Alle Paaie lei na Jesus: God Drie-enig in die Ou Testament (4)

Alle Paaie lei na Jesus: God Drie-enig in die Ou Testament (4) – Adrio König

10.4.4 Jesus in die Ou Testament?

Net soos in verband met die Heilige Gees, word daar ook ’n sterk argument ontwikkel om aan te toon dat daar alreeds van Jesus as ’n aparte Persoon in die Ou Testament gepraat word. Daar is selfs ’n boekie op my rak met die titel: Jesus op elke bladsy van die Ou Testament. Een van die sterk argumente is dan dat die engel van die Here eintlik Jesus is in sy Ou-Testamentiese vorm.

Kom ons probeer eers ’n paar onderskeidings maak. Dit is die moeite werd om goed hierna te kyk.

Eerstens is die baba met die Naam Jesus eers in omtrent 4 nC gebore, lank na die tyd van die Ou Testament. Daar was nog nie so iemand met die Naam “Jesus” voor die tyd van die Nuwe Testament nie.
Tweedens glo ons natuurlik dat die ewige Seun van God van die begin af by die Vader was. Dit is Hy wat later as baba uit Maria gebore is en toe die Naam Jesus gekry het. Natuurlik het Hy dus alreeds in die tyd van die Ou Testament bestaan en gewerk. Uit die Nuwe Testament weet ons van talle voorbeelde. Maar die vraag is of die skrywers van die Ou Testament bewus was van Hom en getuienis gee van sy pre-eksistensie (voor afbestaan).

Die engel van die Here is ’n bekende figuur in die Ou Testament. Hy kom veral in die vroeër dele voor. Dikwels bring hy ’n boodskap van die Here af, of praat of handel namens die Here. Maar soms is hy skynbaar die Here self (Gen 21:17 ev; 22:11 ev; Eks 3:2 ev; Rig 2:1-4; 6:11 ev). Dink maar net aan sommige van die verhale waarin hy skynbaar op ’n stadium die Here self is. In so ’n verhaal is daar eenvoudig ’n oorgang sodat daar die een oomblik nog na die engel van die Here verwys word, maar die volgende oomblik na die Here self (Gen 16, met die oorgang na die Here by vers 13; ook Gen 48:15, 16; vergelyk ook Gen 22:11-12, 15-17). Maar in ander gevalle is daar ’n duidelike onderskeid tussen die twee (Eks 33:1-3 ev). Die engel van die Here kan dus skynbaar ’n verskyningsvorm van die Here self wees, maar ook sy verteenwoordiger.

Daar is egter geen grond om aan te neem dat die engel van die Here die pre-eksistente ewige Seun van God is nie. Trouens hoe later in die Ou Testament hoe minder word na die engel van die Here verwys. En verder is daar baie ander engele wat opdragte van die Here uitvoer.

Natuurlik vervul Jesus tydens sy aardse optrede geweldig baie Ou-Testamentiese profesieë. Om maar net ’n paar te noem:

Hy is die besondere profeet,
die Messias,
die Dienaar,
die Seun van die mens.

Maar hierdie figure het nie in die Ou Testament opgetree nie. Dit was figure wat nog na vore moes kom, wat in die toekoms verwag is.

Ons kan dus nie van “Jesus in die Ou Testament” praat as ons daarmee bedoel dat die skrywers van die Ou Testament al van Hom bewus was en doelbewus na Hom verwys het nie. Die skrywers van die Nuwe Testament het Hom wel oor en oor in die Ou Testament teruggevind, maar dit is “in hindsight”. Die manier waarop Paulus dit doen, is belangrik. Hy skryf Christus was die rots waaruit die Here vir die volk in die woestyn water laat vloei het (1 Kor 10:4). Natuurlik is dit vir ons maklik om dit te glo en die besondere betekenis daarin te sien wat Paulus daaraan gee. Maar daar is geen manier waarop die skrywer van hierdie geskiedenis (Eks 17:6) destyds aan Christus kon gedink het toe hy van hierdie rots vertel het nie.

In die algemeen glo ons dus dat die ewige Seun van God, wat later in Jesus ’n Mens geword het, reeds in die Ou Testament saam met die Vader opgetree het. Johannes skryf duidelik genoeg dat alles deur Hom geskep is. Ons glo dus dat Hy alreeds by die skepping betrokke was. Maar dit was nie in die Ou Testament bekend nie. Ons kyk van die Nuwe Testament af terug om Hom in die Oue raak te sien.

