Christel vra:

Ek het ‘n worsteling met God se Orde in die Huwelik.

Volgens my (as ek dit met ‘n sambreel kan voorstel). Is God die “sambreel” .

Dus God eerste, DAN die man (as “provider & protector”), dan die vrou as “manageres” van die huis en oor die kinders.” Ek voel dus die man is veronderstel om die broodwinner te wees en dat die vrou die veilige tuiste skep en na die kinders omsien.

Die rede hoekom ek nou verward is, is omdat my skoonpa en ander mans met my verskil.

Volgens hulle is die vrou NET SO verantwoordelik vir hulle finansies.

Ek het probeer om in die Bybel te soek vir God se Orde vir die Huwelik, maar kon niks kry nie. Ek glo net, dat as ‘n mens in God se Orde (lees: WIL) leef, jou lewe net beter raak.

Ek voel dinge gaan in vandag se huwelike so, omdat mense uit God se Orde uitbeweeg het. Ek werk en gee glad nie om om te werk nie, maar ek wonder tog, is dit in God se Wil? My man het sy eie besigheid, maar hy maak nie genoeg geld om die “broodwinner” te wees nie. Vier (4) jaar terug het ek oppad werk toe, ewe skielik ‘n gedagte gekry dat ons uit God se Orde leef en dat dit is hoekom dit finansieel so met my gaan.

Asseblief, help my tog net op die regte pad, sodat ek vrede vir my siel kan kry met die wete ek doen wat God wil.

Antwoord:

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Beste Christel

As ek jou reg verstaan, voel jy dat julle op die oomblik nie binne God se orde/wil vir die huwelik beweeg nie, en dat julle daarom nie die seën van God ervaar nie – nie op julle huwelik nie en ook nie op julle finansies nie.

So verstaan lê daar eintlik twee vrae in jou vraag opgesluit: 1. Wat is God se orde/wil vir die huwelik? en 2. Is daar ‘n verband tussen die uitleef van God se wil en hoe dit met my huwelik en finansies gaan? Ek probeer aan altwee kwessies aandag gee.

1. Wat is God se orde/wil vir die huwelik? Jy gebruik ‘n mooi beeld om die verhouding tussen God, man en vrou uit te druk: God as oorhoofse Ruimteskepper en Beskermer van die huwelik (soos ‘n sambreel oor ons), die man as beskermer en voorsiener (namens God), en die vrou as bestuurder van die huishouding (lg pas goed in by die beskrywing van die “ideale” vrou in Spr 31). Met hierdie “orde” is niks verkeerd nie. In bepaalde omstandighede kan dit goed werk, maar nou is dit ook so dat die struktuur van die huwelik nie net teologies bepaal word nie, maar ook sosiologies en psigologies. Laasgenoemde twee hang saam met die tyd en kultuur waarin die huwelik hom bevind, asook die mense self in die huwelik. Om net een ding te noem: In die antieke tyd het ons ‘n patriargale samelewing gehad waar daar nie veel beweegruimte vir die vrou was nie. Haar hele lewe het gedraai om die man as die enigste een wat werklik regte, mag en gesag gehad het. Vandag het hierdie situasie drasties verander (ten minste in die Weste). En dit het ‘n invloed op die rolverdeling in die huwelik. Hoe man en vrou hulle onderskeie rolle vervul, het baie te make met die tyd en die soort sosiale opset waarbinne hulle leef, hulle persoonlikhede en opleiding, watter geleenthede beskikbaar is, ens. Daar is dus nie net een ideale orde waarby almal moet inval – buig of bars – om binne God se wil te leef en sy seën te ervaar nie.

Nadat ek dit gesê het, dink ek tog mens kan steeds van ‘n Goddelike orde vir die huwelik praat. Maar dan moet dit nie vanuit die tipies patriargale stelsel van die antieke tyd gedefinieer word nie, maar mens moet eerder aansluit by ‘n gedeelte soos Efes 5:21-33 waar Paulus vir daardie tyd se mangesentreerde samelewing nogal radikale uitsprake oor die huwelik maak, wat terselfdertyd rigtinggewend is vir ons vandag. Dit uitgangspunt is 5:21: man en vrou is onderdanig aan mekaar omdat hulle respek het vir Christus as die hoof van die huwelik. Of, om dit in die woorde van Gen 2:18 te stel: man en vrou is metgeselle van mekaar; hulle vul mekaar aan omdat hulle by mekaar pas. In Efes 5 word nog verder vir die man gesê – goed, as jy dan hoof (l w: nie “baas” nie) van jou vrou wil wees, moet jy die volgende doen: wees haar “verlosser” (m a w, bevry haar van sleur; maak vir haar die lewe so aangenaam as moontlik); wees lief vir jou vrou soos Christus die gemeente lief het en sy lewe vir haar opgeoffer het; wy jou aan haar en dra haar belange op die hart; versorg haar soos jy jou eie liggaam versorg. Hoofskap het immers niks te make met baasspelerigheid nie, maar alles met diensbaarheid.

