Willie vra:

Ek verwys na Kol 1:9-14
Leiding deur Die Heilige Gees- hoe werk dit presies? Sien asb my vrae hieronder
Ek hoor die evangelie en glo dit . Is ek reg as ek sê die pad van Heilgmaking begin dan? Ek gaan dan deur die lewe en is veronderstel om op die pad te loop , gehoorsaam aan God.
Dit gebeur egter nie altyd nie , of selfs die meeste van die tyd nie omdat ek n sondige natuur het.
Paulus bid hier vir die gemeente in Kolosse en vra vir geestelike insig en wysheid sodat hulle heeltemal seker is van wat God wil hê.
Dan, vers 11-Deur die krag van Sy Godelike heerlikheid sal Hy ons toerus met krag om geduldig te volhard- ek neem aan dit is wanneer n mens byvoorbeeld deur n moeilike tyd gaan en net aanhou vashou aan God , met Hom praat sonder ophou ?
Vraag 1 – Hoe lei die Heilige Gees my in die alledaaglikse lewe. By die werk , by die huis ens. Kom ek gee ‘n voorbeeld . Ek het n trekker wat gebreek het . Ek het die trekker nodig om groente in die grond in te kry . Ek het nie kontant om dit te laat regmaak nie . Nou dink ek sal geld moet leen om dit te kan doen. Nou bid ek daaroor en ek vra God of die regte ding is om te doen . Hoe gaan ek weet wat Sy wil in die saak is . Is dit reg om God ook in sulke dinge te ken ? Ons leer ook dat ons geduldig moet wag op Sy andwoord – weereens hoe gaan ek weet nou het God geandwoord en dit is die regte pad om te loop?
Vraag 2- Dan net in elke dag se lewe vandat ek opstaan tot ek gaan slaap – Moet ek leer om deur die Heilge Gees begelei te word of is dit soos by my redding , waar ek die Heilge Gees ontvang het?? – ek het niks gedoen om dit reg te kry nie , God het dit gedoen . As ek dit moet leer hoe doen ek dit en as dit is hoe dit werk beteken dit dan nie dat die Heilge Gees niks kan uitrig tensy ek geleer het hoe nie?? ( maak nie sin vir my nie )
Vraag 3 – Wat is Geestelike wysheid en insig?
Vraag 4 – Wat presies is die krag waarna verwys word ?
Vraag 5 – Het God n unieke plan vir my , Willie Esterhuizen, se lewe en hoe sal ek weet wat die pad is ?
Weet U, ek glo met my hele hart en verstand Jesus Christus het die ewige lewe vir my verdien , ek glo dat God die Heilge Gees vir my gegee het anders sou ek nie geglo het wat in die Bybel staan nie .
Ek sukkel egter om bg vrae te verstaan

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Leiding deur Die Heilige Gees- hoe werk dit presies?

Die Heilige Gees is God wat in my kom woon (Kol 1:11 se ‘mag van sy heerlikheid’) om my te oortuig dat ek ‘n sondaar is en dat Jesus my verhouding met God kom regmaak het deur al my sonde op Hom te neem en die straf daarvoor reeds aan die kruis gedra het, en dat ek nou deur God aangeneem is as sy kind wat aan sy Seun se dood en opstanding verbind is (vgl. Joh 16:8; Rom 8:14-17). Die Gees oortuig my, maar dit is ek wat besluit om in Jesus te glo dat Hy God is wat mens geword het om die sonde van die wêreld weg te neem (Jn 1:1-3,14,29) en ek wat besluit om Hom te volg met my lewe en optrede. Nou werk die Heilige Gees daagliks aan ons om ons te verander om al meer soos Jesus te lewe in liefde en nederige diensbaarheid aan mekaar – dit is die pad van ons heiligmaking wat beteken vrywillige toewyding aan die Here en sy woord en wil, en aan die mense wat die Here op my pad bring (vgl. 2 Kor 3:18; Joh 13:34; Mat 25:34-40). Die vrug van die werking van die Gees in ons lewe word in Galasiërs 5:22-23 uitgespel, teenoor die werke van ons sondige aard (Gal 5:19-21). Die krag wat Hy ons gee, is nie net vir moeilike tye nie, maar vir my daaglikse stryd met myself en my getuienis in die wêreld deur my lewe, gedrag, woorde en denke. Die Here se pad is die pad van reg en geregtigheid vir almal, en ons optrede moet daaraan gemeet word (Spreuke 2:9; Jesaja 1:16-17).

