Nederigheid

.” – Douglas Wilson

 

Nederigheid

 

Ons verwar dikwels karaktereienskappe en houdings. Nederigheid is ‘n goeie voorbeeld. Baie Christene glo dat nederigheid iets soos selfveragting is. Mens wat hulleself verag degradeer hulleself en hulle vermoëns. Is dit nie hoe gewonde trots praat nie? Is dit nie selfliefde wat op een of ander manier teleurgestel is nie?

 

 

Voorbeeld: As iemand die klavier gespeel het en jy prys hulle: “Baie goed gedoen.” Wat is hulle natuurlike reaksie? “Ag, jy weet ek is nie eintlik ‘n pianis nie.” Wat dink jy sal gebeur as jy sou sê: “Ek weet. Dit was nie eintlik baie goed nie. Ek wou maar net vriendelik wees!” Natuurlik sal ons dit nie doen nie, maar is dit nie dalk nodig om hierdie verwronge konsep van nederigheid uit te wys nie?

 

 

Nederigheid kan beter beskryf as gedefinieer word – jy weet wat dit is as jy dit sien. Nederigheid is iets soos eerlike selfondersoek. Ons kan dit beskryf. Ons weet hoe nederigheid in verskillende situasies lyk. Ons sien gou raak as nederigheid vals is.

 

 

Moslems vir Christus

The issue of faith is not so much whether we believe in God, but whether we believe the God we believe in. —R.C. Sproul

Moslems vir Christus

J. D. Greear (Breaking the Islam Code) sê dat Moslems wat tot geloof in Christus kom een van drie faktore noem vir hulle bekering.

Hulle kry ‘n Bybel. Argumente maak nie ‘n verskil nie – dit oortuig hulle nie om Christus te volg nie – hulle word net beter Moslems.

Vra hulle om, byvoorbeeld, die Evangelie volgens Johannes te lees. Wat help is blootstelling aan God se Woord. Die Woord is kragtig. Laat die Heilige Gees toe om die Bybel te gebruik om harte vir Christus te wen. Charles Spurgeon het altyd gesê die Bybel is soos ‘n leeu in ‘n hok – as dit aangeval word, hoef ons dit nie beskerm nie. Al wat ons moet doen is om dit los te laat.

Hulle sien die liefde in die geloofsgemeenskap. Die Moslem gemeenskap is naby aan mekaar, maar hierdie nabyheid is op skande en wederkerigheid gebou. As hulle hierdie gemeenskap verlaat, word hulle uitgewerp en vervolg. Christene bied vir hulle ‘n alternatiewe gemeenskap – een gebou op liefde, genade, aanvaarding en vergifnis. Dit is vir meeste Moslems iets vreemds. ‘n Goeie manier om dit vir Moslems te wys, is om hulle na jou huis te nooi. Francis Schaeffer het gesê: Love on display is the most effective apologetic.

‘n Droom of visioen. Baie van ons is skepties oor drome of visioene. Baie Moslems wat Christene word, doen dit as gevolg van ‘n droom of visioen. Ons weet nie hoekom nie, maar dit lyk asof God dikwels drome of visioene gebruik om Moslems te kry om dieper oor Christus na te dink.

Dit moet ons nederig maak, want dit laat ons besef dat die mag vir verlossing slegs van God kom. Bid vir en bid saam met jou Moslem vriende. Dan staan jy terug en laat God toe om sy werk te doen.



Bonhoeffer (21)

 – G. K. Chesterton

 

Ek wil enkele gedeeltes uit 40-Day Journey with Dietrich Bonhoeffer (Augsburg Books) hanteer.

Daar is waarskynlik geen Christen aan wie God nie die bemoedigende ondervinding van ‘n opregte Christelike gemeenskap ten minste een maal tydens sy lewe gegee het nie. In hierdie wêreld is sulke ondervindings egter net iets addisioneel.

