“Anyone who is to find Christ must first find the church. How could anyone know where Christ is and what faith is in him unless he knew where his believers are?” – Martin Luther

God voorsien altyd as Hy sy kinders dissiplineer (Esegiël 1:3)

Israel sit in Babilon. Hulle is weggevoer in ballingskap omdat hulle ongehoorsaam was en God hulle gedissiplineer het.

Sy profeet

Ons weet nie baie van Esegiël nie. Wat ons wel weet, was dat hy ‘n priester was. Hy was waarskynlik ongeveer 30 jaar oud. Ons weet ook dat hy nie vir God gaan soek het nie – God het na Hom toe gekom. God het die inisiatief geneem. Esegiël was ‘n priester, maar God het vir hom ‘n nuwe beroep – profeet. Waarskynlik het Esegiël daarna uitgesien om in die tempel te dien, maar God het ander planne vir hom. God wou hê dat Esegiël as sy mondstuk aan diegene in ballingskap moet wees.

Is ons lewens oop vir God se roeping? As dit nie so is nie, is ons gebrek aan vertroue en gehoorsaamheid tot ons eie nadeel. Esegiël die profeet in Babilon sien ‘n visie van God wat hy as priester waarskynlik nooit sou sien nie.

Sy woord

God wys nie net vir Esegiël iets nie, maar Hy het ook iets te sê vir hom. Die woord van die Here het tot die priester Esegiël … gekom. Ons lees 49 keer in hierdie boek dat God se woord na Esegiël gekom het. In hierdie gesig lees ons twee maal dat Esegiël ‘n stem hoor. God is aan die beweeg en Hy het ‘n boodskap vir sy mense. God weet presies wat sy mense moes hoor.

Sy hand

Toe Esegiël die visoen ontvang was God se hand oor hom. Dit is ‘n teken van bemagtiging. Esegiël beteken “God versterk.”Al die hulpbronne wat Esegiël vir sy nuwe bediening nodig het, het God voorsien – sy woorde en sy krag.

Esegiël sit in ballingskap en tog ondervind hy dat God voorsien – ook daar in Babilon.

 “We are nothing with all our gifts be they ever so great, except God assist us.” ― Martin Luther

Oorreding

Os Guinness maak ‘n onderskeid tussen net die waarheid oor die evangelie vertel teenoor oorreding. Daar is ‘n manier om die waarheid te kommunikeer wat mense onmiddellik aanstoot gee en daar is maniere wat aanstoot vermy. Ooreding probeer die aanstoot verminder deur te soek na ‘n verband tussen dit wat ons wil sê en diegene met wie ons wil praat. Oorreding neem die persoon wat kommunikeer en die persoon aan wie gekommunikeer word, in ag. Kommunikasie vereis ‘n verbinding tussen ten minste hierdie twee kante.

Hierdie seining van “verbind” in oorreding het twee belangrike implikasies:

1. Net omdat oorreding belangstel in hoe ons kommunikeer, beteken nie dat dit net in ‘n tegniek belangstel nie.

Dit stel nie primêr in üitkoms” en “gevolge” belang nie. Oorreding is die hart van die evangelie. God is dié Oorreder. Hy wil met ons op ‘n besondere manier kommunikeer en dit is basies oorredend.

In sy kommentaar op Psalm 23 sê Calvyn onder andere: God, in the Scripture, frequently takes to himself the name, and puts on the character of a shepherd, and this is no mean token of his tender love towards us. As this is a lowly and homely manner of speaking, He who does not disdain to stoop so low for our sake, must bear a singularly strong affection towards us. In sy barmhartigheid hanteer God ons deur ons beperkings en swakhede in ag te neem. Hy is ‘n Herder vir verlore skape en nie ‘n wolf wat ons dwaasheid uitbuit nie.

God het besluit om ons te oorreed. Hy ontmoet ons net soos ons is om die verhouding wat Hy met die mens begin het voort te sit. Al is Hy die oneindige, ewige God, daal Hy tot op die vlak van die mense. Ons sien dit ten beste in die menswording – ‘n toonbeeld van nederigheid. Dit was hierdie nederigheid wat Hom in staat gestel het om die volle ervaring van wat dit beteken om mens te wees, te ondervind.

Dit is dié oorreding – geheimsinnig en veel meer as wat enige mens kan doen. God het nie uit die hemel op ons geskreeu nie – Hy het mens en een van ons geword. Hy bly steeds by ons.

2. Oorreding is om onnodige aanstoot te vermy, maar ons moet aanvaar dat die evangelie vir sommige aanstoot kan gee

Jesus was oorredend in alles wat Hy besê het, maar in sy eie dorp, Nasaret, wou hulle niks van Hom geweet het nie (Matteus 13:57). Hy was: ‘n Klip waaroor ‘n mens struikel en ‘n rots waarteen jy jou stamp (1 Petrus 2:8).

