The hypocrite deceives others while he lives, but deceives himself when he dies. —Thomas Watson

Hoe moet ons evangeliseer?

Die geloof kom dus deur die prediking wat ‘n mens hoor, en die prediking wat ons hoor, is die verkondiging van Christus (Romeine 10:17). Hoe doen ons dit? ‘n Balans tussen eerlikheid, dringendheid en vreugde is nodig

Eerlikheid –  as hulle hulle bekeer en glo, sal hulle gered word. Hulle sal moet bekeer en dit kos iets. Moenie sekere dele weglaat nie. Mense wil nie negatiewe goed insluit nie. Vryheid is deel van die boodskap, maar sonde en skuld staan ook sentraal Om mense bewus te maak van hulle verlore en sondige toestand is deel van goeie nuus van Jesus Christus. Iemand wat nie sy eie kruis dra en agter My aan kom nie, kan nie my dissipel wees nie (Lukas 14:27). Moenie die evangelie manipuleer of afwater nie.

Dringendheid – ons moet die dringendheid van bekering beklemtoon. Hulle moet nou besluit. As Jesus Christus die enigste weg is waarvoor wag ons. Die geleentheid mag verbygaan.

Vreugde. Die herstelde verhouding met God bring vreugde. Ons moet hierdie  vreugde aan ander oordra.

Eerlikheid + dringendheid sonder vreugde =  onversetlike vasberadenheid

Eerlikheid + vreugde sonder dringendheid =  nalatigheid oor tyd

Dringendheid + vreugde sonder eerlikheid=verdraaide aansprake oor onmiddellike voordele van die evangelie.

Ons moet die evangelie mey eerlikheid, dringendheid en vreugde verkondig.

Everything is needful that he sends. Nothing can be needful that he withholds – John Newton.

Wie moet evangeliseer?

Sommige mense het die gawe van evangelisasie (Efesiërs 4:11).  In Handelinge 4:29 bid Petrus: Here, kyk hoe dreig hulle ons. Gee dat u dienaars met volle vrymoedigheid u woord sal verkondig.  Geld dit net vir professionele mense? Is ons plig as lidmate net om mense na die byeenkomste uit te nooi? In Romeine 1:14 – 15 sê Paulus: Ek staan onder ‘n verpligting … en vandaar my  begeerte om ook aan julle in Rome die evangelie te verkondig. Geld dit net vir Paulus? Dit geld vir Paulus, maar ook vir alle gelowiges. Jesus self sê in Matteus 28:18 – 20: Gaan dan na al die nasies toe en maak die mense my dissipels: doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees, en leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het.

Hierdie opdrag geld vir elke lid van die kerk – elke Christen moet getuig in die omgewing waarin God hom geplaas het. In Handelinge 2 word die Heilige Gees uitgestort op alle gelowiges. Die vroeë Christene is gemartel, maar verkondig steeds die goeie nuus.

Wat was Jesus Christus  se bedoeling met die kerk? Maar nou het God die ryke verskeidenheid van sy wysheid deur die kerk bekend laat word aan elke mag en gesag in die hemelruim (Efesiërs 3:10). Elke persoon moet die evangelie sigbaar  maak. Hoe? Niemand het God ooit gesien nie. Sy enigste Seun, self God, wat die naaste aan die Vader is, dié het Hom bekend gemaak (Johannes 1:18).

Almal kan bydra tot evangelisasie deur die plaaslike gemeente op te bou. Almal het ook verantwoordelikheid om goeie nuus buite die gemeente uit te dra, Kerke moet seker maak ons ken die goeie nuus en dat ons dit duidelik kan verwoord. Dit is elkeen van ons se plig.

A holy life will produce the deepest impression. Lighthouses blow no horns; they only shine – D. L. Moody

Met oop hande

In 1973 skryf Henri J. M.Nouwen ‘n kort boekie oor gebed: With Open Hands. Hierdie boekie was so gewild dat hy dit in 1995 en 2006 moes hersien. Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie boekie spandeer.

Om te bid beteken dat ek my hande voor God moet oopmaak. Dit beteken ek moet die spanning wat my hande toe klem geleidelik losmaak. Gebed is ‘n manier waarop jy stilte in die wêreld kan kry – jy maak jou hande oop vir God se beloftes en kry hoop vir jouself, jou naaste en die wêreld. In gebed ontmoet jy God nie net in die sagte briesie nie, maar ook te midde van die geraas van die wêreld; in die nood en vreugde van jou naaste; in die alleenheid van jou eie hart.

