Openbaring 22:18 – 19 – Francois Malan

Pieter vra:

Kan u my asb meer duidelikheid en uiteensetting gee oor die boek Openbaring 22:18-19. Baie dankie.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Openbaring 22:18-19 is ‘n eedformule (‘ek betuig’) wat die betroubaarheid bevestig van die woorde van hierdie profetiese boek. Vergelyk bv. Spreuke 22:18 ‘Elke belofte van God is betroubaar; Hy beskerm dié wat by Hom skuil. Moet niks byvoeg by wat Hy gesê het nie; Hy sal jou bestraf, en jy sal daar staan as ‘n leuenaar.’ So is hierdie verse in Openbaring ook ‘n waarskuwing teen vervalsing van die boodskap van die boek.

Die doel van hierdie eedformule – dat niemand iets mag byvoeg of weglaat nie – is om die gesag van die inhoud van die profesie te bevestig en te beskerm. Dit sou vals profete en leraars ook verhinder om aan die boodskap te torring. ‘n Profesie vertel van God se plan met die wêreld en die mense, en wat sy wil is wat hulle moet doen – wat vir hulle die beste pad is.

Dit was ‘n algemene gebruik om ‘n vloek uit te spreek aan die einde van ‘n publikasie om enige verdraaiing of vervalsing te voorkom, omdat dit so algemeen voorgekom het. Dit het ook vir die wet van God gegeld. Deuteronomium 4:2 sê: ‘Moenie iets byvoeg by wat ek julle beveel nie en  moet ook nie iets daarvan wegvat nie, maar gehoorsaam die Here julle God se gebooie wat ek julle gegee het.’ Spreuke 30:5,6 sê: ‘Elke belofte van God is betroubaar; Hy beskerm dié wat by Hom skuil. Moet niks byvoeg by wat Hy gesê het nie; Hy sal jou bestraf, en jy sal daar staan as ‘n leuenaar.’ Galasiërs 1:6-9 praat van die vloek van God wat iemand sal tref wat die evangelie van Christus probeer verdraai. En 1 Korintiërs 16:22 sê: ‘As iemand die Here nie liefhet nie – vervloek is hy!’

Die boek Openbaring is aanvanklik gerig aan Christene in Klein-Asië (die huidige Turkye) aan die einde van die eerste eeu na Christus, om hulle te bemoedig in hulle swaarkry en krisissituasie. Die gelowiges wat geweier het om openlik te bely dat die keiser van Rome die Here is, is vervolg en doodgemaak. Sommige gelowiges het as gevolg daarvan hulle geloof dat Jesus die Here is, afgesweer. Hulle word deur hierdie verse gewaarsku teen die groter gevaar dat die Here hulle sal verwerp as hulle Hom verwerp (vgl. Matteus 10:28,33).

Openbaring bemoedig egter alle gelowiges om moed te hou en te leef wat jy glo. God is in beheer van die wêreld en die geskiedenis waarvan ons ook nou deel is.

Skrywer: Prof Francois Malan

Konflikbestuur – Kobus Kok

Nico vra:

Ek soek raad uit God se woord om mense te help wat hul grootword proses en hul ouerhuise en opvoeding bly kritiseer asook die tekortkominge bly uitwys? Tog op ‘n punt is elk van ons verantwoordelik vir ons eie dade en sal verwyte ons grootword proses verder verhinder, dan nie??

Antwoord

Prof Kobus Kok antwoord:

Paulus as kreatiewe ruimteskepper in tye van konflik: Uitdagings en voorwaardes vir konflikbestuur 

Inleiding 

Daar is dikwels spanning tussen ouers en jongmense, veral as die jongmense hulle eie dinge wil begin doen en wil wegbreek van die manier van doen wat hulle ouers op hulle wil afdruk. Ouers voel dat hulle die verantwoordelikheid het om hulle kinders te vorm om gesonde mense in die samelewing te wees. Kinders voel dikwels dat iemand anders se manier van doen op hulle afgeforseer word. Hierdie tipe spanning is iets wat die meeste huisgesinne een of ander tyd mee in aanraking kom. Konflik is nie lekker nie, en spanning in die huis beïnvloed mens se hele lewe.

