Straf God sonde op aarde? – Francois Malan

‘n Leser vra:

Wat is u mening: straf God sonde op aarde?

Antwoord 

Prof Francois Malan antwoord: 

God het vir die mens gesê: van die boom van alle kennis mag jy nie eet nie. Die dag as jy daarvan eet, sterf jy (Gen.2:17), maar nadat Adam en Eva daarvan geëet het om soos God te word, het God in sy genade die mens nog ‘n tyd gegee om te lewe voordat hy gesterf het. Maar die vrou se geboorte-gee aan kinders is met pyn en risiko gelaai as haar straf, en die aarde is vervloek om met distels en dorings die man se arbeid met moeite te belas as straf op sy sonde. Sedertdien sterf alle mense nog altyd. Rom.5:12 sê: deur een mens het die sonde in die wêreld gekom en deur die sonde die dood, en so het die dood tot al die mense deurgedring, omdat almal gesondig het. Rom.8:19-22 sê die skepping is aan verydeling onderworpe, alles gaan dood, omdat God dit aan die dood onderwerp het met die mens se sondeval, en sal van die verganklikheid bevry word wanneer God bekend maak wie sy kinders uit die mense is. Dood is straf op sonde.

Die Here straf Kain om ‘n swerwer te word, nadat hy sy broer Abel vermoor het, maar uit sy genade gee die Here ‘n teken aan Kain sodat niemand wat hom raakloop, hom sal doodmaak nie (Gen.4:10-15).

Toe die Here die mens se groot verdorwenheid sien, dat hy sy lewe lank net slegte dinge bedink, het die Here alle mense en diere met die groot vloed uitgewis, maar uit genade vir Noag en sy gesin gespaar (Gen.6:5-8:18).

Toe die Egiptenaars die Israeliete verdruk het en harde slawe-arbeid laat verrig het onder slawedrywers wat hulle geslaan en gemoor het, het die Here Egipte met 10 plae gestraf (Eks.3:7-12:30).

Toe Israel weier om in die beloofde land in te trek, het die Here besluit om hulle met ‘n pes uit te roei, maar op Moses se gebed het die Here hulle 40 jaar lank in die woestyn laat rondswerf, tot hulle almal gesterf het, en net hulle kinders in die land kon intrek (Numeri 14).

Toe Moses ongehoorsaam was, die rots met sy kierie geslaan het om water vir die volk te lewer, en nie met die rots gepraat het, soos die Here beveel het nie, is hy nie toegelaat om in die beloofde land in te gaan nie (Num.20:1-13).

Toe Dawid egbreek gepleeg het met Batseba, en haar man Uria laat doodmaak het, was die Here se straf vir hom: die swaard sal nooit uit jou huis weggaan nie (2 Samuel 12:10). Daarna het Dawid se seun Ammon sy halfsuster Tamar onteer, en het haar broer Absalom vir Ammon laat vermoor (2 Sam.13), Absalom kom in opstand teen Dawid en word in ‘n bloedige geveg wat baie lewens geëis het, doodgemaak (2 Sam.18). En tog gaan die geslag van Dawid voort deur sy seun Salomo wat hom opvolg, volgens die Here se genade oor Dawid (2 Sam.7:12).

Dwarsdeur die geskiedenis van Israel straf die Here uiteindelik die sonde van die betrokke koning en die volk, tot Hy die 10 stamme in ballingskap na Assirië laat wegvoer nadat hulle deur oorlog verteer is, omdat hulle afgode dien en die Here verlaat het (vgl. Hosea 11). Maar omdat die Here sy volk lief het, sal Hy hulle nie uitwis nie, en as hulle geleer het om na die Here terug te kom en om Hom lief te hê, sal hulle weer na hulle land toe terugkom (Hosea 14).

Ook die Juda-stam, wat al meer die afgode begin dien, word 100 jaar later ook vir 70 jaar na Babylon in ballingskap weggevoer, voordat die Here die pad oopmaak vir al twaalf stamme om terug te kom na die beloofde land (Jesaja 40; Esra en Nehemia).

En dan stuur God uit sy groot liefde sy Seun, om God se straf op die sonde van die hele wêreld, van Adam se tyd af tot Christus weer kom, te dra (Joh.1:29) en elkeen wat in Hom glo sal nie verlore gaan nie, maar sal die ewige lewe hê (3:16). Maar wie nie glo nie, is reeds veroordeel omdat hy nie in die enigste Seun van God glo nie (Joh.3:18). Wie in die Seun glo, het (reeds) die ewige lewe; wie egter aan die Seun ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie, maar die straf van God bly op hom (Joh.3:31).

Mense wat nie aan Jesus behoort en Hom volg nie, word gestraf. God openbaar Homself in die hele skepping, maar die mense aanbid dinge wat die Here geskep het in plaas van die Skepper, en lewe vir hulleself as hulle eie god. Daarom openbaar God vanuit die hemel sy toorn oor al die goddeloosheid en ongeregtigheid van die mense wat die waarheid deur hulle ongeregtigheid probeer onderdruk. God se straf op sulke mense is: Hy gee hulle oor aan die drange van hulle hart en aan sedelike onreinheid, aan skandelike drifte, aan hulle verdraaide opvattings, sodat hulle doen wat onbetaamlik is, bv. onsedelikheid, perversiteit, hebsug, gemeenheid, moord, bedrog, ens. (Romeine 1:18-32). As God sê, doen wat jy wil, is dit sy straf. Daarmee vernietig die mens homself, en beland hy ook in die ewige straf.

