Ons kan skaars ‘n denkbeeld vorm van die ouderdom en uitgestrektheid van ons heelal en omdat dit al is waarvan ons weet, moet ons ons slegs daarby bepaal. Al wat ons weet, is dat ons heelal bestaan omdat God dit  so wou hê.

  Oor die wyse van die skeppingsdaad wy die Skrif nie uit nie. God het deur sy Woord die skepping tot stand gebring. God se skeppingswoord wat voortvloei uit sy skeppingswil lê ten grondslag van die ontstaan van alle dinge. Wetenskaplikes en ficici sal ons moet help om die wyse van skepping beter te verstaan.Dit is asof God die geheimenisse van sy skepping  verberg gehou het sodat mense met die gawes van verstand en ywer dit stukkie vir stukkie moes ontrafel. Die ontrafeling daarvan behoort te lei tot die lof en verheerliking van die groot God wat dit alles tot stand gebring het. Die proses van ontrafeling duur nog voort en die laaste woord daaroor is nog lank nie gespreek nie. Skeppingsteorië sien daagliks nog die lig en daar is ‘n hewige stryd tussen kreasioniste en evolusioniste oor die hoe van die skepping. Sonder om kant te kies in die hewige woordewisseling, kan gemeld word dat die meerderheid wetenskaplikes vandag aanvaar dat ons heelal tussen 15000 en 20000 miljoen jaar gelede ontstaan het deur ‘n oerknal van onmeetlike omvang. Hoe en waarom die geweldige uitstraling van energie ontstaan het, en wat daar voor die oerknal was, bly ‘n raaisel ook vir die aanhangers van die teorie. Volgens die teorie is in die eerste oomblikke van die knal met sy ontsaglike hitte al die basiese elemente van waterstof en helium gevorm  en die ruimte in geslinger  om sodoende tyd en ruimte en materie te vorm. In die malende gaskolke het geleidelik die  klonte van materie saamgekoek waarin die eerste kernreaksies ontstaan het en die eerste proto-sterre gebore is. Uit die groeiende kernreaksies in die hart van reuse sterre is die swaarder elemente  gebore deur die omskakeling van atome. Toe die reaksies in die supersterre uitgewoed het, is die elemente deur geweldige inploffings en uitploffings die ruimte ingeslinger. Uit hierdie oermaterie is oor miljoene jare sonne gevorm en planete wat om hulle wentel asook mane wat weer om planete wentel.

  Nie alle wetenskaplikes aanvaar die oerknal-teorie nie en dit sal seker met die tyd nog baie gewysig word en moontlik deur ander teorieë vervang word. Daar is egter ook diegene wat met verwondering terugkyk en uitroep dat dit is asof jy die skeppingsmoment van God aanskou.  Die teorie klop egter met die Bybel se siening dat daar ‘n begin was en ‘n oomblik waarin God alles geskep het. Watter teorie ookal die heersende is, vir die gelowige bly dit ‘n getuienis van die almag en alwysheid van die God wat daaraan gestalte gegee het. Vir die gelowige kan God nooit die kode agter die oerknal wees nie of  die natuurwette wat alles op ‘n heel bepaalde manier laat ontvou het nie.Die God van die Bybel is die Skepper  wat kodes en natuurwette self vasgelê het sodat die skepping kon ontvou volgens sy wil en bepalings.Die Bybel sien dit alles as God se handewerk.” Ek het met my hande die hemel oopgespan En Ek het aan al die hemelliggame hulle opdragte gegee.” [Jes 45:12]. Die wentelbane van die sterrestelsels, sonne en planete het hulle oorsprong by God. [Jes 40:26]. Hy het vir alle dinge ‘n orde neergelê en vaste wette waarbuite hulle nie kan beweeg nie. [Ps 148:6].

  So is daar ook ‘n wyd aanvaarde teorie dat die aarde 4600 miljoen jaar gelede as ‘n planeet van die son gevorm is. Aan die begin was die aarde woes en onbewoonbaar en dit was donker op die diep waters vanweë die gasse en stoom in die lug. Deur geweldige storms heen het die waters op die aarde neergereën en te midde van vulkaniese uitbarstings is oseane en vastelande gevorm.

