Die hoofstuk begin met die oproep tot die dienaar van die Here (42:1-9) wie se koms in 41:25 aangekondig is, om die HERE se kragtige ingryping vir Israel  te vier (42:10-17) en bereik sy klimaks met ‘n dispuut tussen die Here en sy volk (42:18-25).

Kores as dienaar van die Here (Jesaja 42:1-9)

42:1-4 Hier is die eerste van die vier merkwaardige profesieë oor die ‘Dienaar van die Here’ (49:1-9; 50:4-9; 52:13-53:12)  nadat hoofstukke 40-41 Israel se verlossing uit die ballingskap aangekondig het, en 41:25 die optrede van Kores as getuienis vir die Here teen die afgode in die hofsaak ingeroep is.

Die term Dienaar van die Here in Jesaja 40-66 verwys meestal na Israel as die Dienaar van die Here (41:8; 42:19; 43:10; 44:1, 21; 45:4; 48:20). In die opskrifte van Ps 18:1; Ps 36:1 en in Ps 84:4,21 word Dawid die Dienaar van die Here genoem. Dit word ook gebruik vir vromes: Ps 34:23; 69:37; 113:1; 134:1; van Moses: Eks 14:31; Josua in Rigt 2:8; Job in Job 1:8, Zerubbabel in Haggai 2:24; dikwels van profete: Agia in 1 Kon 14:18; Elia in 1 Kon 18:36; Jona in 2 Kon 14:25; Jesaja in Jes 20:3; van getroue vereerders van die Here in Jes 54:17; 63:17; 65:8; 66:14.

Die vier profesië van Jes 42,49,50,52-53 word deur Christus (in Grieks vir die Hebreeuse Messias, wat beteken Gesalfde) op treffende wyse vervul as gesalfde profeet wat God aan die mens bekendmaak (Joh 14:9), as gesalfde priester wat Homself offer vir die sonde van die wêreld (Joh 1:29; Hebr 7:27) en as gesalfde koning wat in liefde en genade heers oor sy skepping en kerk (Ef 1:22).

Die frase ‘my wil’ kom driemaal in hierdie gedeelte voor (42:1,3,4) as vertaling van misjpat wat eintlik verwys na ‘n regsuitpraak/beslissing en ‘n regsaanspraak, en verwys hier na die beslissing van die hemelse hofsitting voor die nasies van die wêreld dat die Here die enigste ware God is (41:27-29). Kores is as getuie geroep (41:25; 42:1) om die beslissing van die hof uit te voer voor die nasies van die wêreld (42:4). Hier bevestig die Here sy vertroue in Kores as sy uitverkore werktuig, wat deur die Gees van die Here gelei word (42:1) ter wille van die waarheid (1983: ‘soos dit is’) van die uitspraak (v3).

Hy gaan sy taak verrig sonder ‘n lawaai of oorlogsgeraas (42:2), maar dit so stilweg uitvoer dat die oppervlakkige toeskouer dit nie gaan raaksien nie. Met teerheid bejeen hy die swakkes, die kragtelose geknakte riete versterk hy, en die kwynende dowwe lamppitte wakker hy aan – so werk die Gees van die Here in Kores om die moedelose en twyfelende ballinge aan te moedig.

Kores sal nie uitgeput word of wegkwyn nie, totdat hy die reg op die aarde gevestig het. Die eilande  (die uithoeke van die aarde) wag op sy torah/leiding (later word torah gebruik vir die wet, en later vir die eerste vyf boeke van die OT) – want die Here (wat nie moeg of afgemat word nie, 40:28) sal hom staande hou (42:1; 1983: Ek stel hom aan).

42:5 Na die gedeelte oor Kores as Dienaar van die Here (42:1-4) is die nuwe gedeelte meer liries en open  op plegtige wyse om ‘n woord van die Here tot sy Dienaar Israel in te lei. Dié God, die Here, wat in die regsgeding as die enigste ware God aangewys is, is die Skepper van die hemel en die aarde en alles wat daaruit voortkom; Hy gee (lewens)asem (nesjamah  Gen 2:7) aan die mensdom daarop, en asem/gees/denke (ruag) aan dié wat daarop loop.’