Wat leer ons in die Bybel oor spanning en verskille en hoe om dit te hanteer?

Spanning in die eerste gemeentes?!

Ons dink dikwels dat daar nie spanning en konflik in die vroeë Christelike gemeenskappe was nie. Ons dink dat hulle immers vol van die Gees was en dat hulle amper nog die voetstappe van Jesus kon hoor.

Hierdie beeld is egter nie heeltemal waar nie. Die vroeë kerk het baie spanning en konflik gehad en selfs baie verskil oor etiese kwessies. Ons navorsing wys dat Korinte ‘n hoogs gestratifiseerde plek was met groot verskille tussen armes en rykes. Korinte het ook baie ‘nuwe geld’ gehad en daar was geweldig baie kompetisie vir eer. Die meeste rykes in Korinte was handelaars wat met die hervestiging van Korinte hulself daar gevestig het. Korinte was ‘n belangrike hawestad en strategies geposisioneer by ‘n belangrike handelsroete. In hierdie konteks van pluraliteit was daar baie verskillende tipes mense uit verskillende kontekste met verskillende behoeftes. Ons sien dit die duidelikste as ons die antieke skrywer Strabo se werke lees en hy vir ons vertel hoe Korinte in sy tyd daarna uitgesien het.

In 1 Korintiërs 1:10 lees ons dat Paulus ‘n beroep op die gemeente doen om eensgesind te wees en dat hulle nie moet toelaat dat verdeeldheid hulle uitmekaar skeur nie. Prof. Margaret Mitchell het in ‘n bekende studie aangetoon dat die hele brief se bedoeling is om eensgesindheid te bewerk teen die agtergrond van konflik in die gemeente. Paulus gebruik die Griekse woord skisma wat in die antieke tyd gebruik was om skeurings mee te beskryf. Die gemeente het in verskillende ‘clicks’ verdeel. Sommige het meer van Paulus gehou en ander het weer meer van Apollos gehou. Daar was ook diegene wat hulself as die sogenaamde ‘sterk’ gelowiges gesien het teenoor die ander wat deur hulle as ‘swak’ gelowiges bestempel is. In groepe wat nog aan die beginstadium van ontwikkeling en groepsdinamika is, kom stereotipering en onderliggende groepsvorming dikwels voor. Dit het ook in die jong gemeente van Paulus gebeur. Sommige van die gelowiges was finansieel welaf en invloedryk. Dit was hierdie mense wat hulself gesien het as die ‘sterk’ gelowiges wat die geleentheid gehad het om uitgenooi te wees na tempelfeeste en wat aan die wêreldse etes deelgeneem het. Die ‘sterk’ gelowiges het besef dat die eet van vleis wat aan afgode geoffer is niks aan hulle saligheid kan doen nie omdat gode nie regtig bestaan nie. Die ‘swak’ gelowiges, wat of Jode was of mense wat voorheen aan die heidense praktyke deelgeneem het en vir wie die ‘krag’ daarvan nog ‘n skynbare realiteit kon gewees het, was weer van mening dat die eet van afgodsvleis mens geestelik negatief kan beïnvloed (1 Kor 8). Die twee groepe het so van mekaar begin verskil dat dit in ‘n skisma of skeuring ontaard het wat die fundamentele eenheid van die gemeente bedreig het.

Daar was ook ander probleme, naamlik dat sommige vrouens oënskynlik doelbewus die gebruiklike hoofbedekkings nie meer gedra het tydens die eredienste nie. Sommige mense in die gemeente het gedink dat dit verkeerd is en wou by Paulus raad vra oor die saak. Ons dink dikwels dat Paulus die enigste een is wat eties kon dink. Prof. Michael Wolter is egter van mening dat die vroue wat doelbewus die hoofbedekking laat vaar het eintlik die etiese implikasie van Paulus se prediking goed gesnap het en dit eties tot uitdrukking gebring het. Paulus het immers in 1 Korintiërs 12:13 en Galasiërs 3:28 en Kolossense 3:11 duidelik gesê dat daar geen verskil tussen man en vrou, slaaf en vry, Jood en Heiden is nie. Indien almal dan in Christus gelyk is, hoekom sou dit nodig wees dat vrouens dan nog die simbool van onderdanigheid en manlike meerderwaardigheid moet dra? Wolter is dus van mening dat die vroue heeltemal korrek in die konteks van hulle tyd eties die boodskap van Paulus hulle eie gemaak het. Die optrede van die vroue het ongelukkig tot konflik en verdeeldheid in die gemeente gelei (1 Kor 11). Paulus as leier los dan die konflik op deur ‘n baie interessante strategie aan te wend.

