If you leave the fountain foul the streams cannot be pure. Renewal must begin with the heart. —C.H. Spurgeon

Ware en aanvaarbare godsdiens (2)

[In my persoonlike Bybelstudie is ek besig met Die Brief van Jakobus. Ek maak onder andere van “Exalting Jesus in James – Christ Centered Exposition” gebruik. In hierdie gedeelte maak ek van die direkte vertaling in die Interliniêre Bybel gebruik – CUM]

In die vorige blog het ons na die eerste twee tekens van ‘n ware en aanvaarbare godsdiens gekyk: beheerde spraak en opofferende versorging van mense in nood. Ons kyk nou na die derde teken.

3. Duidelike skeiding van die paaie van die wêreld

Rein en onbesmette godsdiens by die God en Vader is dit … om jouself onbevlek te hou van die wêreld (Jakobus 1:27).

As Jakobus praat van die wêreld verwys hy na die gevalle wêreld. Hy sê dat ons ons onbevlek moet hou. Hy voeg by dat dit teenstrydig is met wat die wêreld doen. Jakobus pas hierdie waarheid onmiddellik toe op die gevaar van diskriminasie of witbroodjies. Diskriminasie kry ons ook in die kerk. Die wêreld hou daarvan om die rykes te eer en die armes te verwaarloos. Dit kan maklik ook in die kerk gebeur.

My broers, moenie partydig wees in die geloof in ons Here Jesus Christus van die heerlikheid nie (2:1)

Geloof en partydigheid is onverenigbaar. Hy begin met ‘n skets van hoe die gelowiges partydig is vir die rykes – net soos die wêreld. In die wêreld eer en respekteer ons die persone wat ons kan bevoordeel. Gemeentes word dikwels beoordeel deur die grootte van hulle begroting, of hulle luukse geboue. Is dit tot voordeel van die armes? Nee, ons doen dit vir die rykes. Ryk mense verwag uitmuntenheid en gemak. En die armes? Dit is amper asof ons vir hulle sê: Sit benede by my voetbankie (2:3); ons sal vir julle die krummels van die tafel gee.

Om partydig te wees is natuurlik vir ons. Jakobus herinner die kerk van destyds aan  dinge wat die kerk moet doen en nie moet doen nie.

My broers, moenie partydig wees in die geloof in ons Here Jesus Christus van die heerlikheid nie. Die klem val hier op die heerlikheid van God soos geopenbaar in die persoon van Jesus Christus – sy majesteit en oppermag. As dit die geval is, sal ons nie partydig wees nie, want:

• Ons sal nie partydig wees as ons God se oppermag oor die rykes sien nie. Jy eer nie die rykes omdat hulle ryk aan geld is nie; jy eer Christus omdat Hy ryk in heerlikheid is. Net Christus is oppermagtig en daarom moet ons oë op Hom rig.
• Ons onthou Christus se offer vir die behoeftiges. Jesus Christus, die Heerlike, kom na sondaars soos ek en jy en gee sy lewe vir die armes sodat ons in Hom ryk kan wees. Want julle ken die genade van ons Here Jesus Christus, dat Hy ter wille van julle arm geword het, alhoewel Hy ryk was, sodat julle deur daardie armoede ryk kon word (2 Korintiërs 8:9) Jy kan tog nie partydig wees as jy hierdie Christus ken nie.

We must show sympathy with sinners, but not with their sins. — C.H. Spurgeon

Ek kan dit nie meer vat nie!

Wat beteken dit as ek sê: Ek kan dit nie meer vat nie? Almal van ons was al daar, maar die woorde beteken nie dieselfde vir almal nie. Mense bereik hulle breekpunt op verskillende maniere, maar in alle gevalle speel spanning ‘n rol. Spanning is deel van die lewe.

Ons het almal ‘n mate van spanning in ons lewens nodig as ons iets wil bereik. Spanning gee vir jou energie en die vermoë om dinge te doen. Maar ons weet ook dat te veel spanning sleg is vir ons. Soms bereik jy ‘n breekpunt: “Ek gaan ontplof; Ek val uitmekaar.”

