When we deal seriously with our sins, God will deal gently with us. — C.H. Spurgeon

Sekere dinge is die moeite werd om oor te baklei

Larry Osborne het ‘n baie interessante boek, Accidental Pharisees, geskryf. Ek gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Oor sekere dinge moet ons baklei. Jesus en Fariseërs was in warm debatte betrokke – Jesus sê harde dinge van hulle en hulle onderrig. In Matteus 23 kry ons ‘n  uitgebreide  veroordeling van die Fariseërs. Paulus is net so sterk teen die Judaïseerders. Hy hou nie terug nie – hy wens hulle wil hulleself mutileer. Hy verdoem iemand wat vals leer verkondig.

In al hierdie gevalle gaan die debat oor die kern van verlossing – nie oor nuanses nie; nie oor fyn skrif en  klein besonderhede nie. Dit gaan oor wie gered gaan word en wat hy moet doen om gered te word. Jesus is teen die Fariseërs, want hulle hou sondaars wat Hy gekom het om te red, weg van Hom. Dit gaan oor die ewigheid en verlossing. Moeite werd om daarvoor te baklei. Meeste van ons bakleiery gaan oor dinge wat ons nie hel toe sal stuur nie.

As ons ons verskille opsy sit en arms vat, bevestig dit ons boodskap van genade, barmhartigheid en vergifnis. Ons sê vir wêreld Jesus is bo aardse dinge. Daarom kies Jesus vir Simon die Seloot en Matteus die tollenaar as dissipels. Hulle het niks in gemeen behalwe ‘n antieke band met Abraham en toegewyding aan Jesus nie. Anders is hulle twee natuurlike vyande.

Simon was ‘n Seloot –  ‘n lid van die Joodse groep toegewy aan die omverwerp van die Romeinse onderdrukkers – hulle was vryheidsvegters. Romeine sien hulle as nasionalistiese  ondermyners.

Matteus was ‘n belastingaarder vir die Romeinse owerheid. Hy samel buitensporige belasting in van sy mede-Jode en gee geld aan die Romeinse onderdrukkers. Vir die Jode is hy ‘n veragtelike verraaier. Romeine sien hom  as ‘n medepligtige lid van ‘n nasie wat verslaan is.

Simon en Matteus sou mekaar gehaat het. Toe Jesus hulle roep om Hom te volg, sit hulle verskille een kant en gryp die geleentheid aan. Dit moes ‘n indruk op mense gemaak het. Inderdaad ‘n wonderwerk.

In die vroeë kerk was dit skokkend om Jode en nie-Jode, eienaars en slawe, mans en vroue in een huis bymekaar te sien om te aanbid. Dit in ‘n kultuur wat gebou was op klasverskille, status en sosiale grense wat nie oorgesteek mag word nie. Jesus se vermoë om so ‘n diverse groep saam te snoer, sê baie van sy gesag – dit verleen ook geloofwaardigheid aan sy aanspraak dat Hy die Seun van God is. Volgens Jesus as ons mekaar liefhet sal die wêreld weet dat ons  sy dissipels is.

Although the world is full of suffering, it is also full of the overcoming of it – Helen Keller

Uniformiteit en eenheid

Larry Osborne het ‘n baie interessante boek, Accidental Pharisees, geskryf. Ek gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Bybelse eenheid

As beide van ons Christene is, is ons familie – al hou ons nie van mekaar nie, al verskil ons oor sake. Ons moet leer om saam te leef. Ons is verenig deur Jesus Christus nie deur ons keuse nie. Die basis vir Bybelse eenheid is ons verhouding met Jesus Christus Dit is nie afhanklik van dieselfde godsdienspraktyke of voorkeure nie. Dit is nie afhanklik van ons saamstem oor elke teologiese punt nie.

Uniformiteit

Nou is ons klone van mekaar – almal loop, praat en lyk eenders. Dit is maklik om geduldig, goed en verdraagsaam met ‘n kloon van myself te wees. Jesus het nie vir uniformiteit gesterf nie. Hy het nie die mure wat Jode en nie-Jode en mans en vrouens skei, afgebreek sodat ons iewers in middel kan saamvloei nie. Hy kom en red ons ten spyte van ons verskille – Hy  red ons nie van ons verskille nie. God het vreugde in ons diversiteit. Hy het ons so gemaak – doelbewus.

