Die volgende hoofstukke skilder die Here se werk in die politiek van Kores, sy oproep tot Israel en deur sy nuwe skepping word woestyne vrugbare grond. Israel word bevry deur die Here se welwillende dienaar Kores (44:24-45:13)

Die vorige gedeeltes (hoofstukke 40-44:23) se fokus was op die Here se mag, getrouheid en onvergelykbaarheid, sodat die ballinge hulle God kon sien (40:9 Kyk! julle God!). Hy was deur die Babiloniese ideologie uitgeskakel as ‘n faktor in die wêreld. Daarom was die fokus op die werklikheid en lewende teenwoordigheid van die Here in die verlossing van Israel en die omverwerping van Babel.

Hier kom nou ‘n nuwe fokus in die ballingskap-poësie, nl. op die menslike agent van die Here, die oorwinnaar wat die Here uit die Ooste laat opstaan het (41:2), die man uit die noorde wat die regeerders soos klei trap (41:25), wie se naam nog nie genoem is nie. Kores word vir die eerste maal by die naam genoem in 44:28. Israel se teenstand teen hierdie heiden wat die Here as sy dienaar aanstel, word in 45:9-11 deur die Here streng veroordeel. Die heerskappy van die Here word hier ten nouste met die verloop van die geskiedenis van die nasies verbind.

44:24-28 Die grootheid en sekerheid van die Here as Israel se Losser, wat vir Kores aanstel

44:24  Die profeet haal die Here aan as Israel se Losser (41:14), wat besig is om aan Israel te vorm van die moederskoot af – sedert die ontstaan van hulle as sy volk (44:2) ook met die jarelange ballingskap vorm Hy aan  hulle om sy beeld te vertoon (Gen 1:27), soos Jesus, die beeld van God is (2 Kor 4:4; Kol 1:15; Joh 14:9), deur waarlik dienskneg te wees (Mark 10:45; 8:34).

Die Here stel Homself voor as ‘Ek is die Here (Jahweh, die persoonlike aktief teenwoordige, die Ek is, van Gen 3:14) die Maker van  alles: wat alleen die hemele oopgespan het, wat die aarde uit my eie en op my eie uitgeprei het  (42:5 as Skepper).

Israel het nie verwag die Here gaan hulle verlos deur die leërs van die Perse wat Babel ingeneem het nie, maar het gehoop die Here sal uit hulle die nuwe heersers van ‘n koninkryk maak. Die Here verlos hulle egter op sy eie wyse, juis om van hulle sy dienaars te maak. Hy heers oor die ganse skepping, en kan gebruik wie Hy wil om sy wil uit te voer.

44:25 Die Babiloniërs het ‘n ryke verskeidenheid van waarsê-kunste gehad (vgl. 47:9-10; 12-13) soos om te kyk na die toestand van die offerskaap se lewer (hepatikon), die vlug van voëls, ens. (Die Here) wat toekomsvoorspellers aan die kaak stel (letterlik: wat die tekens van die leuenaars/liggaamsdele tot niet maak) – die voorspellers word uitgewys as leuenversinners.

En die waarsêers maak Hy belaglik/bewys Hy as dwaas – die teendeel van wat hulle voorspel, gebeur.

Die wyses laat Hy agtertoe omdraai /weerlê – want Hy lei die geskiedenis soos Hy wil en nie volgens hulle voorspellings, wat nie uitkom soos hulle dit uitgestippel het nie.

En hulle kennis maak Hy tot dwaasheid  (sakal; vgl. 1 Kor 1:25) – Die Babiloniërs het baie studie en arbeid gewy aan toekomsvoorspelling, met uitgebreide tabelle en handboeke waarin alle denkbare verskynsels opgeteken is met hulle betekenis vir die toekoms (vgl. Dan 1:20; 2:2; 5:7). Die Here maak dit alles tot dwaasheid (vgl. Manasse se afgodediens in 2 Kon 21:1-6 waaraan die Here hulle oorgee om daarmee in Babel voort te gaan).