As daar nou een mens is wat spanning geken het, was dit Paulus. Hy skryf daarvan in 2 Korintiërs 1:8:

Ons wil hê, broers, dat julle moet weet van die moeilikhede wat ons in die provinsië Asië ondervind het. Die swaar wat ons moes verduur, het ver bo ons kragte gegaan, sodat ons selfs die hoop om te bly lewe, laat vaar het.

Om ‘n volgeling van Jesus Christus te wees, vrywaar my nie van spanning en depressie nie. Mense glo dat Christene nooit teneergedruk mag wees nie, maar hier stry Paulus met hierdie probleem. Hy skryf openhartig dat die druk so groot was dat hy selfs die hoop om te bly lewe, laat vaar het.

Wat moet ons doen as ons breekpunt bereik het?

Vertel vir God en ‘n betroubare vriend wat jou spanning veroorsaak.

Spanning veroorsaak allerhande negatiewe emosies in ons lewens – angs, bekommernis, vrees, skuldgevoelens, depressie, ens. As ons onder spanning verkeer, is die eerste ding wat ons gewoonlik doen om dit weg te steek – maak asof dit nie daar is nie; dra ‘n masker en ignoreer die pyn. Baie mense dink dit is die Christelike manier van doen – dit maak jou meer geestelik.

Wat wil God regtig hê?

Is dit wat God van ons verwag? Nee, God wil hê dat jy opreg moet wees. God verstaan ons emosies. Hy het ons, en ons emosies, gemaak. Hy wil hê dat ons ons emosies en frustrasies moet erken en aan Hom vertel.

Vertrou altyd op Hom, my volk, stort jou hart voor Hom uitI God is vir ons ‘n toevlug (Psalm 62:9)

Dit beteken: Lê alles voor God; dit is hoe ek voel – die goeie en die slegte. Maak nie saak hoe of wat jy voel nie die Bybel is duidelik: stort jou hart voor Hom uit.  Gevoelens en frustrasie hoop op as jy dit nie gou hanteer nie. As jy dit nie hanteer nie, sal jy op een of ander stadium breekpunt bereik.

Hoe hanteer jy jou gevoelens? Ignoreer jy dit, onderdruk jy dit, ontken jy dit, dra jy ‘n masker? God sê: “Vertel My daarvan. Stort jou hart teenoor my uit.” Hy wil hê dat jy Hom daarvan vertel, want Hy kan iets daaraan doen.

Man was never meant to be a god, but he is forever trying to deify himself. —Martyn Lloyd-Jones

Die wêreld van die Nuwe Testament

Ons gaan verder met Mel Lawrenz se reeks oor hoe ons die Bybel moet verstaan.

As ons van die Ou na die Nuwe Testament oorgaan, betree ons ‘n hele nuwe wêreld. Die gaping tussen die twee Testamente is 400 jaar, maar wat in daardie tydperk gebeur het, is die toneel waarop alles in die lewe van Jesus en die uitgebreide sending van sy volgelinge sou plaasvind.

Maar toe die tyd wat God daarvoor bepaal het, aangebreek het, het Hy sy Seun gestuur. Hy is uit ‘n vrou gebore en van sy geboorte af was Hy aan die wet onderworpe om ons, wat aan die wet onderworpe was, los te koop sodat ons as kinders van God aangeneem kon word (Galasiërs 4:4 – 5). Jesus, die Messias, is gebore toe God dit bedoel het.

In die evangelies ontmoet ons Romeine, Sadduseërs, Frasiseërs, Jode, skrifgeleerdes, Herodiane en baie ander. Ons moet weet wie hierdie mense was as ons die rol wat hulle in die groot drama, die Nuwe Testament, gespeel het, wil verstaan.

