Acceptance of one’s life has nothing to do with resignation; it does not mean running away from the struggle. On the contrary, it means accepting it as it comes, with all the handicaps of heredity, of  suffering, of psychological complexities and injustices. – Paul Tournier

Geestelike gawes

Ons kan baie oor geestelike gawes sê. Hier is ‘n paar beginsels wat ons sal help om te verstaan en ons gawes te beoefen.

1. Elke gawe is ‘n werking van die Gees tot voordeel van almal (1 Korintiërs 12:7)

Elke gawe is dus bonatuurlik, want elkeen is die instaatstellende teenwoordigheid van die Gees wat deur ons werk. Daar is ‘n verskeidenheid van gawes, maar dit is dieselfde Gees wat almal bemagtig.

2. Die gawes word aan ons gegee om ons toe te rus om ander te dien

Gawes is nie persoonlikheidseienskappe nie. Daar is natuurlik soms oorvleueling van ‘n persoon se unieke persoonlikheid en die gawe wat God aan hom gee, maar ons mag nooit enige besondere gawe met ‘n besondere persoonlikheidseienskap identifiseer nie.

3. Almal het die potensiaal om ‘n sekere gawe uit te oefen

Kom ons kyk na profesie. Almal is ‘n kandidaat om te profeteer. ‘n Profeet is iemand wat spontane woorde van openbaring van die Here ontvang. Hy praat hulle vir die opbou en bemoediging van ander.

4. Geestelike gawes is konkrete manifestasies van die Gees deur ons

Dit is nie wie ons is nie, maar wat ons in die krag van die Gees vir die welstand van ander doen.

5. Die gevaar om ‘n te noue verhouding tussen wat ons geestelike gawe is en wie ons as individuele gelowiges is, te trek, is gevaarlik

Ons identiteit as kinders van God moet nie aan ‘n spesifieke gawe gekoppel word nie.

6. Sommige gawes word deur die omstandighede bepaal.

Gawes soos profesie, ‘n woord van kennis of wysheid, genesings, die doen van wondertekens kan nie gebruik word wanneer ons dit wil doen nie. Dit word aan ons op ‘n besondere tyd en plek en geleentheid gegee. Gawes soos onderrig, evangelisasie, barmhartigheid, diens en administrasie is meer permanent. Hulle is altyd met ons en kan te enige tyd beoefen word.

7. Geen enkele Christene het elke geestelike gawe nie

Ons het ook nie een gawe van die lysie in Romeine 12 en een van die lysie in 1 Korintiërs 12 en een van die lysien in Efesiërs 4 nie.

Thank God that He doesn’t wait until we take an interest in Him before He takes a profound interest in us by His grace. —Eric Alexander

Politieke onrus en Vrees

[Hierdie blog is gebaseer op Overcoming Fear uit The Collected Sermons of Dietrich Bonhoeffer vertaal in Engels deur Isabel Best en gepubliseer deur Fortress Press in 2012.]

”Sê nou daar is ‘n skip op die oseaan. Die skip sukkel, want die golwe is hoog. Die wind waai al hoe harder. Die skip is klein en word soos ‘n speelding rondgeslinger. Die lug is donker; die matrose word moeg. Dan word een van hulle vasgegryp deur …wie? wat? … hy kan nie sê nie. Maar iemand is op die skip wat nie vantevore daar was nie … Skielik kan hy niks sien of hoor nie; hy kan nie meer roei nie; ‘n golf oorweldig hom. Desperaat skreeu hy: Vreemdeling in die boot wie is jy? En die ander een antwoord dat hy Vrees is. Daar is geen hoop meer nie. Vrees is in die boot.”

Op 15 Januarie 1933 lewer Dietrich Bonhoeffer hierdie skrikwekkende allegorie in ‘n preek in ‘n kerk in Berlyn.

Duitsland was midde in ‘n vreesaanjaende tydperk. Die mense onthou nog die vernietiging van die Eerste Wêreldoorlog net 14 jaar vantevore. Die aandelebeurs het in 1929 in duie gestort. Meer as ses miljoen mense was werkloos. Daar was geen politieke stabiliteit en leierskap nie. Baie Duitsers, ook Christene, vrees vir die toekoms.

“ Naakte vrees is in die boot, in Duitsland, in ons eie lewens, in hierdie kerk – vrees vir die toekoms.”

