Anel vra:

Wonder nog altyd hoekom Jesus aan die kruis vir Johannes die dissipel gevra het om na Maria te kyk. (of so lyk dit). Was die gebruik nie dat sy deur haar ander seuns versorg sou word nie? Waarom was dit nodig vir Johannes om na haar te kyk?

ANTWOORD

Prof Francois Malan antwoord:

Omdat die Bybel nie vir ons duidelik uitspel waarom Jesus die ‘dissipel vir vir wie Hy liefgehad het’ uitgekies het om sy ma te versorg nie, weet ons nie vir seker waarom nie.

Daar kan afleidings gemaak word uit enkele van die volgende tekste:

In Markus 3:31-35 sê die skare rondom Jesus vir Hom: ‘Kyk, u moeder en u broers is daar buite en soek U. Maar Hy antwoord hulle en vra: ‘Wie is my moeder en my broers?’  Hy het na die mense gekyk wat rondom Hom sit, en gesê: ‘Kyk, hiér is my moeder en my broers. Want elkeen wat die wil van God doen, is my broer en my suster en my moeder.’

Johannes 7:5 sê ‘Selfs sy broers het nie in Hom geglo nie.’ Volgens Johannes 2:3-5 blyk dit dat sy moeder van die begin af in Hom geglo het.

By sy kruis was sy moeder teenwoordig (Joh 19:25), maar sy broers word nie genoem nie, wel die dissipel vir wie Hy lief was, wat by sy moeder gestaan het (Joh 19:26-27).

Volgens 1 Korinthiërs 15:7 het Jesus na sy opstanding aan Jakobus verskyn, waarskynlik sy broer Jakobus (vgl. Galasiêrs 1:19). Hy het die leier van die gemeente in Jerusalem geword nadat die apostels uit die stad moes vlug vir die vervolging van Herodes Agrippa I. 

Volgens Handelinge 1:14 was sy moeder en sy broers in die bovertrek waar die groepie wat sy hemelvaart aanskou het, saam gebid het.

Dit lyk dus asof sy broers eers na sy opstanding in Hom begin glo het. Maar toe Hy aan die kruis gesterf het, was hulle nie daar nie.

Volgens die ou kerkgeskiedenis het Johannes Maria in Efese versorg, waar hy later gewerk het. Daar is vandag buite die ou Efese teen die berg ’n klein kapel wat deur pelgrims besoek word, op die plek waar hulle gebly het. Die groot Johanneskerkgebou se ruïnes is nog by Efese in Turkye te sien.

Skrywer: Prof Francois Malan

Wessel vra

Goeie dag. Ek erken dat my Bybel kennis nie goed is. Julle skrywe verduidelik vrae baie mooi en dit is hoekom ek hulp vra met die volgende.

In die Bybel soos in Johannes 19:26
word daar gepraat van die dissipel wat Jesus liefehad het maar sonder naam. Is
dit nie “James”, sy broer? Hy het ook gepreek oor Jesus en so ver ek
weet is hy ook van n muur afgegooi en gestenig vir sy preeke.

Word hy en Jesus se ander broers en
susters nie opsetlik nie baie oor gepraat omdat toe die boeke van die Bybel
bymekaar gesit is, die belangrikeid van Jesus se famielie nie wou beklemtoon
word nie?

Baie dankie by voorbaat.

Antwoord

Prof
Francois Malan antwoord:

1 Die dissipel vir wie Jesus
liefgehad het .

In hoofstukke 1-12 van die Evangelie
volgens Johannes, word na Johannes en Jakobus, die seuns van Sebedeus verwys as
dissipels van Jesus. Van hoofstuk 13-21 word na ‘die dissipel vir wie Jesus
liefgehad het’, verwys in 13:23-26; 19:25-27; 20:1-10; 21:1-14,20-24. In
18:15-16 word verwys na ‘die ander dissipel.’

Die vroeë kerk het ‘die dissipel
vir wie Jesus liefgehad het,’ beskou as dieselfde persoon as Johannes, die seun
van Sebedeus. Daar is egter in die loop van die geskiedenis van die kerk baie
vrae of dit dieselfde persoon is. Maar niemand weet vir
seker wie ‘die dissipel vir wie Jesus liefgehad het’ was nie en
waarom dit nie in die Evangelie uitgespel is nie. Waarom begin die skrywer van
die Evangelie homself van hoofstuk 13 af ‘die dissipel vir wie Jesus liefgehad
het’ noem en in die eerste twaalf hoofstukke net Johannes? 