In sy oplossing van die konflik oor die eet van offervleis maak Paulus ‘n vindingryke strategiese plan. Hy herinner die gemeente deurgaans aan hulle fundamentele eenheid in Christus. Hulle is een in geloof en gelykwaardig in Christus. Maar, die gemeente is groep om die eenheid ten alle koste te beskerm. Indien die ‘swakkes’ in die geloof afvallig sal word omdat die ‘sterkes’ vleis eet wat aan afgode geoffer is, dan bedreig dit die fundamentele eenheid van die geloofsgemeenskap en die hart van die evangelie. Vir Paulus is die hart van die evangelie juis sigbaar in die manier waarop Christus gegee is ter wille van ons, en sodat ons ‘n lewe in oorvloed kan hê en redding kan ontvang. Jesus het homself leeggemaak en die gestalte van ‘n slaaf aangeneem (Phil 2:5-10). Paulus sê dat dieselfde gesindheid van selfopofferende liefde in die geloofsgemeenskap moet wees. Die ‘sterk’ gelowiges moet daarom eerder hulle eie behoeftes neerlê en nie afgodsvleis eet nie ter wille van die eenheid van die geloofsgemeenskap en ter wille van die geestelike welstand van die ‘swakkes’ in die geloof.

Net so moet die vroue wat die implikasie van Paulus se bevrydende boodskap van eenheid tussen alle mense begryp waarskynlik heel goed begryp het, ook sensitief wees vir diegene wat nog nie daardie skuif in die kulturele gebruike kan maak nie. Hierdie vrouens kan deur hulle gedrag die eenheid van die kerk skade doen en die verkeerde indruk skep. Daarom beveel Paulus aan dat hulle eerder die hoofbedekkings dra in die publieke ruimte van die kerkbyeenkomste en so ‘n opbouende getuienis na buite gee.

Paulus self is ‘n voorbeeld daarin dat hy ter wille van die evangelie vir die Jode soos ‘n Jood geword het, vir die onder die wet soos een onder die wet en vir die wat nie onder die Joodse wettiese gebruike is nie, soos hulle te word (1 Kor 9:19-23). Hoekom? Omdat hy mense se unieke behoeftes in ag neem en aanvaar dat diversiteit en verskille ‘n wesenlike realiteit van die geloofsgemeenskap sal wees. Paulus skep ruimte en lê die klem daarop dat mense en groepe nie uitsluitlik op hulle eie behoeftes moet fokus nie. Mense moet ook nie hulle manier van doen afdruk op ander mense nie. By Paulus leer ons die volgende belangrike les: Paulus fokus op prinsipiële ekklesiologiese eenheid, deelname, etiese resiprositeit, diversiteit, vryheid, kosiderasie en sensitiwiteit vir ander, respek en selfopofferende liefde.

Mag ons in die kerk en in ons huise ruimte skep vir mekaar en mekaar se verskille. Mag ons egter ook onthou dat elkeeen van ons rekenskap sal moet gee oor ons dade en die verantwoordelikheid het om ons lewe volgens God se wil in te rig (1 Joh 1:9; Gal 6:9). Sommige van ons moet leer om meer ruimte te skep vir ander mense se manier van doen. Ander van ons moet leer om ter wille van ander ons vryheid op te gee en eerder te doen wat ander, soos ons ouers van ons verwag. Hier is daar net een sleutel en dit is selfopofferende liefdesdiens en “other-regard”, dit is ware geestelike wysheid volgens Paulus. Mag ons daarom so lief wees vir mekaar dat ons in mekaar se skoene sal klim en mekaar se harte sal raaksien en so mekaar weer in eenheid en vrede ontdek.