  ‘n Wonder net so groot as die ontstaan van sterre en planete, was die ontstaan van lewe op aarde.Vir die Skrif is dit vanselfsprekend dat God die oorsprong van die lewe is. Hy gee die lewe aan alles wat op die aarde lewe het.[Jes 42:5]. Volgens ‘n wyd aanvaarde teorie het ongeveer 3000 tot 4000 miljoen jaar gelede die eerste lewende organismes in die see verskyn. Tot nog toe kan nie verklaar word hoe die eerste lewe ontstaan het nie alhoewel talle vergesogte teorieë die omloop doen. Die oorgang van lewelose molekules tot lewende molekules  was ‘n besondere skeppingsdaad van God. Gen. 1:11 stel dit eenvoudig: “God het gesê: Laat daar uit die aarde groen plante voortkom. Teen 3000 miljoen jaar gelede het die eerste primitiewe groen plante verskyn wat suurstof vervaardig het deur fotosintese en so is die aarde se atmosfeer verander en voorberei vir dierelewe. Toe het God gesê: “Laat die waters krioel van lewende wesens, en laat daar voëls onder die hemelgewelf oor die aarde vlieg.” Die see word bevolk met visse en seediere en teen 100 miljoen jaar gelede het voëls in die lug begin vlieg.

  Toe het God gesê: “Laat die aarde lewende wesens voortbring, elkeen na sy eie aard: mak diere, diere wat kruip, wilde diere, elkeen na sy eie aard.” [Gen.1:24]. Na die tydvak van die reptiele en die dinosaurusse, het die voorlopers van talle soogdiere reeds teen 30 miljoen jaar gelede op die aarde verskyn. Die ontploffing van ‘n geweldige verskeidenheid elkeen na sy eie aard, bly ‘n wonder van die almagtige Skepper.

  Die volgende asemrowende fase in God se skepping was die koms van die mens. Toe het God gesê: “ Kom ons maak die mens as ons verteenwoordiger, ons beeld.”[Gen1:26]. Die Skrif aanvaar dat die mens ‘n besondere skepsel van God is. [Deut.4:32]. As beelddraer en verteenwoordiger van God het die mens besondere kwaliteite. Hy ontvang ‘n gees en ‘n siel en daarmee ook die vermoë om met God in gemeenskap en in gesprek te kan tree. God se doel was dat daar ‘n wese sou wees wat sy wil kon ken en tot sy eer sou kon leef.[ Jes.43:7].

  Volgens  teorieë in die paleontologie het hominiede [aapagtige wesens met menslike trekke] reeds vier miljoen jaar gelede die pleine van Afrika bewandel. Teen twee miljoen jaar gelede het homo habilis sy verskyning gemaak en begin om klipwerktuie te gebruik.  Ongeveer een miljoen jaar gelede het homo erectus sy verskyning in Afrika gemaak en toe versprei na Asië en Europa. Eers teen 400 000 jaar gelede word homo sapiens, die mens soos ons hom ken, wyd verspreid in die wêreld aangetref. As hierdie teorieë aanvaar word, moes iewers op die lang pad van ontwikkeling die oorgang van dier tot mens plaasgevind het. God het aan die mens ‘n gees gegee wat hom onderskei van die diere. Dit kon met ‘n enkele mensepaar of met ‘n groep mense gebeur het. Dit kon selfs ook onder die skeppende hand van God oor ‘n baie lang tyd plaasgevind het. Ons weet eenvoudig nie.Die ontstaan van die mens bly ‘n groot geheimenis wat dalk nooit deur die wetenskap volkome ontrafel sal kan word nie! Die feit bly dat volgens die Bybel die mens die resultaat is van ‘n besondere wilsbesluit van God en die gevolg is van ‘n besondere skeppingsdaad van God. Die feit is dat die mens intellektueel, psigologies en geestelik ryp gemaak moes word vir die wonder van God se selfopenbaring aan hom. So gesien is die hele skepping en die ontstaan van die mens daarop afgestem dat daar ‘n wese op aarde sou wees wat die Skepper moes ken en aan Hom lof en aanbidding moes bring.

  Die wil van God word inderdaad sigbaar in die skeppingsgebeure en in die wyse waarop Hy vir sy skepping sorg en dit onderhou. Wie dit kan bestudeer en aanskou is inderdaad bevoorreg  en behoort die grootheid van die Skepper daarin te ontdek as hulle die gawe van geloof ontvang het.