Die ‘ander dissipel’ van Joh
18:15-16 wat bekend was by die hoëpriester in Jerusalem, kon seker nie die
visserman Johannes, seun van Sebedeus van Joh 21:2 wees nie (vgl. Matt  4:21 en Lukas 5:10).

2 Jakobus

Die Jakobus waarna jy verwys was
nie die dissipel Jakobus, die seun van Sebedeus nie. Dié broer van die dissipel
Johannes is volgens Handelinge 12:1-2 deur Herodes Agrippa I met ’n swaard laat
doodmaak. 

Johannes en Jakobus was broers,
seuns van Sebedeus en ook ongeletterde vissers (Mark 1:19-20; Hand 4:13). Hulle
was neefs van Jesus. Markus 6:3 noem die ander kinders van Maria. Johannes en
Jakobus se ma, Salome, was Maria se suster as jy die volgende twee tekste
vergelyk: Mark 15:40 sê Salome het by die kruis gestaan, en Joh 15:25 sê: Jesus
se moeder se suster het by die kruis gestaan. Jesus het die twee seuns
Boanerges genoem, seuns van die donder (Mark 3:7; vgl Luk 9:54). Jakobus,  die broer van Johannes was die eerste
apostelmartelaar (Hand 12:2).

Jakobus die broer van Jesus, word
in Markus 6:3 genoem as een van Jesus se broers. Die broers van Jesus het eers
nie in Jesus geglo nie (Joh 7:5), maar na Jesus se hemelvaart vertel Handelinge
1:14 dat hulle saam met Maria en die apostels volhard het in gebed.

Jakobus, die broer van Jesus, word die
leier van die gemeente in Jerusalem nadat die apostels uit die stad moes padgee
weens die vervolging teen hulle (Hand 12:1-3,17).  Paulus noem hom eerste as een van die pilare
van die kerk saam met Sefas en Johannes (Gal 2:9), as leier van
die gemeente in Jerusalem (vgl. Gal 2:12) en dat Jesus na sy opstanding aan
Jakobus verskyn het (1 Kor 15:7). By die Jerusalemvergadering van apostels en
ouderlinge het Jakobus die laaste woord gehad en die besluit van die
vergadering geformuleer (Hand 15:13-21). Met Paulus se terugkoms in Jerusalem
na sy derde sendingreis kom doen hy verslag aan Jakobus en die ouderlinge (Hand
21:18). Jakobus skryf ook die brief van Jakobus in die Nuwe Testament.
Hy rig die brief aan die twaalf stamme in die verstrooiing, die gelowige
Jode wat buite Palestina woon. Hy noem homself ’n dienskneg van God en die Here Jesus Christus (Jak 1:1).
Eusebius skryf dat Hegisippus vertel het dat die priesters hom van die toring
van die tempel afgegooi het, dat hy vir hulle gebid het en dat hulle hom met
klippe gegooi het en een hom met ’n knuppel
oor die kop doodgeslaan het omdat hy van die toring af verkondig het dat Jesus
aan die regterhand van God sit en weer met die wolke sal kom (vgl. Luk 22:69;
21:27). Hy is toe, volgens die tradisie, op die
tempelterrein begrawe.

’n Ander broer van Jesus was Judas (Mark 6:3), wat die brief van Judas begin met ‘Judas, dienskneg van Jesus Christus en broer van Jakobus (Judas 1:1). Hierdie Judas moet nie verwar word met Judas Iskariot wat vir Jesus verraai het nie.

Skrywer: Prof Francois Malan

Boodskapteks: Jy
skryf: “Die Bybel is egter duidelik daaroor dat alle mense van een
voorvader af stam (Hand 17:26).” Verwar jy nie dalk “nasie” en “ras”
met mekaar nie? Handelinge praat duidelik van nasies, nie alle rasse nie.