Hierdie siening het interessante implikasies vir Bybelvertaling. Kom ons neem Jesaja 53 as voorbeeld. As Christene lees ons natuurlik die Ou Testament anders as die Jode. As ons van die dienaar van die Here in Jesaja 53 lees, glo ons dadelik dat dit in Jesus vervul is. Maar as ons Jesaja 53 wil verstaan soos die lesers van Jesaja dit destyds verstaan het, kan ons nie aan Jesus dink nie. Hulle kon nie uit Jesaja 53 aflei dat die dienaar ’n Goddelike wese sou wees nie. Hulle het aan ’n besondere mens gedink, aan niks meer nie. Daar was geen aanduiding in Jesaja 53 dat die dienaar as ’n Goddelike Persoon sou kom nie.

Maar nou die hoofletters. Die reël in Afrikaans is dat ons hoofletters gebruik as dit dui op ’n Goddelike persoon. Maar dit beteken dat ons selfs nie Messiaanse profesieë of profesieë oor ander figure wat in Jesus vervul is, in die Ou Testament met hoofletters behoort te skryf nie. Daarom is die persoonlike voornaamwoorde wat in Jesaja 53 na die dienaar verwys, nie met hoofl etters gespel nie, en ook nie die Messiaanse profesie in Jesaja 11 nie (waar “hom” en “hy” in die middel van ’n sin nie met hoofletters begin nie, Jes 11:2, 4). Net so Daniël se “menslike wese” (Dan 7:13, 14), en die profeet van Deuteronomium 18:18 wat albei ook later in Jesus vervul is. By Jesaja 11:4 het NLV geglip. Maar waarom het die Messiaanse profesie van Jesaja 9:5 dan wel ’n hoofletter “Hy”? Omdat die vertalers aangeneem het dat “Magtige God” verwys na ’n toekomstige Goddelike wese. Hulle was dus konsekwent.

Intussen is dit nie alles hier so maklik soos dit lyk nie. Die moontlikheid is nog altyd oop, en baie kommentare aanvaar dit ook, dat ons hier een van die baie uitsonderings het waar die Hebreeuse woorde vir “God” vir ander wesens as die ware God gebruik word. Hier meen hulle, het ons net soos in Psalm 45:7 die geval waar dit eintlik van ’n toekomstige koning gebruik is wat ’n mens sou wees, en deur God as sy seun aangeneem sou word by sy troonsbestyging (Ps 2:7). In Jesaja 9 word El gebruik, en in Psalm 45 Elohim, beide woorde wat herhaaldelik elders vir ander wesens as die ware God gebruik word. Dit gee vir die Jode die ruimte om selfs hier nie te aanvaar dat dit regtig na ’n goddelike Persoon naas die Vader verwys nie. En ons is eers regtig seker hiervan in die lig van die vervulling van hierdie profesie in die Nuwe Testament in die Een wat regtig as Messias-Koning ’n goddelike Persoon naas die Vader is. Beteken hierdie aanduiding van ’n toekomstige goddelike Persoon dan nie dat ons wel in die Ou Testament spore van ’n meervoudigheid in God kry nie?

Hierdie enkele aanduiding is te vaag en onseker om ’n groot saak daarvan te maak. En dit bly altyd ’n sterk oorweging om die Joodse teoloë ernstig te neem – al sal ons natuurlik nie noodwendig alles net soos hulle aanvaar nie. Maar die Ou Testament is hulle Bybel, en hulle ken dit!

Verder is daar ook nie regtig veel wins in om allerlei gegewens in die Ou Testament te sien as aanduidings dat die skrywers al bewus was van ’n meervoudigheid in God en ’n goddelike Persoon naas die Vader nie. Die hele Nuwe Testament gaan oor Hom. Die skrywers van die Nuwe Testament wys ons hoe Hy inderdaad al in die Ou Testament aan die werk was al het daardie gelowiges dit nog nie besef nie. En verder weet ons nou al dat al die hoofl yne in die Ou Testament uiteindelik op Hom uitloop.

Hierdie hele boek is vol daarvan. Wat wen ons nou regtig om ’n omstrede saak op te bou dat die skrywers van die Ou Testament alreeds van Hom bewus was en na Hom verwys het? Dit is genoeg, meer as genoeg, om te sien hoe die hooflyne in die Ou Testa ment ons op merkwaardige maniere na Hom lei, en hoe die skrywers van die Nuwe Testament Hom agterna in die Ou Testament raaksien.

