When the Scripture speaks, God speaks – Martin Luther

Ek haat God

Onmoontlik. Tog sê Paulus: Ons was haatlik en het mekaar gehaat (Titus 3:3). As dit nou beteken het dat ons die slegte gehaat het, was dit geen probleem nie. Omdat wat die vlees beding vyandskap teen God is; want dit onderwerp hom nie aan die wet van God nie, want dit kan ook nie (Romeine 8:7 – OAV). Die probleem dat hierdie haat teenoor God dikwels vir ons onsigbaar is – ons is blind daarvoor.

Hoe kan ons hierdie haat vasstel?

• Ons ontken Hom – ons ontken sy bestaan of, soos Petrus, ontken ons onder sekere omstandighede dat ons Hom ken
• Ons verkleineer Hom – ons ignoreer Hom; ons praat nie met Hom nie; ons luister nie na Hom nie.
• Ons weerspreek Hom – ons argumenteer oor sy woord, sy werke en sy wil.
• Ons is ongehoorsaam aan Hom – ons doen wat Hy verbied het of ons doen nie wat Hy aan ons opgedra het nie.
• Ons beledig Hom – ons praat sleg van Hom; ons gebruik sy Naam as ‘n vloekwoord.
• Ons blameer Hom – ons sê dat Hy onregverdig is.
• Ons weier Hom – ons weier sy hulp en sy verlossing.
• Ons verwring Hom – ons ignoreer sy liefde, barmhartigheid, genade en verlossing en fokus net op sy heiligheid, toorn en soewereiniteit.
• Ons gebruik Hom – ons verwag Hy moet ons te hulp snel as ons werklik desperaat is, maar andersins ignoreer ons Hom.
• Ons neem van Hom – ons neem en neem van Hom sonder om Hom te dank en te loof.

Sien ons die probleem? Paulus het: Vroeër was ons ook onverstandig, ongehoorsaam, op die verkeerde pad, verslaaf aan allerlei begeertes en singenot; Ons het ons lewe in kwaadwilligheid en jaloesie deurgebring; ons was haatlik en het mekaar gehaat (Titus 3:3). Maar net in die volgende vers gee Paulus vir ons die oplossing: Maar toe het die goedheid van God ons Verlosser in sy liefde vir die mens verskyn. Hy het ons verlos, nie op grond van iets wat ons vir ons vryspraak gedoen het nie, maar op grond van sy eie ontferming. Dit het Hy gedoen  deur die wedergeboorte wat die sonde afwas, en deur die Heilige Gees wat nuwe lewe gee.

Daar is Iemand wat haters liefhet. Hy verander mense wat haat in mense wat liefhet.

Complacency is a deadly foe of all spiritual growth. —A.W. Tozer

Die kerk vandag (5)

Daar het onlangs ‘n goeie boek van Jared C. Wilson – The Prodigal Church –  verskyn. [Prodigal = verkwistend, luuks, uitspattig] In hierdie boek kyk hy na die manier waarop ons vandag kerk “doen.” Ons gaan ‘n hele aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Ons kom by ‘n tweede ideologie wat ons vandag algemeen in ons kerke kry

• Gee aan die verbruiker wat hy wil hê

Ons sien dat besigheidsterminologie dwarsdeur die kerk gebruik word. Ons maak een groot fout as ons dit doen: ons aanvaar die verbruiker se belange is wettig. In die besigheid sê mense dat die kliënt altyd reg is – en dit is ‘n wet wat hulle getrou nakom. As ons potensiële gelowiges verbruikers gaan noem, moet ons erken die verbruiker is soms verkeerd. Soms weet hulle nie eers wat hulle wil hê nie of hulle wil goed hê wat vir hulle nadelig is.