Antwoord

Prof Hermie van
Zyl antwoord:

Die aanhaling in ons
vraagsteller se vraag kom uit ‘n bydrae wat ek gelewer het oor ‘n vraag of die
Bybel hom uitspreek teen rasgemengde huwelike (kyk webblad: bybelkennis.co.za,
“Gemengde huwelike”). Daarin het ek die punt gemaak dat daar geen
Bybelse verbod op rasgemengde
huwelike is nie, maar wel ernstige voorbehoude is oor geloofsgemengde huwelike, ongeag die ras van die egliede. Ter
stawing van my standpunt dat die Bybel nie teen rasgemengde huwelike is nie, of,
beter gestel, eintlik niks daaroor sê nie, het ek Handelinge 17:26 aangehaal
waar Paulus in sy toespraak voor die Griekse filosowe in Atene sê dat God alle
mense uit een mens – Adam – gemaak het (Genesis 1-2). So wou hy bevestig dat
alle mense van een mens/ouerpaar af stam, en dat ons dus almal verwant is aan
mekaar; die een kan nie sê dat hy beter of slegter as die ander is nie. Die
Grieke kon dus nie neerkyk op ander mense en hulleself meerderwaardig teenoor hulle
gedra nie (die Grieke het alle nie-Grieke as “barbare” beskou). Want,
sê Paulus, ons is almal gelyk voor God; ons het almal dieselfde voorouer
(Adam). Volgens my argument is dit dus geregverdig om te sê dat daar geen
teologiese beletsel op mense van verskillende rasse is om met mekaar te trou
nie. Ons behoort immers almal tot dieselfde “ras” – die menslike ras.
(Daar mag praktiese oorwegings wees wat in bepaalde kontekste dit nie gewens maak
dat mense van verskillende rasse trou nie, maar ek gaan nie nou daarop in nie.
Die punt is: Die Bybel belet nie rasgemengde huwelike nie. Dit is nie sonde of
teen een of ander skeppingsordening van God nie. Lees verder hieroor in my
genoemde artikel.)

Ons vraagsteller
maak egter ‘n onderskeid tussen ras en nasie, en sê dat Handelinge 17:26 nie
oor ras praat nie, maar oor nasies. Daarmee wil hy vermoedelik sê dat hierdie
vers nie ras insluit nie (met ander woorde, God het nie alle rasse uit een mens gemaak nie) en dat
mens dus nie uit Handelinge 17:26 die afleiding kan maak dat mense van
verskillende rasse mag trou nie. Kom ons neem hierdie vers in oënskou en kyk of
so ‘n argument steek hou.

In die
1983-Afrikaanse Vertaling staan daar inderdaad dat God uit een mens “al
die nasies gemaak” het. Daar
word niks van ras gesê nie. Daar is egter twee baie interessante uitlegkundige kwessies
in hierdie vers wat maak dat die saak nie so eenvoudig staan met die
vertaalkeuse van “nasies” in die Afrikaanse vertaling nie.

Die eerste kwessie
is dat die Griekse woord wat hier met “nasies” vertaal word (ethnos) net so wel met “volke”
vertaal kan word. Trouens, in ander kontekste van die Nuwe Testament word dit
inderdaad so gedoen, byvoorbeeld Lukas 7:5 en Johannes 18:35. ‘n Mens sou dus
in Handelinge 17:26 net so goed kon vertaal met: “het Hy al die volke gemaak”. (Die Bybel vir Almal volg inderdaad hierdie
weg.) Dit hang alles van die konteks af wat bedoel word en hoe mens moet
vertaal. En indien mens hier wel met “volke” vertaal, is ons al baie
nader aan ras, want soos ons weet is ras en volk verwante terme; beide het ‘n
biologiese basis, hoewel “volk” meer ‘n kulturele konnotasie het.

Die tweede kwessie
is dat die frase “het Hy al die nasies gemaak” ook vertaal kan word
met: “het Hy die hele menslike nasie gemaak”, of “het Hy die
hele mensdom gemaak”. Verskeie vertalings kies hierdie opsie, byvoorbeeld
die Nederlandse Groot Nieuws Bijbel:
“het hele mensdom”, die Duitse Gute
Nachricht: “die ganze Menschheit”, en die Luther Bibel (1984): “das ganze Menschengeschlecht”. So vertaal,
word die eenheid van die mensdom baie sterker na vore gebring. Nie net kom
almal van een en dieselfde voorouer af nie, maar alle mense is as gevolg
daarvan ‘n hegte eenheid – een menslike nasie of volk. Hierdie eenheid word ook
deur Paulus benut in Romeine 5:12 as hy sê dat sonde as gevolg van een mens
(Adam) na almal versprei het. Vanweë ons onderlinge verbondenheid via Adam is
almal lotsgebonde met Adam se sonde, en is daar niemand wat kan sê dat hy/sy
sonder sonde is nie. Hierdie teks is daarom een van die sleuteltekste vir die leerstuk
van die sogenaamde erfsonde – die gedagte dat ons almal ons sondige natuur of
geneigdheid van Adam “erf”, weens ons verbondenheid met hom.