Vir die vrou word daar eintlik nie veel gesê nie, behalwe dat sy aan haar man “onderdanig” moet wees (soos die man aan haar “onderdanig” is – 5:21) en hom moet respekteer. Nou, sou ek wou byvoeg, watter vrou sal nie aan haar man “onderdanig” wil wees as sy so deur haar man op die hande gedra word nie? Maar dit gaan eintlik oor ‘n wedersydse onderdanigheid, maats wees vir mekaar, ondersteunend dáár wees vir mekaar.

My punt is: Hierdie liefdesorde is regtig die enigste orde wat God vir die huwelik daarstel. En binne hierdie orde kan man en vrou die verdeling van rolle, pligte en verantwoordelikhede orden soos dit hulle die beste pas, sonder om bang te wees dat hulle buite God se orde leef. Hulle sal God se seën ervaar. Wat my by die tweede kwessie bring.

1. Is daar ‘n verband tussen die uitleef van God se wil en hoe dit met my huwelik en finansies gaan? Daar is nie ‘n direkte verband tussen die nougesette uitleef van God se wil en materiële voorspoed nie. Anders gestel: As dit met iemand voorspoedig gaan op materiële gebied, beteken dit nie noodwendig dat daardie persoon binne die wil van God leef nie. Omgekeerd: as dit met iemand sleg gaan, beteken dit nie noodwendig dat daardie persoon buite die wil van God leef nie. Hier kan mens maar net die verhaal van Job lees, asook Ps 37 en 73. Hier gaan dit juis oor die verskynsel dat die goddelose dikwels voorspoedig is terwyl die regverdige swaar kry. En tog koester die digter hom daarin dat dit na alles die beste is om naby God te leef en sy liefde te ervaar. Om binne die wil van God te leef, bring sy eie beloning (seën). Want dít kan mens met sekerheid sê: as mens binne die wil van God leef, bv in die huwelik (soos hierbo verduidelik), dan sal mens die ryke geestelike seën van God beleef – die kalmte van gees en innerlike vrede dat jy in harmonie met God leef. Maar dit sal nie noodwendig finansieel voorspoedig gaan nie. Mens moet dus nie allerlei afleidings uit jou materiële welstand doen oor hoe gesond jou verhouding met God is nie.

Ek vertrou dat bostaande “vrede vir jou siel” sal bring.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Willie vra:

In Openbaring verskyn ‘n Engel aan Johannes en openbaar baie dinge wat soms moeilik verstaan word. Daar word in Hoofstuk 20 tot 22 geskryf van die eerste opstanding / die tweede dood / die laaste oordeel en ‘n Nuwe Hemel en aarde. Ook van 1000 jaar van vrede en Satan word oorwin en weer vrygelaat! Is daar ‘n kronologiese patroon van wat en wanneer dit gaan gebeur??

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

1      Oor die 1,000 jaar

Daar is baie verklarings vir die 1000 jaar. Die verklarings kan hoofsaaklik verdeel word in drie groepe (die woord ‘millennium’ kom van Latyn  mille vir 1000 en annus jaar; ‘chiliasme’ kom van die Griekse chilioi vir duisend):

1 post-millennialisme (‘ná-duisend jaar’) dink dat God die kerk geleidelik lei tot herlewing deur die verkondiging van die evangelie en ‘n wêreldwye uitbreiding deur evangelisasie tot die 1000 jaar van vrede en geregtigheid aanbreek waarin God sal regeer en die Satan gebind sal wees. Aan die einde van die 1000 jaar word die Satan losgelaat, Christus keer terug, oorwin die Satan, oordeel oor alle mense, en die gelowiges word deel van die nuwe hemel en nuwe aarde.

2 pre-millenialisme (vóór-duisend jaar) glo dat die samelewing en gedrag van die mensdom geleidelik agteruitgaan gelei deur ‘n bose regering van die eindtyd met die groot verdrukking en vervolging van gelowiges. Ná die verdrukking kom Christus.