44:26 Daarenteen vervul die Here die woord van sy dienaar en voer die raadgewing van sy boodskappers uit, die goeie tyding wat sy profete in 40:1-9 uitgeroep het, want dit kom van Hom af.  Hy het gesê Jerusalem sal weer bewoon word, die stede van Juda weer opgebou word, want Hy gaan self hulle bouvalle weer opbou.

44:27 Soos die Here sy volk op droë grond deur die Rietsee en die Jordaan gelei het, so sal Hy hulle o.a. deur die groot waters van die Eufraatrivier  en sy kanale veilig terug lei na die land wat Hy beloof het aan Abraham, Isak en Jakob. Geen ander leër kon die kanaal water om die stad Babel drooglê nie, maar Kores het dit gedoen en in die nag van 11 Oktober 539 v.C. die stad Babel ingeneem (Dan 5:30).

44:28 Dit alles gaan die Here deur sy dienaar Kores doen, die dienaar van die Here wat die Here se wil gaan uitvoer (42:1-4), die oorwinnaar wat Hy uit die ooste laat opstaan het (41:2), die man uit die noorde wat regeerders soos klei gaan trap (41:25), wat die Here om Israel se ontwil teen Babel gestuur het (43:14). Hier hoor ons vir die eerste keer Kores se naam (in Persies Koeroesj; in Latyn Cyrus, in Grieks Kuros; in Hebreeus Koresj). Die Here wat Homself in 44:24 bekendgestel het, en al die dinge gaan doen wat in 44:25-27 gesê is. het Kores as Heerser oor die volke aangestel (45:1) om sy wil uit te voer (letterlik: al my vreugde te vervul – aan hom dra die Here dit op om Jerusalem en die tempel weer op te bou (vgl. vir die uitvoering daarvan in Esra 1:1-11). Die onderwerping van Babel en die hele uitgestrekte ryk van Babel tot in Egipte is die losprys wat die Here betaal vir sy dienaar Israel se terugkeer en herstel. Dit behels egter ‘n hele herrangskikking van die hele bekende wêreld ter wille van Israel se terugkeer.

Skrywer:  Prof Francois Malan

44:6-8 Die Losser se getuies

44:6 Hier is die Here weer aan die woord in die regsgeding met die afgode, en wys Hy sy getuies aan. Hy is die Here (Jahweh), die koning van Israel – hy was dit nog altyd, al het die volk in Samuel se tyd ‘n koning begeer (vgl. Natanael se belydenis in Jn 1:49) – en jou, Israel se, Losser (ga’al), die Here van die leërskare (seba’oot; 1983-vertaling: die Almagtige) – die persoonlike Bevelvoerder oor die hemelse leërs en ook oor Kores se  leërs – Ek is die eerste en die laaste (as Skepper van die heelal en van Israel, en die voleinder, heerser en regter oor alles) – en buiten My is daar geen god nie (die afgode bestaan nie werklik nie!). En hierdie Almagtige, wat die tyd en die ganse geskiedenis beheer, neem sy swakke familielid se saak op in die wêreldhof (vgl. 43:3-5). Hulle behoort aan Hom en aan niemand anders nie.

44:7 Wie is soos Ek? Laat Hom praat! En dit aankondig/bekendmaak!  En My konfronteer (hom teenoor My stel)! Wie het soos Ek ‘n volk van ouds af aangestel, en die toekomstige dinge (bepaal)? En wat sal gebeur? Laat hulle dit aan ons bekendmaak!  Die Hebreeuse woord ‘olam word gebruik vir dinge wat lank gelede en vér in die toekoms kan gebeur of voortduur, en ook vir die ewigheid. Hier waarskynlik met verwysing na die Here se roeping van Abraham (Gen 12:1-3), 1,200 jaar voor Kores se optrede. Die Here se verklaring van dinge wat gebeur het, besig is om te gebeur, en nog sal gebeur, is unieke getuienis van sy godheid, net Hy kan dit lank voor die tyd voorspel, en nie een van die afgode of hulle aanbidders wat hier uitgedaag word, kan so iets doen nie.

