Alle Paaie lei na Jesus: Die Nuwe Testament

Alle Paaie lei na Jesus: Die Nuwe Testament – Adrio König

4.10 Die Nuwe Testament

Die Nuwe Testament sluit direk by die Oue aan wat die skepping betref. Maar daar kom baie belangrike uitbreidings. Terwyl daar in die Ou Testament net na God die Here as Skepper verwys word, kry ons in die Nuwe die onderskeid tussen Vader, Seun en Gees. Maar voor ons daarby kom, eers net ’n paar algemene opmerkings.

Die skrywers van die Nuwe Testament wat na die skepping verwys, maak die meeste gebruik van Genesis 1 en Genesis 2. Daar word ’n paar keer verwys na God “wat die hemel en die aarde en die see en alles wat daar is, gemaak het”. Dit is moontlik ’n samevatting van Genesis 1 (Hand 14:15; Op 5:13; 10:6; 14:7). Die mens as die beeld van God is belangrik by Paulus (1 Kor 11:7; Ef 4:24; Kol 3:10 ev). Verder ook “die begin” van Genesis 1:1 (Matt 19:8; Mark 13:19; Heb 10:1; 2 Pet 3:4). Hierdie “begin” is die skepping. Maar die Nuwe Testament gaan verder terug, selfs voor die skepping. Juis in ’n woordspeling op Genesis 1:1 se “begin”, skryf Johannes: “In die begin was die Woord,” en dan gaan Hy vóór die skepping terug (1:1). Trouens alle uitsprake oor Jesus se voorafbestaan (pre-eksistensie) gaan voor die skepping terug. Dit gaan oor die ewige Seun van God, sy verhouding met die Vader, en dit wat die Vader voor die skepping gedoen het (Joh 1:2-5; 17:24; Ef 1:4; Fil 2:6; 1 Pet 1:20).

Genesis 2 kom selfs sterker na vore in die Nuwe Testament. Terwyl Adam en Eva nie verder in die Ou Testament ’n noemenswaardige rol speel nie, kom hulle sterker na vore in die Nuwe. Veral Paulus verwys na hulle in verband met die sonde (Rom 5:12-21), die dood (1 Kor 15:20-22), die huwelik (Ef 5:31) en die onderdanigheid van vroue (1 Tim 2:8-15).

Daar word nooit in die Nuwe Testament verwys na die ses skeppingsdae of na die spesifieke volgorde van die skepping in Genesis 1 nie. Daar word wel na ’n aantal skeppingsvoorstellings verwys soos skepping deur die woord (2 Kor 4:6; Heb 11:3; 2 Pet 3:5). Dié voorstelling word dan deur Johannes op Jesus as dié Woord toegepas (Joh 1:1-3). Verder lees ons ook dat die skepping die werk van God se hande is (Heb 1:10). Die bekende uitdrukking “voor die grondlegging van die wêreld” (1953-vertaling Ef 1:4) veronderstel dat die aarde ’n bouwerk met fondamente is.

Dan is daar die vreemde voorstelling dat die aarde uit water en deur water geskep is (2 Pet 3:5). Die NLV het ’n goeie poging aangewend om dit enigsins te verduidelik: “God het die aarde uit water laat opkom en dit met water omring.” Dit herinner dan aan Genesis 1 waar God die water terugstoot sodat die land sigbaar word.

Dit mag opmerklike lesers opgeval het dat ons nog nooit verwys het na skepping uit niks nie. Die rede is eenvoudig: Dit kom nie in die Ou Testament voor nie. Die gedagte dat die Hebreeuse werkwoord wat gewoonlik gebruik word in die sin: “God het geskep” (bara) “skepping uit niks” beteken, is ongegrond. Dieselfde woord word gebruik wanneer Jesaja verwys na die terugtog. Hy noem dit iets nuuts wat God geskep het (48:7).