42:6 Hier word die Here self aan die woord gestel. ‘Ek, die Here (Jahweh, die persoonlike aktief teenwoordige, Die ‘Ek is’) het jou geroep in/tot geregtigheid (die regte verhouding met die Here). Ek neem jou aan jou hand (om jou te lei) en Ek behoed jou (teen gevaar en onheil) en Ek gee jou tot ‘n verbond van die mensdom (deur Israel se lewenswyse as dienaar van die Here om mense tot die regte verhouding tot die Here te lei) tot ‘n lig vir die nasies (na die Here toe lei deur die regte soort lewe as dienaars van die Here en van mekaar).’

42:7 Wat die verbond met die Here inhou, word hier prakties uitgespel in drie sinne. Twee van die sinne het met gevangenes in die tronk te doen as beeld vir die ballingskap van Israel. Dit beteken dat ‘om blinde oë te open’ ook beeldspraak is, om as die Here se lig vir die nasies (v6), mense se verkeerde insigte te verlig om nuut oor die Here en die lewe te dink.

Jesus hét fisiese blindes se gesig herstel as teken van sy barmhartigheid (Mt 20:34), maar die siende Fariseërs was blind vir wie Jesus is (Jn 9:39-41). Deel van die kerk en samelewing se dienaarskap aan die Here is om na fisiese blindes om te sien met skoling, werkverskaffing, mediese ingrype om hulle fisiese sig te verbeter. Maar die roeping van Israel in ballingskap en daarna, en vir Jesus se volgelinge, is om verharde selfsugtiges se oë te open vir liefdevolle dienswerk (vgl. Mat 7:3-5). Kores se optrede moet ook Israel se oë open vir ‘n ander manier van optrede, hoe om as Dienaar van die Here te dien en met mense te werk. So wil die Here hê dat Israel voortaan sal lewe.

Terwyl Israel en al die Here se dienaars geroep is om gevangenes uit tronke te bevry, en om hulle uit die donkerte van hulle sonde en  onwetenheid waarin hulle gevange sit tot vryheid na Jesus te lei, slaan die woorde ook op die fisiese bevryding van die ballinge deur Kores, ook ‘n dienaar van die Here. Gelowiges word geroep om aandag te gee aan gevangenes (vgl. Mt 25:36).

42:8-9 Die mandaat aan Israel as Dienaar van die Here in 42:6b-7 word omsluit deur die kragtige getuienisse van die Here oor Homself in 42:5-6a en 42:8-9. In vers 5-6a praat God die Here as die Skepper wat Israel geroep het omdat Hy getrou is aan sy verbond;  in 8-9 praat die Here met verwysing na sy naam Jahweh, die persoonlik teenwoordige Ek is, wat niks van sy goddelike heerlikheid met die afgode deel nie. Die roeping van die Dienaar van die Here word omring met die wil van die Skepper. Israel moet sy wil gaan uitvoer; hulle moet die verbond van die Here uitbrei na ander nasies om sy lig vir hulle te bring, want die Here wil nie dat die nasies in duisternis voortlewe nie. Skulde moet afgeskryf word en die armes bevry word, want die Here sorg vir die kwesbares en wil nie hê dat mense in treurige omstandighede lewe nie; dit is Hy wat alles wat die aarde oplewer vir die mens gee, en diegene wat daarvan het, moet kyk na dié wat nie het nie. Hy kondig nuwe dinge aan, ‘n nuwe lewenswyse van diensbaarheid vir alle nasies, en Israel se lewe as Dienaar van die Here moet daarvan getuig.

Skrywer:  Prof Francois Malan

41:21-29 Die tweede hoftoespraak van die Here (dit word ook voortgesit in hoofstuk 42) is ‘n uitdaging aan die afgode 21-24; en die inbring van Kores as die Here se getuie 25-29.

41:21 Die afgode en hulle aanbidders word deur die Here uitgedaag om hulle saak voor al die nasies (41:1) te verdedig met bewyse wat hulle afgode se godheid sal bewys. Die Here word ook genoem die Koning van Jakob om sy verbondenheid aan Israel te beklemtoon, en dat sy Godheid deur sy handeling met sy volk duidelik sal word. In 41:8-20 het Hy reeds aangekondig wat Hy met Israel gaan doen.

41:22-23 Die gode moet bewys lewer dat hulle in die verlede gebeurtenisse kon voorspel en dit deurgevoer het soos hulle voorspel het; of dat hulle nou dinge voorspel wat gaan gebeur; of hulle kan ook hier voor die hof ‘n wonder laat geskied, goed of  kwaad, wat almal sal verbaas.