44:8  ‘Moenie skrik nie, moenie vrees nie’ word  herhaal uit 41:10,13,14; 43:1,5; 44:2. In geloofsvertroue op die Here kan hulle die toekoms en die dag van hulle bevryding tegemoet gaan. Dit het die Here lank tevore voorspel (vgl. bv. die voorspelling van hulle bevryding uit Egipte in Gen 15:13-14) en deur die jare deur sy profete bekendgemaak (vgl. bv. Hosea 14:1,8,9). Vrees en getuie-wees word hier teenoor mekaar gestel, omdat die openlike getuienis vir die Here in Babel se vyandige ideologie ‘n gevaarlike waagstuk is. Die boodskap van die Here kritiseer en daag eintlik Babilon se ideologie uit, hulle idees oor die sosiale lewe met slawe en base, ekonomiese lewe met rykes en armes, politieke onderdrukking van gevangenes, militere mag waarop hulle staatmaak en hulle godsdienstige aanbidding van nikswerd afgode.

Israel se getuienis is dat daar geen God buiten die Here is nie, en Hy is hulle rots op wie hulle vertrou en hulle lewe bou (Ps 18:3,47; 19:15; ens.). Die Here is die absolute sekerheid vir dié wat om Hom vertrou. Die Here sê Hy weet van geen ander God op wie ‘n mens kan vertrou nie.

44:9-20 Nietigheid van die afgode en hulle getuies

Hierdie lang voorstelling oor die afgode het min soortgelyke lyste in die Ou Testament behalwe in Ps 115:4-8 en Jer 10:1-6. Terwyl Jesaja deurgaans probeer om Israel te oortuig van die Here se betroubaarheid  word hier die teenoorgestelde strategie gebruik deur die aansprake en mag van die Babiloniese afgode summier af te wys.

44:9 Die hoof uitspraak van die hof begin met die verklaring dat almal wat ‘n afgodsbeeld vorm/maak, self niks is nie (tohu – chaos, vgl. Gen 1:2 onbewoonbaar), die beliggaming van wanorde en beoefenaars van wanorde; en hulle lieflinge (die afgode) baat niks (daarby nie). So word die heidene en hulle gode ten nouste aan mekaar verbind. Die afgode se getuies voor die hof kan nie hulle eie dwaasheid om afgode te dien sien of insien nie en sal hulle in die skande dompel.

44:10-11 Die skande word hier verder uitgewerk met ‘n retoriese vraag oor wie  vorm ‘n god of  giet ‘n beeld wat tog niks baat nie?  Dit staan teenoor die Here wat Israel gemaak en gevorm het (44:2). Maar hier word ‘n god deur ‘n mens gemaak en gevorm! Die beeldhouers word opgeroep en in vers 11 veroordeel. Al die aanhangers van die afgod word in die skande gesteek, want hulle is net mense wat nie lewe in hulle beeld kan inblaas nie. Al kom hulle almal bymekaar om mekaar te help en hulle mag te vertoon (41:6), wanneer die Here die dag sy volk bevry deur Kores sal hulle almal verskrik en in skande gesteek wees oor die magteloosheid van hulle handewerk.