Daar is hoofsaaklik drie takke van die premillenialisme:

(i)             dispensasionalisme of bedelingspremillianisme genoem: voor die 7 jaar verdrukking word die gelowiges deur Christus weggeraap en Christus kom hulle in die lug ontmoet (die eerste opstanding). Na die sewe jaar se heerskappy van die antichris, kom Christus, verslaan die antichritelike magte by Armageddon om vir 1000 jaar op aarde te regeer en Israel daarby inskakel. Na 1000 jaar vaar Christus na die hemel met sy gelowiges. Die Satan word ‘n kort tydjie losgelaat om die wêreld te teister. Daarna kom Christus vir die tweede maal weer vir die tweede opstanding en die finale oordeel.

(ii)            die tweede groep sien die wegraping na drie en ‘n half jaar se verdrukking voordat God se oordeel oor die volke uitgestort word.

(iii)           die derde groep meen die wegraping vind plaas na die 7 jaar se verdrukking, die gelowiges ontmoet Christus in die lug en kom saam met Hom om deel te wees van sy 1000-jarige vrederyk op aarde, terwyl die satan vir die 1000 jaar gebind is. Ná die 1000 jaar se vrederyk word Satan losgelaat, hy voer oorlog teen God, word verslaan en in die vuurpoel gegooi. Ongelowige gestorwenes word opgewek vir die oordeel, en gelowiges word deel van die nuwe hemel en nuwe aarde.

3 a-millennialisme sien die duisend jaar as ‘n simbool vir ‘n afgeronde getal (vgl. bv. Openb 7:4 se 144,000 wat al die gelowiges uit die Ou Testament en die Nuwe Testament simboliseer), soos alle getalle en beelde in Openbaring simbole is. Vir die hele tyd van Christus se eerste koms tot sy wederkoms sal gelowiges en goddeloses langs mekaar lewe (vgl. Mt 13:30). Dan breek die volmaakte koninkryk van God aan. Die duisendjaar dui die volle tydperk aan van Christus se huidige geestelike heerskappy in die lewe van die gelowiges op aarde en van die wat gesterf het en in die hemel by Hom is. Volgens Mt 12:29 het Christus met sy menswording en sterwe aan die kruis die Satan reeds gebind – hy kan die gelowiges nie meer voor God aankla nie, want Christus het hulle sondeskuld op Hom geneem, maar hy  probeer hulle met geweld, misleiding en verleiding weglei van Christus af.

(vgl. Openb 12-13 vir die draak/Satan wat as god vereer wil word as die godsdienstige mag, die dier uit die see, nl. die antichris, wat Christus na-aap, maar met politieke mag mense dwing om die draak te aanbid, en die dier uit die aarde wat die Heilige Gees na-aap en mense met ekonomiese beperkings en versoekings weglei van God af).

Deur die volle tydperk voor Christus se wederkoms gaan gelowiges dood om ook vir die volle tyd (simbolies 1000 jaar) tot sy wederkoms in die hemel saam met Christus te regeer. Die eerste opstanding breek dus aan vir elke gelowige met sy/haar sterwe (Openb 20:4-6; Flp 1:23).

Net voor Christus se wederkoms is daar vir ‘n kort tydjie ‘n hewige toename in verdrukking van die gelowiges deur die Bose en die antichris (Openb 20:3; 2 Tess 2:3-10). Die tyd word deur God ingekort ter wille van God se uitverkorenes (Mt 24:21-22).

Op die oordeelsdag daal Christus neer en versamel sy eiendom (vgl. Mt 13:37-43). Die dooies word opgewek en verskyn saam met die lewendes voor Christus (1 Kor 15:51-52 Almal verskyn voor die regterstoel van Christus (Openb 20:11-15). Dié mense wie se name nie opgeskryf is in die boek van die lewe nie, word in die vuurpoel gegooi, dit is die tweede dood. (Openb 20:14; 21:8; vgl. Mt 25:41), en die getroue gelowiges word deel van die nuwe hemel en die nuwe aarde van Openb 21:1-7; vgl. Mt 25:31-34).

Skrywer:  Prof Francois Malan

Willie vra:

In ons geloofsbelydenis staan “om te oordeel die wat nog lewe en die wat reeds gesterf het” My vraag is: Ons glo dat geredde mense na die Paradys (na Jesus) gaan na die dood en die ongereddes na die doderyk. Is dit nie ietwat van ‘n teenstrydigheid nie??

