Die Oordeelsdag – Jan van der Watt

Saartjie vra:

In ons belydenis sê ons:” Vanwaar hy sal kom om te oordeel die lewende en die dode.” Wanneer is dan die oordeelsdag? Word ons dan nie onmiddellik geoordeel as ons sterf nie?

Antwoord:

Prof. Jan van der Watt antwoord:

Daar moet onderskei word tussen geoordeel wees en die oordeelsdag. Die Bybel is op baie plekke baie duidelik dat daar ‘n finale oordeel gaan wees – lees byvoorbeeld Openbaring 20:11vv. en Matteus 25:31vv. Die beeld wat gebruik word, is dié van ‘n outydse hofsaak. Mense sal in die hof voor die hemelse Regter verskyn en dan sal die boeke oopgemaak word en die oordeel gevel word. Soos in ‘n hof, sal dit finaal wees.

‘n Mens kry egter ook die idee van ‘geoordeel wees’ in die Bybel. Die gedagte is dat Jesus se woorde so duidelik is, dat daar geen twyfel bestaan oor wat reg en wat verkeerd is nie. Hy sê tog duidelik dat elkeen wat in Hom glo die ewige lewe sal hê (Johannes 5:24) en niemand sal hulle uit die hand van Hom of sy Vader ruk nie (Johannes 10:28-30). Met ander woorde, jy weet self waar jy staan – aan die kant van Jesus of aan die kant van die duiwel. As jy aan die kant van Jesus staan, kan jy nou al weet wat die Regter eendag gaan sê. Nog te meer, as jy jou rug op Jesus gedraai het en nie aan sy kant staan nie, dan weet jy ook baie goed wat op jou wag. Jesus het jou mos gewaarsku. Dit is wat die Bybel bedoel met ons is nou al reeds geoordeel. Ons weet wat die uitslag gaan wees. Kyk hoe stel Johannes dit in 12:48:  ‘Wie My verwerp en nie my woorde aanneem nie, het reeds iets wat hom veroordeel: die woorde wat Ek gespreek het, sal hom op die laaste dag veroordeel’. Met die finale oordeel op die laaste dag gaan daardie uitslag net deur die groot hemelse Regter bevestig word.

Outeur: Prof Jan van der Watt

Moet ek my weer laat doop? – Jan van der Watt

Vraag:

Is as kind gedoop, groot geword in “Christelike ” huis, het afgedwaal, maar in Sy groot genade het die Vader my weer vergewe. Ek het nou lewende en groeiende verhouding met my Verlosser. Ek word nou gekonfronteer(in positiewe sin) dat ek my moet laat doop, ek het ook die begeerte in my hart! Waarom laat mens jou weer doop! Moet ek?

Antwoord:

Prof. Jan van der Watt antwoord:

Elders op die webblad word die doop bespreek – ek gaan nie weer alles herhaal wat daar staan nie. Kom ons kyk egter net na wat gebeur as mens afdwaal en weer terugkom.

A)     Die doop is ‘n sigbare gebruik wat wil sê dat ‘n mens van een familie na ‘n ander oorgegaan het. Jy behoort nie meer aan die duiwel se familie nie, maar is ‘n kind van God. Klein kinders word gedoop omdat hulle ouers deel van die familie van God is. God vat nie ‘n kind van sy kinders en gooi hom of haar uit die familie om daar buite in die duisternis groot te word en wag dan tot die kind daar buite in die duisternis die insig ontwikkel om na God toe te kom nie. Nee, God gee die kind van sy kinders die kans om in die familie groot te word, met ouers wat hom of haar moet leer hoe om te leef soos ‘n kind van die familie. Daarom lê die ouers ook ‘n belofte af met die doop. Hulle moet hulle kind grootmaak soos ‘n kind van God.

B)      Wat gebeur as so kind afdwaal? Die beste voorbeeld is die verlore seun (Lukas 15). Daar sien ons presies hoe dit werk. Die jongste seun was deel van die familie. Hy draai toe sy rug op die familie. Daar in die vreemde land het hy nie meer al die voorregte wat ‘n kind het nie en sy pa sorg nie meer vir hom nie. As hy daar sou doodgaan, sou hy weg van sy pa af doodgegaan het. Dit is so as iemand van God af wegdraai. Dit is sy keuse en hy of sy moet die gevolge van die keuse dra.

