Alle Paaie lei na Jesus: Die uittog uit Egipte (2) – Adrio König

9.2 Die toegepaste betekenis in die Ou Testament

Met die toegepaste betekenis van die uittog word bedoel die geskiedenis soos later in die Ou Testament geïnterpreteer. Ons kry hierdie interpretasie veral in ’n aantal Psalms en sekere profete.

Wat dadelik opval, is die verskillende interpretasies wat van dieselfde geskiedenis gegee word. Natuurlik sal dit in hierdie interpretasies hoofsaaklik gaan om die rol van die Here en dié van die volk. En dit sal niemand verras nie dat waar die Here ter sprake is, dit oor sy verheerliking gaan. Wat ’n wonderlike rol het Hy nie gespeel as die groot inisiatiefnemer in hierdie geskiedenis nie!

Maar wanneer ons by die rol van Israel kom, is daar ’n opvallende ontwikkeling. Omtrent die helfte van die verwysings na hulle rol in die uittog, is negatief, veroordelend – soos ’n mens dit kon verwag. Maar die ander helfte is merkwaardig positief. Hoekom? Ons kom later by dié interessante vraag. Maar kom ons kyk eers na die lof aan die Here.

9.2.1 Lof aan die Here

Psalm 114

Dit is ’n kort, kragtige loflied op die mag van die Here. Dit val dadelik op dat daar glad nie spesifiek na Hom verwys word voor die einde van die Psalm, vers 7, nie. Maar dit sal blyk dat suggestie soms sterker kan spreek as direkte verwysing.

Vers 1, 2 verwys duidelik na die uittog. Die Egiptenaars word genoem “die volk met die onverstaanbare taal”. In hierdie tye is meestal vernederend gepraat van mense met ’n ander taal. Die Grieke het die mensdom in twee groepe ingedeel – soos die meeste ander volke ook gedoen het. Die Grieke het van ’n Griek en ’n barbaar (barbaros, meervoud: barbaroi) gepraat. Barbaros was skynbaar bedoel as “bar bar”, ’n spottende verwysing na die vreemde taal van die vreemdelinge wat dan “bar bar bar” sou praat.

Vers 3 verbind op ’n merkwaardige manier twee insidente: die deurtog deur die Rietsee en die tog deur die Jordaan, die begin en die einde van die uittog: Die see het dit gesien en op die vlug geslaan, die Jordaan het teruggedraai. Die voorstelling is dat die Rietsee en die Jordaan geskrik het. Maar die vraag hier is waarvoor die Rietsee en die Jordaan geskrik het. Die woordjie “dit” (“Die see het dit gesien”) staan nie in die Hebreeus nie. Maar dit word deur die vertalers hier ingevoeg omdat hulle aanvaar dat die see vir die Israeliete geskrik het wat voor die aanstormende Egiptenaars uitgevlug het. En dit is heeltemal ’n sinvolle afleiding. Maar ons sal later weer hierna kyk. Die sinnetjie oor die see is kort, kernagtig geformuleer, net die allernodigste woorde. Vir die nege Afrikaanse woorde is daar net drie in die Hebreeus: “Die-see gesien gevlug.” En dieselfde staccato-styl word in al vier die sinnetjies van vers 3 en 4 gehandhaaf: Vier sinnetjies elkeen met net drie woordjies, eintlik drie uitroepe:

• Die-see gesien gevlug
• Jordaan gedraai agtertoe
• Die-berge rondgespring soos-lammers
• Rante soos-kinders-van skape.

Om die effek te verhoog, word al vier sinnetjies dan in kamma-verbasing as vrae herhaal (5-6). Wat veroorsaak hierdie verskrikking en verwarring in die natuur? Ons sal nou-nou sien.

Wat verder belangrik is, is die feit dat die taal wat hier gebruik word (v 3-6), in die rigting wys van die stryd van die chaosmagte by die skepping waarvan die omringende volke se verhale vol was. Groot oermagte sou by die skepping teen mekaar geveg het. Dit is gewoonlik voorgestel as bloedige gevegte wat net ná swaar stryd na een of ander kant toe besleg is. Dit is dan hoe die wêreld tot stand gekom het – die skepping. Die taal en voorstellings van vers 3-6 kom uit hierdie agtergrond. “Die see” (Hebreeus: Jam) was ook die naam van een van hierdie chaosmagte.