Maar vir mense wat glo dat Jesus God is, wat in ons plek die straf op ons sonde aan die kruis gedra het, en daarom ons lewe aan Hom wy, verander die straf in tug. Die Here tug hulle om hulle tereg te wys as hulle afdwaal, Hy tug hom wat Hy liefhet, en straf elkeen wat Hy as kind aanneem (Spreuke 3:11,12; Hebreërs 12:4-8). Met allerhande beproewings word die egtheid van ons geloof getoets sodat dit lof en heerlikheid en eer waardig mag wees by die wederkoms van Jesus Christus (1 Petr.1:6-7). God het die Heilige Gees gestuur het in elke gelowige te kom woon en werk (Joh.14:15-17; 16:7-11; Rom.8:13-17), om aan hulle die geloof in Christus te gee, en hulle lewens al meer te verander om soos Jesus te word (2 Kor.3:17-18).

Jesus het ook die dood van die gelowiges verander. Dit is nie meer ‘n straf op ons sonde nie. Jesus het dit nou vir ons die deurgang na die hemel gemaak. Ons weet dat, wanneer ons aardse woning wat maar ‘n tent is, afgebreek word, ons ‘n vaste gebou in die hemel het. Dit is ‘n woning wat nie deur mense gemaak is nie maar deur God, en dit bly ewig staan (2 Kor.5:1-2). Ons sterflike liggaam word met onsterflikheid beklee, en dan sal die woord vervul word wat sê: Die dood is vernietig, die oorwinning is behaal…ons dank God dat Hy aan ons die oorwinning oor die sonde gee deur ons Here Jesus Christus (1 Kor.15:54-57).

 

Skrywer: Prof Francois Malan

Openbaring 19 en 20 (2) – Francois Malan

Pieter vra:

Dankie vir die antwoord van Prof. Malan.

Ek wil graag vir verdere duidelikheid op die antwoorde van punte (1), (3) en

(4) die volgende vrae vra:

(1) Wanneer Openb. 20:2-3 se bewering dat die Satan die nasies NIE MEER VERLEI

[Gr.: planao] nie, in die premillennialistiese siening verklaar word as ‘n “beperkte speelruimte,” hoe word 1 Tim. 4:1 daarmee versoen wat sê: “die Gees sê uitdruklik dat in die laaste tye sommige van die geloof afvallig sal word en verleidende [Gr.: planos] geeste en leringe van duiwels sal aanhang”? Sou dit nie in ‘n amillennialistiese siening impliseer dat Satan se onderdane mense kan verlei, maar Satan self dit nie kan doen nie?   Maar wat dan ook van 2 Kor. 4:4? Hoe is dit moontlik dat Satan die nasies NIE MEER VERLEI nie, maar nogtans die “god van hierdie wêreld” is wat die sinne van die ongelowiges verblind? Hoedanig is Satan dan steeds doenig (as brullende leeu – 1 Pet. 5:8) sonder dat hy mense verlei?

(3) Indien die chronologie wat tussen Openb. 20:10 en Openb. 19:20 geïmpliseer word nie binne ‘n chronologiese raamwerk geplaas kan word nie, watter regverdiging is daar dan oor om enige ander chronologie (bv. die satan word gebind en chronologies daarna losgelaat) te handhaaf? Al sou Durand se chiastiese struktuur opgaan, negeer dit tog sekerlik nie die chronologieë wat inherent bestaan nie. Maar die chiastiese struktuur kan ook nie eksak wees nie, want in Openb. 19:19 is dit “die dier en die konings van die aarde” wat teen Christus en sy leër oorlog maak, terwyl dit Satan is wat die nasies tot oorlog verlei in Openbaring 20:8 en nie “die dier” nie (want die dier is in die vuurpoel, volgens vers 10); en die oorlog is teen “die heiliges en die geliefde stad” (Openb. 20:9) en nie Christus en sy leër as sodanig nie. Ek kan dus nie insien hoe die versameling tot oorlog in Openb. 19 dieselfde as dié in Openbaring 20 kan wees nie; maar indien dit nie is nie, dan moes Openb. 19 vóór die koms van Christus gebeur het (volgens die amillennialistiese siening) en daar is geen historiese aanduidings dat dit wel die geval is nie.

(4) Ek verstaan nie hoe die Mediërs die silwer en die Perse die brons kan wees in die beeld nie, aangesien dit, volgens Microsoft Encarta (bv.), nie die Mediërs was wat die Babiloniese ryk oorgeneem het (539 v.C.) nie, maar die Perse (wat teen daardie tyd reeds die Mediërs oorwin het – 546 v.C.).

En die Mediërs en Perse het gesamentlik ‘n nasie gevorm (met die Perse die sterker een tussen hulle), so dit maak ook nie sin om die koninkryke as opeenvolgende wêreldmagte te sien in die visioen nie. Trouens, in die ooreenstemmende visioene van hoofstuk 7 en hoofstuk 8, word die Mediërs en Perse as een koninkryk beskou (vgl. Dan. 8:20).