C)      Die seun besluit om weer terug te draai na sy pa toe. Toe hy by die huis aankom, laat sy pa hom nie weer van voor af aanneem nie. Hy hoef nie vorms in te vul of iets spesiaals te doen nie. Sy pa ontvang hom met oop arms, omdat hy ‘n genadige en liefdevolle pa is. So is dit met iemand wat weer terugkeer na sy geestelike familie toe. Hy hoef nie weer van voor af te begin of van voor af kind te word nie. Hy hoef nie weer gedoop te word nie. Sy bestaande kindskap word deur die oop arms van God bevestig. As hy nie teruggekom het nie, sou hy nooit die oop arms van sy Vader leer ken het nie.

D)   Daar word wel ‘n groot fees gehou met die terugkeer, maar dit is nie ‘n inlywingsritus soos die doop nie. Dit is ‘n vreugdefees. Daar is dus niks verkeerd om jou kindskap en ook jou terugdraai na God te vier nie. Maar jy hoef nie weer van voor af te begin of gedoop te word nie.

Outeur: Prof Jan van der Watt

In the Throne room: Praising God, the King in Revelation 4 – Kobus Kok

Jacqui Rossouw asks:

I need to write an essay on the attitude of worship exhibited in Revelations 4 and how we as present day believers should change our attitude to God and worship within our local church.

Answer:

Dr Kobus Kok answers:

Chapter four of Revelation represents an enormously rich Biblical text with metaphors and symbols that deserve a whole book. One of my Master degree students recently finished his dissertation on God in Revelation 4 and wrote more than 150 pages on this chapter in Revelation. Thus, the 800 words allowed in this article will never do justice to the depth of the chapter. I will share some ideas with relation to your specific question and will then refer you to good books that will unlock the richness of Revelation.

Revelation 4 starts with the vision of John in which a door was opened to heaven (4:1), and in the spirit (4:2) he saw a throne in heaven with Someone sitting on it. This is the image or metaphor of a King in his throne room – the position where he as ruler governs. God is thus in total control of the world and of history. From the throne room the radiance of the King shines forth majesty and awe, colourfully described by the words jasper, a sardine stone, a rainbow around the throne, and the colour of emerald. These colours all have symbolic meaning. Jasper (red/green/white) is the stone of majesty and could shine as bright as a diamond and symbolises God’s absolute majesty and holiness. The sardine stone is bright red and symbolizes life or judgement and death – God is thus the source of life and the One able to judge with the absolute power over life and death.  The rainbow is pictured as being ‘n green stone (emerald) and symbolizes God’s grace; together with the rainbow it reminds us of the fact that God will not destroy the world as he did in the time of Noah (Genesis 9:13-17). Together all these stones reminds us of the High Priests breastplate (cf. Exodus 28:17-21) symbolizing the majesty of God as well as the new Jerusalem.

The 24 elders around the throne represent the 12 tribes of the Old Testament and the 12 apostles of the New Testament, symbolizing the totality of the old and the new covenant. The white clothes they wear represent victory and holiness. When they worship God, they lay down their crowns – symbolizing the fact that there is no one more important than God, the Mighty King.

From the throne John sees lightning and thundering (4:5) which reminds us of the times in the Old Testament when God suddenly appeared (theophanic) for instance at Sinai (cf. Exodus 19:16). John sees in front of the throne a sea of crystal clear glass (4:6) which symbolizes the fact that God is in total control and that he can see from heaven everything down on earth.

In Revelation 4:6b-11 we get to the scene where John sees the heavenly beings around the throne, the angels and everything that exists worshipping God. The living beings are full of eyes and have wings – this symbolizes the fact that they can see everything and that they can go everywhere. The first living being is a lion and represents the strongest of the animals. The second is a bull, representing the strongest of the tame/useful animals, the third is a human like being representing humans, and the fourth is an eagle, representing the strongest of the flying animals. These four thus represents the totality of creation – from north, south, east and west, symbolizing the whole of the world worshipping God (cf. also Ezekiel 1:5-6, 10-11).

