23:13 Pilatus roep die leiers en die volk bymekaar (laos volk, soos bv. die Joodse volk, of gewone mense, of  die menigte, maar spesifiek ook vir die volk van God, soos Israel in die Ou Testament en Christene in die Nuwe Testament). Vir Pilatus is dit die gewone mense wat, onder aanvoering van hulle leiers, Jesus by hom kom aankla het. Vir Lukas is dit die uitverkore volk van God voor wie Pilatus Jesus onskuldig verklaar.

23:14 Pilatus begin om vir die skare aanklaers te herinner aan hulle klag teen hierdie man, dat Hy iemand is wat die volk mislei;  kyk, ek het Hom voor julle (in die openbaar) verhoor (anakrinō ook: deeglik ondervra) – alles was dus wettig; daarvan het Lukas nie in 23:3-4 vertel nie, maar verwys net hier daarna. Maar ek kon hierdie man geensins skuldig bevind aan die dinge waarvan julle Hom beskuldig het nie. Hierdie herhaling van sy uitspraak voor die volk is die tweede van die vier maal in Lukas dat Pilatus Jesus onskuldig verklaar op hulle aanklagte (vgl. 23:4,14,15,22; vgl. drie keer in Joh 18:38; 19:4,6).

 23:15 ‘en ook nie Herodus nie, want hy het Hom na ons teruggestuur. En let op! niks wat die dood verdien is deur Hom gedoen nie’. Dit is die derde ‘onskuldig-’verklaring deur Pilatus, wat ook verwys na Herodes se onskuldigbevinding deur Jesus terug te stuur (Luk 23:4, 14,15); . Ook oor sy lewe en optrede in Galilea is dus niks wat die doodstraf verdien nie. Nou is die twee regters die twee getuies wat vir Jesus se onskuld getuig, soos deur Deutr 19:15-20 vereis oor getuies in ’n hofsaak.

 23:16 ‘Daarom, nadat Hy gestraf is, gaan ek Hom loslaat’ (paideuō  om te straf met die doel om gedrag te verbeter, om te dissiplineer. Lukas verduidelik nie hoe die straf toegedien word nie. As ernstige waaarskuwing word Jesus onskuldig gestraf om daarmee die Jode te paai en simpatie vir Jesus se wek, voordat hy Jesus loslaat. Markus 15:15 en Matt 26:26 gebruik fragellō gesel, erg slaan met ’n sweep.

 23:17 Dit word aanvaar dat vers 17 nie in die bronteks was nie, soos bv. nie in papirus 75 vroeg 200 n.C. of Vatikanus nie, wat ongeveer 350 n.C. en effens ouer as Sinaïtikus is. Ander manuskripte, o.a. Sinaïtikus 4e eeu n.C. , en ouer vertalings, o.a. die 1953 Afr. vertaling, voeg hier die woorde van Markus 15:6 en Matteus 27:15 in [En hy was verplig om vir hulle op die fees een los te laat].

 23:18-19 Maar die hele menigte (pamplêthei) het gillend geskreeu (anakradzō): ‘Weg met die een! en laat Barabbas vir ons los.’ Lukas plaas die menigte se geskreeu om weg te doen met ‘die een’ (minagtend) en Barabbas los te laat bymekaar, om die ironie van die Jode se valse aanklag teen Jesus te beklemtoon, as sou Hy besig wees om opstand teen Rome te verkondig. Hier word geskreeu om die loslating uit die tronk van ’n lid of leier van die Selote, die Joodse weerstandsbeweging teen Rome, wat skuldig bevind was aan opstand teen Rome en aan moord. Waarskynlik het hy ’n Jood vermoor, wat goedgesind was teenoor die Romeine, soos die sicarii gedoen het. Die Romeine het opstandelinge gekruisig. Hiermee kies die Jode die pad van bevryding deur geweld, soos Moses toe hy die Egiptenaar doodgeslaan het (Eks 2:11-12).Die massa neem die vonnis uit regter Pilatus se hande. In een asem eis die massa die loslating van die skuldige, om te verseker dat die onskuldige veroordeel word.

 Lukas het nie die geskiedenis van Pilatus se keuse aan die volk, om tussen Jesus Christus (Seun van God die Vader, Luk 22:70) en Jesus Barabbas (seun van abba, die vader) te kies, soos in Matt 22:17, nie. Johannes 1:9-11 sê, die ware lig wat elke mens verlig, het na die wêreld gekom, die wêreld wat deur Hom ontstaan het, en tog het die wêreld Hom nie erken nie. Hy het gekom na wat syne was, en tog het sy eie mense Hom nie aanvaar nie.