AllePaaieLeinaJesus Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ŉ baie nuttige naslaanwerk wat ŉ betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: God Drie-enig in die Ou Testament (3)

Alle Paaie lei na Jesus: God Drie-enig in die Ou Testament (3) – Adrio König

10.4.3 Die “Ons” in Genesis 1:26

Daar is twee ander verwysings wat soms gebruik word. Die een is die “Ons” van Genesis 1:26. Indien hierdie “Ons” na die Drieeenheid verwys, sou ons natuurlik hier wel getuienis hê dat ons alreeds in die Ou Testament lees van ’n meervoudigheid van God. Vroeër was dit ’n taamlik algemene oortuiging dat die “Ons” inderdaad na die Drie-eenheid verwys. ’n Ander beskouing was dat God met engele in beraad gegaan het, en ’n derde dat dit ’n hoogheidsmeervoud is.

Die oortuiging dat dit na die Drie-eenheid verwys, word egter deur sterk besware gedruk. Daar is nie in die res van die Ou Testament enige getuienis wat die Jode oortuig het van enige meervoudigheid in God nie. God is een, sy Naam is Here (Jahwe) (Deut 6:4). NLV gee vier moontlike vertalings van hierdie kernvers in die Ou Testament, en al vier beklemtoon dat die Here een is.

Ons moet onthou dat ons as Christene “in hindsight” na die Ou Testament kyk. Ons is klaar terég oortuig dat die een ware God uit drie goddelike Persone bestaan. Ons kry goeie gronde daarvoor in die Nuwe Testament. Maar dan neig ’n mens natuurlik daartoe om enige moontlike verwysing daarna in die Ou Testament aan te gryp.

Die gedagte dat God hier in beraad gaan met die engele is inderdaad ’n moontlikheid. Dit gebeur herhaaldelik in die Bybel dat God met die hemelwesens in gesprek en beraad gaan. Maar dit is tog vreemd dat Hy dan van “ons beeld” praat. Die mense is tog seker nie geskape as die beeld wat God en die engele gesamentlik het nie. Daarom is die betekenis van ’n hoogheidsmeervoud (pluralis maiestatis) die beste beskikbare oplossing. Ons kry dit dikwels by hooggeplaastes dat hulle aan kondig: “Ons het besluit dat … ”

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: God Drie-enig in die Ou Testament (2)

Alle Paaie lei na Jesus: God Drie-enig in die Ou Testament (2) – Adrio König

10.4.2 Die “Gees” in Genesis 1:2

In Genesis 1:2 lees ons in die 1983-vertaling: “maar die Gees van God het oor die waters gesweef”. Ons kon hierdie teks ook behandel het in die hoofstuk oor die skepping (hoofstuk 4.13). Ons doen dit egter liewer hier juis omdat dit gesien word as duidelike getuienis dat die Gees alreeds as ’n aparte, selfstandige Persoon in die Ou Testament optree. Daarom kyk ons nou hier daarna.

Kom ons kyk eers na ’n aantal vertalings van hierdie sin: “maar die Gees van God het oor die waters gesweef.” Dit sal dan duidelik word dat dit nie so seker is wat regtig hier bedoel word nie.

Die NAB vertaal: “while a mighty wind swept over the waters.”
NEB: “And a mighty wind swept over the surface of the waters.”
GN gee twee moontlike vertalings: “Die Gees van God het oor die waters gesweef,” of: “’n Geweldige storm het oor die water gebruis.”
TEV gee vier moontlike vertalings: “and the power of God was moving over the water”, “the spirit of God … ”, “a wind from God … ”, “an awesome wind … ”
Die NLV maak ’n parafrase van hierdie teks, maar dit het nie enige grond in die Hebreeus nie: “Tog het die kragtige, skeppende Gees van God oor die oppervlakte van die water gesweef.”

Hoe is dit moontlik dat vertalings so kan verskil en vertalers so onseker kan wees? Eenvoudig omdat dit nie altyd sonder meer duidelik is wat die Hebreeus (of die Grieks in die Nuwe Testament) beteken nie.

Wat is die probleem? Dat die Hebreeus inderdaad op verskillende maniere vertaal kan word. Daar is twee woorde wat die onsekerheid skep. Die een woord (ruag) is die Hebreeuse woord wat in verskillende betekenisse in die Ou Testament gebruik word:

Gees (as die Gees van God),
of gees (as die gees van die mens),
of lewe,
of wind,
of asem.

Dit beteken dat die verband sal moet help om te bepaal watter betekenis gepas is.

