Human jealousy is a vice, but to share divine jealousy is a virtue – Murray J. Harris

‘n Kwaai preek

Baie jare gelede het ‘n aantal regeringsamptenare in Den Haag Van Courtonne, die bekende prediker aan die koninklike hof in Parys, uitgenooi om in hulle kapel van die Staatskerk te kom preek. Van Courtonne was van Hollandse afkoms. Hierdie amptenare was nie juis godsdienstig nie. Van Courtonne weier hulle uitnodiging, want hy beskou hulle belangstelling meer sosiaal as geestelik, meer nuuskierigheid as ywer vir die waarheid.

Hulle nooi hom herhaaldelik uit en uiteindelik aanvaar hy hulle uitnodiging. Hy stel egter ‘n voorwaarde: al die staatsamptenare moet teenwoordig wees. Hulle aanvaar sy voorwaarde.

Die bekende Van Courtonne daag daar op en preek oor Filippus en die Etiopiër (Handelinge 8). Hierdie Etiopiër het ‘n hoë pos aan die hof van die koningin van Etiopië beklee – hy was ‘n staatsamptenaar. Sy preek het vier punte gehad:

1. ’n Regeringsamptenaar was sy Bybel lees – iets seldsaam.
2. ‘n Regeringsamptenaar wat sy onkunde erken – nog meer seldsaam.
3. ‘n Regeringsamptenaar wat sy mindere vra om hom te onderrig – baie, baie seldsaam.
4. ‘n Regeringsamptenaar wat bekeer word – die seldsaamste van alles.

Von Courtonne het nooit weer ‘n uitnodiging gekry nie. Harde woorde van ‘n sterk man. Daar was egter ‘n voorbeeld hiervan. Paulus was ‘n sterk man. Hy het nou sy perke met sy teenstanders in die gemeente in Korinte bereik. Daarom het hy harde woorde vir hulle in sy sogenaamde “tranebrief”.

Die woord wat ons vandag algemeen in ons gemeentes hoor, is verdraagsaamheid. Natuurlik moet ons baie dinge verdra, maar as mense die evangelie verdraai – die voorspoedsteologie is ‘n goeie voorbeeld – is harde woorde soms nodig. Is dit nie tyd dat die kerk sterk standpunt inneem teen sosiale euwels in ons samelewing nie?

Indeed, the safest road to hell is the gradual one – the gentle slope, soft underfoot, without sudden turnings, without milestones, without signposts – Screwtape se raad aan Wormwood – C. S. Lewis

Psalm 23

‘n Groep mense eet gesellig saam. Hulle geniet die ete en mekaar se geselskap. Na die ete besluit hulle om elkeen iets voor te dra. Onder hulle was daar ‘n bekende akteur. Hy besluit om Psalm 23 voor te dra. As akteur weet hy natuurlik hoe om voor te dra. Toe hy klaar is en gaan sit was daar groot applous.

Toe is dit die beurt van ‘n man wat maar min gepraat het aan tafel. Hy dra ook Psalm 23 voor. Toe hy begin, giggel van die hoorders. Hulle vergelyk sy voordrag met dié van die akteur en kon nie anders as om te giggel nie. Maar mettertyd word dit stil – doodstil. Toe hy gaan sit was dit doodstil. Niemand sê ‘n woord nie. Toe leun die akteur oor na hom en sê: “Meneer, ek ken die psalm van die herder, maar jy ken die Herder van die psalm.”

When your will is God’s will, you will have your will. —C.H. Spurgeon

Psalm 22 (5)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie psalm spandeer.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

22:20 – 22a: ‘n Gebed om hulp

Hier het ons ‘n oorgang na iets meer positief. Eers is daar ‘n pleidooi gevolg deur ‘n belofte om God te loof as Hy op die pleidooi reageer. Die pleidooi word oorheers deur ‘n versoek vir verlossing op verskillende maniere uitgespreek.

²⁰U, Here, moet tog nie ver van my bly nie; my bron van krag, kom my gou te hulp.

Hier word die Here vir die eerste keer direk aangespreek. Hier het ons ‘n negatiewe – moet tog nie ver van my bly nie – gevolg deur die positiewe – kom my gou te hulp. Die klem val hier op gou.

²¹Red tog my lewe van die swaard, my enigste lewe uit die mag van die honde.

Die swaard is die beeld van ‘n gewelddadige dood. Die mag van die honde verteenwoordig diegene wat hulle reeds verlustig in die psalmis se dood.

²²Red my uit die bek van die leeu, en van die horings van buffels. U het my geantwoord.

Hier kry ons nog twee beelde van diere. Die wilde buffels is soos die leeu. Die bek van die leeu is soos die horings van die buffels. U het my geantwoord: die psalmis sal nie tevrede wees voordat die Here geantwoord het nie.

Na hierdie beskrywing van sy lyding volg nou weer ‘n gebed om hulp. Die Here moet tog nie so ver bly nie, want daar is maar net een Bron wat hulp kan bied. Wie anders kan ‘n mens red uit die kloue van die dood? Die dieremetafore dui op die magte wat vyandiggesind teenoor God en sy saak is. Al is daar nog net ‘n bietjie lewe oor in die psalmis, bly dit sy kosbaarste besitting: dit is al wat hy nog het.

Die psalmis se gebed was nie tevergeefs nie. Die Here het hom geantwoord. Hy is daar en Hy hoor. Hoe het hy dit geweet? Innerlike versekering? Die vyande wat padgegee het? Liggaamskrag wat toegeneem het? Hiskia se gebed vir sy lewe is verhoor – hy het die antwoord uit die mond van die profeet gehoor. Toe Hy uitkoms gegee het, het Israel geweet God het gehoor.