All the heavenly beings were worshipping God day and night without any rest (4:8), typical of other Jewish apocalyptic literature (cf. 1 Enoch 39:12; 40:2), singing Holy, Holy, Holy (cf. Isaiah 6:3; 1 Enoch 39:12). In revelation God is the pantokrator, the creator of everything, the King of Kings. He deserves nothing less than being worshipped as the King of Kings.

When my wife and I visited Neuschwanstein castle in the Bavarian Alps of Germany we went into the throne room of the royal palace of Ludwig II of Bavaria. It was absolutely amazing and I could just imagine what it would have been like to see the king on his throne and all his guards and officials there. One feels small in the presence of such majesty. John pictures God as a King on his majestic throne. We must however remember that God is much more than a King – and that this is unfortunately mere human images we use to put in words and pictures who the God of the Universe is. Our words and our mental pictures are not enough and our images are too limited to describe the greatness of God.

Therefore, the throne room image or symbols we find in Revelation can help us – to remember that we do not come to church in the first place to be entertained but that we should come to church in the first place to Glorify God and experience the awe of being in the presence of the Almighty.

On youtube you will find a very good short movie called “Me-Church” where the “serve-me” attitude of Christians is depicted as they stop with their cars at church for a “take away” service. This attitude is often seen in contemporary worship services where it is all about me and less about God!

Good books:

Du Rand, J 2007. Die A-Z van Openbaring. Cum Books.

Aune’s DE. Word Biblical Commentary on Revelation. Word Books.

Bauckham, R. The Theology of Revelation.

Writer: Dr Kobus Kok

Romeine 9:10-18 – Gys Loubser

Kan julle asseblief vir my verduidelik wat Romeine 9:10 – 18 beteken?

Hierdie is een van daardie tekste wat ons nooit so kan verklaar dat ons nie nog vrae het nie.  Die rede daarvoor is hoofsaaklik dat Paulus hier skryf oor dinge wat só uitsluitlik op God se vlak lê, dat ons nooit binne ons logika, wat deur tyd en ruimte bepaal word, finale bevredigende antwoorde kan voorsien nie.  Wat ons wel kan doen, is om ten minste te probeer verstaan wat Paulus binne die konteks van ons teks en sy tyd wou oordra.

Kom ons kyk eers na die konteks in Romeine. In Rom. 1-8 het Paulus baie sterk beklemtoon dat God ten spyte van sy verkiesing van Abraham en sy beloftes aan hom en sy nageslag, sou wou hê dat alle mense gered word.  Hy wou juis al die nasies dmv Abraham seën.  Deur Abraham wou Hy as’t ware by almal uitkom (Rom. 4:9-12).  Hy beklemtoon ook dat God regtig niemand iets geskuld het nie.  Almal het gesondig (Rom. 3:9-18).  Hy red mense net uit genade en nie omdat hulle genoeg goeie goed gedoen het om gered te word nie.  Maar natuurlik, as mense nie gered wil wees nie, as hulle die beloftes nie wil aanvaar nie, sal dit nie hulle deel word nie.  Hier vra ons alreeds binne ons logika hoekom God hulle nie maar dwing nie.  Hy is tog ‘n God van liefde en wil tog hê almal moet gered word, en Hy weet mos dis die beste vir hulle. Nee, dis nou maar van God – waarskynlik oor Hy liefde is – Hy dwing nie sy liefde op iemand af nie.  Hy kan jou ook nie dwing om Hom terug lief te hê nie, want dan is dit nie meer liefde nie.  God het die belofte aan Abraham in vervulling laat gaan in Jesus Christus en redding is nou deur Hom (Rom. 5 – 8).