Maar wat van die Nuwe Testament? Daar is twee uitsprake wat gewoonlik aangehaal word: ”Ons weet dat die wêreld deur die woord van God geskep is: die sigbare dinge het dus nie ontstaan uit iets wat ons sien nie” (Heb 11:3). Maar as God die sigbare dinge geskep het uit onsigbare dinge (iets wat ons nie sien nie), is dit skepping uit onsigbare dinge en nie skepping uit niks nie. Onsigbare dinge is nie niks nie. Verder is daar: God wat “dinge wat nie bestaan nie, tot stand bring deur sy woord” (Rom 4:17). Oënskynlik is dit ’n sterker getuienis. Dit praat van dinge wat nie bestaan nie, wat agterna bestaan. Wat niks was, bestaan dus nou deur God se skeppingswerk. Maar dis nie seker dat dit die betekenis is nie. God het die mens wat nie bestaan het nie, deur sy skeppingswerk tot stand gebring, maar nie uit niks nie, uit grond. Daar is geen duidelike getuienis in die Bybel dat God alles uit niks geskep het nie. En van die mens is dit in elk geval nie waar nie.

Daar is wel ’n uitspraak in een van die Apokriewe boeke wat deur sommige so geïnterpreteer word. Die ma van ’n seun wat met die dood gedreig word, sê onder andere die volgende vir hom: “I implore you, my child, look at the earth and the sky and everything in them and consider how God made them out of what did not exist, and that human beings come into being in the same way” (2 Makkabeërs 7:28, my kursivering). Die laaste frase maak dit egter onseker of dit verstaan kan word as skepping uit niks. Dis nie hoe mense ontstaan nie.

En tog is skepping uit niks ’n belangrike voorstelling. Dit getuig van die groot mag van God. Ons kan ook iets “skep”, maar ons het materiaal daarvoor nodig, byvoorbeeld om ’n rok te maak. Maar ons weet ook hierdie materiaal beperk ons. As dit rooi is, kan ons nie ’n wit rok maak nie, as dit sy is, kan ons nie ’n katoen rok maak nie, as dit min is, kan ons nie ’n lang aandrok maak nie. Maar as ons aanvaar dat God uit niks geskep het, beteken dit Hy was nie beperk deur die materiaal waaruit Hy geskep het nie. Hy kon dus alles maak presies soos Hy wou. Dit onderstreep die uitspraak in Genesis 1 dat alles wat Hy gemaak het, regtig goed was, presies soos Hy dit wou hê.

Maar in ’n ander sin kan ons tegelykertyd sê dat God juis nie uit niks geskep het nie, maar uit sy hart uit. God het nie leeg, planloos gestaan en sommer iets gemaak nie. God het gemaak wat Hy wou, wat in sy hart is, en in sy hart is liefde. Dit beteken dat die skepping wat God gemaak het, net in liefde kan werk. Dit is die God van liefde se handewerk. In al ons verhoudings kan dus net liefde werk. Dis ’n “skeppings ordinansie”!

AllePaaieLeinaJesus Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ŉ baie nuttige naslaanwerk wat ŉ betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die Boodskap van die Ou Testament

Alle Paaie lei na Jesus: Die Boodskap van die Ou Testament – Adrio König

4.9 Die boodskap van die Ou Testament

1. Daar is ’n aantal voorstellings oor die hele wêreld versprei oor hoe God geskep het: Deur woord, daad, skeiding, stryd, ontstaan, geboorte. Israel gebruik die meeste van hulle op dieselfde wyse as die ander godsdienste. Trouens in die Ou Testament is nie ’n enkele unieke voorstelling wat nie ook elders voorkom nie.

2. Die manier waarop hierdie voorstellings elders gebruik is, het egter nie altyd gepas by Israel se geloof nie. Dit is meestal voorgestel as ’n stryd tussen gode waarin die een god die ander een verslaan en dan iets uit sy oorblyfsels skep. Dit het dikwels beteken dat sekere dinge dan goddelike status kry, veral die mens, dikwels juis die koning. Dit kon nie inpas by Israel se geloof dat net God werklik God is en dat net Hy goddelik is nie. Hulle het ’n duidelike onderskeid gemaak tussen God aan die een kant, en alle ander dinge aan die ander kant.