Antwoord

Prof François Malan antwoord:

Vraag oor punt 1: Nee, die duiwel en sy engele is saam uit die hemel uitgegooi met Christus se kruisiging (vgl. Openbaring 12:9; 2 Petr.2:4; Judas v.6; Joh.12:31; Luk.10:18). Aan Christus, wat al ons sondeskuld gedra het, het God alle mag gegee in die hemel en op aarde (Mat.28:18). Hy heers nou oor hemel en aarde, en nie meer die duiwel nie. Die woord duiwel beteken ‘skinderbek’, wat ons by God beskinder of aankla. Dit kan hy nie meer doen nie. Selfs satan ,‘teenstander’, kan hy nie meer as ons teenstander triomfeer nie, met Jesus wat met ons is tot die voleinding van die wêreld (Mat.28:20).

1 Tim.4:1 – sien ons huidige lewe tussen Christus se kruisiging en sy wederkoms as die laaste dae (vgl. Hand 2:17-21; Hebr.1:2; 2 Petr.3:3). Paulus is bekommerd oor die ‘vroom’ skynheilige verleiers wat sommige gemeentelede in Efese o.a. verbied om te trou en om bepaalde soorte kos te eet as hulle gered wil word – m.a.w. om te vertrou op hulle eie goeie werke, om deur askese hulle saligheid te verdien. Daartoe word hulle verlei deur misleidende geeste (waarskynlik ‘n verwysing na die duiwels) wat deur die dwaalleraars, leerstellings verkondig wat deur die duiwel geïnspireer is.

2 Kor.4:4 praat van die ongelowiges wie se verstand deur die god van hierdie wêreld verblind is, om nie die evangelie van God se vrye genade te aanvaar nie. Die begrip ‘god van hierdie wêreld’ beteken die god wat as die gesagvoerder oor die wêreld gereken word deur die mense van die wêreld. Paulus verwys daarmee waarskynlik na die duiwel, in die sin van 1 Kor.8:4-6 se ‘baie sogenaamde gode en baie wat God genoem word’ deur die mense, maar vir die gelowiges is daar net een God, die Vader as Skepper van alles wat Hy deur Jesus Christus skep, en die enigste ware God is vir wie ons leef deurdat Hy ons aan Jesus Christus verbind het deur geloof wat die Heilige Gees in ons werk. In Filippense 3:19 praat Paulus van mense wie se maag hulle god is, hulle wat as vyande van die kruis van Christus lewe, m.a.w. mense wat nie hulleself verloën en hulle kruis opneem en Hom volg op sy kruisweg van selfverloëning nie, en nie vertrou op sy kruisdood vir ons verlossing nie. So kan die god van hierdie wêreld ook ‘n aanduiding wees van die eie-ek vir wie alle mense lewe, sedert Adam en Eva soos God wou wees om goed en kwaad te kan ken, totdat die Heilige Gees in ons begin werk om nie op ons self te vertrou nie, maar al meer op God, wat ons deur sy Seun se dood aan die kruis van ons self verlos. So verwys Jesus volgens Johannes 8:41-47 na die Jode wat op hulle uitverkiesing as kinders van God roem, maar vir Jesus, wat deur God gestuur is, nie liefhet nie, as kinders van die duiwel wie se wil hulle doen, en daarom nie luister na die woorde van God wat Jesus vir hulle bring nie.

1 Petrus 5:8-9 maan gelowiges tot waaksaamheid teen ons vyand, die duiwel, wat soos ‘n brullende leeu rondloop op soek na buit wat hy kan verslind as die laaste stuiptrekkings van sy mag wat deur Jesus oorwin is. Daarom moet ons vas staan en hom met die hulp van die Heilige Gees teenstaan. Efesiërs 6:10-18 vermaan ons om op ons pos te bly ondanks die aanslae van die duiwel, ons stryd is teen die bose magte van hierdie sondige wêreld, teen die bose geeste in die lug. Daarom moet ons die volle wapenrusting van God aantrek, o.a. die swaard van die Gees, nl. die woord van God, en God by elke geleentheid smeek deur die Gees, terwyl ons ons krag soek in die Here en sy groot mag. Openb.12:10-17 vertel juis van die gesag van God se Gesalfde, en van die aanklaer wat uit die hemel uitgegooi is deur die bloed van die Lam. Maar terwyl die hemel juig, is daar ellende vir die land en see omdat die duiwel na ons toe gekom het met groot woede in die wete dat hy min tyd het, en hy maak oorlog teen die kerk wat aan Jesus se getuienis vashou.

Die premillennialiste se interpretasie van Openb.20:1-3 se ‘nie meer kan verlei van die nasies nie’ deurdat die satan vir 1000 jaar vasgebind en in die onderaardse diepte toegesluit is as ‘beperkte speelruimte’ is vir my ook nie duidelik nie. Ek veronderstel hulle meen die satan en sy gevalle engele het nog ‘n beperkte speelruimte onder mekaar gedurende die 1000 jaar, sonder enige invloed op die nasies van die wêreld. Dit waarskynlik omdat hulle nie dink dat ons nou reeds in die laaste dae lewe nie, maar dat dit eers na die 1000jaar se vrederyk aanbreek. Na die 1000 jaar sou die duiwel en sy trawante dan vir ‘n kort tydjie loskom om te doen wat 1 Kor 4:1 sê, volgens hulle.

Vraag oor punt 3, oor die chronologie. Die boek Openbaring is aanvanklik gerig aan Christene in Klein-Asië aan die einde van die eerste eeu na Christus, om hulle te bemoedig in hulle swaarkry en krisissituasie. Dit was veral teen die einde van die Romeinse keiser Domitianus se bewind, wat van 81-96 n.C. regeer het, en vereis het dat alle burgers hom as heer en god aanspreek. In sommige plekke in Klein-Asië, bv. in Efese het die keiserverering in keiseraanbidding verander met ‘n tempel vir Domitianus, en is o.a. Antipas in Pergamum weens sy geloof in Christus tereggestel (Openb.2:13).