Daar was nog ‘n leier wat die vrees van die mense raakgesien het. Hy help nie die mense om hulle vrees te oorwin nie, maar buit dit uit. Hy bied vir hulle ‘n verlosser aan: hyself. Vyftien dae na Bonhoeffer se preek maak die land hierdie man, Adolf Hitler, hulle Kanselier. Vrees het Duitsland in dieper pyn, verdeeldheid en wanhoop gedryf.

“Hierdie is die finale oorwinning van Vrees oor ons – ons is te bang om daarvan weg te hardloop en laat toe dat dit ons verslaaf. Vrees het ons oorwin.”

Ons onthou Bonhoeffer vir sy radikale dissipelskap en opofferende betrokkenheid by die Duitse weerstand teen Hitler. Hy het geglo dat wat sentraal in sy lewe en bediening was, was om die liggaam van Christus te voed deur die verkondiging van die woord. Hy het omgegee vir die geestelike lewe en gesondheid van die plaaslike gemeente. Sy doktorale proefskrif –  Sanctorum Communio – gaan oor die kerk as ‘n heilige gemeenskap.

Bonhoeffer praat in ‘n atmosfeer van vrees en onsekerheid met ‘n boodskap van hoop – ‘n boodskap wat die kerk steeds moet uitdra. Geen mens is buite die bereik van vrees nie. Vrees vul ons met eensaamheid, hopeloosheid en wanhoop. Dit dryf ons na besluite en optredes wat negatiewe gevolge het. Hoe doen vrees dit?

”Dit hol ons binneste uit totdat ons weerstand en krag op is. Vrees eet alles wat ons aan God en aan ander bind weg. In tye van nood as ‘n mens uitreik na daardie bande  breek hulle. Die individu sink in homself weg – hulpeloos en wanhopig.”

Vrees besoedel ons denke, verwring ons oordeel en ons sukkel om teen die bose staande te bly. As vrees domineer, skei wantroue, haat en selfsug ons van ons Skepper en ons naaste. Vrees het steeds dieselfde krag as in Bonhoeffer se tyd. Ons staan steeds voor die alledaagse vrese wat ‘n gebroke wêreld kenmerk – terrorisme, verlies aan godsdiensvryheid en waardes, misdaad, ens.

Vrees diskrimineer nie – dit ken geen grense van tyd of plek nie. Bonhoeffer verwys dan na Matteus 8:23 – 27 – Jesus maak die storm stil. Die verhaal eindig waar Jesus die wind en die see hard aanspreek en dit het doodstil geword. Hy vra vir hulle: Waarom is julle bang, kleingelowiges?  As alle hoop verdwyn het en vrees die boot oorneem, openbaar Christus sy teenwoordigheid en mag oor vrees. Dan is dit of die hemele oopgaan en ons die uitbasuin van oorwinning hoor te midde van die hopeloosheid. Christus is in die boot. Vrees verdwyn; die wind en see word stil; alles is stil, want Christus is in die boot.

Christene word nie van die storms van die lewe vrygestel nie. Daarom het ons die kerk nodig. Die kerk is die plek waar ons Christus hoor: “Ek is saam met julle in die boot.” Daarsonder sal ons na ander stemme luister wat vir ons vertel dat daar geen hoop is nie – geen uitweg nie. Maar vrees is oorwin – moenie bang wees nie. Jesus het die wêreld oorwin en Hy is saam met ons in die boot. Hierdie taal moet ons in die kerk hoor. Die kerk is ons vuurtoring in die storm van vrees war ons weglei van die rotse met die skerp lig wat op Christus gefokus is.

As ons deur vrees oorweldig word, is ons geneig om ons af te sonder. Maar ons moet ons pad deur alles maak –  ons pad saam met Christus.

Wanneer ons geloof swak is, herinner die kerk ons dat dit nie die krag van ons geloof is wat ons deur ons vrese dra nie, maar die krag van ons Verlosser. In tye van wanhoop as ons glo dat God ons verlaat het en nie meer vir ons omgee nie, plaas die kerk die kruis voor ons en vra: “Het God Hom verlaat?’ Omdat God nie vir Jesus verlaat het nie, sal Hy ons ook nie verlaat nie.

Ons weet daar is hoop. Hierdie hoop is: “Laat u wil geskied.” Die kerk herinner ons aan God se goeie doel vir ons lewens, sy liefde vir sy kinders en sy mag om vrees te oorwin. Dit bied aan ons ‘n alternatief om in ons vrese vasgevang te wees.

“Die Bybel, die evangelie, Christus, die kerk, geloof – almal een strydkreet teen vrees in die lewens van mense.”