3. Daarom gebruik hulle ook nie regtig die geboortevoorstelling nie al kom daar nog hier en daar sydelingse verwysings daarna voor, selfs in verband met die vroulike wysheid (oa Spr 8:24-25 NJB, 1953-vertaling).

4. Omdat daar dikwels verskillende voorstellings gebruik word vir die skepping van dieselfde ding, kan ons nie uit die voorstellings aflei hoe alles geskep is nie. Die nadruk val ook nêrens in die Ou Testament op hoe of wanneer alles geskape is nie, maar veel eerder op Wie alles geskape het en hoe Hy is.

5. Die skepping word dikwels, veral in die Psalms en by die Profete, gebruik as troosboodskap. God word oor en oor geprys vir sy mag en heerlikheid dat Hy alles geskep het. En wanneer die volk dan in nood is, word hulle moed ingepraat deur juis na God se skeppermag te verwys. As Hy dít kon gedoen het, kan Hy die volk uit nood red. Dit word by uitstek in Jesaja 40-66 gedoen.

6. Dieselfde boodskap word egter net so dikwels ’n vermaning. As God só groot en heerlik is, is dit dringend noodsaaklik dat Israel aan Hom gehoorsaam sal wees.

7. Israel se skeppingsvoorstellings is nie uniek nie. Wat wel uniek is, is die verband waarin die eerste twee skeppingsverhale voorkom. Hulle is deel van Genesis 1-11 waarin ons lees hoe God van die begin af by alle volke en die hele wêreld betrokke was. By die ander godsdienste is dit nie so nie. Hulle gode is net by hulle betrokke, en hulle word dan ook eerste geskep. Maar in die Bybel is dit nie Jode wat eerste geskep word nie, maar mense. Daar is nie voor Genesis 12 sprake van Abraham uit wie God dan die voorvaders van die volk Israel laat voortkom nie. Dit beteken dat Israel se God van die begin af die God van die hele wêreld is met ’n regmatige aanspraak op alles en alle mense. Dit is een van die sterk gronde vir die stelling dat God nie eers van die tyd van Jesus af in die heidene en die hele wêreld belangstel nie, maar reg van die begin af. En op sy beurt beteken dit dat dit ’n totale misverstand is dat God in die Ou Testament nie in die ander volke belangstel nie, maar net op Israel gerig is. Kyk by die tema “Sending”.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die Psalms, Profete en Wysheidsliteratuur (3)

Alle Paaie lei na Jesus: Die Psalms, Profete en Wysheidsliteratuur (3) – Adrio König

4.8.3 Die Wysheidsliteratuur

Twee skeppingsvoorstellings wat ons reeds oor en oor gekry het, kom ook hier voor: stryd by die skepping, en die skepping as God se handewerk.

Ons gaan nie nou breedvoerig hierop in nie, omdat hier nie nuwe gesigspunte na vore kom nie. Vir die strydvoorstelling: Job 9:8; 26:12 ev; 38:8-11; Spreuke 8:29. Die voorstelling van die skepping as God se handewerk kom algemeen voor. Daar is egter twee nuwe perspektiewe oor die skepping: Die skepping as ’n gebou, en die betrokkenheid van die wysheid by die skepping.

Oor die skepping as ’n gebou is daar ’n paar sydelingse verwysings (Job 9:6; 26:11; Spr 8:29), maar in Job 38 word dit breër uitgewerk. Al die elemente van die voorbereiding vir die bouwerk word genoem: die fondamente is gelê, die gebou is afgemeet, die maatlyn is gespan, die fondamente is versterk, die hoeksteen is gelê (NJB). In vers 7 volg dan die fees wat gevier word as die hoeksteen gelê is.

Direk hierna kom die beroemde voorstelling dat God toe die see moes inperk “agter slot en grendel” omdat dit die land bedreig (38:9-11). Onthou die land is die mens se woonplek. Skepping en beskerming word dus aan mekaar verbind. Ons het dit ook in ’n minder opvallende vorm in Genesis 1 gekry in die skeidingsmotief. Die volgorde is belangrik: eers skepping, dan beskerming van die skepping.