Skrywer: Prof Kobus Kok

Is goeie werke verpligtend vir redding? Kobus Kok

‘n Leser vra:

Kinders van God by die laaste oordeel. a) Sal gereddes by die laaste oordeel verantwoording moet doen vir hulle verkeerde dade en woorde alhoewel hulle nie veroordeel sal word nie? (Openbaring 20:12 +15) b)Na aanleiding van 1 Petrus 4:17 + 18: Word gereddes hier op aarde getugtig en gestraf vir verkeerde dade ens sodat hulle nie by die oordeelsdag saam met die wêreld veroordeel word nie?

Antwoord:

Prof Kobus Kok antwoord: 

Is goeie werke verpligtend vir redding?

Myns insiens is die Afrikaanse woordverstaan van “goeie werke” effens misleidend. Ons dink dikwels daaraan dat dit beteken dat mens geld moet gee vir armes of kerk toe moet gaan of tiendes moet gee. As Paulus van goeie werke of van die nakom van die wet praat, gaan dit vir hom oor die doen van God se wil, wat veral in Jesus se lewe sigbaar geword het en deur die Gees geopenbaar word.

In die antieke tyd het die mense geglo ‘jy is wat jy doen’. Goeie bome dra goeie vrugte en slegte bome dra slegte vrugte. Die wet word deur Christene gehou, nie ter wille van wetsonderhouding nie, maar as voortvloeiend uit ons verhouding met die Here. By Paulus is wetsonderhouding nie opsioneel vir Christene nie, inteendeel dit word gekoppel aan redding. Christene wat nie volgens God se wil leef nie, met ander woorde wat die fundamentele etiek van Christen-wees verwerp en nie daarvolgens lewe nie, sal volgens Paulus nie die Koninkryk van God sien nie. Dit is baie duidelik in Galasiërs 6:5 (Gal 6:5 – Elkeen sal rekenskap moet gee oor wat hy gedoen het). Professor Ben Witherington (1996:213), bekende Nuwe Testamentikus in die VSA stel dit so: “Good behaviour cannot get a person in, but bad behaviour can apparently get a person out of the community of Christ”.

Goeie werke, die nakoming van die wet, of God se wil is dus verpligtend vir ‘n Christen omdat ‘n goeie boom goeie vrugte dra. Indien jy ’n Christen is, sal jy ook outomaties God se wil in jou lewe wil uitleef. Indien dit nie so is nie, dan is jou geloof dood. Dit sê Jesus se broer Jakobus baie duidelik in sy brief in Jakobus 2:14vv:

¹⁴Wat help dit, my broers, as iemand beweer dat hy glo, maar sy dade bevestig dit nie? Kan so ’n geloof ’n mens red? ¹⁵Sê nou daar is ’n broer of ’n suster wat nie klere het nie en dag vir dag honger ly, ¹⁶en sê nou een van julle sou vir hulle sê: “Mag dit met julle goed gaan; gaan trek julle warm aan en eet genoeg,” maar julle gee nie vir hulle wat hulle nodig het om van te lewe nie, wat help dit dan? ¹⁷So gaan dit ook met die geloof: as dit nie tot dade oorgaan nie, is dit sonder meer dood. 

¹⁸Maar iemand kan miskien sê: “Die een het die geloof en die ander het die dade.” Goed, wys dan vir my jou geloof wat sonder dade is, en ek sal jou my geloof wys uit my dade. ¹⁹Glo jy dat daar net een God is? Dit is reg. Die bose geeste glo dit ook—en hulle sidder van angs. ²⁰Jou dwaas, wil jy ’n bewys hê dat geloof sonder dade nutteloos is? ²¹Ons voorvader Abraham het sy seun Isak op die altaar gelê. Is dit nie op grond van wat hy gedoen het dat God hom vrygespreek het nie? ²²Jy sien dus dat sy geloof met dade gepaard gegaan het en dat dit eers deur dade volkome geword het. ²³So is die Skrif vervul wat sê: “Abraham het in God geglo, en God het hom vrygespreek,” ^den hy is ’n vriend van God genoem. ²⁴Julle sien dus dat ’n mens vrygespreek word op grond van sy dade en nie net op grond van sy geloof nie. ²⁵Is Ragab die prostituut nie ook vrygespreek op grond van wat sy gedoen het toe sy die verkenners weggesteek en hulle met ’n ander pad laat ontkom het nie? ²⁶’n Liggaam wat nie asemhaal nie, is dood. So is die geloof wat nie tot dade kom nie, ook dood.  