Die gevolgtrekking
wat ons uit hierdie oorsig oor Handelinge 17:26 moet maak, is dat hoe ons ook
al vertaal – met “nasie”, “volk” of “menslike
nasie” – feit van die saak is dat ons almal tot een gemeenskaplike
groepering behoort, naamlik die mensdom, en dat die hele mensdom na een mens
teruggevoer kan word.

Op hierdie punt is
dit nodig om ‘n paar opmerkings te maak oor ras, volk en nasie in die antieke. Die
wetenskaplike onderskeiding wat ons vandag tussen ras, volk en nasie maak, het
destyds nie bestaan nie, in elk geval nie in die mate soos ons dit vandag
verstaan nie. Byvoorbeeld, as ons vandag van “ras” praat, bedoel ons
daarmee normaalweg mense van min of meer dieselfde biologiese herkoms. “Volk” is vir ons meer ‘n kulturele begrip (mense wat dieselfde taal
en kultuur deel), en met “nasie” dink ons aan ‘n staatkundige of politieke
groepering. Kom ons pas dit toe op Suid-Afrika. Ons kan praat van die
Suid-Afrikaanse nasie (staatkundig) wat saamgestel is uit verskillende volke
(kulturele groeperings, soos Zoeloes en Afrikaners), en verder dat hierdie
volke by verskillende rasse ingedeel kan word, soos mense van Kaukasiese
(Westerse) herkoms en mense van Negroïede herkoms. Hierdie onderskeidings het
egter nie in die antieke voorgekom nie, ten minste nie so ver ons kan agterkom
uit die terme wat in die Bybel aangetref word nie. Daarom dat ons vandag moeite
daarmee het om die verskillende terme in die Bybel wat na groter groeperings
mense verwys, so te vertaal dat dit pas op ons moderne verstaan van menslike
groeperings. Dit behels terme soos ethnos
(vertaalterme: nasie, volk, nie-Jood, heiden), laos (vertaalterm: volk), genos
(vertaalterme: familie, nageslag) en fulē
(vertaalterm: stam). Hierdie terme word baie vloeibaar en losweg aangewend deur
die antieke skrywers wanneer na groter groeperings verwys word, soos volk,
nasie, stam, familie, ensovoorts. Dit is dikwels so dat verskillende terme
gebruik word om na dieselfde groep mense te verwys, en andersom: dieselfde term
kan na verskillende groepe mense verwys. Feit van die saak is dat daar onder
die antieke volke rondom die Middellandse See-gebied nie groot rasseverskille was
nie, ten minste nie soos ons vandag daaroor dink nie. Almal het min of meer
dieselfde velkleur gehad. Uiteraard was daar wel verskille in taal, kultuur, gebruike
en godsdiens, maar dit het nie gekeer dat daar byvoorbeeld dikwels ondertrouery
tussen die volke in Palestina en elders was nie. Ook die Israeliete het hieraan
meegedoen, dikwels tot groot ontsteltenis van die geestelike leiers – nie
vanweë rassevooroordele nie, maar weens godsdienstige redes (Neh 13:23-27).

In die lig van
hierdie scenario is dit veelseggend dat die woord “ras” nêrens in die
Afrikaanse vertalings van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika gebruik word nie,
gewoon omdat dit nie as ‘n toepaslike vertaalterm in Afrikaans beskou word om
die destydse situasie weer te gee nie. Maar dit beteken nie dat wat ons vandag
onder “ras” verstaan nie in Bybelse tye voorgekom het nie. Nee, met
die begrippe wat wel in die Bybel gebruik word – in die oorspronklike tale én
in Afrikaans – om na groter menslike groeperings te verwys, word “ras”,
soos ons dit vandag definieer, wel geïmpliseer of ingesluit. Die verwysing na
ras is net meer indirek teenwoordig in die gebruikte terme in die Bybel. Daarom
dat dit ‘n geregverdigde afleiding is om te maak dat “ras” wel
ingesluit kan word by die ethnos van
Handelinge 17:26.

