Hoekom gaan mense nie meer kerk toe nie?
Hoekom gaan mense nie meer kerk toe nie?
Verlede naweek het meeste mense in Suid-Afrika nie kerk toe gegaan nie. Baie van diegene wat wel daar was, het gewens hulle was nie daar nie! Hoekom? Lifetree Cafes het na mense in ‘n park in die VSA gegaan om uit te vind waarom hulle nie kerk toe gegaan het nie.
Hulle redes val in vier groepe uiteen:
- . Buitestanders sê hulle voel soos uitgeworpenes. Een vrou het gesê kerkmense verwerp haar omdat sy rook. Natuurlik is rook ‘n ongesonde gewoonte, maar ons kan tog nie iemand verwerp net omdat hy/sy rook nie.
- . Dit is nie net oor gedrag waarvan hulle praat nie, maar oor kerkmense wat glo dat hulle al die antwoorde het. Hulle stel net daarin belang om vir ander te sê wat hulle moet doen.
- . Meeste mense ondervind nie God se teenwoordigheid in die kerk nie. Hulle soek nie die oppervlakkige nietighede wat so baie leraars vandag opdis nie. Hulle wil weet dat God ‘n werklikheid is, dat Hy vandag steeds teenwoordig is en dat Hy steeds aktief betrokke is by mense.
Kerkmense moet ophou praat en ‘n slag luister. Natuurlik kan ons nie ons bediening bou op wat hierdie buitestanders sê nie, maar ons moet altyd ons doel in gedagte hou: om ander in ‘n nabye verhouding met Jesus Christus te bring.
Is dit nie wat Jesus self gedoen het nie? Hy het weggebreek van die gewoontes en roetines van die godsdienstige elite van sy dag. Hy het verhoudings gebou met diegene wat geen sê in die gemeenskap gehad het nie. Die fondament van sy bediening was verhoudings.
Die klink miskien outyds, maar dit is steeds baie doeltreffend – bou verhoudings.
~ Confucius Pelgrims In John Bunyan se klassieke werk, The Pilgrim’s Progress, is die Wicked Gate die simbool dat ons nou die Christelike lewe ingegaan het. Daar ontmoet Christen die hekwagter – Good-Will. Luister na hulle ontmoeting: So when the pilgrim was fully inside, Good Will asked him, “Who directed you to come this way?” CHRISTIAN: Evangelist exhorted me to come this way and knock at the Gate, just as I did. He further told me that you, sir, would tell me what I must do next. GOOD–WILL: An open door is set before you, and no man can shut it. CHRISTIAN: Now I begin to reap the benefits of my hazards. GOOD–WILL: But how is it that you have come alone? CHRISTIAN: Because none of my neighbors saw their danger as I saw mine. Wat leer ons uit hierdie gesprek? (a)Die stryd het pas begin Ons is pelgrims op pad na die hemelstad. As ons tot bekering kom, is dit glad nie die einde van ons stryd nie. Daar was baie hindernisse in Christen se reis na die Wicked Gate, maar in baie opsigte lê die ergste nog voor. Ou denkpatrone, kultuurneigings en die voortdurende bombardement van beelde en idees, maak die pelgrim se pad vol slaggate. Die wêreld is nie meer ons “huis” nie, maar dit is steeds waar ons woon. Ons moet: Die groot gevaar vir die pelgrim is om iets anders meer as die hemelse stad lief te hê. Die verkondiging van die woord, die fees en gemeenskap van die Nagmaal word vir ons kosbare juwele. Dit laat ons saam met Paulus uitroep: Ek beskou alles as waardeloos, want om Christus Jesus, my Here, te ken, oortref alles in waarde. Ter wille van Hom het ek alles prysgegee en beskou ek dit as verwerplik sodat ek Christus as enigste bate kan verkry (Filippense 3:8). (b)Daar is ander wat ‘n behoefte het aan dit wat ek gevind het Die pelgrim kan nie voor die hek staan en nie aan sy vriende, familie en bure wat dit nie gemaak het nie, dink nie. Dit is waaraan Paulus gedink het: Broers, my hartewens en my gebed tot God vir my volk is dat hulle gered word (Romeine 10:1). Elke mens wat op pad na die hemelstad is, voel hierdie verlange. Maar ons moet met ons reis voortgaan. Vir die Christene is daar ‘n voortdurende spanning tussen die roepstem van die hemelstad en sy liefde vir sy familie en vriende. Die enigste manier wat jy die pad vir ander kan aanbeveel, is deur daarop te bly. Maar wat verwag die wêreld vandag van Christene? Hulle moet aantrek, praat, loop en lewe soos die wêreld om die wêreld te oorwin. Ongelukkig is die teenoorgestelde waar. Die reguit, nou paadjie na die hemelstad leer ons die waarheid waarvan ons moet getuig. As Christen-pelgrims moet ons besef die pad is lank en moeilik. Jesus sê self dat Hy nie gekom het om vrede te bring nie, maar die swaard (Matteus 10:34); dat die wêreld ons sal haat (Johannes 15:18). Al verskil tussen ons en die wêreld is die genade wat ons ontvang het – ons het niks om op te roem nie (Romeine 3:27). Wat ons wel het, is rede om bly te wees en ‘n boodskap om te verkondig.
Geestelike groei God moet ons nuut maak en ons word sy kinders. Dit is die fondament en hierop moet ons groei. Ongelukkig gebeur dit dat ons soms net op daardie fondament tot ruste kom. Hoe bepaal ons die gehalte van ons Christelike reis? Kom ons kyk na drie indikatore:
Moeder Teresa Die Sikhs Kort-kort lees ons van geweld teen die Sikhs. Onlangs in die VSA is ‘n aantal Sikhs in ‘n Gurdwara (‘n Sikh plek van aanbidding) doodgeskiet. Maar wie/wat is die Sikhs? Sikhisme is een van die jongste wêreldgodsdienste – ongeveer 500 jaar oud. Daar is ongeveer 23 miljoen Sikhs wêreldwyd – die vyfde grootste wêreldgodsdiens. Van hulle woon ongeveer 22 miljoen in in Suid-Asië – veral in die Punjab-streek van Indië. Die woord Sikh beteken dissipel of leerling. Guru Nanak Dev Ji het tydens die 15de eeu geleef. Tydens een van sy daaglikse meditasies het hy verdwyn. Drie dae later keer hy terug en sê dat hy ‘n opdrag van God gekry het om die boodskap van gelykheid en waarheid te versprei. Na hom volg nog nege ghoeroes. Almal van hulle dra wysheid aan hulle volgelinge oor. Die Sikhs glo dat hierdie tien ghoeroes ‘n goddelike gees gedeel het – dit is van die een na die ander oorgedra. Die laaste ghoeroe was Gobind Singh. Hy het ‘n boek met die gesegdes van die ghoeroes saamgestel – die Guru Granth Sahib. Sikhs glo in ‘n siklus van reïnkarnasie wat net deur die onderrig van die ghoeroes, ‘n lewe van integriteit en meditasie verbreek kan word. Hierdie praktyke bevry hulle van menslike swakhede en konflik. As hulle eers volkome vry is, kan hulle met god saamsmelt. Sikhs word herken aan die tulband wat hulle dra. Vir hulle simboliseer die tulband hulle toewyding aan dissipline, integriteit, nederigheid en geestelikheid. Hierdie is vir ons ‘n vreemde godsdiens – ons verstaan dit nie. Maar as Christene moet ons saam met die Sikhs teen geweld staan en vir almal wat in die geweld seerkry, bid.Pelgrims
Geestelike groei
Die Sikhs