In Spreuke kry ons ook dié twee elemente, maar in omgekeerde volgorde. Hier word die see eers hokgeslaan en dan volg die bouwerk (Spr 8:29). Dit herinner ons nog ’n keer daaraan dat ons nie uit die skeppingsvoorstellings direkte afleidings kan maak oor hoe alles geskep is nie.

Die vroulike figuur “wysheid” en haar betrokkenheid by die skepping is die belangrikste bydrae van die Wysheidsliteratuur. Daar is heelwat korter verwysings na haar (Job 12:13; 28:20-28; Spr 3:19-20; 4:5-9; 7:4; 9:1-6), maar Spreuke 8 is die belangrikste hoofstuk oor haar. Dit is interessant dat daar ook heelwat oor haar geskryf is in die Apokriewe boeke (Die Wysheid van Sirag 24, Die Wysheid van Salomo 7, Barug 3, 4). Nog voor ons na Spreuke 8 kyk, weet ons al sy is ’n uiters belangrike figuur. In Job het ons gelees net God ken die pad na haar (28:23), maar sy is vir mense ’n beskermende metgesel wat hulle veilig sal bewaar (Spr 4:5-6). ’n Mens moet haar jou suster maak, want sy sal jou teen die slegte vrou beskerm (7:4-5). Sy berei ’n wonderlike fees en nooi almal wat wysheid kortkom om by haar te kom eet (9:1-6).

In Spreuke 8 word veral haar besondere verhouding met God en haar betrokkenheid by die skepping besing. In vers 1-21 het ons ’n lied oor haar belangrikheid. Lees dit gerus! Ons lees hier onder andere dat sy “berei”, “geformeer” én “gebore” is – drie uiteenlopende voorstellings (1953-vertaling). Dit sê opnuut dat ons nie uit die skeppingsvoorstellings kan aflei hoe alles geskep is nie.

Dan kom haar skeppingsbetrokkenheid (22-31). Sy is die eerste skepsel, selfs die “eersteling” (firstborn NJB), gemaak voor enigiets anders (21-26). Sy was teenwoordig en betrokke by die

skepping (27-30a). Sy was selfs God se vreugde. Dit kan ons natuurlik nie ontgaan dat sommige van hierdie begrippe ook vir Jesus gebruik word in die Nuwe Testament nie. Dáár sal ons hier op terugkom.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die Psalms, Profete en Wysheidsliteratuur (2)

Alle Paaie lei na Jesus: Die Psalms, Profete en Wysheidsliteratuur (2) – Adrio König

4.8.2 Die Profete

Die Profete kom oor die algemeen ooreen met die Psalms. Ook hier is die stryd by die skepping en die lof aan God oor sy skeppingswerk belangrik. Trouens daar is selfs herinnerings aan die eerste twee skeppingsverhale. Die son beheer ook die dag en die maan en die sterre die nag (Jer 31:35).

Interessant dat die grootheid van God wat uit sy skeppingswerk blyk, hier gebruik kan word om te wys hoe skokkend die volk se ongehoorsaamheid aan die Here is. Hulle het nie ontsag vir die Here nie, hulle is nie bang vir Hom nie terwyl dit Hy is wat die sand as grens vir die see gestel het, ’n grens waaroor die bruisende golwe nie kan kom nie. Selfs die magtige see kan nie in opstand kom teen God nie, maar die volk doen dit! (Jer 5:22- 23)

Stryd by die skepping kry by die Profete ’n nuwe dimensie. In Genesis is net implisiete verwysings daarna, in die Psalms kom die stryd prominent na vore, maar dis nog steeds ’n stryd by die skepping. Maar by die Profete word die stryd by die skepping ook ingetrek in die geskiedenis in, en word dikwels ’n stryd by die uittog uit Egipte.