Die leiding van die Gees geskied deur oortuiging, dat Hy my tot ‘n oortuiging lei wat die regte optrede in ‘n spesifieke situasie sal wees. Daarvoor gebruik Hy veral die woord van God wat ons in die Bybel lees, deur preke wat ons hoor, deur dinge wat ons lees, deur mense se opmerkings en raad, deur omstandighede, deur ons denke en beplanning. Soms gaan ‘n deur juis vir ons toe, en wag ons biddend op ‘n nuwe geleentheid wat die Here vir ons oopmaak (vgl. Hand. 16:6-10).

Die Heilige Gees neem ons nie oor nie, maar maak my oë oop om my myself beter te ken, my vermoëns nie te oorskat of te onderskat nie, my eie selfsug raak te sien en hoe ek vir ander tot diens kan wees. Hy bevry my wil en lei my denke om die waarheid te ken, te praat en te doen (vgl. Jesus se gebed in Getsemane, Mat. 26:39,42). Hy gee my ‘n aanvoeling van wat vermy moet word en die krag om die regte ding te doen. Maar die besluit is myne uit my oortuiging onder sy leiding. Maar my oortuiging moet steeds getoets word aan die riglyne van God se woord.

Vraag 1&2

Ja, ons kan die Here se leiding oor elke ding vra, want Hy het in ons kom woon om ons daagliks te lei en te versterk, met elke besluit en elke optrede. Die besluit oor die lening vir die regmaak van die trekker val ook hieronder. Maar dit is jy wat moet besluit wat om te doen uit oortuiging dat dit die pad is waarop die Here jou lei in jou omstandighede, maar ook hier sal die Here deure oopmaak of toemaak om jou te lei.

Vraag 3 oor Kol 1:9

Om deur die Heilige Gees vervul te word tot die volle kennis van God se wil vereis gehoorsaamheid van ons, waarvoor Paulus juis hier bid. Dit gaan oor ons praktiese lewe waarvoor wysheid en insig nodig is in ons daaglikse lewe (vgl. Eksodus 31:3 waar die goudsmid deur die Gees toegerus word om met kennis/vaardigheid, insig en verstand enige werk vir die tempel te kon doen; Jesaja 28:23-29 dat die Here die boer leer en hom die kennis gee hoe om te boer). Dit gaan ook om praktiese bekwaamheid om reg en verkeerd te onderskei volgens die wil van God.

Vraag 4 Die krag van God se heerlikheid wat Hy aan die mens gee deur die Heilige Gees wat in ons kom woon, stel ons in staat om geduldig in alles te volhard (Kol 1:11) – Die volharding verwys veral na die vermoë om onder moeilike omstandighede uit te hou en te verdra; geduld verwys na die emosionele kalmte onder uitlokking, belediging of ongeluk sonder om te kla of om geïrreteerd te word (vgl. Jesus se kalmte tydens die Joodse leiers se beskuldigings voor Pilatus, Mat 27:12, soos ‘n lam is Hy stil na die slagplek gelei, Jesaja 53:7).

Vraag 5 God se unieke plan vir Willie Esterhuizen.

Elke mens is uniek. In Jesaja 43:7 verwys die Here na ‘…elkeen wat Ek geskep het tot my eer, wat Ek gevorm het, wat Ek gemaak het,’ vgl. Ps 139:13-16. Hy gee aan elke mens die asem, die lewe aan alles wat op die aarde beweeg (Jesaja 42:5). Deur Hom lewe ons, beweeg ons, en bestaan ons (Handelinge 17:28). Efesiërs 4:7 sê: Maar aan elkeen van ons is ‘n genadegawe geskenk soos Christus dit uitgedeel het.

Vir die gemeentelede in Korinte sê Paulus: laat elkeen leef in ooreenstemming met wat die Here hom toebedeel het, soos God elkeen geroep het….besnede Jood of onbesnede Griek bly so … maar wel gehoorsaam aan God se gebooie. Elkeen moet bly by die roeping waarin hy was toe hy geroep is. Is jy as ‘n slaaf geroep, laat dit jou nie kwel nie, maar as jy tog kan vry word, maak ten alle koste daarvan gebruik….laat elkeen voor God bly soos hy was toe hy geroep is (1 Kor 7:17-24). Christenskap beteken getrouheid in die werk waarin jy staan. Kolossense 3:17: En wat julle ook al doen, in woord of daad, doen alles in die Naam van die Here Jesus, terwyl julle God die Vader deur Hom dank. Kol 3:23: Wat julle ook al doen, werk met geesdrif, soos vir die Here en nie soos vir mense nie.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Johann vra:

Ons Bybelstudiegroep is besig met Genesis en het Sondag die verhaal van Jakob gelees en bespreek.