As die wêreld sien Christene het mekaar lief en verdra mekaar voel hulle aangetrokke tot ons. Nou het ons geloofwaardigheid om met hulle oor hulle lewens te praat. Dit reflekteer goed op ons hemelse Vader. As die wêreld sien Christene het nie mekaar lief nie en kan mekaar nie verdra nie, vra hulle vrae. Watter soort hemelse Vader sal so ‘n familie hê? Geen wonder hulle stel nie belang in wat ons sê oor die lewe, Jesus Christus en verlossing nie.

As die soeke na uniformiteit die instandhouding van Bybelse eenheid verplaas, is die eerste ding wat ons doen, is om grense te merk. Dit is gedrag, simbole, sienings wat ons as een van ‘n groep identifiseer. Ons optrede, kleredrag, lewenstyl selfs woordgebruik en dinge wat ons beklemtoon, dien almal as grensmerkers.

In ‘n sekere sin is merkers onvermydelik – Jesus Christus het sekere duidelike merkers neergelê toe Hy gesê Hy is God en dat verlossing net deur Hom verkry kan word. Die probleem kom as ons merkers enger is as dié van God. Fariseërs is die meesters van eng merkers – reëls en standaarde vir alles om vinnig te besluit wie is in en wie is uit. Nou hanteer ons mense buite die merkers as vyande van die Here. Die doel mag wees om die kudde te beskerm, maar as hulle enger as God s’n is, verdeel ons die kudde.

As dit by ons eenheid in God kom, is daar voortdurend keuses om te maak. Hoe moet ons reageer teenoor broers en susters in Jesus Christus wat ons nie sou gekies het as ons die keuse gehad het nie? Ons kan altyd iets kry om oor te baklei. Maar ons kan ook altyd ‘n manier kry om oor die weg te kom met mekaar. Ons moet ‘n keuse maak – keuses het belangrike gevolge vir ons en mense wat ons vir Jesus probeer bereik en beïnvloed.

He who is dying of hunger must be fed rather than taught – Thomas Aquinas

Hoekom het Jesus gekom?

Larry Osborne het ‘n baie interessante boek, Accidental Pharisees, geskryf. Ek gaan ‘n paar blogs daaraan spandeer.

Sy doel was om God se koninkryk uit te bou; om verlossing te bring aan mense wat vantevore uitgesluit was. Hy het gekom om die verlorenes te soek en te vind – insluitend mense wat ander nie wou uitnooi nie. Die Seun van die mens het immers gekom om te soek en te red wat verlore is (Lukas 19:10). Alles in Jesus se bediening was daarop gerig om verlosssing en kennis van God meer toeganklik te maak. Dit begin by sy menswording; die keuse om Galilea sy huis te noem – nie ‘n gerekende plek nie; die dissipels wat Hy gekies het. Niks was elitisties nie. Alles was eenvoudig, toeganklik en binne bereik van die tipiese man, vrou en kind. Toe Jesus sterf, stuur God ‘n boodskap van toeganklikheid – die voorhangsel in die tempel skeur. Wat eens simbool van die grens  tussen God en mense was, word nou die simbool van openlike toegang vir almal.

Nie almal waardeer dat Jesus dinge toeganklik maak nie. Godsdienstige elite het eeue spander om ‘n ingewikkelde geestelike hindernisbaan te bou – buite-Bybelse reëls, tradisies, streng intellektuele vereistes verseker dat net ‘n uitgesoekte groepie dit maak. Hulle hou niks daarvan dat Jesus vir almal ‘n kortpad aanbied nie. Hulle was teen mense wat Hy in sy koninkryk ingesluit het – Hy ignoreer hulle definisies van toegewyde geestelikheid. Hy weier dat hulle kan kies wie in sy koninkryk ingenooi gaan word – en die basis waarop hulle toegelaat sal word.

Dieselfde gebeur vandag. Mense wat strenger toelatingsvereiste vra, is dankbaar dat hulle ‘n Verlosser het – solank hulle net kan besluit wie Hy moet verlos.