Bonhoeffer gee weer twee verse om ons te help:

  • Ten slotte: Wees almal eensgesind, medelydend, liefdevol, goedhartig en nederig. Moenie kwaad met kwaad vergeld of belediging met belediging nie. Inteendeel, antwoord met ‘n seënwens, want daartoe is julle geroep, sodat julle die seën van God kan verkry
  • Hoe goed, hoe mooi is dit as broers eensgesind saam woon! Dit is soos reukolie wat van die kop af in die baard inloop, die baard van Aäron, af tot by die soom van sy klere

Dink ons ooit aan ons geloofsgemeenskap? As daar konflik of spanning in die gemeenskap is, moet ons bid dat die eenheid wat Christus gegee het, bewaar sal word, en dat die konflik opgelos sal word. As daar eenheid in jou geloofsgemeenskap is, moet jy God dank daarvoor.

 

Here, ek het die geloofsgemeenskap nodig. Help my om daar vir ander te wees net soos ander daar vir my moet wees. Amen.

 



Lig in Genesis 1:3

Lig in Genesis 1:3 – Francois Malan

Theodor vra:

‘Lig’ in Gen 1:3 Hieroor is al baie besin en geskryf. Met die vele vertolkings is ek veral waaksaam teen monopolisering en verabsolutering. Hoe kan ons egter weet of ons afleidings geldig is? (Elke ketter het sy letter?) Ek probeer “die verhouding tussen God en mens” as kontekstuele raamwerk gebruik vir vertolking.

Help asseblief met dié voorbeeld. Lig in Gen 1:3 kan aanvullend ‘n verwysing/aankondiging wees oor God se openbaringe. Lig maak sigbaar _ letterlik en figuurlik. So gesien kan Gen 1:4 ook dui op onderskeid tussen ‘openbaringe’ en ‘nie-openbaringe’. God se openbaringe is waar en getrou sonder om allesomvattend te wees. Vir my dui dit ook op God se openbaringe as bron vir “die klein wit kol van my wete” (Opperman: Man met Flits) Suksesvolle verbandsoeking kan bydra tot meer aanvaarding van geldigheid. Joh 8:12 kry uit hierdie invalshoek die nuanse dat Jesus “die Goddelike mensgeworde openbaring is, van God se liefdevolle en genadige heilsplan vir die mens”. Help asseblief om rigting te gee aan my verdere verkenning en verbandsoeking.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

So word ‘lig’ in Gen 1:3-5 nie as ‘n emanasie van God beskryf nie, maar as ‘n skepping van God. In Openbaring 21:22-24 word die nuwe Jerusalem wel as beeld van die hemel beskryf sonder ‘n tempel, want sy tempel is die Here God, die Almagtige, en die Lam. Die stad het nie die son en die maan nodig om hom te verlig nie, want die heerlikheid van God het hom verlig, en die Lam (van Openb 5:6) is sy lamp. Die nasies sal in die stad se lig lewe… In Openbaring kom die lig van die heerlikheid van God af, sonder son en maan, soos op Genesis 1:3-5 se lig op die eerste skeppingsdag, voor die skepping van die son en die maan op die vierde dag (vgl. Eseg.43:2).

            In Genesis word lig egter nie as ‘n uitdrukking van God se wese gesien nie, maar as sy eerste skeppingswerk in ‘n reeks, soos die skepping van die aarde en die see, van plante, die son en maan elkeen met sy eie taak as tekens van dag en nag, visse, voëls en diere, wat alles voorberei word as woning vir die mens, wat na die beeld van God geskep word om God se aarde te bewerk en oor die diere te heers (Gen 1:26-28).

            Dit is so anders as Israel se bure, die antieke Midde-Ooste se wêreldbeeld met die son as god (Re in Egipte; Sjamasj van Babilonië; en in die Weste Helios van die Grieke en Sol invictus van die Romeine) en die maan as god (in Babilonië die vader van Sjamasj, deur Abram vereer voor sy roeping; Thoth in Egipte; Selene in Griekeland, en die Romeinse Luna). Teenoor sy bure se afgode, spreek God ‘n woord, en lig, en die die res van die skepping verskyn op die bevel van God se skeppende woord.

Skrywer: Prof Francois Malan