Dit is hierdie agtergrond wat die digter die kans gee om die uittog in ’n baie dramatiese verband in te trek: Sommer al die berge en rante slaan saam op vlug. Daar is wêreldwye, kosmiese chaos. Waarom? Waarvoor het hulle geskrik? Dis die vraag waarmee ons begin het. Vers 3 het net gesê die see het “gesien en gevlug”. Die “dit” is deur die vertalers ingevoeg. Het hulle regtig net geskrik vir die volk Israel wat in aantog was? Dit het ’n redelike afleiding gelyk. Maar nou verander dit. Het die hele skepping (berge, rante) regtig vir hulle geskrik? Nee, skielik kom die ontknoping. Dit was glad nie vir Israel in aantog wat die see geskrik het nie. Net so kort en staccato-agtig kom dit:

• Bewe, aarde, vir die aangesig van die Here
• vir die aangesig van die God van Jakob.

Hulle het die Here gesien … en gevlug!

’n Mens moet mooi oplet hoe dit hier staan. Anders as die voorstellings van die groot gevegte tussen die chaosmagte, bewe die aarde as hulle Hom net sien. Die 1983-vertaling sê klaar te veel: “Bewe, aarde, as die Here verskyn.” Volgens die Hebreeus doen Hy glad niks, die aarde sien Hom net – en dis klaar genoeg. Dit beklemtoon sy heerlike grootheid en mag op ’n besondere manier. Waarom skrik alles as hulle Hom net sien? Oor sy groot wonders. En dan eindig die Psalm inderdaad weer met die uittog: Dit was God se wonders tydens die uittog wat sy groot mag bekend gemaak het (v 8).

Ons kry dieselfde verskynsel in Jesus se optrede teen die demone/bose magte. Hy kom om die heerskappy van God te herstel (die koninkryk te laat kom). Daarvoor moet Hy die bose magte oorwin wat die aarde as ’t ware van God gesteel het (Matt 12:28-29). Maar Hy doen dit nie in ’n verbete stryd nie. Hulle vrees en skree as hulle Hom net sien (Matt 8:28 ev).

Ons het dus in Psalm 114 ’n klassieke voorbeeld van een van die interpretasies wat later aan die uittogsverhaal gegee is: Sonder om selfs net sinvol na die rol van Israel te verwys, word die verhaal gebruik om die groot mag van die Here te beklemtoon, sy mag selfs ook oor die chaosmagte, ja, oor die hele aarde.

In die volgende artikel kyk ons na nog ‘n psalm wat die lof van dier Here uitjuig: Psalm 136.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer:Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die uittog uit Egipte (1) – Adrio König

Hoofstuk 9

Die uittog uit Egipte

Dit is een van die interessantste temas in die hele boek. Ons gaan van drie kante af daarna kyk:

• Die oorspronklike betekenis
• Die toegepaste betekenis
• Die Nuwe-Testamentiese verwysings

9.1 Die oorspronklike betekenis

Die uittog lê in die hart van Israel se geloof. Dit is die fundamentele gebeurtenis waarop hulle verhouding met God gebaseer is. Ons lees nie verniet oor en oor in die Ou Testament dat die Here van Egipte af (die uittog) hulle God is nie (Hos 12:10; 13:4). Ons lees selfs dat Hy Hom dáár vir die eerste keer aan Israel as Jahwe (Here) geopenbaar het (Eks 6:2). Dis die moeite werd om die geloofsbelydenis te lees wat elke Israeliet elke jaar in die tempel moes aflê (Deut 26:5-10). Die kern daarvan is die Here wat hulle uit Egipte bevry het en die land Kanaän aan hulle gegee het.

Dit kan dus niemand verbaas dat die volk hulle juis op die uittog beroep as hulle in nood is nie. Wanneer hulle voel dat God vir hulle kwaad is en hulle verstoot het, roep hulle: “Dink tog aan u gemeente wat U lank gelede u eiendom gemaak het, die volk wat U vir Uself as besitting verkry het” (Ps 74:1-2). Hulle is deeglik daarvan bewus dat dit nie in die uittog om hulle eie waarde en betekenis gegaan het nie, maar om die onverklaarbare goedheid van God. In Deuteronomium 7:6-8 lees ons: “Jy is ’n volk wat vir die Here jou God afgesonder is. Vir jou het die Here jou God gekies om uit al die volke op die aarde sy eiendomsvolk te wees. Die Here het jou nie liefgekry en gekies omdat jy groter was as die ander volke nie, jy was die kleinste van almal. Omdat die Here jou liefhet en Hy sy belofte nakom wat Hy met ’n eed bekragtig het aan jou voorvaders … het Hy jou laat uittrek … ”