Os Guinness (Fool’s Talk: Recovering the Art of Christian Persuasion)  betreur dit dat die kerk die kuns van oorreding verloor het. Daarom moet ons weer aan ons kommunikasie dink. Dit moet vars wees, maar ook getrou en onafhanklik. Getrou, want dit moet deur die Christelike waarhede gevorm word; onafhanklik, want dit is nie afhanklik van ‘n manier van dink wat vreemd is aan ons Christelike manier van dink nie. Die problem is dat baie van ons kommunikasie in die kerk eintlik argumente is. Ons stel meer daarin belang om argumente te wen eerder as die harte van mense.

“Therefore we conclude that all law, divine and human, treating of outward conduct, should not bind any further than love goes. Love is to be the interpreter of law.”  – Martin Luther

Bevorder die belange van die stad

Ons hoor dikwels daar word gesê dat ons die welstand van die stad soek. Die probleem is dat dit vir verskillende mense iets verskillends beteken. Wat beteken dit vandag vir ons in die kerk?

So sê Ek, die Here die Almagtige, die God van Israel, vir al die ballinge  wat Ek uit Jerusalem in ballingskap na Babel weggevoer het: Bou vir julle huise en bewoon dit, lê tuine aan en eet die opbrengs daarvan, trou en bring kinders in die wêreld, en laat hulle trou en kinders in die wêreld bring. Julle moet daar in Babel baie word, nie min nie. Bevorder die belange van die stad waarheen Ek julle in ballingskap weggevoer het, bid tot my vir daardie stad, want sy belange is ook julle belange (Jeremia 29:4 – 7). Jeremia skryf hier vir mense wat was waar hulle nie wou gewees het nie. Die profeet het vir hulle gesê dat hulle 70 jaar in Babilon sou bly. Hulle moes leef soos God se geseënde mense; hulle moes selfs God se guns vra vir die land van hulle oorwinnaars.

Bevorder die belange van die stad klink goed, maar hoe doen ons dit? Ons moet die gemeenskap ‘n beter plek maak deur goeie burgers te wees en ons moet betrokke wees by die verbetering van die stad. Die idee is waarskynlik as God se mense die behoeftes hanteer deur hulle teenwoordigheid en optredes, sal die inwoners God se hand deur sy mense aan die werk sien. God se mense moenie tevrede wees net met persoonlike seëninge nie, maar moet ook begeer dat God die mense van die kultuur sal seën. Sosiale betrokkenheid en gemeenskapsaktivisme is goeie dinge – dit is deel van ons roeping. Maar hoeveel?

Hier moet ons by Jesus se sending aansluit. Het Jesus die belange van die stad bevorder en hoe? In Lukas 4 begin Jesus sy openbare bediening en sê: Die Gees van die Here is op My omdat Hy My gesalf het om die evangelie aan armes te verkondig. Hy het My gestuur om vrylating van gevangenes uit te roep en herstel van gesig vir blindes, om onderdruktes in vryheid uit te stuur, om die genadejaar van die Here aan te kondig … Vandag is hierdie Skrifwoord wat julle nou net gehoor het, vervul (4:18 – 21).

Jesus het baie tyd daaraan spandeer om diegene wat seer het, te dien. As ons by Jesus se sending aansluit, sal ons ook baie tyd aan hierdie mense spandeer. Die wêreld is verward as hulle sien die kerk doen nie veel van wat Jesus gedoen het nie. In Petrus se toespraak by Kornelius sê hy onder andere: Hy het rondgegaan, oral goeie werke gedoen en almal gesond gemaak wat in die mag van die duiwel was, want God was by Hom (Handelinge 10:38). Jesus het nie net gekom om die gebrokenheid in die wêreld reg te maak nie, maar ook om dit ‘n beter plek te maak om in te leef. Jesus het gekom om te red, maar ook om te dien.

As ons die belange van die stad bevorder, moet ons onthou die mense is dood as gevolg van hulle oortredings en sonde. Jesus huil oor Jerusalem, want hulle as soos skape sonder ‘n herder. As ons die belange van die stad wil bevorder, moet ons by Jesus se volle sending aansluit. Ons kan nie net ‘n bordjie kos uitdeel nie, maar ons moet ook aan hulle die Verlosser aanbied.

Die idee om in ons gemeenskappe te dien, is niks nuuts nie. Die grootste groei in die antieke kerk was toe plae deur die Romeinse Ryk getrek het. Toe die plae kom, het die heidene uit Rome gevlug. Hulle brand die brûe na hulle stede af. Christene, daarenteen, het agtergebly en die siekes versorg en die dooies begrawe. Julian, die keiser, skryf: ‘These impious Galileans (Christians) not only feed their own, but ours also; welcoming them with their agape, they attract them, as children are attracted with cakes… Whilst the pagan priests neglect the poor, the hated Galileans devote themselves to works of charity, and by a display of false compassion have established and given effect to their pernicious errors. Such practice is common among them, and causes contempt for our gods (Epistle to Pagan High Priests).

Toe die mense die gedrag van die gelowiges sien toe hulle die siekes versorg het, was hulle oop om die goeie nuus van die Verlosser te hoor.