Die slothoofstukke van die boek is kontrasterend opgebou. Aan die een kant staan die sedelose vrou Babilon, simbolies van Rome (17:1-18), teenoor die bruid van die Lam, simbolies vir Christus se kerk (21:2). Die sedelose vrou word vernietig, en konings, sakelui en seemanne huil (18:1-24). Gelowiges moet egter die kop oplig en luister na die aangrypende hallelujakoor uit die hemel wat God se verlossing verkondig (19:1-4), en die bruilof van die Lam breek aan (19:5-10). Ons moet sulke momente egter nie chronologies probeer verstaan nie, maar eerder as eskatologiese grepe om die eindtyd dramaties en triomfantlik voor te stel. Die bruilof is ‘n feesgeleentheid waar God se alleenheerskappy op die aarde gevier word, asook die verbintenis tussen die gelowiges (bruid) en Christus (bruidegom). Christus word in 19:11-21 geskilder as regter op ‘n wit perd wat voor sy leërmag beweeg om reg te spreek. Sy naam is ‘Woord van God’. Die twee diere wat in diens van die Bose is, die antichris en die valse profeet, word lewend in die poel van vuur gegooi. Goddelose mense word afgemaai en deur die roofvoëls opgevreet. Ook die Satan self word oorwin (20:1-6) en beland in die vuurpoel wat vir altyd brand (20:11-15). Die res van die mense, lewend en dood, moet voor die groot wit troon van God verskyn, waar die finale oordeel bekendgemaak word (20:11-15). Slegs dié wie se name in die Boek van die Lewe opgeteken is, spring die ewige dood in die vuurpoel vry (20:15). Só kom God se oordeelsvoltrekking tot ‘n einde. Al wat oorbly, is ‘n ode aan die verlossing met die aanbreek van die nuwe hemel en die nuwe aarde (21:1-8). Die nuwe Jerusalem daal neer uit die hemel, van God af, en is soos ‘n bruid getooi, simbolies van die volmaakte saamwees van die gelowiges met God en die Lam, volkome en volmaakte gemeenskap vir altyd (21:1-22:5).

Die hele laaste toneel sluit af soos dit in hoofstuk 12 begin het, met Christus se koms (22:17-21).

Vraag oor punt 4: Vir die eerste lesers van die boek Daniël was die boek se boodskap dat hulle in die tyd van die vierde ryk leef, onder die verdrukking van Antiogus Epifanes, die Griekse koning, wat hulle tempel ontheilig het en aan Zeus toegewy het, met ‘n altaar waar varke aan die Griekse god Zeus geoffer is, in 168-165 v.C.

Microsoft Encarta is volgens die geskiedenis korrek in hulle stelling dat die Babiloniese ryk deur die Perse oorgeneem is en die Mediërs toe reeds deur die Perse oorgeneem is. Maar die skrywer van Daniël het nie so gedink nie. Volgens Daniël 6:1-29 het Darius die Meder die koningskap by Belsasar die Babiloniër oorgeneem, Daniël in die leeukuil gegooi, en is deur Kores die Pers opgevolg. Volgens 9:1-3 het Daniël in die eerste regeringsjaar van Darius, van geboorte ‘n Mediër, vasgestel dat Jerusalem 70 jaar in puin sou lê. In 11:1-4 het Daniël vir Darius die Mediër bemoedig dat daar nog vier konings oor Persië sal regeer en die vierde sal die Griekse ryk opsweep, en dan sal Alexander die Grote regeer en maak wat hy wil. En as sy ryk skaars gevestig is sal dit in 4 opbreek. Dan gaan die hoofstuk voort met die stryd tussen die suidelike ryk onder die Ptolomeërs in Egipte en die noordelike ryk onder die Seleusiede, en hulle latere koning Antiogus Epifanes se soldate sal die heiligdom in Jerusalem ontheilig, die offers afskaf, en ding wat verwoesting aanrig en vir God ‘n gruwel is, nl. die Zeusbeeld, oprig (11:31, vgl. 9:27; 12:11). Van hierdie Darius die Mediër weet die sekulêre geskiedenis niks. Maar hy en sy regering vul die tweede deel van Nebukadnesar se droombeeld, die bors en arms van silwer.

Jesaja 13:17-20 praat ook van die Mediërs wat die Babiloniese ryk sal oorneem, vgl. ook 21:2; Jeremia 51:11,28. In Esra 4:5-24; 5:5-7; 6:1,12-15 word egter van Darius die Pers (522-486 v.C) gepraat wat vir Kores die Pers (539-522 v.C) opgevolg het (vgl. Haggai 1:1; 2:1,1; Sagaria 1:1,7; 7:1). Dit is blykbaar ‘n ander Darius as die een waarvan Daniël, Jesaja en Jeremia praat.