Isak het Jakob geseën, maar die seën was eintlik bedoel vir Esau. Hoekom, toe Isak agterkom dat hy die verkeerde seun geseën het, het hy nie die seën wat hy uitgespreek het teruggetrek nie? Of hoekom kon hy nie vir Esau ook seën nie? Was die seën dan so heilig dat Esau aan die kortste ent moes trek?

Alhoewel Jakob skelm was, het God hom steeds guns bewys.

Kom die seën wat Isak kon uitdeel van God af?

Ons almal wag in spanning om te hoor wat julle kommentaar en siening is.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Hierdie stukkie bedrogsgeskiedenis in Gen 27 vind in die Bybel weerklank tot in die Nuwe Testament wanneer Paulus in Rom 9:10-13 terugkyk op God se pad met Israel. Wat begin het as twee seuns se onbehoorlike gedrag het in die geskiedenis van Israel en die wêreld simboliese betekenis gekry vir die manier waarop God se raadsplan in en deur die bedroewende menslike geskiedenis verwerklik word. Dit kan saamgevat word in die bekende Latynse spreuk van Calvyn: hominum confusione et Dei providentia mundus regitur (“deur die gekonkel van mense en die voorsienigheid van God word die wêreld regeer”).

Maar kom ons begin by die verhaal self. Die bedrog van Rebekka en haar lieflingseun, Jakob, gaan verder terug in die verhaal, naamlik waar Esau op ‘n ligsinnige en ongeërgde manier sy eersgeboortereg vir ‘n pot lensiesop aan Jakob verkwansel (Gen 25:28-34), en waar die Here vir Rebekka sê dat haar oudste seun die jongste sal dien (25:23). Hieruit blyk duidelik dat in die lotgevalle van Jakob en Esau meer opgesluit lê as bloot die gekonkel van mense om Isak se seën te verkry. God se hand sit ook daaragter. Menslike slinksheid en sonde, en Goddelike voorsienigheid is verweef met mekaar, sonder dat gesê kan word dat God die oorsaak of aanstigter is van mense se gekonkel of dat laasgenoemde aanvaarbaar en verskoonbaar is in die lig van God se beplanning.

Verder, die verhaal van Rebekka en Jakob se bedrog word ook omraam deur, enersyds, die vertelling van Esau se huwelike met Hetitiese vroue, wat baie kommer vir Isak en Rebekka besorg het (26:34-35), en, andersyds, Jakob wat vir hom ‘n vrou moes gaan kry by sy ma, Rebekka, se mense (27:46-28:4), wat meer in ooreenstemming met sy oupa Abraham se wense was dat daar nie met die Kanaänitiese volke ondertrou moes word nie (Gen 24:3-4,37). Laasgenoemde bring mens ook by die insig uit dat die eintlike beginsel wat die verhaal dryf die beloftes van God aan Abraham was – dat sy nageslag ‘n nasie sou wees wat God dien en dat God hulle God sou wees. Hierdie seën loop deur die geslagslyn wat God vir Homself gekies het, naamlik Abraham, Isak en Jakob. Nie Ismael, Abraham se oudste nie, maar Isak was die seun van die belofte; so was God se keuse ook nie Esau, Isak se oudste, wat geen erg aan sy eersgeboortereg gehad het nie, maar die jongste, Jakob, wat weliswaar ‘n bedrieër was, maar nogtans ‘n ernstige begeerte na God se seën gehad het. So word dit ook duidelik dat God se weë anders as die mens s’n is. Dis dikwels nie die voor die hand liggende keuses wat God se keuse is nie. Dis soms die onaansienlikes, die jongstes, die swakkes, die mins waarskynlikes, wat genade vind in God se oë om sy wil uit te dra.