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

Jou vraag is: ‘Ons glo dat geredde mense na die Paradys (na Jesus) gaan na die dood en die ongereddes na die doderyk.’ Miskien is die ingewikkelde en moeilike vraag te maklik gestel, want die Bybel praat ook oor die optanding van die liggaam en die finale oordeel op die dag van Christus se wederkoms.

Paulus sê bv. in 1 Kor 15:22-23 dat alle mense sterf en almal in Christus lewend gemaak sal word, en met sy koms ook hulle wat aan Christus behoort; in 15:42-44 verduidelik hy hoe dit sal wees met die opstanding van die dooies: wat gesaai word in vergankliklikheid, word opgewek in onverganklikheid, wat gesaai word in swakheid , word opgewek met krag, wat gesaai word is ‘n natuurlik menslike liggaam, wat opgewek word is ‘n geestelike liggaam. Dit verwys alles na die opstanding van die liggaam ook van die gelowige wat al gesterf het en begrawe is. In Filippense 3: 21 sê Paulus Christus sal ons nederige liggaam verander om gelykvormig te word aan sy verheerlikte liggaam.

In 2 Kor 5:1-2 sê Paulus egter ook dat wanneer ons aardse tentwoning afgebreek word, ons ‘n gebou het wat van God kom, ‘n ewige woning in die hemele, wat nie met hande gemaak is nie. En daarom sug ons, want ons verlang intens daarna om met ons woning vanuit die hemel beklee te word. En in Filippense 1:23 sê hy ook dat hy verlang om heen te gaan en saam met Christus te wees.

Die Heidelbergse Kategismus (Sondag 22 vraag 57) stel dit soos volg:

Vraag: Watter troos gee die opstanding van die vlees jou?

Antwoord: Dat nie alleen my siel ná hierdie lewe dadelik tot Christus, sy hoof, opgeneem sal word nie, maar ook hierdie selfde liggaam van my, deur die krag van Christus opgewek sal word, weer met my siel verenig en aan die heerlike liggaam van Christus gelykvormig sal word.

Die Bybel praat egter nie van die skeiding van liggaam en siel nie. Ons het nie onsterflike siele in sterflike liggame nie – 1 Timoteus 6:16 sê God alleen besit onsterflikheid. Die hele ek is sondaar voor God, en die hele ek word deur Christus se sterwe aan die kruis vir my sonde in die regte verhouding tot God herstel, deurdat die Heilige Gees my tot geloof in Christus lei en my aan Christus se sterwe en opstanding verbind, sodat ek, deur my verbinding aan die Seun van God, kind van God is (Romeine 8:1-17). Daarom kan Paulus in 1 Kor 15:51-54 sê dat by die laaste basuin ons almal sal verander word, die dooies sal onverganklik opgewek word en hierdie verganklike liggaam met onverganklikheid beklee word (ook die ongelowiges gaan vir onder die ewige straf van God, vgl. Mt 12:11-12; 18:8; 25:46; Mk 3:29; 2 Ts 1:9-10; Hebr 6:2; Judas 7; Openb 20:10,15).

Die woord siel is ‘n vertaling van die Griekse psuche (vgl. psigologie vir sielkunde) wat in die Nuwe Testament figuurlik gebruik word vir ‘persoon’ as ‘n lewende wese, vgl. Handelinge 2:41 se 3000 ‘mense’ en Romeine 2:9 se elke ‘mens’ (die Afrikaanse uitdrukking: soveel siele soveel vreugde); in Romeine 11:3 word psuche letterlik gebruik vir ‘lewe’ of bloot ‘my’: hulle soek my ‘lewe,’ of: hulle wil ‘my’ ook om die lewe bring; maar die eintlik betekenis van psuche is die wese of essensie van die lewe, my denke, wil en gevoel, my innerlike self, my wese – die ek, wie en wat ek is. Filippense 1:27 praat van: in een ‘siel’ saamstry, of: volkomende eens-’gesind’ saamstry; Mt 26:38: my ‘siel’ is diep bedroef, of ‘Ek’ voel doodsbenoud; Ef 6:6.

Paulus verwag dat die hele ek met my sterwe dadelik tot Christus opgeneem sal word, en ook dat die ‘ek’ met ‘n verheerlikte liggaam opgewek sal word met Christus se wederkoms, maar dat my hele ou ‘ek’ sterf en begrawe word. Dat ‘ek’ met my sterwe met Christus sal wees, soos Paulus in Filippense 1:23 sê, is bloot God se genade wat van my ‘n nuwe ‘ek’ maak saam met die verheerlikte Christus.