Diens wat lei tot verlossing was Jesus se patroon. Ons moet dit navolg as ons die belange van die stad wil bevorder. Toe die Here vir Kain vra waar sy broer is, antwoord hy: Moet ek dan my broer oppas? (Genesis4:9). As gevolg van wat Christus alles vir ons gedoen het en die sending wat Hy aan ons gegee het, moet ons oor die stad waar Hy ons geplaas het, uitkyk en sê: ”Ek is my stad se oppasser.”

“All the good things that Christ bestows on his saints come to ’em as freely as water runs down in a river.” Jonathan Edwards

Die skrywers van die Psalms

Die oorsprong van die psalms is die ou gedigte van die Jode. ‘n Goeie voorbeeld van hierdie ou gedigte is die lied van Moses (Deuteronomium 32) en die oorwinningslied van Debora en Barak (Rigters 5). Die Kanaäniete het soortgelyke gedigte geskryf. Dit het ontstaan tussen die tyd van Moses en die tyd van die Babiloniese ballingskap.

Die naam wat algemeen gekoppel word aan die psalms is Dawid. Aan Dawid word 73 psalms toegeskryf, Asaf twaalf, die Koragiete nege, Salomo twee en aan Heman (saam met die Koragiete), Etan en Moses een elk. Daar is 51 anonieme psalms. Volgens die Nuwe Testament word twee van hierdie psalms (Psalm 2 en 95) ook aan Dawid toegeskryf (Handelinge 4:25 en Hebreërs 4:7).

Dawid se invloed was ongetwyfeld groot, maar hy het nie persoonlik al die psalms geskryf nie. Die opskrifte is eers eeue later bygevoeg en was nie deel van die oorspronklike psalms nie. Slegs ongeveer die helfte meld van Dawid. Wat beteken dit? Die voorvoegsel van (le in Hebreeus) kan verskillende dinge beteken:

• Geskryf deur Dawid. Sekere psalms is ongetwyfeld deur Dawid geskryf.
• Geskryf vir Dawid. Sekere psalms is deur ander ter ere van Dawid geskryf.
• Geskryf in die styl van Dawid. Dawid het die patroon neergelê en ander het dit nagevolg.
• Baie breekware is in Palestina opgegrawe met die woorde lemelek daarop – behoort aan die koning/koninklike eiendom. Van Dawid mag dus ook beteken in opdrag van of goedgekeur deur Dawid.
• Dawid beteken nie net die groot koning met daardie naam nie. Openbare aanbidding in die tyd van Dawid was nog nie goed ontwikkel nie. Ons moet onthou die tempel is eers na die tyd van Dawid gebou. Dit was Salomo wat die kore en musiek wat ons verbind met die tempel gevestig het. In 2 Samuel 7 lees ons dat God, deur die profeet Natan, nie net vir Dawid nie, maar ook al sy afstammelinge, geroep het tot daardie spesiale verhouding met God. Eeue later het die heersende koning nog soms bekend gestaan as “Dawid, seun van God”. Van Dawid moet hierdie gebruik ook in ag neem.

Maar hoekom word Dawid se naam so dikwels aan die psalms gekoppel?

• Dit word algemeen aanvaar dat Dawid die outeur was van die klaaglied oor Saul en Jonatan (2 Samuel 1:19 – 27). Hierin openbaar hy duidelik ‘n digterlike gees. Ons kry dieselfde gees in die sogenaamde laaste woorde van Dawid (2 Samuel 23:1 – 7). Dawid was ‘n digter.
• In Saul se koninklike paleis was Dawid bekend as ‘n goeie musikant. Toe die boosaardige gees Saul beetgepak het, het sy amptenare aanbeveel dat hulle iemand moet kry wat die lier kan speel. Saul sê: Kyk maar vir my uit na ‘n man wat goed kan speel (1 Samuel 16:17). Hulle kry toe vir Dawid. Amos sê dat Dawid musiekinstrumente kon uitdink (6:5). Dit is veral die skrywer van die Kronieke-boeke wat die bydrae wat Dawid tot die musikale aspekte van die Israeliete se aanbidding gemaak het, beklemtoon.
• Die vroeë monargie (Dawid was slegs die tweede koning van Israel)  was ‘n tyd waartydens nasionalisme bevorder is. Dit was ook ‘n tyd van voorspoed en kreatiwiteit – ook wat die kunste betref. Dawid staan sentraal in hierdie beweging.
• Daar is ‘n ooreenkoms tussen Dawid se lewe (soos beskryf in die historiese boeke) en sommige psalms. Dink maar aan die verhaal van Dawid, Batseba en Urija in 2 Samuel 11:1 – 12:25 en Psalm 51.
• In 2 Samuel 23:1 word na Dawid as die gevierde in die liedere van Israel Die King James Version praat van the sweet psalmist of Israel.

Dat Dawid self sekere van die psalms geskryf het, is seker, maar dit is onwaarskynlik dat hy al die psalms wat na hom verwys, geskryf het.