 23:20 Pilatus het hulle weer met ’n luide stem toegespreek omdat Hy Jesus wou loslaat. Waarskynlik wou hy liewer vir Jesus loslaat as hulle keuse van Barabbas, wat ’n werklike bedreiging vir die Romeinse staat was.

 23:21 Hulle skreeu terug en die ‘heilige’ stad weerklink met ‘Kruisig, kruisig Hom.’ Met die dubbele uitroep stel hulle hulle eis met nadruk. Hulle vra nie om die Joodse straf vir ’n godslasteraar, naamlik steniging vir ’n valse profeet, nie (Deutr 13:10), maar die gebruiklike Romeinse straf vir opstandelinge en rebelle. Daarmee verwerp hulle Jesus as hulle Koning en soek die vloek van God op Hom (Deutr 21: wie aan ’n paal opgehang word, is deur God vervloek).

 23:22 Nog ’n maal verklaar Pilatus Jesus se onskuld. Lukas beklemtoon dat dit die derde maal is wat Pilatus probeer  om Jesus los te laat deur vir die massa te vra watter kwaad Hy dan gedoen het, aangesien hy geen rede vir doodstraf in Jesus gevind het nie (Luk 23:16, 20,22). Dit lyk amper of hy smeek om Jesus se vrylating en dat dit nie meer ’n regsuitspraak is nie. Deur hulle te vra wattter kwaad Hy dan gedoen het, voel die massa blykbaar aan dat hy begin om aan hulle toe te gee.

 Hy herhaal sy plan om Jesus met ’n straf te waarsku en daarna los te laat (23:16). Volgens Johannes 19:1 het hy Jesus erg met ’n sweep laat slaan (mastigoō) om simpatie vir Hom by die massa te wek. Deutr 25:3 het bepaal dat ’n skuldige nie meer as 40 houe lyfstraf mag kry nie (vgl. Paulus se 39 houe, 2 Kor 11:24). Sy plan is ’n verdere bewys van sy toegee aan die massa.

 23:23 Toe kom die druk en agitasie van die Jode tot ’n hoogtepunt. Met groot geskreeu het hulle aanhou eis dat Hy gekruisig word. Die versoek waarmee hulle na Pilatus gekom het, het nou ’n eis geword. Die luide geskreeu het die indruk gewek dat die oproer momentum kry. Hulle geskreeu het toe geseëvier. So swig Pilatus voor die massa en gee sy driemalige vryspraak van Jesus prys. Lukas se berig wys baie duidelik dat die Jode teen geen prys Jesus wou laat vrykom nie, en dat Pilatus bewustelik onreg pleeg om homself te red.

 23:24 Toe het Pilatus verklaar dat hulle eis uitgevoer word. Dit is sy uitspraak.

 23:25 Lukas vertel dat Pilatus die man Barnabas laat gaan het, wat hy in 23:19 bespreek het, vir wie se vrylating hulle gevra het, maar Jesus het hy aan hulle wil oorgegee – hulle wil dat Hy gekruisig moet word. Die een wat vir ’n dood skuldig is, word vrygelaat (apoluō) en die onskuldige sterf in sy plek aan die kruis – en in die plek van die sondaars van die hele wêreld (vgl. Joh 1:29).

  Lukas vermy ’n direkte uitspraak van Pilatus dat Jesus gekruisig moet word en lê die blaam vir Jesus se kruisiging op die Jode. Die ander drie Evangelies sê dat Pilatus Hom aan hulle oorgelewer het om gekruisig te word en Mattheus 27:24 beskryf die tafereel waar Pilatus sy hande in onskuld was en die hele volk toe die verantwoordelikheid vir Jesus se bloed op hulle en hulle kinders neem.