Die slotsom van bogenoemde uiteensetting is: Ons kan ‘n goeie saak uitmaak daarvoor dat wat ons vandag onder ras verstaan (biologiese herkoms), ingesluit is by die term ethnos wat in Handelinge 17:26 gebruik word. Dit bly dus ‘n geldige afleiding om te maak dat rasgemengde huwelike, soos ons dit vandag en veral in ons Suid-Afrikaanse konteks verstaan, nie verbied word vanuit hierdie teks nie, en ook nie vanuit die breër konteks van Skrifuitsprake nie.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

Is dit die Heilige
Gees wat met ons praat in drome, en vir ons gesigte – en vrede – gee? Mag ek
direk met die Heilige Gees praat en vir hom iets vra, byvoorbeeld, om my
gedagtes te vernuwe, ensovoorts? Wanneer ek bid, bid ek tot God alleen of kan
ek tot / deur Jesus ook bid?

Antwoord

Prof Hermie van
Zyl antwoord:

Die vraag handel
onder andere oor wie ons moet aanspreek in ons gebede.

Normaalweg sê ons
dat ons tot God die Vader bid, deur Jesus, en in (die krag van) die
Heilige Gees. Christus is die Middelaar tussen ons en God (Hebreërs 7:25;
9:24), daarom bid ons deur Jesus tot
God (Johannes 15:16; 16:23). En die Heilige Gees is God se “Vertaler”:
Die Gees weet wat die diepste bedoeling van ons hart is en “vertaal”
dan ons stamelende woorde sodat die Vader sal verstaan, by wyse van spreke.
Dink hier aan ‘n teks soos Romeine 8:26-27, waar staan dat ons nie mooi weet
wat om te bid nie, maar dat die Gees ons in ons swakheid bystaan en dat Hy
volgens God se wil vir ons by God intree. Daar is dus ‘n innige band tussen die
Persone van die Goddelike Drie-eenheid om ons swakke gebede so te verstaan en
so te verhoor dat dit volgens God se wil én tot ons voordeel en geloofsgroei is.
So verkry ons die “maksimum voordeel” uit ons gebede, ten spyte
daarvan dat ons nie eens altyd mooi weet wat en hoe om te bid nie. (Selfs die
dissipels het “gesukkel” met gebed; daarom vra hulle op ‘n keer vir
Jesus: “Here, leer ons bid …”, Lukas 11:1.) Ons hoef ons dus nie
daaroor te bekommer dat ons gebede nie “reg” sal klink vir God nie;
Hy is die Een wat ons gebede reg verstaan en reg beantwoord. Daarvoor sorg Hy
as Vader, as Seun en as Heilige Gees. Wat ‘n wonderlike gedagte. Ons hoef nie “diep
gedagtes” uit te dink en dit in mooi woorde te klee nie. Die spreekwoord
sê mos: ‘n Goeie begrip het ‘n halwe woord nodig. En God het ‘n baie goeie
begrip, as ons dit so menslik kan stel. Hy weet wat ons nodig het, nog voordat
ons vra (Matteus 6:7-8). Ons het nie ‘n stortvloed van woorde nodig om Hom te
oortuig nie. Ons hoef ook nie vroom te klink of allerlei geleerde woorde te
gebruik nie. Die Heilige Gees het al klaar ons diepste begeertes en bedoeling opgevang
en dit deur Christus aan die Vaderhart bekendgemaak. Al wat God eintlik maar
net wil hê, is dat ons Hom in kinderlike vertrou sal nader; Hy sal verstaan,
meer as wat ons onsself verstaan. Inderdaad, “bo verwagting, bo gebede,
skenk Hy ons sy vrede”, soos ‘n sekere kerklied lui.

