“My father’s values were old, traditional values. But just because they were old and traditional didn’t necessarily make them good. They were good values because they were biblical values, and biblical values are relevant in every generation.”- Burk Parsons

Hoe moet ek die Bybel lees?

Mel Lawrenz gaan ‘n hele reeks oor hierdie onderwerp skryf. Ons gaan gereeld daarna kyk.

Die Bybel is waar ons die stem van God hoor – die woord wat my konfronteer, nader roep, vervul, bemoedig en regstel. Ons moet die Bybel bestudeer. Bybelstudie is vir elke gelowige en is nie iets wat ons moet intimideer nie. Jy hoef nie Grieks en Hebreeus te ken nie en jy hoef nie duisende rande aan boeke te spandeer om die Bybel te bestudeer nie.

Die woord studie (van die Latyn stadium wat ywer en absolute toewyding beteken) verwys na ywer, toewyding en konsentrasie. As ek die Bybel optel en dit lees en dit wil verstaan en gewillig is om my aan die Bybel te onderwerp, bestudeer ek dit. Bybelstudie begin as jy na God draai en sê: “Ek wil U beter ken en ek is gewillig om aandagtig te lees – met toewyding, konsentrasie en ywer.”

Alles word dus bepaal deur ons harte: Wil ons ‘n woord van God hoor? Het ons ‘n sin van verantwoordelikheid om werklik die ware betekenis van die Bybelse tekste te verstaan? Sal ons op die Skrif as lewenstyl konsentreer wetende dat met verloop van tyd ons beter en wyser mense sal word?

Lees die Bybel met ywer.

Always and everywhere the servants of Christ are under orders to evangelize. —J.I. Packer

Priscilla en Akwila

Priscilla en haar man Akwila het vir Paulus ontmoet toe hy Korinte in ongeveer die jaar 50 besoek het. Hulle word vriende, reisgenote en medewerkers in die bediening. Die verhaal begin in die jaar 49 toe Claudius, die keiser, alle Jode wat Chrestus gevolg het uit Rome verban het. Dit sluit Priscilla en Akwila in.

Hulle reis na Korinte. Hulle was net soos Paulus tentmakers van beroep (Handelinge 18:2 – 3). Paulus het by hulle ingetrek en saam met hulle gewerk. Toe hulle vir Paulus ontmoet het, was hulle reeds volgelinge van Jesus. Later reis hulle saam met Paulus na Efese waar hulle agtergebly het om die jong gemeente daar te ondersteun. In Efese onderrig hulle die begaafde prediker Apollos. Hulle onderrig hom oor die evangelie, veral die doop (Handelinge 18:24 – 26). Later, nadat die opdrag van Claudius tereggetrek is, het hulle na Rome teruggekeer (Romeine 16:3 – 4).

Ons lees ses maal van Priscilla en Akwila in die Nuwe Testament – elke keer saam as ‘n paar. Hulle tree op as leiers in die nuwe gemeentes en die mense het hulle waardeer. Hulle vennootskap beklemtoon een model van bediening in die vroeë kerk. Paulus verwys na hulle as medewerkers in Christus Jesus wat hulle lewe vir my gewaag het. Twee maal noem Paulus dit dat gemeentes in hulle huis bymekaar kom (Romeine 16:5; 1 Korintiërs 16:19).

Prisca is die Latyns vir “aan wie groot respek betoon word.” Sy mag ‘n hoër sosiale status as haar man beklee het, want vier maal verskyn haar naam voor syne. Die gewone gebruik was dat die man se naam eerste genoem word. Dit mag ook wees dat sy ‘n beter leermeester as haar man was, want as Handelinge 18:26 sê dat hulle vir Apollos onderrig het, verskyn haar naam eerste. Hulle was waarskynlik nie arm nie. Hulle huis was groot genoeg om ‘n huiskerk te huisves. Meeste vroue word nie volgens hulle beroep geïdentifiseer nie, maar ons lees dat hulle net soos Paulus tentmakers was (Handelinge 18:3).

Akwila was ‘n Latynse naam wat “arend” beteken. Hy is in Pontus in Klein-Asië (die huidige Turkye) gebore. Op een of ander stadium reis hy na Rome. Hy was ‘n tentmaker. Dikwels was die ambagsmanne vrygestelde slawe, alhoewel Paulus ook ‘n tentmaker was al was hy ‘n Romeinse burger deur geboorte (Handelinge 22:25 – 28). Meeste ambagsmanne was lede van gildes. Die Jode en Christene was nie lede van sulke gildes nie, want lede het die gode van die spesifieke ambag geëer. Hulle het ook gereeld bankette gehou waar die spesifieke  god geëer is en die vleis aan hom geoffer is.