Ons moet dit wat Jakobus hier sê egter nie moeiliker maak as wat dit is nie. Dit is eintlik heel logies. Iemand wat ’n Christen is, het ’n radikale identiteitstransformasie ondergaan toe God se Gees sy/haar lewe kom verander het en jou ‘n splinternuwe mens gemaak het (Gal 6:15). Die Christelike lewe is egter ’n leerproses en mens ontwikkel met tyd al meer in die persoon wat God beplan het jy moet wees. Tog is jy in jou menswees in alles gefokus op God en daarom kan jy getuig daarvan dat jou gedagtes en jou keuses, jou ganse lewensstyl – jou werke en denke en drome daarvan getuig dat God die sentrum is van jou lewe. So iemand se geloof gaan oor in dade. Teen die einde wanneer Christus weer kom sal dit mos duidelik blyk wie regtig aan Hom behoort het en wie hulle lewe totaal oorgegee het aan Hom, en wie nie. Gelowiges hoef nie skaam te wees vir hulle lewe nie. Ja, hulle gaan baie foute gemaak het in die lewenspad as Christene, soms baie groot foute. Maar God is getrou en regverdig en hy red diegene wat telkens met ware berou voor Hom buig en hulle gesplinterde lewensvensters weer aanmekaar sit met die gom van God se mosaïek in sig (vgl. 1 Joh 1:6-10).

Johannes, die dissipel van Jesus wat die Johannesevangelie en Openbaring geskryf het stel dit die mooiste in 1 Johannes 1:6 – 2:6

Dít is nou die boodskap wat ons by Hom gehoor het en aan julle verkondig: God is lig, en daar is geen duisternis in Hom nie. ^6 As ons beweer dat ons aan Hom deel het, en ons lewe in die duisternis, lieg ons en handel ons nie volgens die waarheid nie. ^7 Maar as ons in die lig lewe soos Hy in die lig is, het ons met mekaar deel aan dieselfde gemeenskap en reinig die bloed van Jesus, sy Seun, ons van elke sonde.^8 As ons beweer dat ons nie sonde het nie, bedrieg ons onsself en is die waarheid nie in ons nie. ^9 Maar as ons ons sondes bely – Hy is getrou en regverdig, Hy vergewe ons ons sondes en reinig ons van alle ongeregtigheid. ^10 As ons beweer dat ons nie gesondig het nie, maak ons Hom tot leuenaar en is sy woord nie in ons nie. 

2 Dit skrywe ek aan julle, my liewe kinders, dat julle nie moet sondig nie. En as een van ons sondig – ons het Jesus Christus, die regverdige, as ons voorspraak by die Vader. ^2 Hy is die versoening vir ons sondes; en nie net vir óns sondes nie, maar ook vir dié van die hele wêreld.^3 As ons die gebooie van God gehoorsaam, weet ons daaraan dat ons Hom ken. ^4 Iemand wat sê: “Ek ken Hom,” maar nie sy gebooie gehoorsaam nie, is ’n leuenaar, en die waarheid is nie in hom nie. ^5 Wie sy woord egter gehoorsaam – in hom het die liefde van God werklik sy doel volkome bereik. Hieraan weet ons dat ons in Hom is. ^6 Wie beweer dat hy in Hom bly, behoort self ook te lewe soos Jesus gelewe het. 

Bronne geraadpleeg: 

Witherington, B., 1995, Conflict and community in Corinth: A socio-rhetorical commentary on 1 and 2 Corinthians, Eerdmans, Grand Rapids.