41:24 ‘Kyk! julle (afgode) is minder as niks (letterlik: uit niks) en julle werk minder as niks (letterlik: uit niks).’ Na ‘n lang stilte in die hof, in afwagting op hulle reaksie, is die antwoord van die afgode op die uitdagings ‘n doodse stilte. Hulle kan nie eers praat en hulle saak stel nie; maar nog belangriker, hulle het niks te sê nie, want hulle behoort aan die ryk van die niks, met geen werklike bestaan nie (41:11-12; vgl die Baälprofete in 1 Kon 18:29 ). Die ballinge kan sien dat hulle dreigende oorheersers nietig is in die Here se hofsitting, hulle gode irrelevant verklaar is en dat Babel en sy afgode nie langer Israel se toekoms hoef te bepaal nie. Daarom is almal wat ‘n niks kies as sy god, iets wat nie regtig bestaan nie,  in die Here se oë afskuwelik en verwerplik is,  omdat hulle daarmee hulle rug op die lewende God gedraai het.

41:25 Wat die afgode nie kon doen nie, naamlik om gebeurtenisse te voorspel, dit doen die Here. ‘Ek het iemand uit die Noorde opgewek (dieselfde woord wat in vers 2 met ‘laat opstaan’ vertaal is), en hy kom; van die opkomende son (uit die Ooste, soos in v2) hy roep in my Naam.’ Die pad van Babilon in die Ooste na Jerusalem in die Weste loop om die woestyn tussen hulle, en benader Jerusalem uit die Noorde. Hierdie vers herhaal die belofte van 41:1-4 dat die Here ‘n oorwinnaar oor Babel uit die Ooste laat kom. Die Here voorspel nie slegs sy koms nie, maar die initiatief gaan van die Here uit, wat hom opgewek het, en die Here tree daadwerklik op (teenoor die hulpeloosheid van die vasgespykerde afgode). Deur Kores, wat die Here van sy geboorte af voorberei, gaan die Here regeerders in die modder in te trap. Kores se naam word eers in 44:28 en 45:1 genoem. ‘Hy roep in my naam’ – die Griekse Septuaginta (200 v.C) vertaal asof die klinkers ‘n passief uitspel: ‘hy is geroep in my naam; die Dooie See manuskrip (100 v.C; 1,100 jaar ouer as ons masoretiese teks) lees: hy roep in sy (die Here se) naam. Die gedagte is egter dat Kores gaan doen wat die Here wil en dat dit tot eer van die Here se Naam sal wees. Waar die afgode se werke minder as niks beteken, sal die Here se werk deur Kores ‘n omkeer in die wêreld-regering en -samelewing bewerk, met ‘n hele ander politiek en gesindheid in die denke van Kores.

[Babel en Medië het saam die Assiriese leër oorwin en Nineve in 612 v.C. ingeneem. Babel en Medië het die Assiriese ryk onder hulle verdeel, en Babel het die suidwestelike deel tot by die grens van Egipte oorgeneem. In 604-562 v.C volg Nebukadneser sy pa as heerser oor Babilonië op, oorwin Egipte in die slag van Karkemis, neem Jerusalem oor en neem Juda in ballingskap na Babel in 597 en 587 v.C.]

Met sy ruiters en boogskutters neem Cyrus die Grote (Bybelse Kores) die Mediese ryk in 550 v.C. oor (daar word vertel dat die leërs wat die harde Mede teen Kores gestuur het, na Kores met sy milde beleid oorgeloop het sonder om hom aan te val. Klein-Asië onder Croesus van Lidië trek teen Cyrus op, word verslaan in 546 v.C. en Cyrus se magte neem die Lidiese hoofstad Sardis oor (die perde van die Lidiese leërs het glo weggehardloop vir die reuk van Kores se kamele, en ’n wag wat teen die oninneembare rots by Sardis afgekom het om sy helm wat afgeval het te kry, het die rotsskeur verklap waarlangs die Persiese leër toe die vesting kon binnedring). In 539 v.C. neem Cyrus Babelonië oor (nadat Kores die kanaal rondom Babel se toevoer uit die Eufraatrivier afgekeer het die nag toe Beltsasar die skrif teen die muur gelees het, Daniël 5). So het die Here Kores oor die hele gebied aangestel sonder dat Kores baie geweld hoef te gebruik het.

Cyrus sneuwel in 529 v.C. teen die nomade in Noord-Iran.