Hier het ons ‘n voorbeeld van ‘n egpaar wat toegewyd in die koninkryk van God gewerk het.

If we learn anything from church history, its that the church fights the same battles over and over again.  Michael Kruger

In Christus

Die oproep om in Christus te bly, word dikwels misverstaan. Dit is nie ‘n ondefinieerbare ondervinding nie. Sinclair B. Ferguson sê dat ‘n aantal konkrete werklikhede insluit.

1. Eenheid met die Here word deur sy genade bepaal

Wie in My glo, sal ook die dinge doen wat Ek doen (Johannes 14:12) Ons word aktief en persoonlik aan God verbind deur geloof. Geloof self se fondament lê egter in die optrede van God. Dit is die Vader, die goddelike Tuinier, wat ons in Christus ingeënt het. Dit is Christus, deur sy woord, wat ons reg gesnoei het (Johannes 15:3).

2. Eenheid met God beteken gehoorsaamheid aan Hom

As julle in My bly en my woorde in julle, vra dan net wat julle wil hê, en julle sal dit kry (Johannes 15:7). Paulus sê dieselfde: Die boodskap van Christus moet in sy volle rykdom in julle bly (Kolossense 3:16). Om in Christus te bly, beteken dat ons toelaat dat sy woord ons gedagtes vul en ons wil rig. Ons verhouding met Christus is intiem verbind met wat ons met ons Bybels doen. As Christus se woord in ons bly en as die Gees ons vul, bid ons in ooreenstemming met God se wil – ons ontdek die waarheid van sy belofte: vra dan net wat julle wil hê, en julle sal dit kry (Johannes 15:7).

3. Die gelowige se lewe rus in die liefde van Christus

Julle moet in my liefde bly (Johannes 15:9). Hy is die Een wat sy lewe vir ons afgelê het (Johannes 15:13). Hierdie liefde vir ons het Hy aan die kruis bewys Om in Christus se liefde te bly, kry konkrete uitdrukking: gehoorsaamheid aan Hom is die vrug en bewys van ons liefde vir Hom (Johannes 15:10 – 14).

4. Ons moet ons aan God se snoeisker onderwerp

God, in sy voorsiening, snoei alles wat nie belangrik is nie. Maar elkeen wat vrugte dra, snoei Hy reg, sodat dit nog meer vrugte kan dra (Johannes 15:2).

Bly in Christus is ‘n konkrete werklikheid.

The fewer the words, the better the prayer. ― Martin Luther

Ware vrees

John Bunyan se boek Pilgrim’s Progress is naas die Bybel die boek wat die meeste gelees word. Christian is die hoofkarakter. Hy is op pad na die hemelse stad. Hopeful is ‘n jong gelowige wat later by Christian op sy reis aansluit. Luister na hierdie beskrywing van Christelike vrees.

Christian: “Sonder twyfel is die regte vrees ‘n goeie ding, want soos die woord sê: ‘Die vrees van die Here is die beginsel van die kennis.’” (Spreuke 1:7 – OAV)

Hopeful vra: “Hoe sal jy die regte vrees beskryf?”

Christian verduidelik: “Die ware of die regte vrees word aan drie dinge geken. Eeerstens deur wat dit veroorsaak: die regte soort vrees word veroorsaak deur die oortuiging van sonde. Tweedens, die regte soort vrees dryf die siel om vinnig aan Christus vir verlossing vas te hou. Derdens, die vrees begin en onderhou  in die siel ‘n groot eerbeid vir God, sy woord en sy weë. Dit hou die siel teer, dit maak die siel bang om links of regs van sy woord en weë af te draai. Dit maak die siel sensitief vir enigiets wat God oneer kan aandoen of die Gees hartseer kan maak of die vyand rede te gee om teen God te praat.”

Die beginsel van die wysheid is die vrees van die Here, en kennis van die Heilige is verstand (Spreuke 9:10 – OAV)

Die vrees van die Here is die beginsel van die wysheid; almal wat dit beoefen, het ‘n goeie verstand. Sy lof bestaan tot in ewigheid (Psalm 111:10 – OAV)

Kyk, die vrees van die Here is wysheid; en om van die kwaad af te wyk, is verstand (Job 28:28 – OAV)