Word Lidmate geïgnoreer? (2) – Francois Malan

‘n Paar dae gelede het Prof Malan ‘n leser se vraag oor of lidmate geïgnoreer word geantwoord. Hierdie leser het nou verdere vrae:

Baie dankie dat u die moeite gedoen het om my te antwoord. Om eerlik te wees, na wat my ondervinding die afgelope drie jaar was om ‘n Christenlewe te probeer ly en hoe ek die leiers van my kerk ervaar het, was ek in vertwyfeling dat ek weer geïgnoreer sal word. So, ek waardeer dus u reaksie, moeite en tyd wat u bereid is om aan my af te staan en vertrou dat u of wie ook al, by my sal bly om my vrae en versugtinge behoorlik aan te spreek. Ek besef dat ek nie in ‘n behandelingsessie met u kan tree nie vir baie goeie en ooglopende redes van tyd en bronne nie, maar dit is vir my lewensbelangrik om die ernstige kwelvrae oor my verbintenis met die kerk beantwoord te kry. Ek sal dus so kort en saaklik moontlik wees as wat dit sinvol is.

Ek het geen probleem met die wese van die ware evangelie oor die Koninkryk van God nie. Ek het ‘n ernstige probleem met my verbintenis en assosiasie met die kerk, ampsdraers en leraars wat uit hoofde van ‘n veronderstelde heilige roeping, sodanige optree wat my na my mening en gevoel, my ernstig te nakom en grief, ongeag of ek reg of verkeerd is daarin.

Ek deel heelhartig u siening met 1 Pet 5:1-4 en glo dat dit is wat God wil hê hoe sy skape onvoorwaardelik na omgesien moet word. Wat nou as dit nie gedoen word nie ?

Die NG kerk het ‘n ‘n pragtige stel reëls, die Kerkorde, wat sekerlik vir ‘n doel saamgestel is om juis sekere aspekte binne die kerk te reël, veral die optrede van leraars en ampsdraers. Vir wie is daardie reëls tot beskikking ?

Wat moet ‘n predikant of ouderling doen as hy bewus raak van sulke kwelsake en woelinge van ‘n lidmaat van die gemeente ?

As ek my net na die Here moet wend met my probleem, soos u sekerlik tereg aanhaal en dan moet wag dat iets gebeur, waarvoor en vir wie is die Kerkorde dan geskryf ? Dan moet alles mos maar net eenvoudig na die Here verwys word en mag geen Kerkraad of Sinode of Kommissie mos menslike besluite neem of vonnisse en oordele vel daaroor nie ?

As ek dan nie wil of kan hoor wat die Here vir my sê daaroor nie – vir wie moet ek dan gaan vra as my probleme onopgelos bly ? By wie moet ek dan aanklop om daardie verdere nuwe probleem vir my uit te lê en te help oplos ?

Dank die Here predikante af wat die Kerkorde en kerkreëls oortree ? Skors die Here lidmate uit ‘n kerk wat die Kerkleer en ander maatreëls oortree ? Daar is miljoene mense wat nie die Here ‘hoor’ nie – waar klop hulle om hulp aan ? In die kerk ? Die kerk luister weer nie na jou gesanik nie en sê bloot, gee dit vir die Here ? Dan doen ons dit en begin ons weer voor – die sirkel is dan voltooi en die arme lidmaat sit in die straat, nog steeds met niks. Wat is die doel van die kerk en kerkleer dan ? ‘n Doel tot ‘n middel om ‘n bestaan aan ‘n uitgelese groepie mense te voorsien ?

Hoekom kan ek nie ook staatmaak op optrede deur die kerkraad en ampsdraers vir wat ooglopend ‘n versuim van die predikante en ouderlinge is nie ? Elke saak het drie kante – joune, die ander kant s’n en die waarheid (wat NIE rond is soos soms beweer word nie – God se Woord is die waarheid – ‘n

2 skerp tweesnydende swaard – is dit nie ?). Hoekom word my kant van die saak en my versugtinge en ernstige geloofskwelvrae dan bloot teenoor my geïgnoreer, eensydig ter tafel gelê en dan eenvoudig eensydig van die tafel afgevee sonder my kennis en wete ? Wat van die populêre wêreldse woord deesdae – ‘deursigtigheid’ ?