Cyrus, en tot ‘n groot mate sy opvolgers, het aan sy onderhorige volke, Babiloniërs, Grieke, Jode, ens. ‘n groot mate van vryheid toegelaat en met ‘n tegemoetkomende houding, ook teenoor hulle godsdienstige gevoelens,  hulle met sy heerskappy versoen. ‘Hy het regeerders in die modder in getrap soos ‘n pottebakker die klei trap’ – om iets nuuts daaruit te vorm. Hy en sy eie Perse het, naas hulle ou veelgodedom, Zarathustra (Zoroaster in Grieks) se monoteïsme gevolg, met hulle een goeie god, Ahura-Mazda (‘wyse heer,’ Mazdaïsme) met baie helpers (soos engele), wat stryd voer teen die gees van die kwaad, Ahriman, met sy leër bose geeste.

Zarathustra, tydgenoot van Esegiël en Daniël, het in Persië verkondig dat die wêreld sal verbeter deur goeie gedagtes, woorde en dade, wat jou ten goede sal kom op die pad van die waarheid.]

41:26-27 Vers 26 se retoriese vraag eggo vers 2 se vraag. Oor Kores se optrede het geen afgod of priester van die afgode iets vooraf aangekondig  nie, maar dit is slegs die Here wat voorspel het dat Kores se optrede tot die terugkeer van Israel na Jerusalem sal lei. Die ‘goeie tyding’ eggo vers 40:9 se goeie tyding. Dit is net die HERE wat boodskappers met die goeie tyding het, want net Hy kan egte nuutheid bewerk. Maar van die afgode se kant is daar niemand wat iets gesê of laat hoor of ‘n woord laat val het nie. Die Babiloniese afgode vir wie Israel so vrees, is nie spelers in die verandering op die wêreldtoneel nie. Hulle enigste reaksie op Kores se opmars is dat hulle bewe van angs ( 41:5).

41:28-29 Die uitspraak van die hof, nadat die afgode en hulle verteenwoordigers geen getuienis oor hulle bestaan kon voorlê nie, eggo vers 24: hulle is vals (’wn; die oudste manuskripte lees egter ’jn, hulle is ‘niks’), kan niks doen nie, beteken niks, kan net sowel nie daar gewees het nie.

Die hoofstuk wil die ballinge oortuig hulle toekoms lê buite die eise en beloftes en dreigings van Babilon, wat ‘n ryk is sonder toekoms. So word die lesers van hierdie hoofstuk uitgenooi  om te glo dat ons toekoms nie lê in onderdrukkende stelsels wat nie hulle beloftes kan vervul nie. maar om in vertroue te wag op die Here (Jes 8:17).

Skrywer:  Prof Francois Malan

41:14 Met die beskrywing van Jakob/Israel as ‘n klein wurmpie eggo die Here Israel en die profeet se moedelose woorde, dat alle mense soos gras verdor en soos blomme verwelk (40:6-8). Hy eggo ook sy versekering in 40:9-11 dat Hy hulle herder is wat die swakkes dra, hier as die Heilige wat aan Israel toegewy is, as hulle Helper en Losser. Die term ga’al verwys na die Losser wat volgens die familiereg help in nood (wat ‘n famielid se grond wat vervreemd geword het vir hulle terugkoop, Rut 2:20;  ‘n familielid wat ‘n slaaf geword het, vrykoop, Lev 25:48; ‘n familie se eer red deur die dood van ‘n familielid te wreek, Num 35:12; nakomelinge vir ‘n gestorwe familielid te verwek, Deutr 25:5). Hier gaan die Here vir Israel help, wat deur sy sonde en opstand teen die Here in die nood van die ballingskap verval het,  en Hy gaan as hulle Losser optree omdat Hy uit liefde aan Israel toegewy is. So het Jesus Homself as offer gegee om ons van al ons ongeregtigheid vry te maak  (Titus 2:14), die Here het Israel se bevryding/verlossing bewerk (lutroo, Luk 1:68), ons losgekoop van die vloek van die wet (Gal 3:13), vgl. Jesus wat sy lewe as losprys vir baie gee, Mt 20:28.

41:15-16 lewer verklaringsprobleme. Word Israel ‘n mag wat op Babel se rug ploeg en hulle soos kaf laat wegwaai? Of: kon die Here van hulle so ‘n mag gemaak het, en dit nie gedoen het nie, maar vir Kores gekry het om dit vir Hom te doen? Meer waarskynlik die tweede verklaring. Maar jy sal bly wees in (die gemeenskap van) die Here en jou beroem in (gemeenskap met) die Heilige van Israel. – Hy sal die rede vir jou blydskap en lofsang wees.