In Daniël 7 se droom tydens Belsasar se eerste jaar is daar vier diere: ‘n leeu met arendsvlerke (die Babiloniese ryk), ‘n beer (die Mediese ryk van Jesaja en Jeremia), ‘n vierkoppige luiperd met vier vlerke (die Persiese ryk met wêreldheerskappy), die skrikwekkende vreesaanjaende baie sterk dier met tien horings, met die kleinhorinkie wat die ander drie verdring en ‘n mond wat verwaande dinge kwytraak (die Griekse ryk wat in 4 split en die Siries Griekse Antiogus Epifanes as die klein horinkie se mond)

In Daniël 8 se visioen tydens Belsasar se derde jaar is daar twee ramme: die skaapram met twee horings, die korter een eerste en die langer horing tweede (Mediese en Persiese ryke), die bokram wat so vinnig oor die aarde beweeg (Alexander die Grote wie se horing van mag afgebreek het en met 4 horings vervang is wat na die vier windstreke toe gewys het) en uit een van die horings het ‘n onaansienlike horing gekom wat buitengewoon magtig geword het en selfs die daaglikse offer verbied, en God se tempel afgebreek het en ‘n sondige erediens in die plek van die daagllikse offer ingestel het en die ware godsdiens vertrap het (Antiogus Epifanes).

Die eerste lesers van Matteus 24:15 wat die verwoesting van Jerusalem deur die Romeinse generaal Titus in die jaar 70 n.C. beleef het, word verwys na die woord van Daniël se ‘die ding wat ‘n gruwel is vir God en wat verwoesting aanrig, wat in die heilige plek staan’ (Markus 13:14 ‘…staan op die plek waar hy nie moet wees nie’) Lukas 21:20 ‘wanneer julle sien dat Jerusalem deur leërs omsingel word, moet julle weet dat sy verwoesting naby is.’

 

Skrywer: Prof Francois Malan

Premillennialisme – Francois Malan

Pieter vra:

Ek wil graag weet hoe ’n premillennialistiese eskatologie (wat beweer dat ons tans in die “duisend” jaar vrederyk is) op die volgende antwoord: 1. Wat is die implikasie daarvan dat die Satan gebind is, in die afgrond gewerp en toegesluit is sodat hy die nasies NIE MEER VERLEI nie (Openb. 20:2-3)?

2. Wat is die hermeneutiese regverdiging daarvoor om die eerste opstanding (Openb. 20:5-6) allegories (eerder as letterlik) te interpreteer? 3. Hoe word die chronologie verklaar wat tussen Openb. 20 en Openb. 19 geïmpliseer word in Openb. 20:1 wanneer verwys word na die poel van vuur en swawel “waar die dier en die valse profeet is,” ooreenkomstig Openb. 19:20. 4. Watter verantwoording is daar vir die feit dat Dan. 2:44 sê dat die koninkryk wat deur God verwek sal word (a) die Romeinse koninkryk sal vernietig (– wanneer het dit gebeur?) en (b) dat dit al die ander koninkryke sal verbrysel (wat suggereer dat die koninkryk wat deur God verwek word in aard dieselfde as die vorige koninkryke is, naamlik as ’n politieke heerskappy).

 

Antwoord 

Prof François Malan antwoord:

In Die A-Z van Openbaring deur Jan du Rand 2007, by Christelike boekwinkels beskikbaar, is ‘n uitvoerige beskrywing van die pre-, post-, en a-millennialisme, in sy hoofstuk 19 oor Openb.19:6-21:8, vanaf bladsy 533-577. Ek gee van sy gedagtes hier weer.

Postmillinniariste meen Christus se tweede koms vind plaas na (post-) ‘n lang tydperk (simbolies 1000 jaar) van geregtigheid en vrede waarin ons nou lewe, nl. die aardse koninkryk van Christus in die geskiedenis. Die heiliges regeer op die aarde omdat die kerk al sy gesag van Christus vanuit die hemel ontvang. Die kerk regeer as priesters en konings deur die verkondiging van die evangelie en die onderrig en dissiplinering van die nasies. Daar wag egter vir die kerk ‘n tyd van aardse vrede in die toekoms. Maar die gelowiges wat gesterf het, regeer nie saam met Christus in die hemel nie. Hulle wag op die wederkoms.

Amillinniariste sien nie ‘n letterlike tydperk van 1000 jaar in die geskiedenis nie. Die goeie en die goddelose bestaan langs mekaar in hierdie wêreld tot met die wederkoms van Christus. Na die wederkoms breek die perfekte koninkryk van God aan. Die 1000 jaar is dus simbolies as simbool van volheid, vir die huidige tyd van die nuwe verbond, maar dit is ‘n tyd van vrede vir die gelowiges, vrede met God en ‘n oproep tot vrede met mekaar. Hulle verwag nie ‘n tydperk van aardse vrede vir die kerk nie. Die kerk moet nou reeds oorwin deur Christus se oorwinning op Golgota sigbaar te maak. Die stryd duur enduit voort teen die Bose, met verdrukking en vervolging vir die gelowiges tot die finale oordeel kom. En die gelowiges wat gesterf het, regeer saam met Christus in die hemel. Dit is die eerste opstanding.

Premillianniariste is oortuig dat daar na Christus se wederkoms, 1000 jaar van vrede en geregtigheid op aarde sal aanbreek, terwyl Christus self op die aarde saam met die gelowiges sal regeer vir die 1,000 jaar. Nou lewe ons voor die 1,000 jaar (pre = voor, millennium=1000)

Vir die verstaan en verklaring van die boek Openbaring is dit van belang om sy simboliek en voortgang van die beelde of gesigte raak te sien, ook met al sy terugverwysings na die Ou Testament en met die Joodse verwagting van sy tyd. As die hele boek letterlik opgeneem word, is daar slegs 144,000 mense wat ooit in die hemel kan kom, dié wat as God se eiendom verseël is (7:4-8). Hier is onderskeiding nodig tussen dele wat as letterlik en ander as simbolies verstaan moet word.