Wat dus hier gebeur met Jakob en Rebekka se bedrog is dat dit ten diepste gaan oor die Abrahamsbelofte of seën wat besig is om in vervulling te gaan. Dit is nie maar ‘n blote vaderlike wens wat deur Isak uitgespreek word wat weer teruggetrek kan word nie. In die seën wat Isak uitspreek, gaan dit oor God se wil wat uitgevoer word. Die outeur van hierdie verhaal vertel die gebeure dus duidelik vanuit ‘n Goddelike perspektief, vanuit God se keuse vir wat in Israel se geskiedenis moes gebeur. Verder, volgens oud-Oosterse opvatting was die seën of woorde wat deur gesagsfigure uitgespreek het, onveranderlik. As dit eers uitgespreek is, kan dit nie weer teruggeneem word nie. Dít moet op sy beurt verstaan word teen die agtergrond van die orale of mondelinge kultuur waarin mense daardie tyd geleef het. Woorde, veral woorde van gesagsfigure, het gewig gedra, dit het gebeure in werking gestel, en kan daarom nie sonder meer gekanselleer word nie. Die seën wat Isak dus aan Jakob gee (27:27-29), is nie terugneembaar nadat dit aan Jakob gegee is nie, ten spyte daarvan dat dit vir Esau bedoel was. Die enigste “troosprys” was om aan Esau ‘n ander seën te gee, wat Isak ook doen (27:39-40), maar dié is in werklikheid net ‘n bevestiging van die seën wat reeds aan Jakob gegee is, naamlik dat Esau vir Jakob sou dien. Maar daar is darem die troos dat Esau later Jakob se “juk sou kon afgooi”, wat ook gebeur het toe Esau se nageslag onafhanklik van Jakob se nageslag geword het en as Edom bekend gestaan het. Hulle grondgebied was aan die suid-oostelike kant van die Dooie See. As ‘n nasie van jagters, soos hulle voorvader Esau, was die Edomiete egter slegs relatief onafhanklik. Afgesien daarvan dat hulle maar altyd op ‘n manier “polities” ingelyf was by Israel en veral onder laasgenoemde se hiel gekom het met die verowerings deur Dawid se leërs, was hulle maar altyd afhanklik van die welvarender noordelike inwoners vir noodsaaklike lewensmiddele, omdat dit in Israel se grondgebied meer gereën het en hulle weens hulle kuddes en landboubedrywighede groter welvaart geniet het (vgl Gen 27:28). Tog is die Edomiete nie totaal onderdruk nie; hulle opstand teen Israel het gedeeltelik geslaag, al was dit nie sonder groot stryd en lewensverlies nie (vgl 1 Kon 11:14-25).

Die dieper boodskap van hierdie gedeelte lê uiteindelik daarin dat God ten spyte van menslike sonde sy heilsplan laat seëvier. Op geen manier kan die bedrog van Jakob goedgepraat word nie, maar uiteindelik is dit God wat in en deur menslike geknoei die goeie kan laat voortkom. God word nooit onkant gevang deur wat mense aanvang nie. Dit word ook later sigbaar in die geskiedenis van Israel wanneer Paulus hieroor reflekteer. Hy gebruik Israel se geskiedenis, en spesifiek wat met Esau en Jakob gebeur het, as bewys daarvan dat ongeag wat mense doen, God uiteindelik sy plan deurvoer (Rom 9:1-13). Die mens wik, maar God beskik. Dit gaan nie soseer oor wat mense besluit nie, maar oor God wat verkies. God se verkiesing beteken egter nie dat die mens geen verantwoordelikheid het nie, dis net dat ons nie altyd God se wil en bestuur van die lewe verstaan nie (Rom 11:33-36). Waarvan ons egter seker kan wees, is dat wanneer God in sy vrymag handel, dit altyd tot ons beswil is. Hy wil so sy barmhartigheid aan ons bewys (Rom 9:16). Ten spyte van al die dinge wat ons téén sy wil doen, tree Hy so op dat sy heilsbedoeling met die mens bereik word.

En dit is wat ten diepste in die geskiedenis van Esau en Jakob gebeur. Hier is baie dinge wat verkeerd loop. Mense tree oneties op, loop mekaar in. Dis nie reg nie, en dit byt Jakob later as hy self onder sy oom Laban se bedrog deurloop (Gen 29:16-30). En tog laat God Hom nie deur mense se bedrieëry dwarsboom nie. Uiteindelik bereik Hy sy liefdeswil met die aartsvaders en met Israel – en met ons almal.