Deel 2 van die Here se tweede verlossingsgesprek (Jesaja 41:17-20)

41:17-19 Die gedig skilder eers die absolute nood, o.a. van die ballinge, met beelde van die uiterste droogte in die natuur en sterwensdors van die mens. Daarby gee die Here die versekering dat Hy sal, as die God van Israel, hulle noodroep beantwoord en hulle nie versaak nie. Die volksmenigte het destyds ook vir Moses verwyt dat hy hulle en hulle kinders en hulle vee van die dors laat omkom (Eks 17:3).

Die Skepper van berge en woestyne sal wys Hy kan riviere laat ontspring uit barre berge, en woestyne verander in waterpoele wat omsoom is met bome, soos Hy uit ‘n barre rots strome water laat uitloop het deur Moses se kierie en ook vir hulle ‘n droë pad  deur die see gemaak het (Eks 14:16; 17:6).

Die hiperboliese gedig belowe aan Israel dat die Here vir hulle terugtog deur die woestyn sal sorg soos met die uittog uit Egipte, maar Hy sal ook hulle geestelike droogte in ‘n oorvloed van vreugde verander. Die ‘hulpeloses en die armes’ van vers 17 sluit ook die nasies van die wêreld in, wat by die Here hulle hulp en vreugde kan vind.

2 Kor 12:8-9 sê dat die krag van Christus die beskutting is vir dié wat swak is en slegs op sy genade vertrou. En die uitsprake oor God se omskepping van die droë skepping wys heen na die nuwe hemel en die nuwe aarde van Jes. 65:17-19 en Openb 21:1; 22:1-2; ook na ons soeke na die toekomstige wêreld (Hebr 13:14); die saligheid waaraan ons nou reeds deel het, wat ons vervul met ‘n onuitspreeklike en heerlike blydskap (1 Petr 1:8-9).

41:20 Die Here se doel met die omskepping in die natuur en in die gees van die mens is dat hulle sal sien, erken, begryp en insien dat die Here dit gedoen en geskep het – die wonder van die verandering wat Kores bring, wat hulle sosiale lewe verander,  terug in hulle eie land hoewel sonder vervulling van hulle politieke ideale van ‘n eie regering, maar as voorbeelde vir die wêreld om die Here in nederigheid te dien as sy dienaars en dienaars van mense, en hulle godsdiens verander sodat hulle vryelik die Here kan aanbid in ‘n tempel wat deur Kores vir hulle gebou sou word (Jes 44:28; 2 Kron 32:23).  Hulle sou nie die omringende nasies met geweld onderdruk soos in Dawid se tyd nie, maar die Here wil hê dat hulle lewe in reg, geregtigheid en barmhartgheid teenoor mekaar wat tot vrede lei, wat die nasies sal trek om ook die Here te kom dien.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Die beeld van ‘n hofsitting word onderbreek en gaan voort in vers 21, met twee ‘wees nie bevrees’-toesprake tussenin (8-13; 14-20).

41:8  Die name Israel/Jakob word gebruik vir die oorblyfsel uit al twaalf die stamme in die ballingskap. Hulle word direk aangespreek as bewys dat die Here hulle ken en op hulle behoefte let, soos blyk uit hulle geskiedenis wat teruggaan na Jakob se ‘worsteling met God’ (Isra-el) by Pniël (ek het die ‘aangesig van God’ gesien) die naam wat Jakob vir die plek gegee het (Gen 32:28) voor sy terugkeer na Kanaän met elf van die toekomstige stamvaders.

Die Here het die volk wat nou nog in ballingskap sit, lank reeds uitgekies as sy ‘ebed slaaf /dienaar en aanbidder – die Here se eiendom wat Hom in alles met toewyding moet dien; omdat hulle die saad (nakomelinge) is van Abraham (ab=vader, raham=menigte, Gen 17:2-7); met Abraham het die Here ‘n verbond gesluit, en hom ‘my vriend’ genoem (vgl. 2 Kron 20:7; die vorm van die woord ‘my vriend’ kan ook beteken: vir wie Ek liefhet, aan wie Hy sy planne bekendmaak (vgl. Gen 18:17-19; Joh 15:13-14). So deel die Here nou sy reddingsplan aan Israel mee. Die verbond is ook met Abraham se nageslag, ‘n blywende verbond, met die land Kanaän as ‘n blywende besitting, en die Here as hulle God (Gen 17:7-8) – hulle is in ballingskap juis omdat hulle hulle rug op die Here gedraai het en nie hulle verantwoordeliheid as die Here se eiendom nagekom het nie (Jes 1:4; 5:13; 29:13).