1 Wat is die implikasie daarvan dat die Satan gebind is, in die afgrond gewerp en toegesluit is sodat hy die nasies NIE MEER VERLEI nie (Openb. 20:2-3)?

Premillennialiste maak juis aanspraak daarop dat hulle die Bybelse profesieë letterlik interpreteer en toepas, en dat die ander groepe dit vergeestelik. So word die binding van die Satan letterlik geïnterpreteer. Hulle glo Christus sal terugkeer en die gelowiges sal opstaan om 1,000 jaar lank saam met Hom te regeer, terwyl die Satan gebind is. Eers ná die 1000 jaar van aardse regering sal die finale oordeel plaasvind en die goddeloses die ewige straf ingaan.

Volgens 1 Kor.15:50-54 vind die wederkoms en die finale oordeel egter by een geleentheid plaas: ‘By die laaste trompet sal dit in ’n oomblik, in ‘n oogwink gebeur, want die trompet sal klink, en die dooies sal as onverganklikes opgewek word, en ons sal verander word…’. 2 Tes.1:7-10 sê: wanneer die Here Jesus uit die hemel verskyn om te oordeel sal dit geskied op die dag wanneer Hy kom om verheerlik te word deur dié wat aan Hom behoort. In Matt.25:31 sê Jesus: wanneer die Seun van die mens in majesteit kom, sal al die volke voor Hom bymekaar gebring word, en sal Hy die mense van mekaar skei, dié vir sy koninkryk word geskei van dié vir die ewige vuur, wat God berei het vir die duiwel en sy engele.

Die postmillennialiste interpreteer die 1000-jarige ryk as ‘n aardse koninkryk van Christus in die geskiedenis. Die heiliges regeer op die aarde deur die verkondiging van die evangelie, met onderrig en dissiplinering van die nasies, omdat die kerk al sy gesag van Christus vanuit die hemel ontvang.

Volgens die postmillennialiste is die ketting waarmee die Satan gebind is ‘n mag wat die Satan weerhou om die nasies te verlei (2 Tes.2:7).

Oor sy kruisdood sê Jesus egter in Johannes 12:31-32: nou kom die oordeel oor hierdie wêreld; nou sal die owerste van hierdie wêreld, die Satan, uitgegooi word buitentoe. En as Ek van die aarde af verhoog is, sal Ek almal na My toe trek. Oor die dissipels se verwondering dat selfs die duiwels hulle aan die dissipels onderwerp by die aanhoor van Jesus se Naam, sê Hy: Ek het die Satan soos ‘n weerligstraal uit die hemel sien val (Luk.10:18). Nou is Jesus die Here wat regeer oor hemel en aarde. In Matt.28:18 sê Hy: aan My is alle mag gegee in die hemel en op die aarde. Maar Hy oefen sy mag nie met geweld uit nie. Dit is die mag van die liefde, wat ons innerlik sterk maak, die liefde van God wat in ons kom werk deur die Heilige Gees wat in ons kom woon het (Efesiërs 3:16-21). So bind Hy die Satan deur sy liefde in ons. Sy kruisdood uit liefde vir die wêreld het ons verhouding met God reggestel, en daardie selfopofferende liefde kom deur die Heilige Gees wat in ons woon om om ons te help om die goeie stryd te stry teen ons selfsug en die verleiding van die sonde en die bose magte (Efesiërs 6:10-18).

Daarom sê die amillennialiste die 1000 jaar is ‘n figuurlike of simboliese beskrywing van die hele tydperk van die nuwe verbond. Hulle sien nie uit na ‘n aardse Messiaanse koninkryk soos die premillennialiste met ‘n herstel van Israel en Jerusalem, en ‘n massabekering van die Jode en die nasies tydens die 1000 jaar van vrede op die aarde nie; ook nie na ‘n huidige ‘goue Messiaanse era’ van 1000 jaar nie, wat die kerk nou deur sy prediking help voorberei tot die wederkoms, dat Christene besig is om die duisendjarige ryk te vestig, soos die postmillenniariste glo nie; maar na ‘n geheel en al geestelike nuwe skepping, soos 2 Kor.5:17 sê: iemand wat aan Christus behoort, is ‘n nuwe mens. Die oue is verby, die nuwe het gekom. Christus se kruisdood lui die koninkryk van God in, Hy het die Satan gebind, maar die Satan bly doenig. Christus regeer nou reeds geestelik in die gelowiges se hart. In hierdie tydvak het die Satan steeds beperkte speelruimte. Daarvan is die ketting ‘n simboliese voorstelling (Openb.20:1-2). Op die Satan se binding word gesinspeel in Matt.12:29 se vasbind van die sterk man, deurdat Jesus deur die Gees van God die duiwels uitdryf (Matt.12:28). In Kolossense 2:14-15 word gesê dat God ons sondeskuldbewys met sy eise aan die kruis gespyker het, en die bose magte daardeur ontwapen het. Christus se sterwe neem ons sonde weg en oorwin die Satan. Die klein rukkie waarin die Satan losgelaat sal word, kan dui op die meer intensiewe teistering deur die Bose hoe nader die einde kom.

2. Wat is die hermeneutiese regverdiging daarvoor om die eerste opstanding (Openb. 20:5-6) allegories (eerder as letterlik) te interpreteer?

Vir verskeie interpretasies van die eerste opstanding van Openb.20:5, vgl. Durand op p.566.