Geen menslike begeertes is waarde-neutraal nie. In hierdie model van kerkwees word groot aandag gegee aan die identifisering van die teikenmark en om aan hulle die ondervinding te gee wat hulle wil hê. Daarom hoor ons dikwels dat die kwaliteit van produksies in hierdie kerke nie vir Disney moet terugstaan nie. Die behoeftes waaraan veral aandag gegee moet word, is:

• Vryheid van keuse. Die verbruiker kies ‘n kerk volgens sy voorkeure en smaak. Die keuse het minder met die voorwerp van aanbidding (God) en meer met die ondervinding te doen.
• Kompetisie is die voorsiening van ‘n ondervinding. Hier gaan dit nie oor ‘n geloofsgemeenskap waarvan ek deel is nie, maar om my behoeftes bevredig te kry – my persoonlike voorkeure moet hanteer word. Dit lei uiteraard tot kompetisie tussen kerke – hulle ding mee vir markaandeel. Die kerkganger oorweeg die aanbiedinge van die verskillende kerke en kies die een wat die beste aan sy behoeftes voldoen.

Wat ons in die gemeente doen, vorm ons. Dit maak ons wie ons is. Die erediens voldoen nie net aan sekere smake nie, maar ontwikkel sekere smake. Ons karakter word deur ons gewoontes gevorm. Waarmee ons mense wen, is waarvoor ons hulle wen. As ons ‘n groep trek volgens hulle voorkeure, sal hulle verwag dat ons dit aanhou moet doen. As ons dinge probeer verander, sal hulle voel dat ons hulle verraai het. Baie mense word deur die minder belangrike dinge aangetrek en as ons van hierdie dinge ‘n groot ophef maak, kommunikeer ons dat dit hierdie dinge is wat werklik saakmaak.

Wat ons kommunikeer is dat die produksie Sondagoggend en nie Jesus Christus belangrik is nie. Volgende keer kyk ons verder wat vandag alemeen in ons gemeentes aangebied word.

The things you do often create the things you believe – David McRaney.

Maak vrede

Konflik kom oral voor – ook in gemeentes. Die manier waarop ek op konflik reageer sal dinge maak of breek. Daarom gebeur dit dikwels dat mense – veral in die kerk – konflik vermy, want hulle is bang hulle vererger dinge net verder.

Ons weet dat konflik:

• Onvermydelik is – dit kan in die beste van verhoudings voorkom.
• Positief mag wees. Nie alle konflik is sleg nie. Verskillende perspektiewe kan produktiewe dialoog stimuleer, kreatiwiteit aanmoedig en verandering bevorder.
• ‘n Mens mag verbaas. Soms kom dit op die mees onverwagte tye en van die mees onvoorspelbare mense.
• Skadelik is. Konflik beskadig verhoudings, maar ook my geestelike, emosionele en fisiese gesondheid.
• My openbaar. Dit bring die slegste in my na vore; dit stel my hart aan myself en aan ander bloot.
• ‘n Geleentheid is. Hier kan ek leer om myself onder moeilike omstandighede te beheer en ander leer om konflik te hanteer.

Daarteenoor, is om vrede te maak:

• Dit vereis harde werk.
• Vir Christene is dit nie ‘n opsie nie.
• Dit kan selfs beter verhoudings as vantevore tot gevolg hê.
• Ook in die kerk. Daarom is dit ‘n baie goeie geleentheid om te getuig.
• Dit herstel verhoudings en verbeter my gesondheid.
• Sonder die Heilige Gees in my gaan ek nie slaag nie.

Christene is bevoorreg, want hulle het ‘n uitstaande model – Jesus Christus. Sy model as vredemaker moet ons motiveer om ook vrede te maak.

Each day of our lives we make deposits in the emotional memory banks of our children.” – Charles R. Swindol

Die kerk vandag (4)

Daar het onlangs ‘n goeie boek van Jared C. Wilson – The Prodigal Church –  verskyn. [Prodigal = verkwistend, luuks, uitspattig] In hierdie boek kyk hy na die manier waarop ons vandag kerk “doen.” Ons gaan ‘n hele aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Die Bybel is eintlik vaag oor hoe om kerk te doen. Ons kry nie ‘n bloudruk nie. Wat ons van die vroeë kerk lees, is einlik meer beskrywend as voorskriftelik. Ons weet ons moet die nagmaal vier. Hoe dikwels? Net druiwesap of wyn ook? Ongesuurde brood? Moet ons dit voor gaan ontvang? Wat sê die kerk van lidmaatskap of kerkregering?