Jesaja noem Egipte “Rahab” (Jes 30:7), en die Here noem die farao van Egipte “die groot seemonster” wat oorwin word en vir die diere gevoer word (Eseg 32:1-8). Die mooiste voorbeeld is in Jesaja 51:9-10. Die profeet roep tot die Here om die volk uit ballingskap te bevry. Hy begin deur die groot mag te besing wat die Here by die skepping getoon het en dan gaan hy oor na die uittog. “Gryp in, Here, gryp in! Toon u mag, u krag! Gryp in soos in die ou tyd, soos in dae lank gelede. Is dit dan nie U wat vir Rahab verslaan het, wat die seemonster deurboor het nie? (Dis ’n verwysing na die skepping.) Is dit nie U wat die see, die groot diep waters laat opdroog het nie, U wat op die seebodem ’n pad gemaak het sodat dié wat verlos is, kon deurgaan nie?” (’n Verwysing na die uittog.)

Trouens vroeër in Jesaja word dié stryd selfs ook na die toekoms toe geprojekteer. In die groot, finale toekomstige stryd “sal die Here sy skerp, groot, sterk swaard gebruik om die Leviatan, die vinnige, kronkelende slang te verslaan en sal Hy die monster doodmaak wat in die see is” (27:1). En ons weet hoe hierdie stryd teen die dier en die draak in Openbaring geskilder word. Hierdie stryd dek dus die hele geskiedenis: skepping, uittog, voleinding.

Jesaja 40-66

Ons moet spesiale aandag gee aan die tweede en derde dele van Jesaja – Jesaja 40-55, en 56-66. Die eerste en belangrikste rede is dat dít die deel in die Ou Testament is wat die meeste in die Nuwe Testament aangehaal word. ’n Mens sou dit amper die “Bybel” van die apostels kon noem. Jesaja 40-55 is geskryf deur ’n onbekende profeet in die slegste tyd van die ballingskap. Israel is waarskynlik al vier of vyf dekades in Babilon. Die jong mense wat as slawe daarheen geneem is, het nou oud geword. ’n Nuwe geslag wat niks van Jerusalem weet nie, is gebore en getoë. En jaar na jaar moes hulle die groot Nuwejaarsfees ter ere van Marduk, die Babiloniërs se groot skeppergod, vier. Die Babiloniërs het geglo dis hy wat Tiamat verslaan en middeldeur gekap het in die groot godegeveg, en uit die twee dele van sy liggaam die hemel en die aarde gemaak het.

Nogeens die strydvoorstelling

Na dekades in die heidenland, was dit ongetwyfeld ten minste ’n krisis vir die Israeliete om nog in die Here te glo. Was Marduk nie dalk sterker as Hy nie? Hier sit hulle in Marduk se mag en daar kraai nie ’n haan na nie. Dit kon net een van twee dinge beteken, het hulle waarskynlik gevoel: óf Marduk was sterker as die Here, óf die Here stel nie meer in hulle belang nie. Hier is die profeet se vrae aan hulle: “Waarom sê jy dan, o Jakob, waarom kla jy, Israel: Die Here sien nie raak wat van my word nie, my reg gaan by my God verby?” En dan volg die profeet se bemoediging. Maar waarmee sal hy hulle bemoedig in hierdie troostelose situasie? “Weet jy dan nie, het jy nog nie gehoor nie? Die Here is die

ewige God, Skepper van die hele aarde. Hy word nie moeg nie, Hy raak nie afgemat nie … Hy gee die vermoeides krag” (40:28- 31).

Let op! Die krag van die Here word beklemtoon deur na die skepping te verwys! ’n Paar hoofstukke verder skryf die profeet dit met nog meer oortuigingskrag. Ons het reeds verwys na Jesaja 51:9-10, maar nie in besonderhede nie. Dit gaan oor stryd by die skepping. Maar wat gaan regtig hier aan?

Dit gaan in werklikheid hier oor vier chaosmonsters:

Rahab,
Tanin (’n seemonster),
Jam (die see wat self as ’n monster voorgestel word),
Tehom Rabba (die diep waters – die duister vloed van Gen 1:2).

Onthou dat Marduk vir Tiamat (waarskynlik dieselfde as die Tehom van die Bybel) middeldeur sou gekap het. Nou sê die profeet die Here het self vir Rahab middeldeur gekap (NLV, NJB) en selfs nog drie ander monsters ook. En een van hulle was juis die een wat Marduk in stukke sou gekap het. Verder kom die monster Jam nie eens in die Babiloniese verhale voor nie. Dis ’n Ugaritiese seemonster. Dit beteken dat die Here veel meer as Marduk gedoen het, Hy het vier monsters verslaan, sommige waar van die Babiloniërs nie eens geweet het nie.