Die eerste dood wat in Openb.20:6 geïmpliseer word, slaan op die fisieke of liggaamlike dood, en die tweede dood op die ewige straf in die helse vuur (vgl. Openb.21:8). In die lig daarvan is die eerste opstanding van Openb.20:5 ‘n geestelike opstanding, in die betekenis van Filippense 1:23: ek verlang daarna om heen te gaan (= te sterf) en met Christus te wees. Vgl. ook 2 Kor.5:1-5 wanneer ons aardse tentwoning afgebreek word, het ons ‘n vaste gebou in die hemel wat ewig bly staan. Vir die oorgang het God ons voorberei. As waarborg daarvan het Hy ons sy Gees gegee. Vgl. ook Jesus se woorde aan die rower aan die kruis ‘vandag sal jy met My in die paradys wees (Luk. 23:43).

3. Hoe word die chronologie verklaar wat tussen Openb. 20 en Openb. 19 geïmpliseer word in Openb. 20:1 wanneer verwys word na die poel van vuur en swawel “waar die dier en die valse profeet is,” ooreenkomstig Openb. 19:20.

Vgl Durand se bespreking van 19:6-21:8 vanaf bladsy 533. Hy verwys na die volgende oorkruispatroon:

a die prostituut Babel se uittog (17:1-19:5)

b die bruilofsfees van die Lam en sy bruid as oorwinning oor die Bose (19:6-10)

c die Regter-Krygsman op die wit perd, en die oordeelsvoltrekking oor die

antichris en die vals profeet (19:11-21)

d die Satan is oorwin (20:1-9)

c1 Hy wat op die groot wit troon sit en die oordeel oor die goddeloses

bekendmaak (20:10-15)

b1 oorgang na die nuwe Jerusalem en die finale oordeelsvoltrekking oor die goddeloses

(21:1-8)

a1 die bruid, die nuwe Jerusalem, se intog (21:9-22:5)

Dit is moeilik om elke gebeurtenis in ‘n chronologiese raamwerk te plaas, en tog is die leser bewus dat die hele verhaal progressief afstuur op ‘n spesifieke eindbestemming wat deur God bepaal is.

4. Watter verantwoording is daar vir die feit dat Dan. 2:44 sê dat die koninkryk wat deur God verwek sal word (a) die Romeinse koninkryk sal vernietig (– wanneer het dit gebeur?) en (b) dat dit al die ander koninkryke sal verbrysel (wat suggereer dat die koninkryk wat deur God verwek word in aard dieselfde as die vorige koninkryke is, naamlik as ’n politieke heerskappy).

Vgl. die bespreking en uitleg van Jasper Burden in die Verklarende Bybel se Daniël.

Die boek Daniël beskryf die geskiedenis van Daniël (hoofstukke 1-6) en bevat gesigte wat hy gesien het (hoofstukke 7-12) sedert die jare 586 v.C. toe Nebukadnesar Jerusalem verower het tot in die tyd van Darius die Mediër wat in 522 v.C. begin regeer het (vgl. Dan.6:29). Die boek het egter sy finale beslag 350 jaar later gekry, tussen die jare 168 v.C. toe die Griekse koning die tempeldiens van die teruggekeerdes in Jerusalem laat ophou het en die altaar ontwy het (vgl. Dan.9:27; 11:31; 12:11), en 165 v.C. met die herinwyding van die tempel wat nie in Daniël vermeld word nie.

Die kolossale droombeeld van Nebukadnesar se naggesig met vier metale en klei wat al swakker word (2:32-33), word soos volg verklaar in 2:37-43: die kop van goud is Nebukadnesar en die Babiloniese ryk (2:37-38), daarna kom die Mediërs ‘wat nie so belangrik’ soos die Babiloniese ryk is nie as die bors en arms van silwer (v39a), daarna die Perse ‘wat oor die hele wêreld heerskappy sal voer’ onder Kores/Cyrus as die maag en heupe van brons (v39b), en daarna die Grieke onder Alexander die Grote as die bene van yster wat alles vergruis (v40) wie se koninkryk na sy dood in 4 dele onder sy generaals verdeel is as die voete wat deels van yster en deels van klei is (v41-43). Antiogus Epifanes se voorouer was een van die generaals.

Die klip wat die beeld vernietig (2:34) word in 2:44 verklaar as die koninkryk van God wat met die koms van Christus aangebreek het en vir altyd sal bestaan, en waarin die gelowiges die ewige lewe ontvang (vgl. Dan.12:1-3).

 

Skrywer: Prof Francois Malan

Pinkster – Francois Malan

Johan vra: 

Ek wil net graag meer inligting hê oor Pinkster en Pinksterfees. Kan julle my dalk moontlik help met inligting oor Pinkster

Antwoord 

Prof François Malan antwoord: 

Handelinge 2:1 praat van die dag van die pinksterfees. In die Griekse Bybel is pinkster pentekoste wat 50 beteken. Dit is op die vyftigste dag na die paasfees van die Jode. Dit is die tweede van die drie oesfeeste van die Jode (Eks.23:14-19).