Nou kom ons by Rom. 9:1-5.  Paulus is besorg dat sy volksgenote – die fisiese nageslag van Abraham – nie in Jesus glo soos mens sou verwag nie, maar Hom verwerp.  Sy vraag wat hy in Rom. 9:6-18 probeer beantwoord, is: wat nou van God se beloftes aan Israel?  Het Hy dit teruggetrek, en as Hy dit teruggetrek het, is dit nie onregverdig van Hom nie?  Belofte maak tog skuld!  Hy kom dan tot die volgende konklusies:

§  Selfs binne die fisiese volk Israel was daar oor die geslagte mense wat nie die Here gedien het nie en sy beloftes verwerp het.  Ware kinders van Abraham het nog altyd net ‘n deel van die fisiese volk uitgemaak.  Só verteenwoordig Isak die ware volk, terwyl Ismael nie deel daarvan is nie (Rom. 9:6-9).

§  God is vry om te kies soos Hy wil.  Die mens se prestasies of disprestasies is nie in die eersteplek wat deurslag gee nie.  Wat agter alles lê, die inisiatief wat die deurslag gee, is God se liefde wat jou uitkies. Jakob en Esau is ‘n besondere voorbeeld hiervan, want hulle was ‘n tweeling met dieselfde geleenthede en altwee ewe min verdienstelik (Rom. 9:10-13).

§  God is nie onregverdig nie.  In sy vryheid mag Hy Hom ontferm oor wie Hy wil en barmhartig wees oor wie Hy wil (Rom. 9:15-16).

Dit is die hoofsaak in hierdie gedeelte, nl. dat alles van God se inisiatief en barmhartigheid afhang en nie van ons goeie werke nie.  En as God mense in Abraham se bloedlyn red, is dit sy saak soveel as wat dit sy saak is as Hy mense buite daardie bloedlyn red.

Wat Rom. 9:10 ev. betref, moet ons net op die volgende let.  Paulus haal direk uit Maleagi 1:2-3 aan.  Die woorde wat hier met liefde en haat vertaal word, is eintlik in ons moderne konteks nie die beste nie, omdat ons ‘n emotiewe waarde daaraan heg.  Dis vir ons begrippe wat emosie insluit.  Onthou, God is nie ‘n mens nie.  Hoe Hy voel, kan ons nie regtig bepaal nie.  Wat belangriker is as gevoelswaarde, is dat sy liefde vir die ware Israel meer te doen het met sy uitkies van hulle om hulle met sy beloftes te begunstig sonder dat hulle ‘n positiewe bydrae gemaak het.  As daar staan dat Hy Esau gehaat het, moet ons nie menslike emosie en doelgerigte slegte intensie daarin lees nie.  Sy uitverkiesende liefde vir Jakob was nie gegrond op Jakob se goeie dade nie.  Sy getuigskrif lyk maar sleg.  Net so was sy nie-verkiesing van Esau ook nie gegrond op Esau se dade nie.  Hy het Esau basies oorgelaat aan sy eie wil om God se beloftes te geringskat.

Daar is nog ‘n element wat ons in ag moet neem.  Die ouens het destyds in terme van groepe gedink.  Jy was nooit ‘n individu nie, maar altyd deel van ‘n groep.  Jou familie was jou mees basiese groep.  Net so het die familie dan ook ‘n naam gehad om hoog te hou.  Hulle het probeer om te glo en te leef soos hulle aartsvader geglo en geleef het.  Hulle is ook gedefinieer by ander aan hulle oorspronklike aartsvader.  Maar ook hy was nie ‘n individu op sy eie nie.  Hy was ook een met sy nageslag.  Dit gaan hier dus nie net oor Jakob nie, maar ook oor sy nageslag wat saam met God geloop het en sy beloftes geglo het.  Dit gaan ook nie net om Esau nie, maar om sy nageslag, die Edomiete (Mal. 1:3), wat die Here nie gedien het nie.  Verder was groepe geneig om ander uit te sluit.  God is egter anders en sluit die oninsluitbare in sy vryheid in, en het ook die reg om die wat van nature ingesluit sou wees, uit te sluit.  Hy is God en werk ogv sy eie orde.

Maar, terug na ons hele Skrifgedeelte, die belofte is selfs vir die heidene beskikbaar.  Op een of ander onverstaanbare manier is ons keuses en God se uitverkiesing nie los van mekaar te make nie.

Outeur: Gys Loubser