Die ander woord wat onsekerheid veroorsaak, is die gewone woord vir God (elohim). Die probleem met elohim is dat dit ook dikwels gebruik word as ’n superlatief, ’n vergrotende of oortreffende trap. Ons het byvoorbeeld die keuse om elohim in Jona 3:3 ook op twee maniere te vertaal: “Nineve was ’n geweldige groot stad” of: “Nineve was ’n stad so groot soos God.” Maar ek kry geen enkele vertaling van die Bybel wat vertaal met: “Nineve is so groot soos God” nie. Ons sal tog nie van New York sê die stad is so groot soos God nie. New York is vreeslik groot.

In Afrikaans ken ons die vergrotende trap ook in verband met die duiwel. Ons sê: “Hy gee geen duiwel om nie” wat beteken hoegenaamd niks, of “die probleem is duiwelsgroot” – vreeslik groot. Die verband moet dus bepaal of die woord elohim met “God” of met “baie groot” vertaal moet word. In Nineve se geval is dit redelik maklik. Maar hoe nou in Genesis? Ook hier sal die verband moet bepaal. Maar die blote feit dat groot geleerdes van mekaar verskil, wys die verband is ook nie só duidelik nie.

Maar waarom in die geheel dan so begaan oor die betekenis van hierdie teks? Omdat dit die enigste teks in die hele Bybel is wat, as dit met “die Gees van God” vertaal word, ’n duidelike verband lê tussen die Gees en die skepping. En tweedens sou dit ’n baie sterk getuienis vir die Gees as ’n aparte Goddelike Persoon wees.

Wat is die verband? Die eerste vraag is wat die betekenis is van die eerste sinnetjie in vers 1: “In die begin het God die hemel en die aarde geskep”?

Is dit ’n opskrif vir hierdie hoofstuk, sodat dit beteken die skepping van hemel en aarde gaan nou in die volgende verse beskryf word, met die skepping van lig as die eerste skeppingsdaad?
Of is vers 1 self reeds die eerste skeppingsdaad, wat beteken dit vertel dat hemel en aarde geskep is, sodat die skepping van lig (v 3) ’n voortsetting van God se skeppingswerk is en nie die begin nie?

As ’n mens die eerste betekenis aanvaar, dat vers 1 net die opskrif is vir die skeppingswerk van God wat eers van vers 3 af beskryf word, is dit moeilik om vers 2 daarby in te pas. Dit sou immers beteken dat daar niks spesifieks gesê word oor die skepping van die hemel en die aarde nie. Die skeppingswerk van God sou dan eenvoudig begin met die skepping van lig op aarde. Waar kom die hemel en die aarde dan vandaan?

Maar dis net so moeilik om die tweede betekenis te aanvaar, dat vers 1 beskryf dat God die hemel en die aarde geskep het. Dit sou immers beteken dat God ’n woeste, donker, onbewoonbare aarde geskep het.

Dit is nie sonder meer duidelik wat om te kies nie. Beide het argumente vir en teen. Miskien is hier ’n kort opmerking nodig oor ’n interpretasie wat hierdie tweede moontlike betekenis aanvaar, dat vers 1 inderdaad beskryf dat God hemel en aarde skep, maar vers 2 dan sê die aarde was woes en onbewoonbaar.

Daar is mense wat meen dat daar in werklikheid ’n geweldige lang tyd tussen vers 1 en vers 2 lê. God sou vreeslik lank gelede hemel en aarde geskep het, daarna sou alles op ’n stadium op aarde skeef geloop het, God sou alles toe vernietig het sodat die aarde toe woes en onbewoonbaar geword het. Dit is dan die toestand wat in vers 2 beskryf word. En van vers 3 af het ons dan in werklikheid die herskepping van die verwoeste aarde. Met hierdie teorie probeer mense hulle interpretasie van Genesis 1 beskerm. Hulle is oortuig dat Genesis se skeppingsverhaal leer dat dit wat ons vandag as die skepping ken, omtrent 6 000 jaar gelede geskep is. Maar hulle sit met die probleem van fossiele en gesteentes wat volgens natuurwetenskaplikes miljoene jare oud is. Nou is hulle oortuig hierdie wesens en gesteentes het inderdaad soveel miljoene jare gelede geleef, tydens die “eerste” skepping. Maar om watter rede ook al het God dit verwoes, en toe eers weer 6 000 jaar gelede die aarde herskep soos ons dit vandag ken. Die ou fossiele is dus oorblyfsels van hierdie “eerste” skepping.

’n Mens moet erken dat dit regtig ’n oorspronklike gedagte is, maar dit is miskien darem ’n bietjie “dik vir ’n daalder”. Daar is nêrens in die Bybel enige aanduiding van so ’n vervloë “eerste” skepping nie. Die motief agter hierdie vreemde siening is dan ook nie iets wat ons in die Bybel kry nie, maar net die poging om hulle siening van die betekenis van Genesis 1 te verdedig. Maar ons het al in hoofstuk 4.2 gesien dat die Bybelskrywers ’n baie beperkte voorstelling van sowel ruimte as tyd gehad het, en dat dit nie deel van die boodskap van die Bybel is nie, sodat ons dit kan aanvaar as deel van die ou wêreldbeskouing.

Maar nou terug na ons eintlik probleem. Ons weet nie regtig met sekerheid of vers 1 as ’n opskrif vir die hele hoofstuk bedoel is, of as beskrywing van God se eerste skeppingsdaad nie. Ons sal verder sien dat dit nie regtig enige finale hulp bied vir die vertaling van ruag nie. Maar ons het tyd hieraan gegee om die besef tuis te bring dat dit dikwels baie moeilik is om uit te maak wat die oorspronklike tale regtig in ’n bepaalde konteks bedoel.

Hoe ons ook al vers 1 verstaan, moet ons aanvaar dat vers 2 iets sê oor die aarde se toestand, en dit is baie negatief. Vers 2 bestaan uit drie frases:

Die aarde was heeltemal onbewoonbaar.
Dit was donker op die diep waters.
Die Gees van God het oor die waters gesweef, of: ’n Vreeslike wind het oor die waters gewaai/gewoed.

Die eerste twee frases beskryf die negatiewe toestand van die aarde. Die vraag is nou of die derde frase daarmee voortgaan, en of dit ’n draai maak na die positiewe kant. Immers, as ons vertaal met: “Die Gees van God,” beteken dit dat daar ná die twee negatiewe stellings, nou ’n positiewe een kom. Maar as ons vertaal met ’n “vreeslike wind” beteken dit ook die derde stelling is negatief.

Daar is ’n paar argumente teen die positiewe interpretasie: die Gees van God.

Eerstens word nooit weer in die hele verhaal na die Gees verwys nie. Waarom hier so insidenteel?
Verder die vraag waarom juis die Gees as teenvoeter teen die negatiwiteit ingevoer sal word as die hele vervolg van die verhaal van vers 3 af op God konsentreer juis om sy grootheid te beskryf.
Derdens is die funksie van die Gees nie duidelik nie. Waarom is Hy hier? Wat doen Hy? Watter verskil maak Hy? Wat help dit in hierdie chaos dat Hy oor die waters sweef? Sy effekloosheid staan teenoor God wat van vers 3 af dadelik ’n radikale verskil maak deur lig in die woeste duisternis te skep.

Dit lyk dus eerder of die derde frase net die negatiewe toestand op aarde tot ’n klimaks voer:

eers die onbewoonbaarheid,
dan die duisternis,
en dan nog die vreeslike wind ook.

En as hierdie totale negatiwiteit dan sy toppunt met die derde frase bereik het, kom God na vore om die chaos op te ruim. Dit lyk my dus bevredigender om die negatiewe vertaling te kies: “’n geweldige wind het oor die water gewaai/gewoed.”

Maar dit beteken dat ons dan ook hier nie regtig ’n verwysing het na die Gees as ’n aparte Goddelike persoon nie.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: God Drie-enig in die Ou Testament (1)

Alle Paaie lei na Jesus: God Drie-enig in die Ou Testament (1) – Adrio König

10.4 God Drie-enig alreeds in die Ou Testament?

Ons moet netjies onderskei oor dit waaroor dit hier gaan. Daar is geen twyfel dat ons as Christene in die lig van die Nuwe Testament terugkyk en dan die drie-enige God in talle plekke in die Ou Testament raaksien nie. Ons het so pas in hoofstuk 9.3 gesien hoedat Paulus Jesus direk verbind met die uittog (die Paaslam, die rots). Natuurlik het ons sterk getuienis dat Hy saam met die Vader die Skepper van alles is (Joh 1:1-3; Kol 1:16). Ons sou hier ’n lang lys kon maak van nog talle voorbeelde.

Maar daar is twee ander oortuigings waarna ons hier wil kyk. Die een is dat daar al klaar in die Ou Testament self duidelikheid was dat God Drie-enig is, of ten minste dat daar ’n soort meervoudigheid in God is. Sommige meen die gelowiges van die Ou Testament het dit self al geweet. Ander meen hulle kon dit geweet het as hulle net goed opgelet het. En die tweede siening is dat ons veral vir Jesus op veel, veel meer plekke in die Ou Testament kry as wat in die Nuwe Testament aangedui word.