Skrywer: Prof Dionne Craffort

Eerw Dr Darryl H A Schroeder vra:

Boodskapteks: In bogenoemde program is die volgende voorgehou oor Jesus se einde: “Jesus het die seun van Pilatus genees. Pilatus het dus opdrag gegee dat Jesus na ’n sekere tyd van die kruis verwyder moes word voordat Hy sterf. Met die hulp van Jesus se oom, Josef van Arimatea, is Jesus toe in die sorg van ’n wonderlike kruiedokter geplaas wat Hom genees het. Na afloop van drie dae het Jesus opgestaan, Maria Magdalena (met wie Hy getroud was) en hulle drie kinders, sowel as die dissipels, gegroet en na oosterse lande vertrek (Persië, Tibet, Indië) om verdere navorsing oor die geestelikheid te doen. Hy was baie lief vir die Boeddhistiese godsdiens. Hy het geleef tot die ouderdom van 80 jaar.”

Dit staan glo alles in die Akasiese Rekords en in die boek van Édouard Schuré: The Great Initiates.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Daar is allerlei legendes oor Jesus wat in die loop van die eeue ontstaan het nadat die kanonieke Evangelies tot stand gekom het. Hierdie legendes het geen historiese basis nie – so is dit al deur etlike grondige ondersoeke uitgewys – en verander dus niks aan die Jesusverhaal soos ons dit in die Bybel vind nie. Hulle voeg ook geen waarde toe tot ons Christelike geloof soos op die Bybel gebaseer nie. Hulle het hoogstens godsdienshistoriese waarde, dit wil sê, hulle gee vir ons ’n kykie in die godsdienstige belewing en belangstellings van gelowiges in die eeue wat gevolg het op die Nuwe Testament se vaslegging. Sommige van die legendes is opgeteken in die sogenaamde Nuwe-Testamentiese Apokriewe Evangelies, ander het later gevolg. Ek gaan net kortliks in op enkele van die gedagtes wat in ons vraagsteller se stuk genoem word.

Die idee dat Jesus Pilatus se seun genees het, kom nêrens in die kanonieke Evangelies voor nie. Die idee het waarskynlik ontstaan uit ’n verwarring met die seun / slaaf van die hoofman oor honderd / koninklike amptenaar wat wel deur Jesus genees is (Matteus 8:5-13; Lukas 7:1-10; Johannes 4:46-53). Maar dié gebeure het niks te doen met Pilatus nie. Eerstens het hierdie gebeure in Kapernaum in Galilea afgespeel, nie in Jerusalem in Judea, waar Pilatus gesetel was nie. En tweedens was hierdie hoofman / amptenaar waarskynlik verbonde aan die leërafdeling of paleis van Herodes Antipas, die viervors van Galilea en Perea, en nie deel van Pilatus se soldate wat in Jerusalem gestasioneer was nie. Daar het dus nooit ’n situasie ontstaan waar Pilatus iets aan Jesus verskuldig was en hy Hom so van die kruis sou red nie.

Josef van Arimatea het inderdaad Jesus se liggaam van die kruis afgehaal en in sy eie, nuwe graf begrawe (Matteus 27:57-60 en parallelle). Maar die gedagte dat hy Jesus se oom was, kom nêrens in die Bybel voor nie. Hierdie idee het waarskynlik ontspring uit die feit dat dit gewoonlik familielede was wat vir die begrafnis van afgestorwe familie verantwoordelik was. En omdat Josef Jesus se begrafnis waargeneem het, is later gespekuleer dat hy familie was. In die Middeleeue het daar legendes ontstaan dat hy die oom was van Maria, Jesus se moeder. Ander het weer gesê dat hy die oom was van Josef, Maria se man, seker omdat hulle dieselfde name het. So gesien was hy dus Jesus se groot-oom. Maar niks hiervan is waar nie. Al wat ons weet uit die Nuwe Testament is dat hy ’n vooraanstaande lid van die Joodse Raad en ’n volgeling van Jesus was, en uitgesien het na die koninkryk van God (Matteus 27:57; Markus 15:42-43). Daar is nog ander legendes ook oor Josef van Arimatea, soos dat hy die eerste ontvanger van die Heilige Graal was en dit toe met sy volgelinge na Engeland gestuur het, en so die Christendom na Engeland gebring het. Maar dis alles vrome duimsuigery.