Die strydvoorstelling neem dus ’n nuwe vorm aan. Dit word ’n groot troosboodskap: die Here kan en sal julle terugbring Jerusalem toe. Hy is magtiger as die gode van Babilon.

’n Nuwe skepping

Die tweede belangrike saak wat in Jesaja 40-55 voorkom, is die wyse waarop die profeet van die terugtog skryf. Ons sal sien hy gebruik skeppingsterme en skeppingsbeelde om te verduidelik hoe wonderlik die terugtog gaan wees wanneer die Here die volk terugneem Jerusalem toe. Die punt wat hy wil maak, is dat die terugtog uit Babilon soveel wonderliker as die oorspronklike uittog uit Egipte gaan wees, dat hulle eintlik hierdie uittog moet vergeet (43:16-21). Dit is in werklikheid ’n ongehoorde ding, want die uittog was hulle geboorte as volk van die Here, was die basis vir die verbond waarin hulle met die Here geleef het. Terloops, die “net” van die 1983-vertaling in 43:18 mis die punt heeltemal. NLV se vertaling is uitstekend.

Die vraag is nou waar die profeet groter en sterker beelde as juis die uittog gaan kry om die nuwe terugtog te beskryf. Hy gryp terug op die skepping. Jesaja 48:7 behoort vertaal te word: “Ek gaan dit nou skep” en dit sien op die terugtog wat op hande is. Later sê die Here Hy gaan die puinhope in Jerusalem soos Eden maak, die tuin van die Here (Jes 51:3). Ook dit is natuurlik ’n skeppingsbeeld uit Genesis 2.

Waarom gryp hy op skeppingsbeelde terug om die heerlikheid van die verlossing te beskryf? Omdat dit die sterkste beelde is waaroor Israel beskik het. Niks wat die Here gedoen het, was so wonderlik soos die skepping nie. Trouens in werklikheid gaan die profeet dan selfs nog verder. Wat die Here nou gaan doen, sal selfs groter wees as die skepping self! Die hemel en die aarde sal verdwyn wanneer die Here die verlossing vir Israel bring (51:6).

Hier in Jesaja 40-55 kry ons dus die eerste keer die boodskap dat die Here dinge kan doen wat selfs groter en wonderliker is as die skepping.

Jesaja 56-66 radikaliseer hierdie belofte. Hier word nou vir die eerste keer letterlik van ’n nuwe hemel en ’n nuwe aarde en ’n nuwe Jerusalem geskryf. Waarom? En wat beteken dit? Hierdie hoofstukke word waarskynlik ’n paar dekades later geskryf toe ’n deel van die volk alreeds na Jerusalem teruggekeer het en die herbou van die tempel al begin het. Maar die terugkeer was nie so glorieryk nie, en die herbou van die tempel het onder uiters spanningsvolle omstandighede begin. Dit beteken dat die profeet wat hier aan die woord is, oortuig is dat die belofte van die heerlike terugtog nog nie vervul is nie. Hy radikaliseer dan hierdie belofte in die omvattendste uitsprake denkbaar van ’n totale nuwe werklikheid wat die Here sal skep (Jes 65:17 ev). Die woorde wat Hy gebruik, herinner sterk aan die begin van die eerste skeppingsverhaal, en sou dan verstaan kon word as ’n totale nuwe skepping.

Die probleem is egter dat die hele deel (65:17-25) eintlik net handel oor ’n nuwe Jerusalem. En die nuutheid en vreugde is net vir die plaaslike inwoners. Dit is net 17a en 25 wat algemene uitsprake is. ’n Mens kan dus nie hierdie radikale belofte te ernstig opneem nie. Dit kan eenvoudig ’n manier wees om te sê hoe belangrik Jerusalem is.

Wat wel belangrik is, is die feit dat ook hier skeppingsterme gebruik word om die verlossing te beskryf. Verlossing word herskepping wat dit ’n ingrypende saak maak.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König