As ons bang word, as ons alleen en hulpeloos voel, sal die kerk ons daaraan herinner dat Christus saam met ons in die boot is.

“Holiness is the habit of agreeing with God” —  J.C. Ryle.

Ek verskil van ander Christene

In Romeine 14 kry ons ‘n paar beginsels wat ons moet toepas as ons van ons broers verskil.

1. Verwelkom diegene wat van jou verskil (14:1 – 2)

As ons verskil oor sake wat nie onenigheid in die gemeente behoort te veroorsaak nie, het ons gewoonlik twee groepe: diegene wat swak in die geloof is en diegene wat sterk in die geloof is. Diegene wat swak in die geloof is se gewete pla hulle oor die spesifieke saak. Geloof hier gaan oor die vertroue wat ‘n persoon in sy hart of gewete het om ‘n besondere ding te doen. Die persoon wie se geloof swak is, het nie die vertroue om dit te doen nie. Ons moet Paulus se oproepe op beide dié met swak en dié met sterk geloof gehoorsaam. Hoekom? Daar is gewoonlik mense in beide groepe om jou en jyself het gewoonlik ‘n sterk gewete oor sekere dinge, maar ‘n swak gewete oor ander dinge.

2. Diegene wat vryheid van hulle gewete het, moenie op ander neerkyk nie (14:3)

Die sterkes kyk gewoonlik neer op die swakkes. Hulle glo dat die swakkes nie die vryheid wat ons in Christus het, verstaan nie; hulle is nog onvolwasse. Paulus verdoem hierdie gesindheid van meerderwaardigheid.

3. Diegene wie se gewete hulle beperk moenie diegene wat vryheid het, veroordeel nie (14:3 – 4)

Mense met ‘n swakker gewete veroordeel dikwels diegene wat vryer is. “Hoe kan jy ‘n Christen wees en sulke dinge doen?”

Paulus gee twee redes waarom hierdie twee gesindhede sondig is:

• God het hom aangeneem. Ons kan tog nie iemand veroordeel wat God aangeneem het nie.
• Wie is jy om oor iemand anders se bediende te oordeel? As jy op iemand neerkyk, tree jy op asof hy jou bediende is. Maar God is die Here en daarom moet jy jou medegelowige verwelkom.

4. Elke gelowige moet in sy eie gemoed oortuig wees van sy opvatting (14:5)

In sake waaroor gelowiges verskil moet jy jou gewete volg. Ons moet ons gewetes kalibreer dat hulle beter by God se wil inpas. Hierdie geld natuurlik nie vir die kernaangeleenthede van ons geloof nie. Daar mag ons nie van mekaar verskil nie.

5. Aanvaar dat ander deelneem of hulle weerhou vir die heerlikheid van God (14:6 – 9)

Paulus aanvaar dat beide kante hulle vryheid of beperkings vir die heerlikheid van God uitoefen. Sal dit nie wonderlik wees as ons vir ander die voordeel van die twyfel gee waar ons verskil nie? Paulus sê dat beide die swakkes en sterkes God kan tevrede stel ten spyte van hulle verskille.

6. Moenie ander oor hierdie sake oordeel nie, want eendag gaan ons almal voor God se regterstoel staan (14:10 – 12)

As ons aan ons eie posisie voor God se regterstoel dink, sal ons nie so gou oordeel nie. Laat God die regter oor ander wees.

7. Jou vryheid om vleis te eet is reg, maar moenie dat jou vryheid die geloof van ‘n swak broer vernietig nie (14:13 – 15)

Christene het verantwoordelikhede teenoor mekaar. Ons moenie ons siening op ander afdwing nie. Dit is verkeerd om ‘n ander persoon se gewete te bind aan iets wat God nie uitdruklik beveel nie.

8. Verskille oor eet en drink is nie in die koninkryk van God belangrik nie (14:16 – 21)

Wat wel belangrik is, is dat ons mekaar opbou in gehoorsaamheid aan God, vrede en vreugde. Wat ons eet is nie vir God belangrik nie. Jesus het alle kos rein verklaar.

9. As jy vryheid het, moenie daaroor spog nie (Romeine 14:22a)

As jou gewete stek is, moenie daaroor spog op so ‘n manier dat ander daardeur sondig nie. Mense met ‘n swak gewete moenie ander polisieer nie en verwag hulle moet dieselfde streng standaarde handhaaf nie. Dit is ‘n saak tussen jou en God.