Die gedagte dat Jesus getroud was, spesifiek met Maria Magdalena, het in ons tyd weer nuwe belangstelling gewek met die rolprent, The Da Vinci Code, van Dan Brown, in 2003. Hiervolgens sou ’n geheime genootskap die geheim van Jesus se huwelik vir eeue bewaar het. Meer onlangs (2012) is ’n poskaartgrootte fragment van die sogenaamde Evangelie van Jesus se Vrou, wat uit die vierde eeu nC stam, ontdek en gepubliseer waarin daar ook ’n vae verwysing is dat Jesus moontlik getroud was. Hierdie fragment se outentisiteit word egter deur baie historici, na grondige ondersoeke, betwis. Verder terug in die geskiedenis is daar ook die apokriewe Evangelies uit die laat tweede en derde eeu nC, Die Evangelie van Filippus en Die Evangelie van Maria, waarin vae verwysings na ’n verhouding tussen Jesus en Maria Magdalena voorkom. Maar hoekom juis sy? Dit het waarskynlik uit Johannes 20:11-18 ontstaan. Latere Christene het te veel afgelei uit die feit dat sy die eerste volgeling was aan wie Jesus na sy opstanding verskyn het. (Hy sou dan eerste aan sy vrou verskyn het om haar te troos.) Verder het Hy haar tydens dié ontmoeting verbied om Hom vas te hou (v17), waaruit dan die afleiding gemaak word dat sy oorstelp was om Hom weer te sien en Hom toe, synde haar man, vasgegryp het. En so het die legende ontstaan, lank na die eerste ooggetuies reeds oorlede is, dat Maria Magdalena Jesus se vrou was. Maar, weer eens, dis alles bloot sensasiewekkende afleidings wat nie gestaaf word deur die kanonieke Nuwe Testament nie, ook nie deur ander betroubare en stawende historiese dokumente nie. Dit is verder veelseggend dat Maria na Jesus as “my Here” en “leermeester” in Johannes 20:13,16 verwys, wat nie die gewone terme is wat ’n vrou vir haar man sou gebruik nie. Nog meer, wanneer Jesus aan die kruis spesiale reëlings tref vir die versorging van sy ma ná sy dood (Johannes 19:25-27), word geen voorsorg vir Maria Magdalena gemaak nie, wat vreemd is as sy regtig sy vrou was, en dit terwyl sy ook by die kruisiging teenwoordig was. Ons moet egter besef dat daar nie iets verkeerd daarmee sou wees as Jesus wel getroud was nie, want die huwelik as sodanig is nie sondig nie. Trouens, God het dit self ingestel, en deur die huwelik vermeerder Hy die menslike geslag. Maar ’n mens kan wel wonder oor die teologiese implikasies as Jesus getroud was. Soos byvoorbeeld: Sou dit nie die metafoor dat die kerk Jesus se bruid is, in die gedrang bring nie (vgl 2 Korintiërs 11:2; Efesiërs 5:22-33; Openbaring 21:2)? Verder, as Hy een vrou bo ander liefgehad het (soos die huwelik veronderstel), sou dit nie beteken dat Hy sekere mense meer of minder liefhet as ander nie? En wat as Jesus kinders gehad het, watter implikasies hou dit vir hulle in met ’n vader wat die Seun van God is? Maak dit van hulle iets meer as gewone mense? En so kan mens voortgaan. Vir sekere van hierdie vrae sou mens wel antwoorde kon gee, maar hulle onderstreep nogtans die uniekheid van die vleeswording van God in Jesus Christus.

Laastens, wat die Akasiese Rekords en die boek van Édouard Schuré: The Great Initiates, betref, as sou dit die inligting bevat wat die vraagsteller noem, kan ons kort gaan. Die Akasiese Rekords bevat na bewering die totale rekord van alle lewe op aarde, van die begin van die wêreld tot vandag. Dit bestaan egter nie in geskrewe vorm nie, maar is slegs toeganklik vir sommiges wat die besondere geestelike vermoëns ontvang of verwerf het om toegang te verkry. As iemand dus beweer dat hy of sy inligting oor Jesus bekom het wat in hierdie rekords staan, is dit vir ander, wat nie oor hierdie vermoëns beskik nie, nie kontroleerbaar nie. Daar is dus nie veel wat mens daaroor kan sê nie. Die boek van Schuré, die eerste keer gepubliseer in 1889, is wel kontroleerbaar. Dit handel oor die groot geestelikes van die geskiedenis, wat volgens hom alle godsdienste onderlê. Hy handel ook oor Jesus, synde een van die ingewydes in die geestelike dimensie van die heelal, se bydrae tot die wêreld se geestelike ervaring. Maar hier staan niks in van Jesus wat getroud was, reise na die Ooste onderneem het en geleef het tot die ouderdom van 80 nie.