God se wil wat seëvier ten spyte van wat mense doen, beteken egter nie dat dit as verskoning kan dien vir ons om maar voort te gaan om oneties op tree nie. Nee, ons moet leer uit ons foute, en veral leer uit die manier waarop God met ons handel. As ons ontrou is, Hy bly getrou; as ons uit haat of eiebelang optree, Hy loop met ons die pad van geregtigheid. Jesus se koms na die wêreld het juis hierdie beginsel gevestig – Hy wil sy wil of reg onder die nasies vestig (Matt 12:18,20). Ons moet dus in sy voetspore volg. Al is dit so dat Hy sy plan ten spyte van ons onetiese optredes kan deurvoer, wil Hy ons eerder betrek by sy pad van geregtigheid, sodat daar juis ‘n beter wêreld hier en nou tot stand kan kom, en sy wil eerder so uitgevoer word.

Maar na alles dien dit tot vertroosting dat God ons in diens neem met al ons tekortkominge en sonde. As ons maar net gewillig is om ingeskakel te word. En dis presies hier waar dit skeefgeloop het vir Esau – hy het geen erg gehad aan die seën en wil van God nie; hy wou sy eie pad loop, terwyl Jakob presies sy oog gehad op God se seën en selfs bereid was om sy broer te manipuleer en bedrog te pleeg om dit te bekom. Mag ons die strewe van Jakob hê, maar sonder sy slinkse planne.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Andre vra

Kan Kobus Kok vir ons meer toeligting gee oor sonde erkenning, belydenis en vergifnis as eenmalig en voordurende aksie.

Antwoord:

Prof Kobus Kok antwoord:

Gelowiges reg oor die wêreld, veral mense wat onlangs tot bekering gekom het, besef die spanning tussen die groot moment waarin God kom en jou sondige toestand vergeef en die realiteit van voortgaande sonde in hulle lewe. Hulle worstel ook met die vraag of mens eenmalig met jou bekering belydenis van jou erfsonde maak en dan ‘n vergeefde, versoende en uitverkore gelowige bly en dan nie weer sondebelydenis hoef te doen nie. Ander voel weer dat hulle elke dag moet sondebelydenis doen. Sommige worstel ook met die vraag of ons enigsins kan verwag dat God ons sonde vergeef as ons dit bely maar nog steeds onsself uitvang dat ons aangaan met die sonde en nie daarmee kan breek nie? Dit is alles baie goeie en moeilike vrae. Gelukkig het die Bybel antwoorde daarop.

In die eerste brief van Johannes (1 Johannes) lees ons dat opsetlike, doelbewuste, voorafbeplande en intensionele sonde as gewoonte, waarin mens doelbewus teen God se wil kies eintlik iets van jou identiteit weerspieël. Die antieke mense in die Bybelse tyd het geglo jou dade wys jou identiteit en jou identiteit wys jou dade. Met ander woorde, wat jy doen wys wie jy is. As ek keer op keer kies om in ‘n bestaanstoestand van sonde my rug op God te draai, en kontra/teen my identiteit as kind van God leef, is ek in werklikheid besig om presies die aard van my identiteit te weerspieël. In die taal van 1 Johannes sou ons kon sê dat hierdie tipe sonde geklassifiseer kan word as sonde tot die dood. Sonde tot die dood is doelbewuste sonde waarin ek my rug teen God draai. Eintlik verwerp ek vir alle praktiese doeleindes vir God. My hart is eintlik koud teenoor God. So ‘n leefstyl neem my na ‘n donker plek, ver van God af… As ons eerlik is, moet ons vra of ons enigsins regtig ernstig is oor God en ons verhouding met God as ons só leef.

Aan die ander  kant is daar mense wat regtig lief is vir die Here. Toe hulle tot bekering gekom het, het hulle gehoor en beleef dat God hulle verlos het van hulle sonde en dat hy hulle vergeef het. Hulle probeer naby aan God leef maar kom agter dat hulle van tyd tot tyd nog steeds foute maak. Hulle beleef soms elke dag die stryd tussen die vlees en die gees. Paulus het ook op ‘n goeie dag die gevoel gehad! Lees maar in Romeine 7 hoe Paulus verduidelik hoe daar ‘n stryd in hom is tussen die vlees en die gees. Daar is twee konflikterende magte waarmee hy worstel.  Tog weet Paulus dat daar iemand is wat hom verlos van die mag van die sonde, en dit is Christus. Daarom is die mag van sonde en ‘n lewe wat vasgevang is in ‘n sondige doodsbestaan ‘n uitklophou toegedien met die kruis en opstanding van Jesus. Die goeie nuus is ons kán loskom van die greep van sonde. Dit beteken egter geensins dat ons nie van tyd tot tyd gaan foute maak nie. Ons is immers nog nie in die hemel nie.