44:12-14 Die skrywer beskryf in besonderhede die produksie van beelde wat geen krag of gesag kan uitoefen nie. Baie kundige vakmanne is nodig om ‘n god te maak. Die smid werk so hard dat hy flou word as hy nie eet of drink nie. Die skrynwerker maak ‘n beeld wat lyk soos ‘n mooi mens wat in ‘n huis woon en sit hom dan in ‘n tempel! Eintlik begin hy eers deur ‘n boom te plant en as hy eendag groot is af te kap. Dit vereis beplanning en ‘n lang tyd om ‘n god te maak.  En as die gehoor begin lag vir die dwaashede, voeg die digter nog ‘n groter dwaasheid in die volgende verse daarby:

44:15-17 Die hout word eers gebruik vir warmmaak, dan vir kosmaak, en wat oorbly word gebruik om ‘n god mee te maak om voor te buig en vir die stukkie hout wat oorgebly het vir sy kunstige handewerk vra hy: Red my, want jy is my god – wat ek geplant het, afgekap het en met my hande bewerk het! Hoe blind kan so ‘n timmerman nie wees nie!

44:18-20 Die beeldedienaars verstaan nie wat hulle doen nie en het nie insig nie. As hulle nie heeltemal blind en verdwaas was nie, moes hulle tog die dwaasheid van hulle werk en hulle bygeloof ingesien het. Maar hulle verstand wat verward en leeg is (44:9) mislei hulle, hulle kan hulleself nie red nie, want die afgod lewer nie wat hulle glo dat hy beloof nie.

As Israel die dwaasheid van die produksie en verwagting van ‘n afgod gaan insien, behoort hulle te begin sien en dink en weet en vertrou en optree as dienaars van die lewende Here wat vir hulle gemaak het en besig is om hulle te vorm.

Israel se God is anders as die sinlose gode van die ander nasies. Hy is nie deur sy vereerders gemaak nie, Hy het sy volk gemaak as sy dienaar met ‘n besondere verhouding tot Hom en met ‘n besondere roeping om te vervul. Hulle is nie in ballingskap omdat hulle God magteloos is nie, maar omdat Hy vrymagtig is. Hy is nie, soos die ander gode, van sy dienaars se voorspoed afhanklik nie, vir die rykes ‘n gegote beeld, vir die armes ‘n beeld van hout (40:19-20). Dit word uitgespel in 44:21-22.

44:21 Jakob/Israel word geroep om die afgode se sinloosheid wat in 44:6-20 uitgespel is, te onthou (teenoor 43:18-19 wat gesê het hulle moet nou nie meer die bly hamer op die ou dinge van hulle verlossing uit Egipte nie, maar hulle uitstrek na die nuwe wat die Here nou gaan doen). Die Here sal hulle egter nie vergeet nie, want sy troue liefde is onveranderlik. Twee maal word hulle genoem ‘dienaars van die Here’ wat aan Hom verbind is, want Hy het húlle in die ballingskap soos klei gevorm om sy dienaars te wees, teenoor die ander volke wat vir hulleself ‘n god vorm (44:12).

44:22 Die Here se troue liefde kan gesien word in sy belofte dat Israel se oortredings, waarvoor hulle in ballingskap gestuur is (40:2), uitgewis word soos ‘n miswolk wat deur die wind weggedryf word (43:25 Hy dink nie meer daaraan nie). Op grond van dié vrye genade van die Here word Israel opgewek om na Hom toe terug te kom, na Hom wat as hulle magtige Losser (44:6) die losprys betaal het, nadat Hy hulle vroeër onder die ban geplaas het (43:28) – eintlik het Hy hulle banvloek op Homself geneem (Jes 53:5),  soos Jesus (Mat 20:28).