Dit het dus nie om Israel en hulle voortreflikhede gegaan nie, maar om die Here wat liefhet en getrou is en sy beloftes hou. En dit is natuurlik die oorweldigende kenmerk van die hele uittog: die inisiatief van God teenoor die dadeloosheid en selfs ontrou en opstandigheid van die volk. Die uittog word gekenmerk deur ’n reeks wonderwerke. Dit is een van die drie groot groepe wonderwerke in die Bybel bo en behalwe die skepping self en die wederkoms van Christus. Dit is trouens opvallend dat wonderwerke nie egalig in die Bybel versprei is en oral en altyd vermeld word nie, maar in hierdie drie groot konsentrasies voorkom:

• Die uittog
• Die vroeë profete (Elia, Elisa)
• Jesus se aardse bediening en die vroeë kerk

Die wonderwerke tydens die uittog is byna sonder uitsondering die Here se reaksie op die vrees of ongeduld of opstandigheid van die volk.

• Die Here beskik bedags ’n wolkkolom en snags ’n vuurkolom om die volk te lei (Eks 13:20-22).
• Wanneer die volk met die see voor hulle die leërmag van die farao sien aanstorm, roep hulle in vrees uit. Dan beveel die Here Moses om die see met sy kierie oop te kloof (Eks 14).
• Toe hulle protesteer dat hulle nie genoeg kos het nie, het die Here kwartels en manna uit die lug laat kom (Eks 16).
• Daarna het hulle by Refidim met Moses rusie gemaak omdat daar nie water was nie. Die Here het Moses beveel om met sy kierie teen ’n rots te slaan, en toe het daar water uitgekom (Eks 17).

Dis interessant hoeveel negatiewe wonders ’n mens hier kry. In Jesus se bediening is daar omtrent net die vyeboom wat wonderbaarlik verdroog. Die ander is omtrent almal positiewe wonders, wonders wat red en help. Maar daar is omtrent net soveel negatiewe wonders as positiewes in die uittogsgeskiedenis.

Die tien plae is natuurlik wonders téén die Egiptenaars om Israel te red. Maar in die woestyn is daar heelwat wonderwerke om Israel te straf.

• Die Here tref die volk met ’n ramp oor die goue kalf (Eks 32:35).
• Wanneer die volk later weer in opstand is oor kos, laat die Here kwartels om hulle val wat hulle kon optel en eet (Num 11:31 ev).
• Omdat die volk nie op die Here se tyd in Kanaän wil intrek nie, besluit die Here dat daardie hele geslag in die woestyn sal sterf voor die volgende geslag Kanaän sal intrek (Num 14:20- 35).
• Wanneer die volk vir die soveelste keer oor kos in opstand is, stuur die Here giftige slange onder hulle in (Num 21:4 ev).

Dit is nie nodig om die hele geskiedenis oor te vertel nie. Die punt is reeds gemaak. Die geskiedenis van die uittog is ’n geskiedenis van die trou en die mag en die sorg van God teenoor die onmag en ontrou en opstandigheid van die volk. Hierdie volk het sy hele bestaan uitsluitlik te danke aan die uitreikende liefde van God wat nie ’n volk gesoek het wat dit werd was nie, wat trouens glad nie ’n bestaande volk gekies het nie, maar wat ’n nuwe volk geskep het, ’n groepie slawe wat nooit aan die gang sou gekom het as dit nie vir die genadige inisiatiewe van die Here was nie.  Dit beteken dat Israel nie ’n volk was wat onder andere in ’n spesiale verhouding met die Here geleef het nie, maar dat hulle niks anders was en geen ander bestaansrede gehad het nie as om die volk van die Here te wees. Hulle ontstaansgeskiedenis is ’n heerlike geskiedenis van verrassende genade.

Maar dit is net een kant van die saak. Daar is ’n ander kant ook, wat net so belangrik is. Van Israel se kant gesien, is dit ’n geskiedenis wat ’n mens liewer sou verswyg as jy kon, ’n geskiedenis van ontrou en opstand en mislukking. Waarom vertel Israel só ’n geskiedenis oor sy ontstaan? Volke is trots op ’n ontstaansgeskiedenis vol heldedade. Hulle soek rolmodelle om na te volg. Maar die geskiedenis wat Israel oor hulle ontstaan vertel, is alles behalwe!

Onthou nou radikaal kritiese teoloë wil ons laat glo dat daar eintlik nooit regtig so ’n uittog was nie. ’n Paar nomadiese stamme kon wel sekere bewegings gemaak het, en ander kon later by hulle aangesluit het, maar van een groot uittog van ’n hele volk was daar nooit enige sprake nie. Al meer groepe sou maar net later by een groep aangesluit het, en hulle sou toe verhale uitgedink het oor hulle ontstaansgeskiedenis. In beginsel is dit natuurlik moontlik dat die geskiedenis só verloop het. Maar dan moet ons aanvaar dat ’n groeiende groep gekies het om oor hulleself só ’n geskiedenis uit te dink. Dis ’n geskiedenis van mislukkings. Hulle is voortdurend in die “rooi”. Hulle is bang as die Egiptenaars aanstorm, hulle kerm elke keer oor hulle omstandighede, hulle kom in opstand teen die gesag oor hulle. En as ’n mens die geskiedenis volg tot by die uiteindelike intog in Kanaän in, is daar nie ’n enkele rolmodel om na te volg nie. Selfs die leier Moses maak dit nie. Hy moet weens ongehoorsaamheid self ook buite die beloofde land sterf. Trouens weens hulle voortdurende ontrou moet daardie hele geslag eers uitsterf voor die volgende geslag die land kon ingaan.

Wie dink so ’n geskiedenis uit? Dit is die geskiedenis van ’n volk wie se bestaan heeltemal van hulle God afhanklik is, ’n God wat hulle voortdurend teleurstel en krenk in sy eer. Daar kan net een rede wees waarom ’n volk so ’n patetiese ontstaansgeskiedenis oorvertel. Dit moes so ongeveer só gebeur het.

Die basiese gegewens van die uittog is histories betroubaar, al sal daar natuurlik baie vrae wees oor die fyner besonderhede. Die groot getalle het altyd vreemd voorgekom. Trouens vroeg in die geskiedenis van die radikale kritiek het ’n behoudende Ou-Testamentiese geleerde gesê as jy wil ontken dat daar so ’n persoon soos Moses was, sal jy ’n nuwe Moses moet uitdink om sy rol oor te neem.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer:Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die onvervulde profesieë van die Ou Testament – Adrio König

8.6 Die onvervulde profesieë van die Ou Testament

Ons moet mooi nadink oor wat ons met onvervulde profesieë bedoel. Ons het reeds gesien dat profesieë besonder vry en op verrassende maniere vervul word. Niemand sou ooit kon dink Amos 9:11-12 is in Paulus se heidensending vervul as Jakobus dit nie spesifiek uitgewys het nie, of dat Joël se oorlogsprofesie in die koms van die Gees vervul is nie. Dit beteken dat baie van die sogenaamde onvervulde profesieë vervul kan wees op maniere  waaraan ons nooit eens kan dink nie. Daar is immers nêrens in die Bybel die gedagte dat elke vervulling van ’n profesie in die Bybel aangekondig word soos byvoorbeeld die vervulling van Amos 9 en Joël 2 nie.

Verder is dit duidelik dat talle van die profesieë wat oorspronklik oor Israel uitgespreek is, later vir die kerk vervul is. Ons het na talle verwys. Maar dit is eenvoudig dié waarvan die vervulling aangekondig is. Hoeveel ander profesieë oor Israel is daar dalk wat ook vir die kerk vervul is, maar nooit aangekondig is nie?

Derdens is daar veral ’n aantal profesieë in verband met die terugtog van Israel uit die ballingskap wat as onvervulde profesieë beskou word. Daar is twee groepe waarna ons kortliks kan kyk, dié waarin die profeet skynbaar verwys na ’n ballingskap en terugkeer wat later sal plaasvind as die terugkeer uit die Babiloniese ballingskap, en ook ’n terugkeer uit baie lande terwyl Israel tog net uit Babilon sou teruggekeer het.

Hier word veral verwys na profesieë in Sagaria 7 en 10. Wat die laaste groep betref, moet ’n mens onthou dat sommige profete wel na die ballingskap na Babilon verwys as ’n ballingskap na baie lande, sodat hulle ook in dié terme van die terugkeer sou kon praat (Eseg 20:41; 36:19; Jer 30:11; Ps 44:12). En wat ’n later terugkeer ná die bekende groot terugkeer betref, moet ’n mens onthou dat die ballinge nie eens naastenby almal gelyk in die bekende groot terugkeer in 539 teruggekom het nie. Selfs 50 jaar ná hierdie terugkeer, was daar saam met Ester nog soveel ballinge in Babilon dat hulle 75 000 van hulle teenstanders kon ombring (Est 9:16). Die profete het dus nog altyd ná die oorspronklike terugkeer, van toekomstige terugkere gepraat.

Daar is dus nie rede om in hierdie profesieë ’n toekomstige ballingskap in te lees met ’n terugkeer wat eers in 1948 na Palestina plaasgevind het en nog steeds nie afgehandel is nie. Anders as die gedetailleerde sisteem van dinge wat in die toekoms moet gebeur, meen ek daar is net oor vier toekomstige dinge regtig duidelikheid:

• Die wederkoms van Jesus
• Die opstanding
• Die oordeel
• Die nuwe hemel/aarde

En as ons onthou hoe vry en onvoorspelbaar profesieë vervul word, sal ons huiwerig wees om die vervulling van hierdie profesieë alte realisties voor te stel. Ons kan van een ding heeltemal seker wees: Ons sal grondige verrassings kry in die vervulling van die uitstaande profesieë.

In die volgende gedeelte gaan ons na die uittog uit Egipte kyk.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer:Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die Toekoms van Israel (2) – Adrio König

’n Nuwe fase ná die verharding?

Daar is mense wat oortuig is dat die verharding van Israel tydelik is, en dat daar ’n nuwe fase in Israel se geskiedenis kom wanneer al die onvervulde profesieë van die Ou Testament vir hulle vervul sal word. Dit word dikwels aan die Duisendjarige Vrederyk verbind. Kom ons kyk na uitsprake in die Nuwe Testament wat volgens hulle in hierdie rigting wys.

Handelinge 3:19-21 Alhoewel Israel deur Jesus verwerp is omdat hulle Hom as Messias verwerp het (Matt 21:43), word hier ’n deur van genade geopen. Dit is ook presies wat Paulus as hulle toekoms aanvaar: Hulle moet hulle bekeer, dan sal God hulle weer aanvaar en hulle sonde vergewe, en dan wag hulle soos ons almal, op die wederkoms van Jesus (“tye van verkwikking”). Dat hierdie uitdrukking inderdaad na die wederkoms verwys, word duidelik uit die volgende vers waar ons lees dat Jesus “in die hemel moet bly totdat God alles nuutgemaak het”, wat tog seker ’n verwysing na die wederkoms en die nuwe aarde is (Op 21:5), en sekerlik nie na ’n vrederyk op die ou aarde wanneer alles nog nie nuutgemaak sal wees nie.

Lukas 21:24 “Sommige sal deur die swaard val en ander as krygsgevangenes na al die nasies toe weggevoer word. Jerusalem sal deur die heidennasies vertrap word totdat hulle tyd verby is.” Die belang van hierdie uitspraak van Jesus is dat daar verwys word na die tyd van die heidennasies. Sommige meen wanneer dié tyd verby is, breek daar vir Israel ’n nuwe tyd aan. Daar is egter nie van so iets sprake nie. Net soos in Romeine 11:25 word gepraat van die einde van die tyd van die heidennasies, maar nie van ’n tyd daarna nie. Daar is ook hier geen rede om aan te neem dat daar vir Israel ’n besondere nuwe tyd voorlê nie.

Matteus 10:23 “Dit verseker Ek julle: Julle sal sekerlik nie klaar wees met die dorpe van Israel voordat die Seun van die mens kom nie.” Dit is ’n besonder moeilike uitspraak van Jesus. Maar dit beteken in elk geval skynbaar ten minste dat die evangelisasie van Israel tot by die wederkoms van Jesus sal voortgaan. Maar daar word niks oor ’n besondere toekoms van Israel gesê nie.

Matteus 19:28 Hiervolgens sal daar ’n tyd kom wanneer Jesus se volgelinge oor Israel sal regeer. Die verwysing na “alles wat nuutgemaak sal word” laat weereens aan die wederkoms dink, en die “regeer” ook. Dink maar net aan Openbaring 22:5 waar volgens die kinders van God op die nuwe aarde tot in alle ewigheid sal regeer.

Matteus 23:39 “Maar Ek sê vir julle: Julle sal My van nou af sekerlik nie sien nie totdat die dag kom wanneer julle sal uitroep: Loof Hom wat in die Naam van die Here kom.” Sommige is oortuig dat ons hier ’n duidelike aanduiding het dat daar vir die volk Israel ’n nuwe en besondere tyd voorlê wanneer hulle Jesus as Messias sal aanvaar. Dit is egter nog steeds moontlik om hierin ’n verwysing na die wederkoms te sien. Ons lees elders dat elkeen die knie sal buig, en elke tong sal bely (nie maar net “erken” nie!): ”Jesus Christus is Here” (Fil 2:10-11). Natuurlik kan die teks ook beteken dat die Jode in Jesus sal glo. Daar het altyd Jode tot bekering gekom, en Paulus het selfs verwag dat die massa Jesus as Messias kan aanvaar. Maar dit het nog nie iets te doen met ’n nuwe tyd in die geskiedenis van Israel wat as bekeerde volk op aarde regeer nie.

Matteus 24:32-33 Die teks van die vyeboom wat bot, het altyd die aandag getrek. Daar word beweer dat dit ’n beeld vir Israel is, en dat “bot” beteken dat daar vir die volk ’n nuwe begin sal wees. Hierdie teks is vroeër graag toegepas op die stigting van die staat van Israel in 1948. Dat die vyeboom bot, sou beteken dat Israel terugkeer na sy land.

Daar is egter twee probleme in verband met so ’n uitleg. Die eerste is dat Lukas 21:29 lui: “Let op die vyeboom en al die ander bome.” As die vyeboom se bot die terugkeer van Israel na Palestina beteken, moet al die ander volke ook terugkeer na hulle lande van herkoms!? En tweedens is daar geen rede om aan te neem dat die vyeboom en die ander bome hier simbole van volke is nie. Hier is ’n direkte toepassing op die bome self: As die bome bot, is die somer naby. Net so moet die dissipels weet die koms van Jesus is naby as hulle bepaalde tekens sien (Matt 24:33; Luk 21:31).

Dit beteken dat ons nie in die Nuwe Testament ’n aanduiding het van ’n besondere toekoms vir Israel as volk nie. Hulle is deur God verwerp uit hul besondere posisie as sy uitverkore volk deur wie Hy die heidene wou naderlok. Ook Paulus het ’n sterk uitspraak hieroor: “Die Jode het nog altyd gesondig, maar nou het hulle die maat van hulle sondes vol gemaak. Nou is dit klaar: die oordeel van God het hulle begin tref” (1 Tess 2:16).

Ons moet nie hierdie verwerping van Israel verkeerd verstaan nie. Hulle is nie uit die heil verwerp asof hulle nou almal verlore moet gaan nie. Hulle is as volk verwerp uit die unieke verhouding waarin hulle met God verkeer het om sy spesiale middel te wees deur wie Hy die volke wou naderbring. Maar omdat hulle profeet na profeet verwerp het en uiteindelik dié Profeet, het die Here van hulle afgesien as sy spesiale werktuig om die volke te bereik. Wat egter wel vir hulle oorbly, is om die evangelie te hoor en te glo, in hulle geval in besonder te glo dat Jesus hulle beloofde Messias is. Dan word hulle gered en word hulle weer deel van die volk van God in sy nuwe gestalte: die kerk as al die gelowige Jode en heidene saam.

Daar is dus ’n sin waarin die volk Israel en die heidene in dieselfde posisie is. By Paulus lees ons: “Dit maak dus geen verskil of ’n mens ’n Jood of ’n Griek is nie … want elkeen wat die Naam van die Here aanroep, sal gered word” (Rom 10:12-13).

As ons besluit dat daar geen besondere toekoms vir Israel as volk is nie, kan ons dieselfde sê van die Duisendjarige Vrederyk wat ná die groot verdrukking en die wederkoms van Jesus sou kom. Sonder om in besonderhede hierop in te gaan, is dit duidelik dat daar nóg in Jesus, nóg in Paulus of enige ander skrywer van die Nuwe Testament se weergawe van die toekoms ruimte is om ’n duisend jaar van vrede op ’n ou, onvernude aarde in te pas. Die enigste verwysing na so ’n tydperk, Openbaring 20:1-7, is so insidenteel en ook so omstrede dat ’n mens nie ’n hele leer daarop kan bou nie. ’n Mens moet dus tot die konklusie kom dat die Nuwe Testament nie so iets leer nie.

In die volgende artikel gaan ons na die onvervulde profesieë in die Ou Testament kyk.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer:Prof Adrio König