Sondig gelowiges dan nie meer nie?

Sommige tekste maak gelowiges bietjie deurmekaar. Johannes skryf in 1 Johannes 3:9 dat ‘n gelowige nie meer kan sondig nie. In ‘n vorige skrywe het ek alreeds genoem dat momentele of ad hoc sonde nie sonde tot die dood (sien 1 Joh 5) is nie. Die rede? Volgens Johannes is dat God getrou is, en dat Hy die een is wat ons momentele sondes vergeef.

Nou wat bedoel  1 Johannes dan as hy sê dat ‘n Christen nie kan sondig nie? Beteken dit dat hy/sy nie die vermoë het om te sondig nie? Natuurlik is dit nie wat dit beteken nie, want 1 Johannes sê elders dat indien ons meen dat ons geen sonde het nie, bedrieg ons onsself en is die waarheid nie in ons nie. Wat Johannes bedoel as hy sê dat ‘n gelowige nie meer kan sondig nie is dat ‘n ware gelowige gewoon net nie meer wil of kan sondig nie. Jy kan of wil dit nie doen nie, omdat jy so baie lief vir God is en eerder naby aan sy hartklop wil leef. Net soos ‘n ware springbok nie kan slap-lê tydens ‘n wêreldbeker wedstryd nie, kán ‘n gelowige nie slap-lê as dit kom by sonde nie. Dit sluit egter nie die moontlikheid uit dat sommiges wel op ‘n manier slap kan lê nie. Maar dan is die antwoord duidelik – jy wil nie regtig in dié span speel nie!

Om saam te vat. As jy tot bekering kom maak God jou ‘n kind van God en hy vergeef jou sondige toestand. Daarmee wis hy jou ou negatiewe lewe uit en herskep jou tot ‘n nuwe mens. Die nuwe mens wil en kan nie meer sonde doen nie, omdat hy/sy nou ‘n kind van God is. Tog gebeur momentele sonde as gegewe en daarom moet ons steeds elke dag op ons knieë gaan en tot God bid om ons te vergeef en ook aan ons te toon waar ons nie leef soos hy wil hê dat ons moet leef nie. Hierdie tipe sonde-vergifnis is nie ‘n sonder vergifnis wat ons weer kind van God maak nie. Ons is reeds kinders van God, maar bid nou tot versoening en belyning.

Dr. Coen Slabber het eens ‘n mooi voorbeeld gebruik wat my bygebly het. Hy het vertel van ‘n voorbeeld wat John Stott in sy boek Basic Christianity beskryf het om die saak te illustreer:

Gestel daar is ‘n seun wat sy ouers minag. Dit lei tot geweldige konflik en verwydering in die huis en breek die oop kanaal van kommunikasie tussen die gesinslede. Dit sal onakkuraat wees om te sê dat hierdie seun nie meer die kind van sy ouers is nie. Selfs al sou die seun vir sy ouers sê dat hy nie hulle kind wil wees nie. Die kind se slegte optrede maak nie dat hy/sy skielik nie meer die kind van die ouers is nie. Hy bly hulle geliefde kind wat sy status as kind by geboorte ontvang het. Die ouers is seergemaak deur die optrede van die kind, maar het die kind steeds oneindig lief en begeer ‘n herstelde verhouding met die kind. Indien die kind tot inkeer kom, skep dit die geleentheid vir die kind en die ouers om tot versoening of rekonsiliasie te kom. Nou kan hulle in ‘n herstelde verhouding met mekaar staan.

Net so het ons by wedergeboorte die status van kind ontvang. Soms maak ons foute en dwaal weg van ons ware identiteit. In sulke gevalle moet ons tot God bid en vra om vergifnis.

Eenmalige en herhalende vergifnis van sonde is dus nie twee teenstrydige beginsels nie. Dit is deel van dieselfde munt. Eenmalige vergifnis van ons sondige toestand maak ons tot kind van God – transformeer ons in mense wat die begeerte het om naby aan God te leef en wat nie wil of kan sonde doen vanuit die perspektief van ons identiteit nie. Tog maak ons foute en stap ons buite die kollig van die Lig. Soms rebelleer ons teen die vader en raak die byster. Dan moet ons weer op ons knieë gaan en tot God bid vir vergifnis. Ons bid nie dat ons nou weer sy kind wil word nie. Nee, dit sal ons altyd wees. Ons bid dat ons verhouding met Hom kan herstel en erken ons aandeel in die breuk van die verhouding.

