1. Inleiding:
Die oopmaak van die sewe seëls het al vele gelowiges se hare regop laat staan. Op die oog af is daar bitter min positief hierin te sien. Tog bied hierdie gedeelte ‘n ongelooflike troos aan gelowiges te midde van die chaos wat in die geskiedenis aan’t ontvou is.
Wanneer Paulus oor gelowiges se bydraes praat, is sy taalgebruik buitengewoon. Hy vermy die alledaagse begrippe wat met “geld” vereenselwig word en verkies om die saak in teologiese begrippe te verduidelik en te motiveer. Sy doel daarmee is om die Korintiërs te laat opkyk van hulle beursies in hulle hande af, sodat hulle vir God kan raaksien (wat vir hulle iets oor hul beursies wil sê). Vir Paulus gaan dit nie oor die geld nie, dit gaan oor God
Dit word reeds in 1 Kor. 9 duidelik dat Paulus besluit het om nie van die Korintiërs bydraes vir sy persoonlike onderhoud te aanvaar nie, hoewel hy as apostel eintlik daarop geregtig is. 2 Korintiërs werp verdere lig op Paulus se motivering in dié verband. Twee diepere teologiese oorwegings motiveer hom om hul aanbod van die hand te wys: 1) is dit in belang van die evangelie? en 2) is dit in belang van die gemeente?
Paulus verduidelik in 1 Korintiërs 9 waarom hy (in die Korintiërs se geval) besluit het om nie gebruik te maak van sy reg as apostel om finansieel ondersteun te word deur die gemeente nie. As hulle apostel is hy vry om dit van die hand te wys. Maar hoofsaak is dat hy nie, deur hulle geld te aanvaar, ‘n hindernis vir die verkondiging van die evangelie wil veroorsaak nie. Lees gerus meer oor hierdie potensiële hindernis, en sy ander motiverings…