Bonhoeffer (36)

Bonhoeffer (36)

Ek wil enkele gedeeltes uit 40-Day Journey with Dietrich Bonhoeffer (Augsburg Books) hanteer.

In gebed gaan ons na ons vyande en staan aan hulle sy. Ons is met hulle – naby hulle en vir hulle. Jesus beloof nie dat die vyand aan wie ons goed doen, ons sal liefhê of seën nie – Hy beloof nie dat hulle ons nie sal mishandel en vervolg nie.

Maar al doen hulle dit kan hulle ons nie oorwin of kwaad aandoen as ons voorbidding vir hulle doen nie. Ons tree nou vir hulle by God in. Elke belediging van ons vyand bring ons nader aan God en ons vyande. Elke vervolging bring die vyand nader aan versoening met God.

Hoe word liefde onoorwinlik? Deur nie te vra wat die vyand doen nie, maar wat Jesus gedoen het. As ons ons vyande liefhet, lei dit ons op die pad van die kruis – maar ook nader as die Gekruisigde.

Bonhoeffer gee weer twee Bybelgedeeltes om ons te help:

  • (Matteus 5:44).
  • (Psalm 56:11 – 14).

Here van vrede en geregtigheid, laat my nie oorwinning oor my vyande soek nie, maar eerder ware en wedersydse versoening. Amen.

Leef uit jou Doop: 5.6 Is “eers geloof, dan doop” onveranderlik?

5.6 Is “eers geloof, dan doop” onveranderlik?

Kan ons saam die volgende aanvaar?

1. Die doop lyf ons in die Abrahamverbond in.

2. Die besnydenis was ’n geloofsakrament.

3. Dit is bedien aan heidene soos Abraham wat van buite gekom het en eers tot geloof in die Here gekom het.

4. Maar dis ook bedien aan verbondskinders wat agterna moes glo.

Beteken dit nie dat in die verbond waarin ons nou leef, verbondskinders in die Ou Testament ’n geloofsakrament gekry het nie? Dan was daar mos twee volgordes:

♦   Vir heidene: Eers geloof, dan besnydenis.

♦   Vir verbondskinders: Eers besnydenis, dan geloof.

Wat in die Nuwe Testament maak dit onmoontlik? Wat presies het verander in die Abrahamverbond? Waarom kry ons nêrens in die Nuwe Testament enige aanduiding van sulke veranderings nie? Dit beteken dat die volgorde geloof-doop vir mense geld wat soos Abraham van buite kom, maar die volgorde doop-geloof vir kinders van gelowiges.

 

 

Mens wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike doop. Leef uit jou Doop (2011) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die doop.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

 

 

 

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

 

Skrywer: Prof Adrio König

 



Heiligmaking: Wat is dit?

‘n Ou rabbynse gesegde.

Heiligmaking

(1 Tessalonisense 4:3)

Oswald Chambers het ‘n leersame artikel oor heiligmaking geskryf.

 

In heiligmaking moet God ons hanteer beide aan die kant van lewe en dood. Heiligmaking vereis dat ons by die plek van dood uitkom. Baie van ons spandeer so baie van ons tyd daar dat ons heeltemal morbied word.

Daar is altyd ‘n stryd voor heiligmaking ‘n werklikheid word – iets in ons druk teen Christus se eise. Sodra die Heilige Gees ons wys wat heiligmaking is, begin die stryd dadelik. Jesus self het gesê: As iemand na My toe kom, kan hy nie my dissipel wees nie tensy hy afstand doen van sy eie vader en moeder en vrou en kinders en broers en susters, ja, selfs van sy eie lewe (Lukas 14:26).

In die proses van heiligmaking sal die Heilige Gees my stroop tot niks oor is nie behalwe net ekself – dit is die plek van dood. Is ek bereid om net myself te wees en niks meer nie? Geen vader en moeder en broers en susters – geen selfbelang nie? Dit is die voorwaarde vir heiligmaking. Geen wonder Jesus sê: Ek het nie gekom om vrede te bring nie, maar die swaard. Ek het gekom om tweedrag te bring (Matteus 10:34 – 35). Dit is hier waar die stryd kom en waar so baie struikel. Ons argumenteer dat God tog nie kan verwag dat ek my met die dood van Jesus Christus moet identifiseer nie.