Die ballinge behoort voor die Here as sy nederige dienskneg te lewe en op te tree,  voor Hom wat hulle as sy eiendom versorg, in sy diens wil gebruik, en terugneem na die land wat Hy aan hulle as besitting gegee het. So het Jakob ‘n duisend jaar tevore  uit dieselfde Mesopotamië (tussen die Tigris en die Eufraatriviere) teruggekom as die mank dienskneg van die Here, die sterk man vir wie die Here op die heup geslaan het om van hom sy dienaar te maak (Gen 32:31-32, vgl Paulus se doring in die vlees sodat hy nie hoogmoedig mag word nie, 2 Kor 12:7).

41:9 Vanuit die hele bekende wêreld van destyds, waarheen die Here vir Israel en Juda verstrooi het vanweë hulle sonde teen die Here en teen mekaar, soos in hoofstukke 1-39 uitgespel is, het die Here hulle weer gaan roep, hulle vasgegryp en sterk gemaak. Hulle is sy uitverkore diensknegte wat aan Hom verbind  is met sy liefde, en geroep is om die Here met hulle hele lewe te verheerlik. Hy het hulle nie verwerp, soos hulle in Jes 40:27 gedink en gesê het nie! Die Here het Abraham, sy uitverkorene, ook geroep uit die verre land, uit Ur in die suide van die tweestroomgebied en later uit Haran in die noorde van Mesopotamië (meso-tussen  potamoi-riviere) waar hulle, 1200 jaar na Abraham, in ballingskap swoeg en kla by die riviere van Babilon (40:27; Ps 137).

41:10 As gevange ballinge, onsekere geïntimideerde vreemdelinge in ‘n verre vreemde land, het Israel elke dag in vrees gelewe oor die dag van môre. Vir hulle sê die Here: Moenie vrees nie! (vgl. 40:1: die uitkoms is hier!). Dié bemoedigende versekering kom ook voor in Jesaja 40:9,41:13,14; 43:1,5; 44:2,8; 51:7; 54:4. Die rede waarom hulle by hulle ellende en angs verby kan kyk, is die Here se versekering: want Ék is by jou! Ék is jou God! (beide kere word ‘Ek’ dubbeld beklemtoon). Ek versterk jou;  Ek help jou, Ek hou jou vas, met my regterhand (letterlik: my hand van geregtigheid, wat reg doen en die reg herstel). Die drie werkwoorde versterk, help, vashou, is voltooide werkwoorde oor die Here se voltooide werk in die verlede, hede en toekoms. Dit wat Hy nog altyd doen, selfs in die ballingskap, en nou met hulle uittog wat kom (vgl 41:4b Die HERE, Jahweh, die persoonlik aktiewe teenwoordige Ek is). Toe God vir Moses na Egipte en die farao teruggestuur het om Israel te bevry, het Hy ook gesê: Ek is met jou (Eks 3:12), en Jesus het vir sy klein groepie volgelinge, wat na al die nasies toe moet gaan met die evangelie, van sy teenwoordigheid verseker  (Mt 28:20). Ek is jou God, (vgl. Eks 20:2; Deutr 5:6) wat my verbond met Abraham en sy nageslag gemaak het, (Gen 17:7); die afgode van Babel is nie julle god nie.

41:11-12  Let goed op! Almal wat teen die Here en sy uitverkore volk te kere gaan, sal beskaam word en verneder word, tot niks word, uitgeskakel word uit die gang van die wêreldgeskiedenis. So skakel die Here vir Babel uit deur die Meders en die Perse onder Kores, en daarom hoef Israel nie te vrees nie.

41:13 Want Ek, die Here, jou God vat jou hand. Die Here se versekerings word hier herhaal onder sy Naam Jahweh, die Here. Sy versekering van sy liefderike hulp en versorging moet Israel se vrees vir mense met hulle afgode oorwin deur op die Here te vertrou. Die voornaamwoord ‘Ek’ vir die Here kom 52 keer in Jesaja 41-54 voor as direkte spreke van die Here tot sy volk, wat in dié boek opgeneem is. Hy identifiseer Homself aan Israel as die Here jou God en belowe sy persoonlike hulp vir die take waartoe Hy sy dienskneg Israel geroep het.

Skrywer:  Prod Francois Malan