Die paasfees het begin op die dag waarop die eerstelinggerf van die garsoes as offer na die priester gebring is. Daarna het die fees van die ongesuurde brood nog ses dae geduur (Eksodus 23:15,16; Levitikus 23:4-14; Deutr.16:8). Dit is ook die fees van die oes van die eerstelinge genoem. Op dié fees word ook gedink aan die uittog uit Egipte, toe die Israeliete ongesuurde brood, wat nie in die woestyn sou sleg word nie, geëet het, en aan die bloed aan die kosyne, wat die doodsengel laat verbygaan het, vandaar die naam pasga of paasfees ‘to pass over’ (Eksodus 12:12-23). Dit is ook tydens die paasfees dat Jesus gekruisig is om ons uit die mag van die sonde en die bose te verlos (Matteus 26:17), en Hy die nagmal ingestel het om sy dood te onthou (Lukas 22:19-20). Christus is die paaslam wat vir ons geslag is (1 Kor.5:7)

Sewe weke na die paasfees is dit pinkster, op die 50e dag, die dag na die sewende sabbat. Dan word die herfsoes van koring, ens. ingebring (Eks.34:22; Lev.23:15-22; Deutr.16:9-12). Die fees het een dag geduur, brood met suurdeeg is geëet, as teken van Israel se bevryding uit Egipte en vervulling van die Here se verbond met sy volk. Volgens latere Joodse rabbi’s was dit ook die tyd toe Israel by Sinai die wet van die Here ontvang het.

Aan die einde van die landboujaar word daar dan nog ‘n groot danksegging gevier vir die druiwe, sitrus en olyfoes en die jaar se oeste, nl. met die loofhuttefees, wanneer die Jode vir 9 dae in hutte, van takke gemaak, woon ter herdenking van die uittog en die Here se beskerming met hulle reis deur die woestyn (Lev.23:33-36, 39-43; vgl. Joh.7:2).

In Hand.2:33 verklaar Petrus wat op die pinksterdag gebeur het: Jesus is verhoog aan die regterhand van God en Hy het die Heilige Gees wat belowe is, van die Vader ontvang en uitgestort, met die tekens van wind, vuur, en spreek in verstaanbare tale. Dit het gebeur op die dag toe die pinksterfees aanbreek (letterlik: toe vyftig dae vol geword het, 2:1). In Lukas 9:51 gebruik Lukas dieselfde Griekse woord: toe die dae van sy opneming vol geword het (NAV toe die tyd naderkom…). Die heilsbelofte van Joël 2:28-32 is toe vervul (vgl. Hand.2:16-21). Sedert die dag word verkondig dat God vir Christus uit die dood opgewek het (Hand.2:22-24,32; 4:10, ens.). Die groot dade van God word verkondig. Die deurbraak van God se koningskap kom aan die lig.

Die res van Handelinge wys hoe die verhoogde Christus deur die Heilige Gees werk en mense tot bekering (verandering van denke en lewenswyse) bring om in Jesus te glo en Hom te volg. Dié wat egter nie in Jesus se verlossing wil glo nie, word gewaarsku dat dit tot hulle veroordeling lei (Hand.13:10-11).

Die pinkstergebeure is ook die geboorte van die kerk (Hand.2:37-47). Die Heilige Gees bind gelowiges saam tot die een liggaam van Christus (Ef.4:4-6).

Wat beteken die koms van die Heilige Gees? In Johannes 14:16 belowe Jesus dat die Vader vir ons ‘n ander Voorspraak sal stuur om ewig by ons te wees. Die Griekse woord het die gedagte van ‘n helper, wat troos, bemoedig, en bemiddel tussen ons en God, en tussen ons gelowiges. In 14:23 sê Jesus dat Hy en die Vader in ons kom woon deur die Heilige Gees in ons; in 14:26 dat die Heilige Gees ons alles sal leer en herinner wat Jesus gesê het; in 15:26-27 dat die Gees van waarheid oor Jesus sal getuig, en van ons Jesus se getuies sal maak; in 16:8-11 dat Hy die wêreld kom oortuig van sonde, nl. om nie in Christus te glo nie. Hy kom mense oortuig van geregtigheid (die reg aan Jesus se kant), want Jesus gaan na sy Vader, en daardeur word ons verhouding tot God reggemaak en word ons kinders van God as ons in Jesus glo; Hy kom mense oortuig van oordeel, want die satan is reeds veroordeel en uitgegooi uit sy posisie as owerste van die wêreld (12:31) en God het nou aan Jesus alle mag/gesag in die hemel en op aarde gegee en Hy is by ons al die dae tot die voleinding van die wêreld (Mat.28:18,20).

Paulus sê dat die gemeente die tempel van God is, dat ons liggaam die tempel van die Heilige Gees is, dat die Gees van God in ons woon en dat ons nie aan ons self behoort nie (1 Kor. 3:16; 6:19). Die Gees maak ons tot kinders van God (Rom.8:15), Hy werk in ons sodat ons in Jesus sal glo (Ef.2:8). God is liefde (1 Joh.4:8), dit is die verhouding tussen die Vader en die Seun en die Heilige Gees. Die Heilige Gees kom ons intrek in daardie liefdesverhouding. Dit is die betekenis van ‘die gemeenskap van die Heilige Gees’ wat elke Sondag aan die gemeente toegesê word (2 Kor.13:13). Efesiërs 3:14-19 sê die hele gemeenskap van gelowiges in die hemel en op die aarde het sy bestaan te danke aan die Vader. Deur sy Gees versterk Hy ons innerlik, sodat Christus deur die geloof in ons harte woon en ons in die liefde gewortel en gegrondves sal wees. Die liefde van God wat die Gees in ons werk is ons krag, nie mag en geweld nie. Mag ons heeltemal vervul word met die volheid van God se liefde.

 

Skrywer: Prof Francois Malan