Die wêreld van die Nuwe Testament sluit Israel in, maar in Handelinge en die briewe betree ons die groter Grieks-Romeinse wêreld rondom die Middellanse See. Jesus se lewe word grotendeels beperk tot Judea en Galilea. In Jerusalem kry Jesus met Romeine en Joodse godsdiensleiers te doen. In Galilea is dit gewone plattelandse mense. Paulus reis per boot en te voet deur Sirië, Klein Asië, Kreta, Griekeland en Italië. Die epiese verhaal van sy lewe sluit in kettings, tronke en verhore wat in preke verander.

Die wêreld van die Nuwe Testamente is ‘n botsing en vermenging van Joodse, Griekse en Romeinse kulture. Die ballinge keer uit Babilon terug en herbou Judea – baie kleiner as wat Israel op sy hoogtepunt was. In 330 vC verower Aleksander die Grote die hele gebied. Die Griekse kultuur was moeilik om te weerstaan. Die Griekse taal was dominant – al die boeke van die Nuwe Testament was oorspronklik in Grieks geskryf. Teen hierdie tyd was die Ou Testament ook reeds in Grieks vertaal – die Septuagint. Hierdie Griekse Ou Testament is deur baie van die skrywers van die Nuwe Testament gebruik.

Aleksander se opvolgers het die ryk verdeel. Ons kry die opstand van die Makkabeërs en Joodse onafhanklikheid wat ongeveer 100 jaar duur (dit begin in 166 vC). In 63 vC verower die Romeinse generaal Pompeiï Jerusalem. In 37 vC word Herodes die Grote koning van die Jode. Die Romeine met hulle leër bly in beheer. Meeste mense wat gewag het op die koms van die Messias het ‘n sterk leier wat die Romeine uit Judea sou verdryf, verwag.

In die Nuwe Testament loop ons twee belangrike groeperings raak – die Fariseërs en die Sadduseërs. Hulle het hulle oorsprong gehad in die tyd toe Judea onafhanklik was – ongeveer 150 jaar vantevore. Hulle doel was om die Joodse identiteit te bewaar insluitend sy geestelike integriteit. In Jesus se tyd was baie van die Fariseërs egter behep met selfgeregtigheid, geestelike blindheid en wettisisme.

Die wêreld van die Nuwe Testament is ‘n verwarrende massa godsdienste, filosofieë, politieke partye, godsdiensgroepe en etnisiteite. Daar was baie gode in die Grieks-Romeinse wêreld, maar mense wag vir die werklike waarheid. Dit is presies wat ons in die evangelie van Jesus Christus kry.

“To love means loving the unlovable. To forgive means pardoning the unpardonable. Faith means believing the unbelievable. Hope means hoping when everything seems hopeless.” G.K. Chesterton

Die jonger vroue

Ons het reeds gehoor wat Paulus vir die ouer mans en ouer vroue in Titus 2:1 – 6 gesê het. Nou lees ons van die jonger vroue: Sodat julle die jonger vrouens kan leer om liefdevol teenoor hulle mans en kinders te wees, verstandig en kuis, goeie huisvrouens, onderdanig aan hulle mans. Dan sal die woord van God nie in diskrediet kom nie.

Hierdie is een van daardie gedeelte wat mense graag gebruik om te wys dat die Bybel eintlik maar outyds is.

Goeie huisvrouens –  beteken dit dat Paulus hier sê dat vrouens se plek in die huis is? Hierdie siening ignoreer baie ander gedeeltes waar vroue geprys word vir hulle werk buite die huis. Wat beteken dit dan? Daar is ‘n neiging by jong vroue om van hulle God-gegewe verantwoordelikhede weggetrek te word. en vervulling elders te kry. Dit gebeur byvoorbeeld as vrouens hulle beroep belangriker ag as hulle kinders. Ons moenie vervulling in selfverwesenliking soek nie, maar in getroue diens aan God. Dit mag opoffering vereis – aanvaar dit. Jesus kry vervulling deur sy dissipels se voete te was. Hoekom? Dit is wat die Vader van Hom verwag het. Ons kry vervulling in getroue dienaarskap en nie in die lof van die wêreld nie.