“Whoever reads the gospel with a single eye, and sincere intentions, will find, that our blessed Lord took all opportunities of reminding his disciples that His Kingdom was not of this world; that His doctrine was a doctrine of the Cross; and that their professing themselves to be His followers, would call them to a constant state of voluntary suffering and self-denial.” – George Whitefield

Die doel van diversiteit in die gemeente

Diversiteit is ‘n onderwerp wat vandag baie algemeen in ons samelewing bespreek word. Ook in die kerk is dit ‘n belangrike onderwerp wat nie altyd die aandag kry wat dit behoort te kry nie. Ek gaan hierdie onderwerp in drie blogs bespreek.

Hiervoor kan ons na Efesiërs 3 kyk. Paulus stel sy doel vir die gemeente in verse 8 – 11. Wat is God se doel? Die gemeente moet sy wysheid aan die hele skepping vertoon. Hoe doen ons dit? Die spesifieke kenmerk wat Paulus in gedagte het, was vir eeue verborge. Wat is dit? En dit is die geheimenis: deur die verkondiging van die evangelie en in hulle verbondenheid met Christus Jesus, word ook mense wat nie Jode is nie, saam met ons deel van die volk van God en lede van die liggaam van Christus, en kry hulle ook saam met ons deel aan wat God belowe het (Vers 6).

Dit is nie genoeg dat jy my dienaar is om die stamme van Jakob te herstel en om die Israeliete wat gered is, terug te bring nie; Ek maak jou ‘n lig vir die nasies sodat die redding wat Ek bewerk, die uithoeke van die aarde sal bereik (Jesaja 49:6). Wat God gedoen het, is verbasend. Vir eeue reeds het God belowe dat die heidene eendag deel van sy familie sal wees. Nou, in Christus, kom God sy belofte na. Die afstammelinge van Abraham is nou diegene wat sy geloof deel – nie net die Jode nie.

Hoekom gee mense aandag aan die eenheid in God se familie? Dit is die graad van skeiding tussen Jode en nie-Jode. Hulle was nie net van verskillende etniese groepe nie of kultureel verskillend of teologies verskillend nie – hulle was openlik vyandig teenoor mekaar. Op een oomblik toe Christus sterf en die voorhangsel in die tempel skeur, vernietig Hy die grens tussen die twee. Mense destys sou gesê het dat hierdie eenheid onmoontlik is – dit sou ‘n wonderwerk vereis. Presies. Let op die verband tussen hierdie eenheid en Paulus se gebed om hierdie gedeelte mee af te sluit in verse 14 – 19: Mag julle in staat wees om saam met al die gelowiges te begryp hoe wyd en ver en hoog en diep die liefde van Christus strek. Mag julle sy liefde ken, liefde wat ons verstand te bowe gaan, en mag julle heeltemal vervul word met die volheid van God.

In die eerste deel van Efesiërs 3 beskryf Paulus wat menslik onmoontlik is. Hy sluit af met ‘n gebed vir die onmoontlike. Hy bid vir die Vader dat Hy ons deur sy Gees moet versterk dat ons die omvang van Christus se liefde vir ons moet besef. Sy liefde gee krag aan ons liefde. Heel gepas eindig Paulus met ‘n doksologie in verse 20 – 21: Aan Hom wat deur sy krag wat in ons werk, magtig is om oneindig  meer te doen as wat ons bid of dink, aan Hom kom die eer toe, in die kerk, deur ons verbondenheid met Christus Jesus, deur al die geslagte heen tot in ewigheid. Amen.

Paulus vra die onmoontlike. Maar God se krag werk in ons. Hy kan dit doen. Die krag van die plaaslike gemeente, die vermoë om die bonatuurlike krag van die evangelie te wys, is ons diversiteit.

Volgende keer gaan ons kyk na die soort diversiteit wat die gemeente verkondig.

Sometimes the godliest thing you can do in the universe is get a good night’s sleep. —D.A. Carson

Psalm 8 (1)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Hierdie is ‘n lang psalm so ek gaan ‘n hele aantal blogs aan hom spandeer.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

Hierdie is die eerste werklike lofpsalm in die psalter, maar sy vorm en onderwerp is atipies. Daar is nie ‘n uitnodiging om te loof nie; daar word nie redes vir die lofprysing gegee nie – daar is geen “want” klousule nie. Dit is ook die enigste lofpsalm wat in sy geheel aan God gerig is. Psalm 8 is ‘n lofpsalm wat die kontras tussen die grootheid en skeppingsmag van God en die nietigheid van die mens beklemtoon. God stel nietige mensies aan om namens Hom oor die skepping te heers. Ons is God se klein-groot mense.