44:23 Gedagtig aan die Here se verlossing van sy volk breek die digter-profeet uit in ‘n vreugdelied. Hy roep die hele skepping op om te jubel oor Israel se verlossing waarvan hy so seker is dat hy dit skilder asof dit reeds plaasgevind het. Die verlossing van Israel het kosmiese betekenis: die hele aarde met sy donker dieptes van die klowe en grotte, die berge en die bosse word opgeroep om te juig. Dit bewys die Here se soewereine heerskappy oor sy hele skepping, wat ook gaan baat by die optrede van die verlostes (vgl. Rom. 8:20-22). Israel se verlossing en die verheerlikking van die Here word teenoor mekaar gestel: Isael is die toetssaak vir die Here. Die ganse skepping kan sien die Here is magtiger as die gode van Babilon en alle afgode. Almal en alles weet Israel is vrygestel.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Hierdie hoofstuk volg die patroon van Jesaja: Die Here sorg vir Israel; die Here is sterker as die afgode. Verse 1-5 begin met versekerings aan Israel en ‘moenie vrees nie;’ Die twee klein eenhede aan die einde, verse 21-22 en 23, gee ook versekerings aan Israel. Tussenin is verse 6-8 ‘n strydgesprek wat in verse 9-20 uitgebrei word met ‘n lang veroordeling van die afgode. Die hele hoofstuk verseker vir Israel dat ‘n lewe wat goed regeer word deur die Here, ‘n lewensvatbare vertroubare alternatief is vir Babilon se tipe lewe.

44:1-5 Gelowiges behoort aan die Here!

44:1-2 Die hoofstuk begin met ‘Maar nou…’ soos in 43:1, en staan direk ná die donker prentjie van Israel se onwaardigheid in die verlede in 43:22-28. Hulle word geroep om te luister na die nuwe pad van die Here se guns teenoor hulle en hulle daarvoor voor te berei.

Jakob/Israel is my dienaar (‘ebed slaaf) – hulle status en hulle lewenswerk kom van hulle Eienaar af;

wat Hy uitverkies het – daarmee word hulle voorreg en roeping aangedui word (41:8);

Met dié name en posisies verseker die Here hulle van sy guns teenoor hulle en van hulle hoë roeping om diensknegte te wees van die Here/Jahweh, die persoonlik aktiewe teenwoordige ‘Ek is;’

Hy is hulle Maker  en Formeerder van die moederskoot af  – voordat hulle ‘n volk geword het,

het die Here vir Abraham die vader van baie gemaak (Gen 17:5), en sedertdien vorm Hy aan hulle om geskikte ‘dienaars van die Here’ te wees; Hy sal hulle ook nou help; daarom moet hulle nie bang wees nie – maar op die Here vertrou.

My dienaar Jakob (bedrieër), My uitverkorene Jesjurun (opregte; Deutr 33:5,26) – sondaar en regverdige

Martin Luther het gesê: simul justus et peccator – ‘n gelowige is ‘tegelyk regverdige en sondaar’

44:3-4 Hulle sal nie gebrek hê nie (43:20) ‘want (die volgende rede waarom die ballinge nie moet vrees nie, is die verdere verlossingswerk van die Here!) :

Ek stort water op die dorsland en reënval op die droë grond

(die Here gaan sy ryke seën uitstort oor die natuur, 41:18);

Ek stort my Gees op jou saad en my seën op jou nageslag’ (ook die mens se natuurlike lewe word geseën. ‘n Wonderlike nuwe lewe vir die mens word aan Israel beloof met die metafoor van die wonderlike groei van plante in die woestyn. Alle lewe kom van die Gees van die Here (Jes 42:5; Ps 104:30; Pred 12:7) wat lewegewend oor die chaos gesweef het met die skepping (Gen 1:2). En hier word ‘n nuwe lewe vir die ballinge geskilder.

44:5 Die gevolg van die verandering wat die Here gaan teweegbring is dat Israel, wat tans in ballingskap verkeer,  ‘n duidelike en nuwe identiteit gaan ontvang as die volk van die Here, wat met vier name beskryf word wat, met entoesiasme deur die ballinge en van die heidene wat by hulle wil aansluit, gebruik sal word:

Een sal sê ‘Ék behoort aan die Here (Jahweh)’ – ons woord kerk (kuriaké) beteken ‘die Here s’n’

En een sal uitroep ‘in die naam van Jakob’ – as hy ‘n verklaring wil maak

En een sal op sy hand skryf ‘die Here s’n’ – nie meer gemerk as slaaf van ‘n Babiloniese heer of god nie –

maar met die merk van die Here. Die hand  is ook simbool van die werk wat hy/sy doen

En die erenaam Israel opgee – as hy moet opgeskryf word, sal hy met trots sy erenaaam opgee: Israel: ‘God het

stryd gevoer’ – om hom van hom ‘n nederige dienaar te maak soos die sterke Jakob, wat mank gebly                         het na sy worsteling met God (Gen 32:28-31).