Om saam te vat: Die kanonieke Nuwe Testament, soos dit in die Bybel voorkom, bevat ons mees betroubare gegewens omtrent die lewensloop en ware identiteit van Jesus. Dit het die tand van die tyd oorleef, en blyk steeds die lig te wees waarby die kerk van Christus op aarde leef. Dis moeilik om te aanvaar dat God sedert die geboorte van Jesus vir ons lewensbelangrike inligting weggesteek het. Hoewel die Bybel baie interpretasieprobleme bied, bly dit steeds ons betroubaarste gids oor die allerlaaste vrae rakende hierdie en die toekomstige lewe.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

Johanna vra:

Om en by 16 jaar gelede het ons by huisvriende gaan kuier. Die vriendin het kaart en hande gelees – so uit die bloute haar nuwe stokpertjie. Sy het my hand gelees en nee ek nie in dit geglo nie en af gelag. Sy my gese ek sal 2 keer trou en ek sal ‘n seun kry. Wel, ek het op 34 swanger geraak met ‘n dogtertjie. Sy was ernstig dat dit ‘n seun moes gewees het. Weer eens het ek my nie aan haar gestuur nie. So kom my man tot ‘n sterwe en ek lankal haar woorde vergeet tot nou toe intussen het ek so 2 jaar terug met ‘n man getrou, en ja hy het een seun.

Dinge is nie so wel as wat ek gedink het dit gaan wees nie – baie hartseer en sulke dinge. Nou wonder ek: rus ‘n vloek op my om sulke dinge te gese het? Wat staan my te doen?  Hoe kan ek die omstandighede verbeter? Wat staan my te doen op die aanval geestelik te beveg?

Antwoord

Prof Jan van der Watt antwoord:

Eerstens, moet gelowiges uit die hand van God leef. Hy is in beheer en daarom wend gelowiges hulle nie tot allerhande ander dinge om oor die toekoms uitsluitsel te kry nie.

Gelowiges hoef ook nie bang te wees dat hulle ‘getoor’ of ‘vervloek’ sal word as hulle uit die hand van God leef nie. Christus het die bose oorwin en as mens die wapenrusting van God aantrek (Ef 6:10-20), en die lewe in sy krag leef, beskerm hy jou. Leef ’n lewe waarin jy elke dag vernuwe word na die beeld van Christus (Kol 3:9-11). ’n Gelowige moet hom of haar dus nie wysmaak dat so iets soos wat hierbo beskryf word, jou hele lewe in Christus kan vervloek nie. Indien jy ’n fout gemaak het, nooi die Here jou uit om jou sonde te bely. Hy is getrou en regverdig om jou sondes te vergewe (1 John 1:7-10). Ons skuldbrief is aan die kruis vasgespyker (Kol 2:14).

Dit lyk ook asof die waarsêer nie so akkuraat was nie. Dit was ’n dogter en nie ’n seun nie. Dat die vraer met ‘n wat ‘n seun gehad het, getrou het, maak die voorspelling nie waar nie. Sulke ‘raaiskote’ is  nogal eie aan mense wat voorgee om die toekoms te lees. Hulle maak algemene uitsprake wat baie waarskynlik is om te gebeur – bv. wat is die kans dat ‘n gesonde getroude vrou ‘n kind kan hê? Natuurlik goed, daarom ‘word dit voorspel’. Ongelukkig was die tweede raaiskoot verkeerd – God het ‘n wonderlike dogtertjie aan die ma gegee.

Die vraer hoef dus  nie bang te wees dat sy vervloek is nie, veral nie as gelowige kind van God nie. Daarvoor sorg God. Sy moet liewer volledig op God vertrou en sy wil in alles soek deur sy Gees. Om as gelowige in die huwelik te leef, met vergifnis, liefde, ens. kan ‘n groot verskil maak

Skrywer: Prof Jan van der Watt