Gebed lei jou om nuwe paaie te sien; gebed gee aan jou die vryheid om die baie tekens wat die pad na die nuwe wêreld aandui, raak te sien. Gebed is nie net ‘n noodsaaklike kompartement in die daaglikse skedule van ‘n Christen of sy ondersteuning in tye van nood nie. Gebed is nie beperk tot Sondae en maaltye nie. Gebed is om te leef – soos om te eet en te drink. Dit is die voortdurende besef dat God is waar ons is; dat hy ons uitnooi om nader te kom en die gawe van die lewe te vier.

‘n Lewe van gebed is ‘n lewe met oop hande waar ons nie skaam is vir ons swakhede nie, maar waar ons besef dat die beter is om deur God gelei te word as om self alles te probeer beheer. Soms mag Hy ons lei na plekke waar ons nie wil wees nie, maar ons aanvaar dit.

Vraag: Vertrou ek volledig dat met God aan my sy sal ek my ware tuiste kry?

Nobody ever learned they were a sinner by being told. They have to be shown – John Newton

Afgode in die kerk

In 2 Konings 18:3 lees ons Hiskia het gedoen wat reg is in die oë van die Here. In die volgende vers lees ons wat hy gedoen het: Hiskia het die hoogtes laat verwoes, die klippilare laat stukkend slaan en die gewyde pale laat afkap. Hy het ook die koperslang wat destyds deur Moses gemaak is, laat stukkend slaan, want tot nou toe het die Israeliete die koperslang met offers vereer.

Mense sou sekerlik verstaan het dat ‘n sterk geestelike leier die afgode verwyder het. Hulle sou verwag dat hy daarop sou aandring dat hulle nie meer ander gode moet aanbid nie. Wat Hiskia volgende gedoen het, moes vir hulle ‘n verrassing gewees het: hy laat die koperslang stukkend slaan. Hierdie was die koperslang wat God gesê het Moses moes maak om die volk teen slangbyte te beskerm. Hoekom doen hy dit? Omdat hulle die slang met offers vereer het. Instrumente vir verandering kan voorwerpe vir aanbidding word. In ons sondigheid kan ons van omtrent enigiets ‘n afgod maak – ons maak afgode van dinge wat vir ons belangrik is. Die koperslang wat God gebruik het om genesing te bring, word ‘n voorwerp van aanbidding.

Vandag is niks anders nie. Ons gebruik steeds instrumente van verandering en aanbid hulle. Hier is drie algemene afgode van die kerk.

1. Die plek/gebou

God doen groot werke in die harte van mense waar hulle saam vergader. Hierdie vergaderplekke kan verander van ‘n instrument van verandering na ‘n voorwerp vir aanbidding. Ons moet mense gereeld daaraan herinner dat die kerk nie ‘n gebou is nie – die mense is die kerk. God woon nie in die kerkgebou nie – Hy woon in die harte van mense.

2. Die verlede

God het in die verlede op wonderbaarlike maniere gewerk. Die verlede kan ‘n afgod word waar mense na die verlede verlang – meer as na die Here. Om dankbaar vir die verlede te wees, beteken beslis nie dat ek die verlede moet aanbid nie.

3. Die programme

Omdat God lewens deur ‘n program verander het, kan mense hierdie programme tot ‘n ongesonde plek verhef. Hulle bly steeds net instrumente gebruik in die gemeente se dissipelskapsproses. Nou word hulle moderne koperslange.

Hoe kan kerkleiers meer soos Hiskia wees? Hulle moet voortdurend die aandag op Jesus Christus vestig. Net Hy is ons aanbidding werd; net Hy kan lewens verander. As ons mense help om die grootheid van Jesus te sien, lyk afgode minder aantreklik.

Leiers moet ook lidmate gedurig aan die doel van die gemeente herinner. Die gemeente bestaan om dissipels te maak. Dan word programme blote instrumente. Die gebou word nou net ‘n plek om te help om dissipels te maak.

Hiskia het op die Here die God van Israel vertrou (2 Konings 18:5).