Die ballingskap se proses van assimilasie wat Assirië en Babel op Israel afgedwing het deur hulle oral in die ryk te verstrooi (2 Kon 17:6) het daartoe gelei dat Israel en Juda hulle identiteit onderdruk of verloor het, agter Babiloniese name geskuil het, of vir veiligheid of gewin hulle godsdienstige identiteit misken het. Die Here se nuwe aanbod van genade sal dit nou vir hulle verander deur Kores se anderse beleid van hervestiging van mense in hulle ou gebiede (vgl. Esra 1:1-4). As geliefdes en uitverkorenes van die Here kan hulle openlik bely dat hulle aan die Here behoort, dat Hy hulle beskerm en versorg, en dat hulle aan Hom gehoorsaam lewe (vgl. Hand 4:19-20).

Die Here het die tien noordelike stamme van Israel in 722 v.C. in ballingskap in die Assiriese ryk verstrooi (2 Kon 17:6). Die Assiriese ryk is in 612 v.C. deur die Babiloniers oorgeneem. In 597 v.C. en 587 v.C. is die twee stamme van die Juda-ryk in ballingskap in Babel verstrooi. Die twee broervolke wat voorrtdurend in stryd en oorlog met mekaar gewikkel was, het ná die ballingskap teruggekeer as een volk Israel van 538 v.C. onder Serubbabel tot 458 v.C. met Esra en 445-428 v.C met Nehemia. So het die Here een deel van sy doel met die lyding van Israel en Juda in die ballingskap bereik om van die twee weer een te maak (Eseg 37:15-22). Dit is ook die doel van Christus vir sy kerk (Jn 17:22-23; Gl 3:28).

Skrywer:  Prof Francois Malan

43:22 Hier voer die Here ‘n regsstryd met Israel. Hulle het Hom verwyt dat Hy hulle vergeet het, hier verweer die Here Hom dat hulle die skuldiges is. ‘Maar…’ ten spyte van wat die Here besig is om vir Israel reg te maak. Let op die kontraste:

Ek het jou geroep op jou naam,  jy is Myne (43:1); ‘vir My het jy nie geroep nie, Jakob!’ (43:22) – in hulle nood het hulle nie die Here aangeroep of tot Hom gebid nie (maar tot die gode van Babilon). ‘want jy het moeg geword vir My (43:22);

43:23b Ek het nie van julle vereis, as slawe belas, met graanoffers (vir My) nie, en Ek het  julle nie moeg gemaak met reukoffers (vir My te vereis) nie.

43:24b maar jy het my belas (met slawewerk) met jou sonde; jy het My moeg gemaak met jou oortredings. Israel het nie tot die Here geroep om hulle uit die ballingskap te verlos nie. Uit sy vrye genade het die Here Israel uit hulle ballingskap uitgeroep, uit die eindes van die aarde het Hy hulle terug geroep (41:9).

43:23 Vir My het jy nie ‘n lam as brandoffer gebring nie – wel vir die afgode.

met jou offerandes  het jy My nie vereer nie – om daarmee te getuig dat hulle aan Hom behoort nie en Hom te beweeg om hulle te help nie.