 Die Jode se verwerping van Jesus, ook na sy opstanding, lei egter daartoe dat God nog die oorblyfsel van die Jode, wat Jesus se offer vir die sonde van die wêreld aanvaar, deel maak van God se genadige verlossing van die mens. Vergelyk die 3000 wat op die Pinksterdag Petrus se boodskap aangeneem het, en dat die Here daagliks verlostes by hulle getal gevoeg het (Hand 2:41,47). Hulle kan egter slegs deel van God se volk wees deur na Jesus toe te kom. Paulus skryf in Romeine hoofstuk 11: ‘God het hoegenaamd nie sy volk verstoot wat Hy tevore gekies het nie. Ek is tog ook ’n Israeliet.’ ‘Daar is ook in die huidige tyd ’n oorblyfsel, deur genade uitgekies’ (soos die 7,000 in Elia se tyd; 1 Kon 19:18; vgl. ook Jes 10:21 se oorblyfsel; 11:1: ’n takkie uit die stomp van Isai; Jes 11:11 die oorblyfsel). Die uitverkorenes het wel die verlossing gekry wat hulle soek. Die res is egter verhard. Paulus sê hy hoop dat hy deur sy bediening sy eie mense jaloers kan maak en sommige van hulle tot verlossing kan bring. As hulle nie in ongeloof volhard nie, sal hulle weer ingeënt word in die vyeboom van God. 

Die berig verskyn slegs in Lukas en Lukas verwys ook daarna in Handelinge 4:27, nadat Ps 2:1-2 daar aangehaal is. Volgens Luk 13:31 en Hand 4:27 was Herodes Antipas ’n vyand van Jesus. Ná die dood van sy pa, Herodes die Grote, het Antipas oor Galilea en Perea geheers van 4 v.C. – 39 n.C. Aan die begin van Lukas is daar twee getuies dat Jesus die beloofde Messias is, die vrome Simeon en Hanna (Luk 2:28-38). So is daar aan die einde van hierdie Evangelie twee getuies, Pilatus en Herodes, wat verklaar dat Jesus se Messiasskap geen politiese heerskappy is nie (Luk 23:14-15). Dat sy twee vyande die getuies van sy onskuld word, wys na die oorwinning van die mag van Jesus se martelaarskap (martus getuie, die woord word met die vervolging van die Christene gebruik vir ’n bloedgetuie; Openb 17:6 praat van die bloed van die getuies vir Jesus). Jesus is ’n onskuldige martelaar. In 1 Thessalonisense 2:15 verwys Paulus daarna dat die Jode die Here Jesus doodgemaak het.

 23:6-7 Toe Pilatus hoor dat Jesus van Galilea af kom, stuur hy vir Jesus na Herodes (anapempō aanstuur na ’n ander of hoër gesag), wat miskien vir die Paasfees na Jerusalem gekom het. Sy pa, Herodes die Grote, was ’n Idumeër (’n afstammeling van Esau), Antipas se ma Malthake ’n Samaritaan. Sy vrou Herodias was die dogter van sy halfbroer, Aristobulus IV. Moontlik het hy na die Paasfees gekom om sy Joodse onderdane se goedgesindheid te wen deur deel te neem aan hulle fees, en om raakgesien te word deur die duisende mense wat na die fees gekom het.     

 23:8 Lukas het in 9:9 reeds berig dat Herodes Antipas probeer het om Jesus te siene te kry. Hier sê Lukas dat hy baie bly was om Jesus te sien omdat hy ’n geruime tyd al vir Jesus wou sien, en nuuskierig was om een of ander wonderteken (sêmaion ’n gebeurtenis met ’n spesiale betekenis) van Jesus te sien. So het die mense in Luk 11:16  ook ’n teken uit die hemel gevra om Jesus te toets. Lukas praat egter liefs van die kragtige dade, dunameis wat Jesus gedoen het, en nie van tekens, soos die mense vra nie.

 23:9 Hoewel Herodes vir Jesus uitvoerig (met baie woorde) ondervra het, het Jesus niks gesê/geantwoord nie. Al sy woordryke versoeke stuit op Jesus se swye. Wat kan Jesus vir ’n iemand sê wat net ’n ligte sensasie soek? Jesus gebruik nie sy mag om Herodes se nuuskierigheid te bevredig of om Homself los te praat nie. Jesus swyg as die Kneg van die Here wat soos ’n skaap stil is voor sy skeerders en nie kla nie, en so vervul Hy Jesaja 53:7. Herodes is die enigste persoon vir wie Jesus in die Evangelies niks sê nie.