Bogenoemde is wat
ons die Goddelike ekonomie kan noem as dit by gebed kom. Al Drie die Persone
van die Goddelike Drie-eenheid is werksaam wanneer ons bid, elkeen op sy eie
manier. Maar dit beteken nie dat ons nie ook tot slegs een van die Persone in
die Goddelike Drie-eenheid kan bid nie. Ons gebede hoef nie altyd die geykte
patroon te volg van bid tot God die
Vader, deur die Seun, in die krag van die Gees nie. Hoewel die
meeste gebede in die Bybel tot God (die Vader) gerig word, is daar gevalle waar
die Seun ook aanbid word. So lees ons
in Johannes 14:13-14  dat ons tot
Christus in sy Naam kan bid. Dit klink vreemd om tot iemand te bid in sy eie
naam, maar die bedoeling is waarskynlik hier om die innige band tussen gelowige
en Christus tot uitdrukking te bring. Wie in die Seun glo, leef in volle
lewensgemeenskap met Hom en praat daarom vanselfsprekend met Hom en noem Hom by
die Naam. Verder, wie glo in Christus tree toe tot die kragveld van die Vader
en die Seun (Johannes 14:10-12), en verkry dan in die Naam van die Seun toegang
tot die gesprek tussen die Seun en die Vader. Hierdie gedagte kom ook voor in
Matteus 18:20, waar staan dat as twee of drie in die Naam van Christus vergader
(d w s, met aanroeping van sy Naam), Christus in hulle midde is. En so kom die
innige band tussen Seun en Vader ook na vore, want vers 19 sê dat die Vader die
gelowiges se versoek sal toestaan; basies dieselfde gedagte as by Johannes
14:13-14. Hierdie innige eenheid tussen gelowige, Vader en Seun maak dat ons
gebede ook nie verval in allerlei trivialiteite nie, maar beweeg binne die wil
van God. Want dan word dit gebede wat gerig is op die Christelike lewe en die
voortsetting van Christus se werk op aarde, waardeur die Vader verheerlik word.
Ook Paulus ken die aanroep van Christus se Naam. In 1 Korintiërs 1:2 praat hy
van die gelowiges in Korinte wat die Naam van Jesus Christus aanroep. Dit het
waarskynlik as agtergrond Psalm 116:4 waar die Naam van die Here aangeroep
word. Daar is dit natuurlik die Here God van die Ou Testament (OT) wat
aangeroep word, maar in 1 Korintiërs 1:2 word dit toegepas op Jesus Christus.
Dus, net soos wat Gód in die OT aangeroep is (in die gebed), so word Jésus die
Here nou in die NT aangeroep.

Hierdie gegewens
is genoegsame aanduidings vanuit die NT dat ons met vrymoedigheid tot Jesus, die
Seun, kan en mag bid.

Hoe staan dit met
die Heilige Gees? Daar is nie spesifieke
tekste in die Bybel wat sê dat mense pertinent tot die Gees gebid het nie. Maar
soos bo reeds genoem, is die Gees as die derde Persoon in die Goddelike
Drie-eenheid volledig God en net so ‘n Persoon as die Vader en die Seun. Hy is
nie bloot ‘n onpersoonlike krag wat van God uitgaan nie. Daarom word aan Hom
ook eienskappe toegeskryf wat tipies net by ‘n Persoon hoort. So word Hy in die
NT die Trooster of Voorspraak genoem wat oor die Seun getuig (Johannes 15:26); daar
word verder gesê dat Hy alle dinge deursoek (1 Korintiërs 2:10), dat Hy
besluite neem (Handelinge 15:28), dat Hy hoor en verkondig (Johannes 16:13),
onderrig en herinner (Johannes 14:26), bid (vir ons intree, Romeine 8:27), en selfs
dat ons Hom kan bedroef (Efesiërs 4:30). Dit is dus volkome geregverdig om tot
die Gees te bid en Hom te vra om jou lewe voortdurend te vernuwe ooreenkomstig
God se wil. Een van die oudste belydenisse in die kerk, die belydenis van Nicea
(325 nC), sê dan ook dat die Gees van die Vader en die Seun uitgaan en saam met
die Vader en Seun aanbid en verheerlik moet word. ‘n Baie ou gebed en kerklied
uit die 9e eeu lui byvoorbeeld: Veni,
Creator Spiritus (“Kom, o Skepper Gees”); hierdie gebed/lied roep
die Gees aan as die Een wat nuwe lewe aan die kerk sal gee. Geen wonder nie dat
baie kerkliedere vandag ook direk tot die Gees gerig word. Ek haal maar een van
talle aan:

Gees van God wat in my woon,

breek die Woord vir my.

Gees van God wat in my woon,

kom en heilig my.

Troos my, sterk my, leer my, lei my.

Gees van God, kom heilig my,

breek die Woord vir my.

Wat die Heilige Gees en drome en gesigte betref – dis ‘n onderwerp op sy eie. Ek het reeds by ‘n vorige geleentheid volledig hieroor geskryf. Dit kan gevind word op ons webblad – bybelkennis.co.za. By “Soek Fasiliteit”, sleutel in: “Drome – Hermie van Zyl”, en die betrokke artikel sal dan verskyn. As daar dan nog vrae is, sal ek graag verder probeer antwoord.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl