Die Eerste Brief van Johannes (13) – Jan van der Watt

Deel 3: Die ratte loop op liefde – maar steek ook vas

Hoofstuk 12: Ek bly maar sondig … wat ‘n gemors

As Christen kan ’n mens nuut begin, elke dag. Die Here gebruik ons nie as pakdonkies vir ons sonde nie. Kyk hoe die Here jou vry maak en hoe jy elke nuwe dag positief met drif en ywer aanpak—as geskenk van die Here.

 

Het ons nou sonde of nie?

 

In die die vorige hoofstuk het ons uit 1 Joh. 3:9 gesien dat ’n Christen eintlik nie behoort te sondig nie. ’n Lid van ’n span gaan tog nie teen sy eie span speel of hulle benadeel nie.

Maar: beteken dit nou dat ’n mens perfek moet wees? Maak ’n mens nie soms ook foute nie? Nie een van ons sal seker ontken dat selfs die voorbeeldigste gelowige ook soms maar voete van klei het nie.

Dit is presies wat Johannes ook sê:

Vergelyk 1 Joh. 3:9 met 1 Joh. 1:8 en 10. Merk jy iets snaaks op uit hierdie verse?

In 1 Johannes 3 sê Johannes dat die gelowige nie kan sondig nie, terwyl hy weer in 1 Johannes 1 sê dat iemand wat ontken dat hy sonde het, juis sonde doen, omdat hy lieg! Almal doen sonde! Hoe verstaan ’n mens dit?

Johannes praat van twee soorte sonde

By Johannes kan ons twee soorte sonde onderskei:

Die woord sonde word (1 Joh. 3:9—soos uit die vorige hoofstuk blyk) gebruik vir die gesindheid van lojaliteit wat ’n gesinslid teenoor sy gesin het. Sy hele lewenstyl is daarop afgespits om sy gesin tevrede te stel. Dit gaan dus om sy lewenspatroon.

Die tweede gebruik van die woord sonde (1 Joh. 1:8 en 10) gaan oor die gelowige se indiwiduele dade.

Sy lewenspatroon is nie verkeerd nie, maar in ’n oomblik van swakheid maak hy ’n fout en sondig. Dit is iets wat met almal gebeur! Iemand wat dink hy is so volmaak dat hy nooit ’n fout gaan maak nie, maak juis ’n fout deur so te dink! Ons almal maak maar foute. Dit mag net nie ’n lewenspatroon word nie!

’n Christen se lewenspatroon word nie deur sonde gekenmerk nie, al maak hy of sy ook soms foute!

 

Wat maak ek met my sonde?

Nie God of die Christen kan ooit met sonde tevrede wees nie. En as jy sonde doen, wat dan?

(1) In 1 Joh. 1:9 word die “resep” vir gelowige se hantering van die sonde gegee. Wat is dit?

(2) Verduidelik so goed jy kan wat presies “belydenis van sonde” behels.

Lees nou eers die “storie” hieronder:

Botile en Mosé was twee lede van ’n Zulustam. Die stam se skape is gesteel deur ’n ander stam. Die kaptein van Botile-hulle sê toe hulle moet die skape gaan haal. Op pad soontoe struikel Mosé oor ’n klip en stamp Botile. Botile vererg hom en slaan Mosé oor die kop met sy knopkierie.

Hulle moes toe omdraai, want Mosé kon nie meer verder nie. Terug by die kraal wou die kaptein weet wat aangaan. Het Botile dan teen die stam gedraai?

(3) Beantwoord die volgende vrae na aanleiding van die storie hierbo:

Wat, dink jy, sal Botile alles sê?

Teen wie het Botile regtig “gesondig”?

Botile moes “belydenis van sy sonde” doen. Dink jy hy sou sommer wegkom met ’n “jammer”? Wat, dink jy, word alles van ’n opregte sondebelydenis vereis?

Botile het teen die gesin oortree. Hy moes:

sy pa verseker dat hy nie teen die stam gedraai het nie, maar dat sy lojaliteit steeds aan die stam behoort.

beloof om dit nooit weer te doen nie.

gaan regmaak wat hy verbrou het.

Daarmee saam moes sy pa ook nog besluit watter straf Botile moes kry om vir die gevolge van sy verkeerde gedrag te “betaal”.

Dit gaan dus om die herstel van Botile se posisie in die gesin. Botile moet met die sondebelydenis homself weer in die gesin as goeie lid van die gesin vestig.

Sondebelydenis is nie maar net ’n “jammer” nie. ’n Kind van God wat sondig, doen die eer van God skade aan. Dit kan nie maar net sommer so gelaat word nie!

Hy moet weet en erken dat hy verkeerd gedoen het.

Hy moet God dan verseker van sy lojaliteit—hierdie ding wat hy verkeerd gedoen het, beteken nie dat hy nie meer deel van God se gesin wil wees nie.

Hy moet onderneem om dit nie weer te doen nie.

In essensie gaan sondebelydenis daaroor dat jy jou hele lewe weer met erns toewy aan God as lojale lid van die gesin van God.

’n Paar praktiese vrae oor sondebelydenis

(1) Hoe dikwels, dink jy, moet ’n mens sonde “bely”?

(2) Behoort ’n mens spesifieke sondes te bely, of is dit voldoende om maar in die algemeen te vra dat die Here jou sonde vir jou vergewe? Verduidelik jou antwoord.

(3) Wat staan jou te doen as jy agterkom dat jy elke tweede aand dieselfde sonde moet bely?

(4) Dink jy die sondebelydenis soos ons dit in die kerk doen, is voldoende of die moeite werd? Waarom sê jy so?

God neem sondebelydenis ernstig! As jy dit ernstig bedoel dat jy in absolute lojaliteit net vir Hom wil dien, vergewe Hy die fout wat jy gemaak het. Hy “herstel” graag jou posisie in die gesin.

Sonde wat ons opreg bely, hoef ons dus nie op die Christelike pad te ontmoedig nie. Dit moet ons eerder aanmoedig om met meer en meer toewyding vir God te leef.

 

Die straf op sonde is nie speletjies nie!

Deel van die “belydenis van sonde” in die antieke gesin was dat die persoon wat oortree het vir sy oortreding moes boet. Hy moes gestraf word. Die gebruik was dat die pa van die gesin besluit het wat ’n behoorlike straf sou wees. Hy kon met ’n ander manlike lid van die gesin beraadslag voordat hy sy besluit neem (in Latyn heet dit “concilium”).

In die gesin van God het dit nie anders gewerk nie. Lees nou 1 Joh. 2:1 in die lig van die “concilium-gedagte”.

(1) Wie is die Persoon met wie die Vader beraadslaag oor die straf vir die sonde van die gelowiges?

(2) Wat antwoord Jesus die Vader volgens 1 Joh. 1:7 en 2:2 oor die straf wat die gelowige moet tref?

(3) Hoe reageer die Vader op die verlossingswerk van Jesus as ons met ons belydenis van sonde voor Hom staan (1 Joh. 1:9)?

In 1 Joh. 1:9 staan daar dat God getrou en regverdig is. Hy het immers sy Seun gestuur om ons van ons sonde te verlos (1 Joh. 4:10).

Ons hoef dus nie self te probeer om vir ons sonde te betaal nie. Jesus het dit klaar gedoen!

Ook vir die foute wat ons daagliks maak, is Jesus daar!

God erken dit en daarom is Hy getrou aan sy eie plan en regverdig om ons nie te straf as Jesus klaar die straf vir ons gedra het nie (vgl. ook 1 Joh. 2:12).

Die verskil tussen jou wat Jesus ken en iemand wat Hom nie ken nie, is dat Jesus tussen jou en die Vader se toorn oor jou sonde kom staan. Met sy arms van liefde vou Hy jou toe.

Iemand het eenmaal vir ’n gelowige man gesê: “Julle Christene is ’n klomp huigelaars. Sondae sit julle in die kerk, maar julle is maar net so sondig soos ons almal.”

Die gelowige man sê toe: “Meneer, jy is eintlik die huigelaar. Ek gaan nie kerk toe omdat ek dink ek is so goed nie. Ek gaan kerk toe omdat ek weet dat ek die verlossende krag van Jesus nodig het om my lewe te leef. Jy dink skynbaar jy kan jou sonde alleen dra.”

Dit is inderdaad die verskil tussen iemand wat Jesus ken en wie Hom nie ken nie.

 

Skrywer: Prof Jan van der Watt

Die Eerste Brief van Johannes (12) – Jan van der Watt

Deel 3: Die ratte loop op liefde – maar steek ook vas

Hoofstuk11: Gesinsrebellie, oftewel sonde

God self is sonde se grootste vyand, want Hy verdra dit doodgewoon nie. As jy naby Hom leef, behoort sonde ook nie vir jou ’n probleem te wees nie! Dit is egter juis sonde wat ons weerhou daarvan om naby God te leef. Maar wanneer God ons oë oopmaak om die volle prentjie te sien en sonde te verstaan, trek Hy ons weer nader aan Hom.

Gesinsvreugde of gesinsrebellie?

God se gesin het sy huisreëls. Dit is nie sommer ’n deurmekaarspul waarin elkeen kan doen wat hy of sy wil nie. Soos ’n goeie Vader van die gesin laat God sy kinders nie in die duister oor hoe hulle moet optree nie. Hy gee aan hulle gebooie.

(1) Hoe weet ’n mens volgens 1 Joh. 2:3–4 dat jy die Vader van die gesin “ken”?

(2) Kan jy aan redes dink waarom Johannes die “ken van die Vader” aan die “gehoorsaam van gebooie” verbind (dink in gesinsterme)?

(3) Maar … wat ís sonde dan?

Lees 1 Joh. 3:4 en beantwoord die vraag wat sonde is.

’n Mens sou kon sê dat die gebooie of wet van God die reëls is waarvolgens die kinders moet optree. Daarin lê die gesin se gemeenskaplike identiteit.

As jy immers waarlik lid van ’n groep of gesin is, sal jy graag wil doen wat die groep of gesin tevrede stel. Dit is baie soos met ’n sportwedstryd. Jy kan dadelik sien wie die spelers is, wie die beamptes is en wie die toeskouers is aan die manier waarop die onderskeie groepe min of meer dieselfde optree.

Om Johannes goed te verstaan, is daar een vraag wat ons eers vir onsself moet beantwoord: Hoe maklik of moeilik is dit om die groepreëls te breek—ongehoorsaam te wees—as jy regtig baie lief is vir jou pa en die groep of gesin eerste stel?

Kom ons kyk na ’n voorbeeld:

In die Springbokspan

Sê jy speel vir die Springbokspan rugby. Julle het ’n deeglike plan uitgewerk om die Britse Leeus te klop.

Sal jy sommer so op jou eie die plan los, met die gevolg dat die beweging elke keer by jou doodloop? Nee, nooit—jy sal eerder jou bes probeer om die beweging te laat werk. Sal jy, as julle op die punt staan om ’n drie te druk, die bal sommer in die hand van ’n teenstaander gooi? Nog minder—jy sal alles doen om vir jou span te probeer punte maak.

Om te doen wat jou span van jou verwag, sal vir jou baie belangriker wees as om jou eie kop te volg.

In God se span

’n Rugbyspan is ook maar ’n groep, soos die kerk oftewel die gesin van God.

As jy regtig in die “span van God” speel en vir Hom lief is, sal jy niks wil doen wat die “span” kan seermaak nie, inteendeel.

Jy sal ook nie eers daaraan dink om die “planne” van die “span van God” vir hierdie wêreld in die wiele te probeer ry nie.

Die moontlikheid om byvoorbeeld ongehoorsaam aan God te wees, sal vir die een wat God liefhet eintlik so onwaarskynlik wees soos wat dit vir die rugbyspeler is om die bal vir ’n teëstaander te gooi. Jy sal eerder probeer om saam te werk om God en die gesin se planne tot uitvoering te bring.

Die gedagte om dinge te doen wat jou “span” of gesinsgroep skade kan aandoen, sal inderwaarheid nie eers by jou opkom nie.

Sonde sal nie eintlik vir jou ’n opsie wees nie, tensy jou Pa of die gesin natuurlik nie regtig vir jou belangrik is nie. Hoe minder jy vir God en die res van jou gesin voel en hoe belangriker jy dink jyself is, hoe groter raak die gevaar om sonde te doen.

(4) Met hierdie opmerkings in gedagte, sê nou hoe jy 1 Joh. 3:9 verstaan waar Johannes sê dat ’n kind van God nie meer kan sondig nie.

Sonde kom neer op rebellie teen die gesin van God. Iemand vir wie die gesin werklik belangrik is, sal nie eers daaraan dink om die gesin van God te wil benadeel nie.

 

Hoe lyk “sondaars”?

Soos in Hoofstuk 1 gesê is, was daar ’n stryd tussen twee groepe wat as die Johannese gemeente bekend gestaan het. Hulle optrede het egter baie van mekaar verskil. (Daaroor meer in die volgende hoofstuk). As jy die twee groepe so langs mekaar gesit en gekyk het hoe hulle optree, sou jy nooit kon sê dat hulle aan dieselfde Goddelike gesin behoort nie! Dit is onhoudbaar!

In 1 Joh. 2:18–19 spreek Johannes hom skerp uit teen een van die twee groepe wat nie meer volgens die gesinsreëls optree nie, hoewel hulle hulleself nog Christene genoem het.

(1) Wat noem Johannes hierdie mense wat teen Jesus en die gesin van God gedraai het (“anti” beteken in Grieks “teen”)?

Hoewel hierdie mense nog die naam van “’n gesinslid van God” gebruik, is dit duidelik dat God nie tevrede is met mense wat hulle nie eintlik meer aan Hom steur nie.

(2) Watter “soorte mense,” dink jy, kan in ons gemeentes met die “antichriste” vergelyk word?

Dit is vir ons egter baie belangrik om die werklike probleem van die sonde te probeer raaksien.

(3) Wat sê Johannes in 1 Joh. 2:22 oor die verhouding van hierdie mense met die Vader en die Seun?

(4) Wat sê Johannes in 1 Joh. 3:10 en 15 oor die verhouding van sondaars tot ander mense?

(5) Wat is volgens hierdie verse die hart van sonde?

Let daarop dat dit nie hier gaan om “foute” of enkele “verkeerde dade” nie—daaraan gaan ons in die die volgende hoofstuk aandag gee—maar om die gebrek aan ’n verhouding met die Vader of die gesin. Dit is die basis en hart van alle sonde.

As jy na jou eie lewe kyk, dink jy dat die mense jou sal assosieer as “iemand wat in die gesinspan van God speel”? Wat, dink jy byvoorbeeld, sal jou man of vrou sê? Wat sal die kinders by die skool, of jou kantoorgenote, en so aan, oor jou te sê hê?

As die hart van sonde nou op die vlak van die agteruitgang en vernietiging van verhoudings met God en jou medegelowiges lê, hoe stel ’n mens dit reg?

(6) Kyk na die volgende (onthou, dieselfde beginsels geld vir verhoudings op die geestelike vlak as vir gewone verhoudings wat ons met ander mense—ons huweliksmaat, vriend of vriendin—het):

As jou verhouding met God nie meer so sterk is nie, wat kan jy doen om dit te verbeter? Doen voorstelle aan die hand.

Is daar ’n manier waarop ’n mens seker kan maak dat jou daaglikse verhouding met God nie agteruit gaan nie?

Hoe moet ’n mens probleem-verhoudings met jou medegelowiges hanteer?

Help dit om altyd alles met almal te wil “uitpraat”? Noem ook voordele en nadele daarvan.

 

Die sonde tot die dood

In 1 Joh. 5:16–17 word daar van sonde gepraat wat “tot die dood lei”.

As jy in gedagte hou dat sonde beteken dat ’n mens teen die Vader en die Seun draai of Hulle glad nie ken nie, help dit om hierdie moeilike deel te verstaan. “Sonde tot die dood” beteken om Jesus nie te ken of te WIL ken nie. So ’n persoon is nie deel van die gesin van God nie en het ook nie die ewige lewe nie (1 Joh. 5:12).

Die Eerste Brief van Johannes (11) – Jan van der Watt

Deel 3: Die ratte loop op liefde – maar steek ook vas

Hoofstuk10: Liefde wat iets kos

Ons moet mekaar liefhê, want liefde kom van God af, en elkeen wat liefhet, is ’n kind van God en ken God (1 Joh. 4:7). Hoe moeilik die opdrag ook al soms klink, is daar beslis ’n manier hoe ons ware liefde prakties in ons lewe kan ervaar.

’n Gesin deur lojaliteit aan mekaar gebind

Ons het reeds gesien dat Johannes sê dat die gelowiges die gesin van God is. Die onsigbare band wat die gesin as eenheid aanmekaar bind, is liefde (1 Joh. 3:11).

As liefde dan so belangrik vir gelowiges is, moet ons seker presies weet wat met liefde bedoel word. Kyk na die volgende verhaal.

Steven kom van Rusland af en het nog nooit van die Christendom gehoor nie. Hy kyk baie TV en is veral lief vir die sepies. Daar hoor en sien hy gereeld dat mense “liefde maak”. Veronderstel nou ’n gelowige vertel vir hom van die Christendom en sê dat Christene mekaar moet “liefhê”. Wat sal hy dink?

Misverstande kom maklik voor soos agtergronde en verwagtings verskil.

Die vraag is nou:

(1) Wat presies beteken liefde waarvan gelowiges praat? Gee jou definisie hieronder.

Onthou jy nog dié agtergrond van die Johannese gemeente: Hulle het hulleself gesien as ’n groot gesin waar die belange van die Vader sentraal staan. As groeplid was die welsyn van jou broers en susters vir jou belangriker as jyself. Jy is primêr groeplid en nie indiwidu nie.

(2) Met bogenoemde in gedagte, verduidelik in jou eie woorde wat presies met die volgende verse oor die aard van Christelike liefde gesê word.

Maak seker dat jy vir jouself hieruit duidelik antwoord op die vraag of liefde ’n gevoel of emosie is, of dit dade is, of dalk ’n gesindheid.

1 Joh. 4:7–8:

1 Joh. 4:19 en 21:

1 Joh. 5:1–3:

Uit hierdie verse is dit duidelik dat Christelike liefde die liefde volgens die patroon van die Vader van die gesin is.

Verder is die liefde iets wat die Vader en kinders op soortgelyke wyse aanmekaar bind. Soos die kind teenoor die Vader voel en optree, so moet hy ook teenoor die ander lede van die gesin voel en optree. (Dink aan die samevatting van die wet.)

Christelike liefde is meer as emosie of gevoel of gesindheid. Dit beteken totale lojaliteit aan die ander lede van die gesin. Dit is om jouself, jou gesindheid, jou gevoel, jou dade, jou wil geheel en al aan hulle te bind.

Deur die liefde van God is jy bereid om die belange van die ander lede van die gesin eerste te plaas en om vir hulle die opofferings te maak wat van jou gevra word.

Daarom kan “Christelike liefde” die “band wat gelowiges tot volmaakte eenheid saambind,” genoem word (Kol. 3:14).

Haat (1 Joh. 2:9) begin nie eers as jy die een of ander wrok teen iemand begin dra nie, maar dit begin al as jy hom doodgewoon nie liefhet nie.

 

Hoe lyk die praktyk?

(1) Wat is die betekenis van bogenoemde lojaliteit vir:

jou houding teenoor die ander lede van die gemeente?

jou reaksie as daar ondersteuning in die gemeente vir iets gevra word?

(2) Gee aan jou gemeente punte uit 10 (1 = sleg; 10 = uitstekend) vir die “liefde” wat onderling bestaan.

(3) Dink jy die onderlinge liefde kan in die konteks van die moderne wêreld verbeter word? Het jy dalk enige voorstelle of planne wat dit kan help verbeter?

 

Liefde … hoe ver nog?

Lojaliteit en opoffering is alles goed en wel. Maar presies wat word van ’n mens gevra? Hoeveel moet jy opoffer en hoe ver moet jy gaan?

Moet jy vir elke bedelaar iets gee? As iemand vra om iets van jou te leen, moet jy dit doen, al weet jy dat jy dit nie gaan terugkry nie? Moet jy, vrou alleen in die motor, ’n duimgooier oplaai?… en so aan.

(1) Lees 1 Joh. 3:16–17 en 4:9.

(2) Hoe ver moet liefde gaan volgens die Skrifgedeeltes hierbo?

(3) Wie se voordeel word deur liefde gedien?

Die hart van liefde is absolute opoffering ter wille van die ander lede van die gesin.

Jesus het die voorbeeld kom stel. Hy is tersefdertyd die bewys dat die Vader nie iets van ons vra wat Hy nie self bereid is om te doen nie. Hy het sy Seun tot ons voordeel gegee.

Jesus het sy lewe vir ons gegee: Daar was dus ’n situasie waar ons sy hulp dringend nodig gehad het.

Die mens was kniediep in die moeilikheid, besig om in die sonde weg te sink. Jesus het ons kom help … vir ons het Hy redding gebring, maar self met sy lewe geboet. Hy het nie halfpad opgehou omdat dit Hom “te veel” begin kos het nie. Nee, om ander te kan help, het Hy nie aan Homself gedink nie.

En nou, wat van ons?

Wat moet ons doen?

Hoe moet ons optree in die lig van wat ons hierbo gesê het?

Ons moet soos Jesus wees!

Ons lojaliteit teenoor ons mede-gelowiges moet so sterk wees dat hulle nood óns nood word. Ook ons kan nie halfpad omdraai of sê dat dit ons nou te veel kos nie. Ons behoort ook ons lewe vir ons naaste af te lê!

(1) Hoe, dink jy, kan ons dit in die alledaagse lewe doen?

(2) Lees weer 1 Joh. 3:17. Daar gee Johannes aan ons ’n voorbeeld van hoe ons ons lewe vir ander kan aflê.

As iemand iets nodig het en ons kan hom help en ons doen dit nie, dan tree ons nie in liefde op nie, maar in haat!

Let mooi op wat die gedeelte hierbo inhou:

In die gedeelte vra die persoon nie om hulp nie. Jy sien hy het behoefte! Dis nie reaksieliefde nie, maar aksieliefde.

Nood spreek mense met liefde aan. Sover jy kan, sal jy jou broer of suster wil help.

Liefde hou nie halfpad op nie. Daar word nie na die prys gevra nie.

Maar hoe lyk die praktyk? In ons samelewing en selfs in ons kerke is mense nie juis daarop ingestel om mekaar te help nie. Mense help nie mekaar regtig meer so graag nie. Ons wil nie eintlik by mekaar betrokke raak nie.

Dit is ook nie so maklik om by mekaar betrokke te raak nie—al wil jy. Daar is soveel angels. Jou program is maar besig. En soms kry jy mense wat in plaas van die pinkie die hele hand gryp en ’n oorlas van hulleself maak. Of mense wil nie hê dat jy hulle help nie omdat dit hulle “trots” aantas; asof hulle bang is hulleself of iemand anders dink hulle kan nie vir hulleself sorg nie. En so kan ons nog “angels” opnoem.

Nou kom die turksvy: Die Bybel sê dat die belangrikste ding vir ’n Christen is om sy broer en suster onvoorwaardelik lief te hê en om bereid te wees om hom in enige nood te help. Maar ons sukkel om dit regtig reg te kry!

(3) Is daar enige manier of maniere waaraan jy nog kan dink wat meer sigbare liefde in jou gemeente sal bevorder?

 

Skrywer: Prof Jan van der Watt

Die Eerste Brief van Johannes (10) – Jan van der Watt

Deel 3: Die ratte loop op liefde – maar steek ook vas

Ons begin nou met die derde deel van ons Bybelstudie.

Hoofstuk 9: Wêreldliefde … Selfliefde

Die hele lewe bestaan uit keuses. JY is die een wat kies hoe jy jou lewe wil leef. Die vraag wat jy voortdurend vir jouself moet beantwoord, is hoekom jy jou keuses maak soos jy dit maak.

  Moenie die wêreld liefhê nie!… Maar ek bly dan hier

Sekere dinge wat soms in die kerk gesê word, maak ’n mens ’n bietjie deurmekaar. Hoeveel keer sê die dominees nie: “Jy moenie die wêreld liefhê nie.” Of: “Ons is in die wêreld, maar nie van die wêreld nie”!

Maar: wat presies beteken dit? Wat is so gevaarlik in die wêreld dat ’n mens nie daarvan mag hou nie? Het God nie juis alles gemaak nie? Behoort die wêreld met alles daarin nie aan Hom nie? Hoekom mag ons nie van sy skepping hou nie? Of word daar iets anders mee bedoel?

(1) Skryf jou opinie neer oor hoe jy hieroor dink.

God is immers die skepper van die wêreld. Alles behoort aan Hom (1 Kor. 8:6 en 10:26).

God sorg steeds vir sy skepping. En Hy het ook aan die mense die opdrag gegee om na die skepping om te sien en dit goed te versorg.

(2) Wat sê Gen. 1:28–31 daaroor?

(3) In die lig van hierdie opmerkings, moet ’n mens na die natuur en die wêreld omsien (ekologie beoefen), of kan ’n mens maar afsydig teenoor die wêreld staan wat sake soos die osoonlaag, die vuil lug, die vernietiging van woude, die uitroei van skaars diere betref?

(4) Lees 1 Joh. 2:15. Sou dit nie beteken dat jy die wêreld “liefhet”—die wêreld waarteen hierdie vers ons waarsku—as jy oor hierdie dinge bekommerd is nie? Verduidelik jou antwoord.

Die wêreldliefde waarvan Johannes praat en die “wêreldliefde” waarvan ons hierbo gepraat het, is nie dieselfde ding nie. Om na die wêreld met al die mooi plante en diere om te sien en dit te versorg, is nie verkeerde “wêreldliefde” nie, maar is die nakom van die (kultuur-) opdrag wat God aan die mens gegee het.

Probeer jy enigiets doen om die wêreld met sy pragtige natuur te bewaar en te versorg sodat dit ook vir jou kinders ’n lekker plek sal wees om op te woon? Dit is nogal iets om oor na te dink!

 

Oppas vir jouself!

Daar was ’n goeie rede waarom Adam en Eva in die moeilikheid gekom het. Ek wonder of jy die rede ken?

(1) Kyk na die volgende vier moontlikhede en maak jou keuse:

a. Hulle het nie mooi besef wat hulle gedoen het nie.

b. Hulle was te selfgesentreerd.

c. Satan is ’n uitstekende misleier.

d. Hulle was maar net swak mense.

In 1 Joh. 2:15–17 vind ons een van die beste beskrywings van wat presies die “wêreldse dinge” is waarvoor ons moet oppas en ook hoekom dit vir die mens gevaarlik is!

(2) Kyk of jy kan agterkom hoe Johannes dit in die Skrifgedeelte hierbo sien:

Wat is die “wêreldse dinge”?

Watter soort houding teenoor die “wêreldse dinge” is gevaarlik en hoekom?

Dit is interessant dat Johannes sê die “wêreldse dinge” is “alles” of “al die dinge wat ’n mens kan besit”.

Die probleem is seker nie dat hierdie dinge bestaan of daar is nie. Op sigself is hierdie dinge seker nie sondig nie.

Die probleem is die manier waarop ons hierdie dinge gebruik. Dit gaan oor die houding van die mens teenoor hierdie dinge.

Let mooi op hoe prominent die woord “begeer” in 1 Joh. 2:16–17 voorkom. Die prentjie wat hier geteken word, is een van mense wat VIR HULLESELF net meer en meer wil hê. Hulle self—met hulle eie begeertes—vorm die sentrum van hulle lewe. Hulle is nie tevrede met wat hulle het nie en soek net meer.

En GOD dan? Hy kom tweede, met ander woorde laaste! So ’n “wêreldliefhebber” kyk eers na homself. En as hy miskien nog ’n bietjie tyd oor het, kyk hy na God. En dit is sy groot probleem!

Om regtig die grootte van die probleem te besef, moet ons weer onthou hoe Johannes die kerk beskryf. Die kerk is die gesin van God! Dit beteken dat die Vader in die sentrum moet staan. As groeplid moet die kind eerste vra wat vir die pa en die res van die groep belangrik is voordat hy of sy aan hom- of haarself dink.

Om gedurig net meer en meer vir jouself te begeer, beteken dat jy net aan jouself en nie aan ander dink nie! Dit gaan lynreg in teenoor wat ’n lid van die gesin van God behoort te doen!

(3) Dink ’n paar oomblikke hieroor na: Godsdiens is daar omdat God daar is. God kan egter nie meer jou God wees as jy Hom tweede stel nie. Hy kan en wil nie tweede kom nie, selfs nie na jouself nie. Jy het ’n keuse en jou keuse is eenvoudig: Waar plaas jy God in jou lewe? (Jou antwoord sê ook sommer tegelyk vir jou of jy ’n “wêreldliefhebber” is of nie.)

 

Waar lê die strikke?

Kyk eers na die volgende vrae:

1. Noem belangrike redes wat maak dat ’n mens in ons moderne lewe ’n “wêreldliefhebber” word:

2. As dit dan die redes is, wat kan ’n mens doen om dit teen te werk?

Ons samelewing maak sy eie reëls. As jy nie die “spel van die ekonomie” speel nie, val jy eenvoudig uit. As jy nie aan sekere vereistes (wat gewoonlik met geld saamhang) voldoen nie, is jy net nie “in” nie.

Niemand anders gaan hom of haarself vreeslik “uitsit” om jou te help met hierdie “spel” nie. Jy is eintlik maar op jou eie.

In sulke omstandighede is dit moeilik om nie selfgesentreerd te raak nie!

Kyk na julle kerk en gemeente

Die kerk het die groot taak om die gemeentelede te help om nie “wêreldliefhebbers” (selfgesentreerd) te word nie.

(1) Dink jy die kerk vervul nog hierdie funksie en help jou hierin? Skryf neer waarom jy so sê.

Godsdiens plaas alle fokus op GOD met sy gesin—en nie op jouself nie.

En tog kry ons mense, ook gemeentelede, wat sê: “Godsdiens is my privaat saak wat ek in my binnekamer beoefen. Ander mense het niks daarmee te doen nie en moet ook niks van my vra nie.”

(2) Wat sal jy vir iemand sê wat so ’n opmerking maak?

(3) En hoe sou jy iemand antwoord wat sê: “Ek kry niks by die kerk nie. Die preke is swak en die mense is nie vriendelik genoeg nie”?

(4) Kom ons eindig op ’n positiewe noot: Watter positiewe voorstelle kan jy aan die hand doen om die gesinsaamtrek van gelowiges (kerkbyeenkomste) lekkerder en meer doeltreffend te maak?