 23:10 Die leierpriesters was kwaad omdat Hy hulle besighede uit die tempel uitgejaag het, en die skrifkenners teen wie Jesus die volk gewaarsku het (Luk 20:45-47), het sterk aanklagte teen Hom gemaak. Die skrifkenners sou Hom seker aankla vanuit die Skrif soos hulle dit verstaan, dat Hy die volk aanhits met sy leringe wat so verskil van hulle eie verklarings (Luk 23:5), en die leierpriesters, wat vir die volk moet intree by God, sou Hom seker voor Herodes aankla van opstand teen gesag (Luk 20:1-8 teen hulle gesag; 23:2 teen die gesag van Rome).

 23:11 Gefrusteerd met die hopelose vent wat hom nie antwoord nie, probeer Herodes Jesus belaglik maak. Op Jesus se swye antwoord hy met veragting. Vir hom is Jesus nie ’n opruiende vegter nie, maar ’n onskadelike dwaas. Daarom spreek hy geen oordeel oor Jesus uit nie. Aangesien Herodes en sy groepie soldate (strateuma) saam met hom, Jesus geminag het (eksoutheneō om iemand of iets te verag omdat dit waardeloos of geen waarde het nie), het hulle Hom belaglik gemaak deur Hom met ’n glansende kleed om, terug te stuur na Pilatus (lampros glinsterend of kostelik, spoggerig of oppervlakkig. Die hele sin het slegs ‘terugstuur’ as selfstandige werkwoord). Die kastige deftige kleed het sy koningskap belaglik gemaak. Met die blinkende mantel om, as spotkoning, kan Pilatus sien hoe dwaas Herodes die aanklag vind dat Jesus ’n koning is. Vir hom is Jesus nie meer as iemand vir wie ’n mens kan lag nie. Daarmee is die verhoor afgehandel en maak dit van Herodes ’n getuie dat Jesus nie ’n bedreiging is vir die Romeinse ryk nie. Die verskriklike is dat Herodes voor die Seun van God, sy Skepper, net met Hom kan gekskeer.

  23:12 Daar is tog politieke wins uit die hele proses. Herodes en Pilatus wat vroeër vyandiggesind was teen mekaar, word mekaar se vriende op hierdie dag nadat Jesus voor albei verskyn het. Vir die kinders van Herodes die Grote was die Romeinse goewerneur in Judea en Samaria in die plek van hulle broer Argelaus onaanvaarbaar, en die verhouding van Rome se goewerneurs en die viervorste oor die res van Herodes die Grote se ryk, was sleg. Maar dit gebeur omdat Pilatus die Galileër Jesus na Herodes gestuur het, en daardeur die reg van Herodes oor sy onderdane erken het, al was dit om uit ’n moeilike situasie los te kom. Met sy terugstuur van Jesus bewys Herodes sy erkenning van Pilatus om die tameletjie met die kwaai leiers in Jerusalem op te los. Deur hulle wedersydse erkenning van mekaar word hulle twee vriende van mekaar, maar ook mede-skuldiges aan die kruisdood van Christus. Ps 2:2 sê: ‘die regeerders span saam teen die Here en sy gesalfde,’ aangehaal in Hand 4:26-28 en hier toegepas op Pilatus en Herodes.

23:1 Die hele menigte van hulle, lede van die Sanhedrin en hulle tempelwagte, neem Jesus na Pilatus toe om Hom aan te kla. Die Sadduseërs en Fariseërs was vyande van mekaar, maar hier is hulle saam teen Jesus. Hy het die Sadduseërs se besigheid in die tempelterrein Sondag uitgejaag en deur die week die Fariseërs se leerstellinge en lewenswyse met sy onderrig aan die volk, verwerp. Daarom wou altwee groepe Hom om die lewe bring (Luk 19:47; 22:2). Die verhoor geskied waarskynlik buite die ampswoning van die goewerneur waar die menigte kon by wees (vgl. Joh 18:28-29). Markus en Mattheus sê net hulle het Hom geboeid weggeneem en oorgegee aan Pilatus.

 23:2 Hulle aanklag teen Jesus behels drie sake. 1) Ons het hierdie een (neerhalend, manlike vorm) gekry/uitgevang (heuriskō) dat hy besig is om ons volk te mislei (diastefō om hulle van die regte geloof af weg te lei; van die regte gedrag laat wegdraai); en 2)  die volk te verhinder om aan die keiser skattingsbelasting te betaal (foros ’n belasting wat simbool is van onderwerping en afhanklikheid); en 3) verkondig dat Hyself ’n gesalfde koning is.