43:24 Wierook – letterlik: soet Persiese riet wat as wierook gebrand is. Israel het nie met hulle geld wierook vir die Here gekoop nie. Daarmee sou hulle wys dat hulle deel van hulle geld as offer aan die Here gee. Die vet stukke van die vleis is op die altaar gebrand as bewys dat die beste deel aan die Here geoffer word. Alles om die hoë waarde wat die Here  vir jou lewe het, te bewys. Dit het die bannelinge nie gedoen nie, wat bewys dat hulle nog nie die Here leer liefkry het in hulle verdrukking nie. Inteendeel het hulle sonde en oortredinge vir Hom slawewerk (‘ebodah) beteken – werk waarvoor daar geen dank en waardering was nie (Luk 17:9) – in Jes 53:5 word die Dienaar  (‘ebed slaaf) van die Here oor ons oortredings deurboor en oor ons sondes verbrysel.

43:25 ‘Ek, ja Ek (soos in 43:11), is besig om jou opstandigheid/oortredinge uit te wis om My ontwil, en aan jou sondes sal Ek nie dink/onthou nie – dit word uitgewis uit die skuldboek (Ps 51:3-4; Kol 2:14). Die verlossing begin met ‘n uitdelging van hulle oortredings. Om nie daaraan te dink nie beteken vergewing daarvan, dat dit nie meer teen hulle gehou word in die regsgeding nie. Hierdie eensydige besluit van die Here om te vergewe geld in die nuwe bedeling. Hulle verlossing is alles die Here se werk waaraan Israel geen aandeel neem nie, maar dit slegs aanneem deur geloof in die Here en sy genade. In 40:1-2 is gesê: Israel het met die ballingskap ten volle betaal vir die sondes van die verlede. Hier kry hulle ook vergifnis vir die sondes waarin hulle tydens die jare in ballingskap geleef het toe hulle nie openlik vir die Here kant gekies het onder Babel se bewind nie.

In 43:14 sê die Here dat Hy om Israel se ontwil vir Kores stuur om al Babilon se inwoners te laat vlug. Hier sê Hy dat Hy om sy eie ontwil (1983:getrou aan Myself) Israel se oortredings uitwis en nie meer aan hulle sonde dink nie – want dit is hoe die Here is, sy wese en sy passie is om Israel te vergewe as hulle na Hom toe kom (vgl. Ps 86:5; Ps 103:8-12; Dan 9:9;  1 Jn 1:9; sy optrede teenoor die teruggekeerde verlore seun Luk 15:20).

43:26-28  Israel word uitgedaag om sy aanklag teen die Here voor die hof te lê en kry eerste die geleentheid om sy eie onskuld te bewys. Hy moet al sy verdienstes voorlê (letterlik: herinner My) waarop hy hom teen die Here kan beroep, laat ons die saak uitmaak/saam oor die saak praat,  sodat jy geregverdig kan word. Die Here wag egter nie vir hulle antwoord soos vir die afgode en die afgodedienaars in 41:21-24 nie. Hy ken hulle deur en deur reeds van ouds af.

Jou eerste voorouer het gesondig, waarskynlik Jakob/Israel, wie se naam hulle dra en wie se kinders hulle is, in murg en been sondaars (vgl. vers 28; Hosea12:4); en dié wat vir jou pleit, het teen My oortree, waarskynlik die profete en konings maar in die lig van vers 28 veral die priesters wat vir die sonde van die volk moes offer – hulle word letterlik genoem ‘die leiers van die heiligdom;’ hulle is deur die Here ontwy – ongeskik gemaak vir hulle diens in die heiligdom vir die versoening vir die volk, om vir Israel by die Here te pleit, ook in hierdie hofsaak. Die Here het die volk aan die (cherêm banvloek) oorgegee, ongeskik om die Here s’n te wees, daarom is hulle aan uitroeiing oorgegee en aan die bespotting van die heidene. Israel kan geen getuienis of verdienste aan die hof voorlê om hulle saak te bevorder nie. Dit is die Here se genade alleen, sy liefde vir hulle, wat hulle verlossing bewerk. So gaan hulle absoluut afhanklik van die Here terug Jerusalem toe.

Skrywer:  Prof Francois Malan