Jesus het meer gedoen om groot skares te trek as om hulle uit te dun. Mense het nie gekom omdat hulle na God gehonger en gedors het nie – hulle kom omdat hulle berigte gehoor het van ‘n heilige Man wat siekes genees het, blindes laat sien het, bose geeste uitgedryf het, melatses genees het selfs dooies opgewek het. Jesus sê hulle nie sleg oor hulle verkeerde motiewe nie. Hy gaan nie na die woestyn om te sien of hulle nog toegewyd is nie. Hy het deernis met hulle; Hy genees die siekes; Hy vertel hulle van die koninkryk; Hy roep hulle op tot geregtigheid – dan beweeg Hy na die volgende dorp. Die skare was wispelturig – baie gaan huis toe. Toe hulle sien Hy gaan nie die Romeine omverwerp nie, skreeu hulle vir Barabbas. Tog gaan Jesus voort om massas te trek – hy gee aan hulle ‘n onverdiende kans.

Mense wat ‘n meer radikale kerk verlang, beklemtoon hoe moeilik en uitdagend dit is om Jesus Christus te volg eerder as om die goeie nuus van sy genade te beklemtoon. Hulle soek ‘n bediening wat meer soos dié van Johannes die Doper as Jesus s’n lyk

The worst sin towards our fellow creatures is not to hate them, but to be indifferent to them; that’s the essence of inhumanity – George Bernard Shaw

Verstaan die vloei van betekenis in ‘n Bybelboek

Ons gaan voort met Mel Lawrenz se reeks How to Understand the Bible.

As ek ‘n lang reis moet onderneem, bestudeer ek vooraf die kaart. Eers kyk jy na die geheel. Daarna bestudeer jy die hoofweë en dan kyk jy na die plekke waarheen jy gaan van nader. Jy wil alles in jou gedagtes vaslê. [Dit klink baie outyds in die dae van GPS.] As jy nie ‘n algemene oorsig het van waarheen jy op pad is nie, mag jy by ‘n verkeerde plek uitkom.

Voordat ons na individuele verse kyk, is daar eers ‘n paar stappe wat ons moet neem. Ons moet die betekenisvloei van die boek wat ons lees verstaan. Meeste Bybelboeke gaan van die een idee na die volgende op ‘n logiese trajek. Die boek mag ‘n storie vertel of dit mag profesieë wees of dit mag onderrig wees. Ons  verstaan die betekenis as ons die logiese vloei van die skrywer verstaan. Sommige boeke soos die psalms het nie so ‘n logiese vloei nie, want dit is ‘n versameling liedere en gedigte.

Wat ons op hierde vlak van Bybelstudie doen, is om ‘n buitelyn te trek Lees die boek. Lees dit weer en let op die groot afdelings. As jy jou eie buitelyn getrek het, kan jy na die buitelyne in kommentare kyk.

Kyk na Genesis. As jy die boek deurgelees het, gee dit vir jou ‘n perspektief van die hele kaart. Omdat dit ‘n verhaal is, sien ons die vroeë stories van die wêreld, stories oor Abraham, die storie van Jakob en die storie van Josef. Die begin en einde van ‘n boek gee dikwels vir ons ‘n oorsig oor die geheel. Die skepping is nie net ‘n beskrywing van dinge wat gemaak word nie, maar mense word ook gemaak. Genesis 50 eindig met Abraham se nageslag wat begin vermenigvuldig. Hulle is nog in Egipte. Dit is ‘n belangrike tema in die Bybel: God se mense in vreemde plekke.

Ons kan dieelfde vir ander Bybelboeke doen. Die dinge waarna ons kyk, is:

• Herhaling – temas wat dikwels voorkom, mag die bedoeling van die skrywer duidelik maak.
• Verbindings – boeke het dikwels ooglopende stellings wat dele van die boek verbind. Dit wys vir ons die logika van die vloei.
• Belangrike stellings – ons sien dit dikwels eers na ons die boeke verskeie kere deurgelees het. Stellings wat die betekenis opsom, is landmerke langs die hoofpad.
• Parallelle – siklusse van herhaling mag aandui dat die betekenis in die idees wat herhaal word, gevind mag word.

Let op die landmerke op die kaart sodat jy die volgende keer as jy daar ry, weet waar jy is.