10. Die persoon wat volgens sy gewete lewe, is geseënd (14:22b – 23)

God het aan ons die gawe van ‘n gewete gegee sodat ons vreugde kan ervaar as ons sy gebooie gehoorsaam.  Ons gewete beskerm ons voortdurend teen die sonde wat ons vreugde steel.

11. Ons moet die voorbeeld van Christus, wat ander eerste geplaas het, volg (15:1 – 6)

Ons kan ons nie indink in die voordele en voorregte wat aan die Seun van God in die hemel behoort het nie. Christus het sy voorregte en vryheid opgegee om ‘n dienaar te word. In vergelyking met Christus se lyding aan die kruis, is dit wat ons moet opoffer maar min.

12. Ons verheerlik God as ons mekaar aanvaar soos Christus ons aanvaar het (15:7)

Aanvaar mekaar dan, soos Christus julle ook aanvaar het, tot eer van God. Dit is belangrik hoe ons diegene wat van ons verskil behandel. As jy hulle aanvaar soos Christus jou aanvaar het, eer jy vir God.

I’m not afraid of failure; I’m afraid of succeeding at things that don’t matter. —William Carey

Psalm 12 (2)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Hierdie is ‘n lang psalm so ek gaan ‘n hele aantal blogs aan hom spandeer.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

12:5 – 6: Mensewoorde teenoor God se woord.

Hulle wat sê: “Danksy ons tong is ons sterk; ons lippe is onder ons beheer, niemand is ons heer en meester nie.

⁶Vanweë die geweld teen die magteloses, die gesug van die behoeftiges, gaan Ek nou opstaan,” sê die Here. “Ek sal hulle wat daarna smag in veiligheid bring.”

Wanneer mense praat, praat hulle oor:

• hulle eie vermoëns – Danksy ons tong is ons sterk;
• hulle selfgenoegsaamheid – ons lippe is onder ons beheer; en
• hulle onafhanklikheid – niemand is ons heer en meester nie. – Daar is geen Here nie.

Hulle dink hulle kan hulle pad na sukses oop praat. Daarom buit hulle mense uit; daarom trap hulle op ander. Al wat die gewone kleinboer van daardie tyd verlang het, was sekuriteit: genoeg om te eet, ‘n plek om sy kop neer te lê en niemand wat hom van sy stukkie grond afdryf nie.

Die oneerlikheid van die gegoede mense tref veral die swakkes en behoeftiges. Dit laat die Here optree. Maar wanneer die Here praat, verander die prentjie. Wat laat Hom optree?

• ⁶Vanweë die geweld teen die magteloses; en
• die gesug van die behoeftiges.

Hy laat nooit toe dat oormoedige mense trap op dié wat niemand het om na hulle om te sien nie. Daarom gaan Ek nou opstaan … Ek sal hulle wat daarna smag in veiligheid bring. God is nie onbetrokke nie:

• Hy maak ‘n einde aan die oormoed van mense wat leef asof hulle in beheer is; en
• Hy gee uitkoms aan dié wat hulle afhanklikheid van Hom besef.

Interessant van die optrede van God hier is:

• God wag tot die mens eers diep in nood is – tot sy hoop byna op is – voor Hy toetree. Anders dink die mens hy het homself gehelp.
• God neem hierdie slegte situasie (vs 2) en skep ‘n nuwe situasie.

12:7 – 9: Die betroubaarheid van God se woorde.

⁷Die Here se woorde is suiwer woorde, silwer wat gelouter is in ‘n smeltoond in die grond, sewe maal gesuiwer.

⁸U, Here, beskerm hulle; U hou elkeen altyd veilig teen die bose geslag.

⁹Oral loop goddelose mense rond, terwyl mense se gemeenheid hoogty vier.

Mense kan God se belofte glo dat Hy sal ingryp: ⁷Die Here se woorde is suiwer woorde. Mensewoorde is vals en sonder inhoud; God se woorde is soos silwer wat oor en oor in ‘n oond gesuiwer is. God se woorde is oor en oor getoets en dit het die toets van die tyd deurstaan. Die Here self maak dit waar. Daarom kan ons sy woord aanneem: ⁸U, Here, beskerm hulle; U hou elkeen altyd veilig teen die bose geslag. God se kinders weet die goddeloses se heerskappy is tydelik – God maak ‘n einde daaraan. As ons aan God se woorde vashou, weet ons ons is veilig. Ons kan Hom op sy woord neem.

Volgende keer kyk ons na die teologiese implikasies van hierdie psalm.