Wat staan my te doen Prof. Malan ? Ek kan dit nie net los en passief sit en wag dat iets gebeur nie. Ek is geseën met ‘n gesonde verstand en kennis wat uit God se genade aan my toegedeel is deur Sy Heilige lewensasem wat hy in Adam geblaas het. God vra werke ook en nie net geloof nie, anders het ons almal maar net ernstig geglo en langs die swembad gaan sit en wag dat wat ons gevra en in Sy hande gelaat het, bloot inrol !

Ek is nie ‘n skrifgeleerde soos u of die leraars, goed onderlê in die Bybel, kerkleer en teologie nie. Ek is ‘n onkundige lidmaat wat gekwel is en nie antwoorde kry nie, ook al vra ek daarna in my onkundigheid dalk op die verkeerde manier of in die verkeerde styl en trant.

Wat stel u voor hoe word die saak verder in terme van die kerkgeformuleerde kerkorde gehanteer ?

Vriendelike groete en dankie by voorbaat vir u moeite.

Antwoord

Prof Malan antwoord:

Die kerklike weg begin by Matteus 18:15-17

1 As jou broer verkeerd teen jou opgetree het, gaan wys hom tereg waar julle eenkant alleen is. As hy na jou luister, het jy jou broer teruggewen (v15).

Dit is die swaarste van die pad van versoening. Voor enige aksie geneem kan word, vra die Here dat ons met die persoon of persone wat betrokke is, elkeen apart gaan praat. Vooraf is dit egter nodig dat ek vir so ‘n persoon sal begin bid, en ook die ontmoeting met so ‘n persoon aan die Here opdra, sodat my eie gesindheid reg sal wees. In Matteus 18:21-22 sê Jesus ons  moet bereid wees om 70×7 te vergewe as my broer iets verkeerds teen my doen. God doen daagliks veel meer vir my. Hy vergewe my verkeerde gesindhede, gedagtes, woorde en dade. Om te vergewe vra liefde, selfs vir die vyand en vir dié wat ons vervolg, sê Jesus in Matteus 5:43-48. Ons kan slegs liefhê as ons ingeskakel is in die liefdesverhouding wat daar tussen die Vader en die Seun en die Heilige Gees  as die God van liefde bestaan (vgl. 1 Johannes 4:7-17 die liefde kom van God, daarom behoort ons mekaar lief te hê, want Hy het sy Heilige Gees gestuur om in ons te bly, en elkeen wat liefhet is ‘n kind van God en ken God, maar wie nie liefhet nie het geen kennis van God nie, want God is liefde, en Galasiërs 5:22 sê: die vrug van die Gees in ons is liefde.)

2 Matteus 18:16 gaan voort: Maar as hy (jou broer wat verkeerd teen jou opgetree het) nie luister nie, neem nog een of twee met jou saam, sodat alles wat gesê word,deur die woord van twee of drie getuies bevestig kan word.

Hier begin die kerklike proses van broers en susters wat saam die probleem pak, en met geduld en verdraagsaamheid aanhou. Galasiërs 6:1-2 vra dat dat dit steeds in die gees van sagmoedigheid sal geskied, terwyl almal oppas dat hulle nie self ook in die versoeking kom nie; om mekaar se laste te dra en op die manier uitvoering te gee aan die wet van Christus.

3 Matteus 18:17 sê: En as hy na hulle nie luister nie, sê dit vir die gemeente. As hy ook na die gemeente nie luister nie, moet jy hom as ‘n heiden en ‘n tollenaar behandel.

Hier kom die proses van sensuur ter sprake, steeds met die doel om die oortreder tot bekering en redding deur die Here Jesus te lei (vgl. 1 Korintiërs 5:5).

Die Kerkorde van die NG Kerk is op die webwerf beskikbaar vir enigiemand wat dit wil lees of aftrek. Soek NGKerk Kerkorde; en gaan na artikel 12 oor die pligte van die bedienaar van die Woord, en Hoofstuk 5 oor kerklike tug.

Skrywer: Prof Francois Malan