Is ek bereid om my te stroop van alles wat my vriende van my dink? Ook wat ek van myself dink? Is ek bereid om my naakte self aan God te gee? As ek bereid is om dit te doen, maak Hy my heilig. Dan word my hele lewe deur God bepaal. Mag God, wat vrede gee, julle volkome aan Hom toegewyd maak en julle geheel en al, na gees, siel en liggaam, so bewaar dat julle onberispelik sal wees wanneer ons Here Jesus weer kom! Hy sal dit ook doen, want Hy wat julle roep, is getrou (1 Tessalonisense 5:23 – 24).

As ek bid dat God vir my moet wys wat heiligmaking vir my beteken, sal Hy vir my wys. Dit is nie iets wat Jesus in my sit nie: ons word met Christus Jesus verenig – Hy self is in ons (1 Korintiërs 1:30).

Betrokke by die kultuur

— Johannes Calvyn

Betrokke by die kultuur

As kerke die roeping van Jesus Christus – maak dissipels van al die nasies – wil uitvoer, moet hulle betrokke raak by die kultuur. Die kerk kan nie sy werk in ‘n lugleegte buite die kulturele milieu waarin mense woon, uitvoer nie.

 

Paulus se ondervinding in Atene (Handelinge 17) wys vir ons hoe om mense in ‘n spesifieke kultuur te benader. Paulus is in Atene, nie as gevolg van sorgvuldige beplanning nie, maar omdat hy in Tessalonika en Berea teenstand teen sy bediening ondervind het. God druk hom na ‘n unieke plek om die evangelie daar te verkondig – Atene, die wêreldstad. Hier is drie dinge van belang as ons let op Paulus se bediening soos hy by die kultuur betrokke raak.

Paulus word deur die verlorenheid en afgodery van die mense aangespoor

Paulus fokus op die oorkoepelende verhaal van God wat sy hoogtepunt in die werk van Jesus bereik

In Atene doen Paulus wat hy altyd doen: hy verkondig Jesus Christus as Here. Hy gaan eers na die sinagoge waar die Skrif beskikbaar was – om te lees en uit te lê. Hy het nie ‘n totaal nuwe benadering gevolg om betrokke te raak by die mense in hierdie wêreldstad nie. Hy gaan eenvoudig voort om sy roeping te vervul – hy verkondig die gekruisigde Christus. Toe die Ateners hierdie boodskap hoor, word hulle nuuskierig – hulle kon nie glo wat Paulus verkondig nie. Hulle staan verwonderd.

Paulus wys die Ateners hoe hulle kultuur en lewens verbind is met en tog nie verbind is aan die waarheid van God nie.

Hy kon dit doen, want hy het genoeg van die godsdiens en wêreldsiening van die Ateners verstaan om te beklemtoon dat hulle verlossing nodig het. Hy bring vir hulle die goeie nuus.

Betrokkenheid by die kultuur beteken nie die onkritiese aanvaarding van alle dinge in die kultuur nie. Dit beteken wel dat ons die wêreld van die mense wat in ‘n spesifieke kultuur woon, betree. Ons verstaan hulle wêreld, maar ons verstaan ook hoe die evangelie hulle gebrokenheid en vervreemding van God kan hanteer. Om by die kultuur betrokke te raak, is nie die doel van ons bediening nie. Dit is wel ‘n noodsaaklike element as ons getrou die evangelie wil verkondig. Dit beteken ons ken die waardes en afgode – en wat hulle glo en nie glo nie – van die mense. Ons weet hoe, waar en wat hulle aanbid. Ons werk dus om duidelik aan hulle te wys dat Jesus oor al hierdie dinge oppermagtig is. Dit beteken ons fokus op die roeping wat God vir die kerk gegee het.