Graag verwys ek u ook na ‘n vorige artikel van my in hierdie verband en wat op die webblad Bybelkennis te vinde is.

 Doen jy onvergeeflike sonde teen die Heilige Gees?

In 1 Johannes 5:16 lees ons die volgende:

¹⁶As iemand sy broer sonde sien doen wat nie tot die dood lei nie, moet hy bid en God sal die broer die ewige lewe gee. Dit geld dié wat sonde doen wat nie tot die dood lei nie. Daar is sonde wat tot die dood lei; daarvoor sê ek nie dat hy moet bid nie. ¹⁷Alle ongeregtigheid is sonde, maar daar is sonde wat nie tot die dood lei nie.

Ons lees ook in 1 Johannes 3:9

⁹Iemand wat ‘n kind van God is, doen nie meer sonde nie, omdat die Gees van God in hom bly; en hy kan nie meer sondig nie, omdat hy uit God gebore is. ¹⁰Hiéraan is dit duidelik wie kinders van God en wie kinders van die duiwel is: iemand wat nie regverdig lewe nie en nie sy broer liefhet nie, behoort nie aan God nie.

Die maklikste om dit mee te verduidelik is deur middel van ‘n rugby metafoor. Indien jy vir die Springbokke speel teen die All Blacks is dit jou volle intensie om te wen, elke bal deur die pale te skop en geen foute te maak nie. Net so kan en wil ‘n Christen nie meer speel vir die duiwel se span nie omdat jy nou aan God se span behoort. Soms gebeur dit dat ons die bal van die lewe skeef aangee en foute maak, maar dit is wat dit is, momentele foute en ons stop sommer dadelik daarmee en maak reg, ons verval nie daarin nie. Johannes sê in 1 Johannes ⁷Liewe kinders, moenie dat iemand julle mislei nie: wie regverdig lewe, is regverdig soos Hy regverdig is; ⁸wie aanhou sonde doen, behoort aan die duiwel, want die duiwel hou van die begin af aan met sondig. En die Seun van God het juis gekom om die werk van die duiwel tot niet te maak .

Mense wat naby aan God leef weet wanneer hulle verkeerd optree en wanneer dit hulle verhouding  met God seermaak. Daarom keer hulle vinnig terug na God se hartkamer wat altyd vir hulle oopstaan soos ‘n liefdevolle Vader. 1 Johannes 1:8 sê immers dat alle mense droogmaak, maar God vergewe die wat terugdraai na Hom: ⁸As ons beweer dat ons nie sonde het nie, bedrieg ons onsself en is die waarheid nie in ons nie. ⁹Maar as ons ons sondes bely-Hy is getrou en regverdig, Hy vergewe ons ons sondes en reinig ons van alle ongeregtigheid.

Momentele sonde, daar waar jy die bal van die lewe aanslaan of iemand hoog tekkel, dit is nie sonde tot die dood nie. Sonde tot die dood is wanneer jy die God van lewe verwerp en met jou ganse wese en jou menswees keer op keer teen God kies – wanneer jy jou hart vir God sluit en hom verwerp. Dit is sonde teen die Heilige Gees en sonde tot die dood omdat jy die God van lewe verwerp en ook jou naam uit die boek van die lewe uitskryf. Sonde teen die Heilige Gees is dus ‘n bestaanstoestand waarin ek teen die Lig en die Lewe kies met my wese en doelbewus God se stem en die inspraak van sy Gees verwerp.

Skrywer:  Prof Dr Kobus Kok

Die teenstelling in Handelinge 9:7 en Handelinge 22:9

Dit is vir my so lekker om te sien dat mense die Bybel so fyn lees. Dit beteken iemand het met hulle hele hart en met passie die Bybel gelees en op ʼn baie interessante teenstelling afgekom wat 90% van ander mense nooit eers gesien of oor gedink het nie. Kom ons begin eers om so bietjie meer te vertel van die skrywer van Handelinge. Daar is verskillende perspektiewe, maar die meeste mense dink dat dit dieselfde skrywer was wat Lukas geskryf het. Daar is op baie vlakke ʼn onderlinge verband tussen Lukas en Handelinge. Dit veronderstel ook die moontlikheid dat dit geskryf is deur iemand wat baie nou aan Paulus gekoppel was en wat self betrokke kon gewees het by die sendingreise van Paulus (vgl. Die “ons” uitsprake” Sien Hand 16:10–17; 20:5–15; 21:1–18; 27:1–28). Baie geleerdes is van mening dat dit ʼn lang tyd ná die dood van Paulus op skrif gestel is.