Die kerk moes nog altyd die evangelie kontekstualiseer vir sy tyd en kultuur. Ons moet egter seker maak dat dit nie oor akkommodasie van die kultuur gaan nie – dat ons onbewustelik die waardes van ons kultuur aangeneem het nie. Kontekstualisering is belangrik, maar ook gevaarlik. Omdat die Bybel redelik vaag oor metodologie is, beteken nie dat alle metodologieë aanvaarbaar is nie. Nie alle metodes is neutraal nie. Ons moet ons aannames ondersoek. Net omdat ons dink ons kan iets doen, beteken nie dat ons dit moet doen nie.

Daar is veral twee ideologieë wat baie van dit wat die kerk doen dryf: pragmatisme en ‘n verbruikersmentaliteit.

• Pragmatisme

As dit werk, kom ons doen dit. Ons moenie pragmatisme verwar met prakties wees nie. Die Bybel is prakties – lees net Spreuke. Pragmatisme is die soort denke wat waarde aan iets heg net omdat dit oënskynlik prakties is. Dit beoordeel die bruikbaarheid van ‘n praktyk bloot op resultate. Dit beteken ook dat as iets nie werk nie, moet ons dit nie gebruik nie. Natuurlik is dit soms waar.

Pragmatisme berus op ‘n voorafbepaalde maatstaf vir sukses. As ons glo ons kan ons eredienste vul deur ‘n kar weg te gee, is dit die regte ding om te doen. Maar sê nou net om ons eredienste te vul is nie ‘n neutrale resultaat nie? Wat daarvan as ons motiewe om ons eredienste te vul nie suiwer is nie? Sê nou net om die eredienste te vul gebruik meer hulpbronne as om mense te help om geestelik te groei? Hoe gebeur dit? Ons glo dat die resultate wat ons begeer ook deur God begeer word. As Paulus sê dat hy geplant, Apollos natgegooi het, maar dat God die groei gegee het, neem hy nie krediet vir die metodes wat hy en Apollos gebruik het nie – God gee die groei. Ons dink ons weet waarheen ons wil gaan, maar waar ons gaan eindig hang van God en nie van ons goeie idees af nie.

In Jesaja 6 roep God vir Jesaja om profeet te wees. Hierdie is ‘n praktiese saak. Maar Jesaja se bediening sou die pragmatis hewig ontstel het. Wat sê God: Julle sal hoor en hoor en tog sal julle niks verstaan nie. Hy sal 90% van die mense verloor. Is dit die soort visie waarvoor jy jou beskikbaar sal stel? Volgens die pragmatis lei bediening altyd tot groei, maar nie altyd soos ons verwag of begeer nie. Ons lees: So sal daar vir die land ‘n stomp oorbly: die gewyde geslag. Dit is die geslag waaruit Christus gekom het.

Pragmatisme is vandag aan die orde, ook in die kerk. Pragmatisme is anti-evangelie, want dit hanteer evangelisasie as ‘n soort piramiedeskema. Dit vergeet dat in die evangelies dit juis diegene aan die onderkant van die sosiale leer, die sonder invloed, juis vir die evangelie ontvanklik was. Ons draai ook Jesus se groot opdrag om: dit is nie meer gaan en vertel nie, maar kom en sien. Pragmatisme glo dat evangelisasie ‘n formule met gewaarborgde resultate is – as ons dit doen, sal dat gebeur.

Pragmatisme glo dat God se vermoë om enigiets te gebruik aan ons die vryheid gee om enigiets te gebruik. Die probleem is dat die onsigbare werk van die Heilige Gees nie iets is wat ons kan skeduleer nie. Dit gaan dikwels alles oor kwantiteit as ons dissipels maak en nie oor kwaliteit nie. Die dissipelskap wat volg, is vlak en dikwels kunsmatig. Pragmatiese dissipelskap maak pragmatiese dissipels. Die manier waarop die kerk sy mense trek, vorm sy mense.

Volgende keer kyk ons na die tweede ideologie: die verbuikersmentaliteit in die kerk.