Kom ons kyk eers na nommer een. Mense is oortuig hulle kry die gedagte dat God meervoudig is, sommer oral in die Ou Testament, selfs net waar daar drie keer na mekaar na die Here verwys word soos in die priesterlike seën (Num 6:24-26). Dan is daar die “Ons” van die eerste skeppingsverhaal (“Laat Ons mense maak … ” Gen 1:26, 1953-vertaling). En dan na tuurlik die twee meervoudsvorms in die benamings van God waarna ons reeds verwys het (Adonai Jahwe en Elohim). Maar mense sou talle voorbeelde kon noem.

Na die twee benamings van God (Adonai Jahwe en Elohim) het ons reeds gekyk (10.1, 10.2) en die oortuiging uitgespreek dat die soort meervoudsvorms wat ons in Adonai en Elohim het, en die gebruik van hierdie benamings met enkelvoudige werkwoorde, nie regtig gronde vir die Drie-eenheidsleer bied nie. Dit is eenvoudig ’n ander soort meervoudsvorm. Maar mense voel veral sterk oor die volgende voorbeelde:

Die Gees in die Ou Testament
Die “Gees” in Genesis 1:2
Die “Ons” in Genesis 1:26
Jesus as die engel van die Here

10.4.1 Die Gees in die Ou Testament

As ons na die Ou Testament self kyk, lyk dit asof daar eintlik drie moontlike verhoudings tussen God en die Gees van God is. Die een is dat die Gees eintlik net die krag van God of God-in-aksie is. Die ander is dat die Gees alreeds ’n goddelike Persoon naas God die Vader is. En die derde is dat die Gees eintlik God self is.

Kom ons kyk eers na die laaste een: die Gees as ’n aparte Persoon naas God. Dit is veral mense wat oortuig is dat ons alreeds die volle Drie-eenheid in die Ou Testament kry, wat hierdie standpunt inneem. Teen hierdie gedagte dat die Gees reeds as ’n aparte Persoon in die Ou Testament bekend is, is daar sterk argumente. Daar is ’n aantal uitsprake wat makliker verstaan kan word as die Gees net die krag van God is. Die Here laat kom ’n deel van sy Gees wat op Moses was, op die 70 wat hom bygestaan het (Num 11:25). Dit kan beswaarlik van ’n aparte Persoon gesê word dat ’n deel van Hom op mense kom. Maar as die Gees die krag van God is, kan ’n deel van sy krag wel op ander oorgaan. En net so ook al die volgende uitsprake. Die Gees gee Simson krag (Rig 14:6, 19; 15:14). Die Here sal sy Gees in die Israeliete laat ingaan en hulle daardeur in staat stel om sy wet te hou (Eseg 36:27). Dink ook aan die Gees wat op of oor die Messias sal kom (Jes 42:1; 61:1). Al hierdie uitsprake pas goed by die gedagte van die Gees as die krag van God.

Tweedens is daar ander uitsprake wat ons inderdaad kan interpreteer as sou die Gees as ’n selfstandige Persoon naas God optree. Die Gees lei vir Simson (Rig 13:25) en die Gees sal aan die Messias wysheid en insig gee, raad en krag, kennis en eerbied vir die Here (Jes 11:2). ’n Mens kan jou moeilik voorstel dat die Gees net die krag van God is, maar dan wysheid en raad en eerbied aan die Messias gee. Dit is dinge wat ’n persoon doen.

En derdens lyk dit hier en daar of die Gees net ’n ander benaming vir God self is (Ps 139:7 ev; Jes 40:13 ev). Natuurlik kan ons “in hindsight” sê dis nie vreemd nie dat daar wel in die Ou Testament uitsprake oor die Gees is wat beter verstaan kan word as die Gees ’n aparte Goddelike Persoon naas God (die Vader) is. Maar is dit nie eerder omdat ons alreeds vooraf uit die Nuwe Testament en die geskiedenis van die kerk hierdie oortuiging het nie? Waarom kom die Joodse teoloë nie op die gedagte van die Gees as ’n aparte goddelike Persoon naas die Vader nie? Daar is, sover ek weet, geen erkende Joodse teoloog wat die Ou Testament só lees nie. Sien ons dit nie maar net raak omdat ons vooraf daarvan oortuig is nie?

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König