Een van die kenmerke van ware godsdiens is verwondering – verwondering oor die geheimenisse van die heelal, maar ook verwondering as ons nadink aan watter soort skepsel ons nou werklik is. William Booth, die stigter van die Heilsleër, het gesê dat die duiwel nie al die mooi liedere en wysies moet hê nie – gelowiges moet ook mooi liedere en wysies hê.  Hierdie is ‘n psalm wat ons moet koester.

8:1: Opskrif

Vir die musiekleier; op die Ghitiet. ‘n Psalm van Dawid.

Die Ghitiet is waarskynlik ‘n musiekinstrument of ‘n melodie. Dit mag ook na ‘n Levitiese sanger verwys (1 Kronieke 13:13 – 14). Die digter van die psalm, miskien Dawid, wat baie nagte in die oop veld by sy skape deurgebring het, het die lied oor die wonder van God se skepping gehoor en gesien. Nou sing hy daaroor. God se skeppingswerk hou ‘n boodskap in vir die digter – dit vertel van God self. Hierdie psalm besing die eer van sy Naam.

Volgende keer kyk ons verder na hierdie groot God en na ons as klein mensies.

“Press forward. Do not stop, do not linger in your journey, but strive for the mark set before you. Fight the good fight of faith, and God will give you spiritual mercies.” – George Whitefield

Hoekom toewyding gegrond op my roeping teen-kultureel is

Mense word beledig deur formele lidmaatskap van die gemeente. Mense wil verhoudings op hulle eie voorwaardes vorm – nie op voorwaardes wat van bo af kom nie. Formele lidmaatskap beteken dat ek my aan gesag onderwerp. As ek lidmaat van ‘n gemeente word, gee ek aan ander gelowiges die gesag om my te onderrig oor hoe ek my lewe moet leef. Dit is die probleem. Ons kultuur is skepties oor enige gesag.

Die Bybel sê dat universele skeptisisme oor gesag dwaas is. Die idee om gesag te verwerp, het nie sy oorsprong in ons geslag nie – die slang in die tuin het dit reeds gedoen. Hy plant ‘n leuen in Eva se gedagtes dat God nie kan liefhê en terselfdertyd “nee” kan sê nie.

Die Bybel verseker ons dat die basiese konsep van gesag goed is. Die mees basiese stap in ons bekering is juis om God se absolute gesag oor die heelal te erken en te erken dit is vir ons beswil. Elke keer as gesag reg gebruik word, bewys dit dat die waarheid teenoor Satan se leuen seëvier. Kyk net na enkele voorbeeld van hoe die skrywers van die Bybel onderwerping aan gesag as integraal tot die uitlewing van die evangelie sien.

• Efesiërs 5:16: die beste gebruik van ons tyd.
• Titus 3:1: hoe ons ons vir elke goeie werk gereed te maak.
• 1 Petrus 2:12: hou jou optrede onder die heidene eerbaar.

Om mense te roep om lidmate van die gemeente te wees, druis in teen hulle basiese aannames as mense. Maar dit is ‘n geveg wat die moeite werd is om te veg, want om aan hulle die basiese goedheid van daardie gesag te wys, is om vir hulle God te wys,

“When our Lord says, we must be converted and become as little children, I suppose He means also, that we must be sensible of our weakness, comparatively speaking, as a little child.
“ – George Whitefield

Wat beteken inspirasie?

Die hele Skrif is deur God geïnspireer (2 Timoteus 3:16)

Hierdie teks verwys nie net na die manier waarop God sy inligting aan ons gekommunikeer het nie. Die klem hier val op die bron van daardie inligting. Letterlik beteken die woord wat hier deur Paulus gebruik word  dat dit deur God uitgeasem is.

Maar wat is die verskil tussen inasem en uitasem? As Paulus sê dat God die Skrif uitgeasem het, sê hy dat die bron God is. Dit is sy woord; Hy is die bron van hierdie skrywes. Ons kan sê dat Hy die superintendent van die Skrif is. [Superintendent = iemand wat toesig hou – HAT] God laat nie toe dat die menslike skrywers reageer volgens hulle eie insig nie – hulle eie verbeelding volg nie. Hulle kan nie hulle verbeelding gebruik om te skryf wat God volgens hulle gedoen het nie. God, deur sy Heilige Gees, tree as superintendent op. Hy maak dus seker dat wat geskryf word sy woord is.