Die gedeeltes wat ons gaan bestudeer handel oor die bekering van Paulus op die pad na Damaskus. Dit vertel van die dag toe Paulus se ganse lewe tot stilstand geruk is en God deur Sy Gees Paulus se lewe kom aanraak het. Dit kom egter voor asof die verhaal op belangrike punte kontrasterende informasie bied.

Daar is ooglopend, indien mens fyn kyk, ʼn verskil of selfs teenstelling in die bewoording in Handelinge 9:7 en Handelinge 22:9. Kom ons kyk in detail wat die verskille is:

In Handelinge 9:7 vertel die skrywer van Lukas oor die gebeure in die derde persoon. In Handelinge 22:9 plaas die skrywer van Lukas woorde in die mond van Paulus self, of rappoerteer die woorde wat Paulus gespreek het.

In die oorspronklike Grieks is daar duidelike verskille in die woorde wat gebruik word. In Handelinge 9:7 word die woorde ἀκούοντες μὲν τῆς φωνῆς (akoe-ontes [horende] men tes fonês [die stem]) teegekom. In Handelinge 22:9 vind ons die woorde οὐκ ἤκουσαν τοῦ λαλοῦντός μοι (ouk [nie] ekoesan (hulle het gehoor] toe laoentos moi [die een wat pratende was met my]). Die woorde ἀκούοντες (akoe-ontes [horende] en οὐκ ἤκουσαν (ouk ekoesan [nie gehoor]) is ‘n duidelike kontradiksie of teenstelling.

Tog moet mens vra wat die onderliggende betekenis is wat die skrywer van Lukas wil kommunikeer. Lukas het tog die hele boek geskryf en sou mos baie goed geweet het indien hy so ‘n skynbare teenstelling gemaak het. Inteendeel, die Bybel is keer op keer deur die eerste paar eeue oorgeskryf deur verskillende mense en selfs hulle het nie probeer om die teks te korrigeer nie. Ons het baie voorbeelde in die Bybel waar latere scribes probeer het om foute te korrigeer. Vir die antieke mense was hierdie skynbare teenstelling nie ‘n teenstelling nie. Die rede daarvoor was dat hulle almal geweet het wat Lukas wou kommunikeer, naamlik dat die mense wat rondom Paulus gestaan het nie verstaan of begryp het wat gesê word nie. Ons sal vandag nog in ons eie spreektaal sê dat iemand my gehoor het maar dat iemand my nie verstaan het nie. Ons sal ook vir iemand sê dat hulle na ons moet “luister” as ons praat. Hulle “hoor” ons dus, maar hulle “begryp” of verstaan ons nie. Dus, die skynbare teenstelling kan opgelos word indien ons die woorde “hoor”, “begryp”, “verstaan” en “luister” meer genuanseerd gebruik. Die punt wat die skrywer van Lukas wil maak dat die mense wat daar was dalk die lig “gesien” het en die stem “gehoor” het, maar dat niemand van hulle dit “begryp” het nie. Alleen Paulus het geweet wat daar gebeur het, want Paulus het ‘n besondere Openbaring gehad. Almal wat daar teenwoordig was, sou getuig van die feit dat daar wel “iets” gebeur het, maar self het hulle nie presies besef wat aan die gang was nie. Hulle het wel almal besef dat God daar ingegryp het.

Dus, Paulus en/of Lukas het nie gejok nie. Hulle het almal dieselfde punt gekommunikeer.

Juis om hierdie rede is dit vir ons as ernstige Bybellesers wat erns maak met ons Bybelkennis om verskillende vertalings te raadpleeg en ook om te sien hoe die verskillende vertalings met moeilike interpretatiewe sake soos hierdie omgegaan het. Een van die vertalings het die probleem probeer oplos deur nie die Grieks letterlik te vertaal nie maar die saak aan die hand mooi uit te druk:

Die New International Version (1983) het dit soos volg vertaal:

“My companions saw the light, but they did not understand the voice of him who was speaking to me.”

Myns insiens het die vertalers die skynbare kontras tussen die twee vertalings mooi opgelos. Doen gerus jouself ‘n guns en vergelyk verskillende vertalings om te sien hoe hulle die probleem opgelos het. En aan u wat die teks so fyn gelees het: “Doe zo voort..!”

Skrywer:  Prof Kobus Kok