 Dat dit op flagrante leuens berus, blyk bv. uit Luk 20:20-26 oor die belasting, Luk 19:11-27 oor sy aansprake om as koning op te tree, Luk 5:14 oor sy lering in verband met die gebruike van sy volk.

 23:3 Pilatus vra vir Jesus of Hy die koning van die Jode is. Dit is nie die benaming vir die Messias nie en ook nie ’n politiese regsvraag nie. Eintlik is dit ’n spottende veragtende vraag, is dit hoe die koning van die Jode lyk? vgl. Jes 53:1-3. Die Messias is beskou as die Koning van Israel (vgl. Luk 15:32; Luk 23:35 die Christus van God), nie van die Jode nie. Die politiese regsterm is Koning van Judea (Luk 1:5). Die Romeine het op die Jode neergesien. So kniel die Romeinse soldate spottend en groet die ‘koning van die Jode’ met sy doringkroon en purperrooi soldate-mantel, op wie hulle spoeg en op sy kop slaan voor hulle Hom gaan kruisig (vgl Mark en Matt).

 Jesus antwoord: Jy sê (su legeis).  ‘Jy’ voorop beklemtoon die 2e persoonsvorm van ‘sê.’ Dit is nie ’n volle erkenning nie. Hy is ’n ander soort koning as wat Pilatus se vraag impliseer. Joh 18:34 brei daarop uit: ‘Sê u dit uit u eie, of het ander mense dit aan u van My vertel?

 23:4  Pilatus het egter vir die leierpriesters en die skare in die openbaar gesê: ‘Ek vind geen skuld in hierdie man nie’ (aition strafskuldigheid, geen rede vir veroordeling of vonnis nie). Dit is die eerste ‘onskuldig’-uitspraak oor Jesus deur Pilatus. Pilatus verwys weer hierna in vers 14 wat ’n ondervraging by die eerste verhoor veronderstel. Van dié ondervraging word in Johannes 18:33-38 vertel. Slegs die besluit van Joh 18:38 ná die ondervraging word hier in Lukas meegedeel. Pilatus beskou die saak as afgehandel.

 23:5 ‘Maar hulle het aangehou (epischuō volhard in, deur met ’n sterk aandrang aan te hou) deur te sê: Hy sweep die volk dwarsdeur die hele Judea op met sy onderrig, en het van Galilea af begin tot hier.’ Judea word ook gebruik vir die hele Joodse land. ‘Tot hier’ verwys na Jerusalem (vgl. Hand 10:37). Hulle wys Pilatus op die gevaarlikheid van Jesus vir die Romeinse owerheid, en lê met die verwysing na Galilea die grondslag vir Pilatus se verdere optrede. Met hulle aanklag verbind die leierpriesters eintlik vir Jesus met die Selote wat hulle bakermat in Galilea gehad het. Zêlotes, yweraars vir God se eer en wet, wat die Romeine se besetting van Palestina beskou het as ’n skending van God se eer, wat met geweld teengestaan moet word. Dit word later ’n opstand wat deur Johannes van Giskala gelei is en wat die Romeinse optrede teen die Jode in 67-70 n.C. laat begin het. Een van Jesus se dissipels was Simon, met die naam Seloot (Luk 6:15; in Mark 3:18 en Matt 10:4 Simon Kananeus). Die Selote word ook ‘rowers’ (lêstês) genoem, soos Barabbas in Joh 18:40, of sicarii dolkdraers, want hulle het Jode wat lojaal aan die Romeine was, vermoor (vgl. Mark 15:7).

Lukas plaas die bespotting van Jesus voor die offisiële vergadering van die Sanhedrin, tydens die onwettige nagtelike vergadering in die hoëpriester se ampswoning.

 Johannes 18:13,24 sê dat hulle Jesus eers na Annas toe geneem het en daar sy verhoor gehou het (moontlik het Annas in die ampwoning aangebly nadat hy afgesit is as hoëpriester). Markus 14:53-65 en Mattheus 26:57-68 plaas Jesus se hele verhoor en mishandeling ook tydens die onwettige vergadering van die Sanhedrin in die nag. Johannes 18:22 noem slegs die klap wat een van die tempelwagte Jesus gegee het.

 Lukas verwys na die spot wat hulle met Hom gedryf het, Hom geslaan het en baie ander beledigende dinge bygevoeg het by hulle bespotting van sy profete-amp: hulle het Hom geblinddoek en vir Hom gesê: ‘Profeteer, wie is dit wat jou geslaan het?’ So maak hulle sy aanspraak dat Hy die boodskapper van God is, belaglik. Vir hulle is Hy ’n belaglike profeet, met wie ’n mens ongestraf kan speel, want Hy gaan tog doodgemaak word. So regeer die duisternis in die Jode en hulle leiers se uur van haat teenoor Jesus en sy boodskap (Luk 22:53).

 Markus 14:65 voeg by dat hulle minagtend op Hom gespoeg het (vgl. Jes 50:6; Matt 26:67 hulle het Hom in sy gesig gespoeg). In Mattheus 26:68 word Hy ook minagtend uitgeskel as ‘Christus, profeteer vir ons, wie is dit wat jou geslaan het?’ So word sy profete-amp bespot en verwerp as die Messias wat hulle verwag het, die gesalfde koning wat hulle uit die hand van die Romeine sou verlos.

 Die offisiële verhoor voor die Sanhedrin (Luk 22:66-71)

 22:66 Toe die dag breek kon die Sanhedrin wettig byeenkom. Die Sanhedrin was die hoogste hof van die Jode wat bestaan het uit 70 lede plus die hoëpriester as voorsitter. Daarop dien Sadduseērpriesters,  die familiehoofde van die volk en die Fariseërskrifkenners. Die tempelwag lei Jesus van die hoëpriester se ampswoning na die raadsaal in die tempelgebied vir die offisiële sitting van die Sanhedrin. Lukas het ’n kort beskrywing van die vrae voor die offisiële vergadering.

 Markus, Mattheus en Johannes beskryf die ondervraging en skuldigbevinding van Jesus by die nagtelike vergadering, Lukas nie. Johannes 18:24 sê slegs: ‘Annas het Hom toe geboeid na die hoëpriester Kajafas weggestuur’  sonder melding van die raadsbesluit. Markus 15:1 sê: ‘En dadelik, vroeg die oggend het die hele Sanhedrin’n plan beraam. Mattheus 27:1: teen dagbreek het hulle ’n besluit geneem om Hom dood te maak.

 22:67 Die Raad ondervra Jesus oor sy Messiasskap: ‘As jy die Christus is, sê dit vir ons.’ Hulle wil Hom by die goewerneur aankla as iemand wat vir die Romeinse regering ’n polities gevaarlike aanspraakmaker is op die kroon (Luk 23:2). So het Herodes die Grote destyds met Jesus se geboorte ook gereken (Matt 2:16). Daarop antwoord Jesus egter nie, want Hy is nie die soort Messias wat hulle verwag nie. Hulle verstaan nie sy goddelike Koningskap nie, en sal dit beslis nie glo nie. Hulle sal nie glo dat die geboeide en vernielde Jesus voor hulle, die Seun van die Mens is wat vir ewig sal regeer oor al die volke, nasies  en taalgroepe, soos Daniël 7:14 in sy nagtelike visioen gesien het nie.

 As die Seun van die Mens, het Hy na Homself verwys voor die leiers in Getsemane (Luk 22:48); ook dat Hy die Seun van Dawid van Ps 110:1 is, vir wie Dawid sy Here noem (Luk 20:41-44). Nee, hulle vraag oor sy Messiasskap gaan nie om in Hom te glo nie, maar om ’n aanklag teen Hom te formuleer vir voorlegging aan Pilatus. Hulle wil Hom dood hê (Luk 19:47; 22:2), en slegs die Romeinse goewerneur het die reg om iemand tot die dood te veroordeel.

 22:68 ’n Diskussie oor sy Messiasskap is doelloos omdat hulle nie die voorveronderstelling verstaan vanwaar Jesus se vraag sou kom nie. ’n Gesprek tussen Hom en hulle oor die Ou Testament se beloftes oor die Gesalfde van die Here is nie meer moontlik nie, want hulle en veral hulle skrifkenners verstaan dit heeltemal anders as Hy.

 22:69 Hulle is egter die werktuie van sy verhoging tot Messias. As die Seun van die Mens sal Hy van nou af aan die regterhand van God sit. Volgens God se geheimenisvolle raadsplan vir die verlossing van die mens se sonde is juis ‘hulle tyd.’ Hulle tyd van die duistere mag van haat (Luk 22:53)  is juis die voorbereiding vir ‘Jesus se tyd.’ Jesus se tyd is die tyd van sy liefdesmag aan God se regterhand (vgl. Luk 12:50 ‘Ek het ’n doop waarmee Ek gedoop moet word, en hoe word Ek beperk totdat dit volbring word’). So word Daniël 12:14 se belofte vervul, en is Hy die regeerder en regter oor alle mense. Die Sanhedrin dink hulle sit as sy regters, maar in waarheid is die rolle omgekeer. Hy is die Regter en van nou af is hulle en die hele Joodse volk onder verhoor voor die hemelse regbank. Dit is dan sy antwoord op hulle vraag oor sy Messiasskap. Hy is God se Gesalfde om as regeerder oor die skepping aan die regterhand van God te sit. Sy dood is sy salwing as Koning wat in geregtigheid regeer, as Priester wat Homself in liefde offer vir die wêreld, en as Profeet wat God se liefde verkondig

 22:70  Toe Jesus weier om ’n politieke antwoord oor sy Messiasskap te gee, soos hulle dit uit sy mond soek om Hom te kan aankla, vra hulle oor sy Seunskap van God. Almal van hulle vra tegelyk: ‘Is jy dan die Seun van God?’ Die Romeinse denarius met die kop van keiser Tiberius daarop het die onderskrif: ‘Tiberius, Keiser, Augustus, seun van die goddelike Augustus’ (vgl. by Luk 20:24). So beskou die Egiptenaars en die Babeloniërs ook hulle faraos of konings as die seuns van God. Die Jode vra of Jesus dan so ‘n politieke seun van God is, wat die keiser van Rome wil vervang? Dan sou hulle Hom daarop voor Pilatus kan gaan aankla (vgl. die leuen waaroor hulle Hom by Pilatus aangekla het deur sy woorde in Luk 20:24 voor Pilatus te verdraai in Luk 23:2).

 Volgens Mattheus 26:65-66 beskou die Sanhedrin Jesus blykbaar as ’n godslasteraar volgens tekste soos Deuterononium 13:8 wat beveel dat ’n profeet wat jou nooi om ander gode te dien wat jy nie vroeër gedien het nie, doodgemaak moet word; en Deutr 18:19 ‘’n Profeet wat hom dit aanmatig om in my Naam iets te sê wat Ek hom nie beveel het nie, moet sterf.’ Lukas konsentreer op die aanklag wat hulle aan Pilatus gaan voorlê.

 Jesus antwoord op hulle vraag: ‘Júlle sê dat Ek is,’ met klem op die ‘julle.’ Dit is ’n erkening dat Hy die ‘Ek is,’ die  Jahweh van Eksodus 3:14-15, is, wat Hom aan Moses geopenbaar het as die Verlosser van Israel uit hulle slawerny in Egipte. Hy is nie soos die Sanhedrin ‘seun van god’ wil verstaan as ’n politieke verklaring of as ’n godslasterlike uitspraak nie. Hy is die Seun van God wat in Ps 2:7 van die koning gesê word en in Jesus vervul word, waar die Here aangekondig het: ‘Jy is my seun.’  Jesus vervul wat in Ps 89:27 van Dawid gesê word, dat hy die Here sal aanroep met die woorde ‘U is my Vader.’ Jesus vervul die Here se belofte aan Dawid in 2 Sam 7:13-14  ‘Ek sal sy koningskap vir altyd laat voortbestaan. Ek sal vir hom ’n vader wees en hy sal vir My ’n seun wees.’ Maar boweal is Hy die Seun van God wat aan die regterhand van God gaan sit na sy hemelvaart.

 22:71 Jesus se antwoord is vir die Sanhedrin genoeg. Geen verdere getuienis teen Hom is nodig nie. In hulle oë het Jesus  self  ’n aanmatigende uitspraak gemaak, waarop hulle Hom godsdienstig kan veroordeel en ook aan Pilatus kan oorgee. Lukas vertel nie dat hulle ’n besluit geneem het nie, soos bv. Mark 14:63-65 en Matt 26:65-66 nie. Die godsdienstige rede vir sy skuldigbevinding is sy aanmatigende uitspraak dat Hy die Seun van God is. Die politieke aanklag teen Hom voor Pilatus is dat Hy ’n teenstander seun-van-god soos die keiser is, wat opstand teen die keiser onder die mense verkondig.