Die wonder is egter dat die gelowige nou reeds die ewige lewe het (met ‘n nuwe ek, wat oorlog maak met die sonde in my, Romeine 7:14-25). Johannes 3:36 sê: wie in die Seun glo, het die ewige lewe, maar wie aan die Seun ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie; inteendeel, die toorn van God bly op hom (vgl. Joh 3:16; 5:24; 10:28).

Die gelykenis wat Jesus vertel het in Lk 16:22-23 sê: toe die bedelaar Lasarus sterf, is hy deur die engele weggedra om teen die bors van Abraham te rus. Die ryk man het ook gesterf en is begrawe. En toe hy, vanwaar hy in doderyk gefolter word, sy oë ophef, sien hy Abraham van vér af, en Lasarus teen sy bors….

Matteus 25:31-46 praat egter van die finale oordeel oor almal, die vervloektes na die ewige straf en die regverdiges na die ewige lewe (vgl. ook Johannes se gesig van die finale oordeel in Openbaring 20:11-15 waar die dooies en dié in die doderyk almal voor die troon van God verskyn en elkeen volgens sy dade geoordeel word, en diegene wie se name nie in die boekrol van die lewe opgeskryf is nie, in die vuurpoel gegooi word).

In Kolossense 3:3-5 sê Paulus: Julle het immers gesterf en julle lewe is saam met Christus verborge in God. Wanneer Christus verskyn, Hy wat julle lewe is, sal julle ook saam met Hom in heerlikheid verskyn. Daarom moet julle daardie deel van julle wat op die aardse gerig is, afsterf…’

2 ‘Is dit nie ietwat van ‘n teenstrydigheid nie??’

Die beste wat ek kan sê is (i) dat ons nou reeds in die teenwoordigheid van Christus lewe deurdat Hy in ons kom woon het met sy Heilige Gees (in Johannes 14:2-3 sê Jesus Hy gaan vir ons plek berei in die huis van sy Vader met baie wonings. En verder in Jn 14:16-17 die ander Trooster/Helper sal ewig by julle wees…Hy bly by julle en sal in julle wees; en ‘n entjie verder in Jn 14:23: As iemand My liefhet, sal Hy ter harte neem wat Ek sê, en my Vader sal hom liefhê en Ons sal na hom toe kom en by hom woon letterlik: by hom woning maak). (ii) Wanneer ons sterf is ons steeds by Hom, maar (iii) die volle openbaring daarvan kom op die oordeelsdag, wanneer Jesus voor die ganse skepping vir sy volgelinge sal sê: Julle geseëndes van my Vader, kom beërf die koninkryk wat vir julle gereedgemaak is vn die grondlegging van die wêreld af (Mt 25:34).

Skrywer:  Prof Francois Malan

Marthie

die ou testamentierse se verbod van eet van sekere vleise word vervang in nuwe testament deur seen uit te spreek oor daardie voedsel, kan u vir ons daar die vers gee asb

Antwoord

In Handelinge 10 lees ons van Petrus wat teen twaalfuur die middag opgegaan het na die dakstoep van die huis om te bid. Daar raak hy in ‘n geestesvervoering. Die direkte vertaling van die Interliniêre Bybel noem dit ‘n ekstatiese gesig. The New King James Version sê he fell into a trance. Hy sien ‘n groot oop doek wat aan sy vier punte neergelaat word. In die doek was al die viervoetige en kruipende diere van die aarde as ook al die wilde voëls. Petrus hoor ‘n stem wat vir hom sê om te skal en te eet. Maar Petrus sê: “Nooit nie, Here! Ek het nog nooit iets geëet wat onheilig of onrein is nie. Toe praat die stem weer met hom: Wat God rein verklaar het, mag jy nie onrein ag nie (Handelinge 10:15)

In Matteus 15 praat Jesus met die Fariseërs en skrifgeleerdes wat van Jerusalem afgekom het oor die oorgelewerde gebruike van die voorgeslagte. Een van hierdie gebruike was natuurlik die voedselwette wat bepaal het wat rein en wat onrein was – wat geëet kon word en wat vermy moes word. In Matteus 15:11 sê Jesus vir die menigte: Dit is nie wat by die mond ingaan wat die mens onrein maak nie. Maar wat by die mond uitkom. Dit maak ‘n mens onrein. Jesus herhaal dit in verse 17 en 18.

Skrywer:  Dr Coen Slabber