The weakest faith gets the same strong Christ as does the strongest faith. —Sinclair Ferguson

Tydbestuur

Meeste van ons voel asof ons nie in volle beheer van ons tyd of dagboek is nie. Hoekom? Want ons sien nie die groter prentjie nie. Tipies as ons aan tydbestuur dink, sien ons ons te-doen lysie asof alles op daardie lysie dieselfde prioriteit het. As ons nie alles gedoen kry nie, aanvaar ons dat ons ons tyd sleg bestuur het.

Die probleem is dat nie alles wat ons dink gedoen moet word, moet gedoen word nie. Sekere dinge moet ons doelbewus nie doen nie. Die grootste probleem is dat ons aan tyd net op ‘n logiese manier dink. Daar is ten minste vier dimensies in tydbestuur en ons moet al vier verstaan.

1. Tydbestuur het ‘n logiese komponent

Ons het 168 uur per week. Daarvan slaap ons 45 – 50 uur. Die res van die tyd moet ons tussen familie, werk, vriende, rus, vermaak, ens verdeel. Dit vereis ‘n kalender, basiese organisasie en ‘n te-doen lysie.

2. Tydbestuur het ‘n emosionele komponent

As ek van my familietyd opoffer vir my werk, sal ek meer gedoen kry, maar dit gaan my emosioneel dreineer. Elke nuwe taak wat ek aanpak, bring ‘n sekere mate van druk. Dit is nie net of ek hierdie nuwe eise in my skedule kan inpas nie, maar ook: met hoeveel emosionele druk gaan dit gepaard.

3. Vir die Christen het tydbestuur ook ‘n geestelike komponent

My verhouding met God word beïnvloed deur hoe ek my tyd spandeer. In tradisionele tydbestuur beteken die eerste uur die nagaan van e-posse. Vir die Christen is dit die tyd om stil te wees met God. Christene wil ook hê dat hulle tyd belê en nie gespandeer moet word nie – ek wil my tyd belê in dinge met ‘n Koninkrykswaarde. Maak die beste gebruik van elke geleentheid (Efesiërs 5:16). Dit beteken nie dat ons nou teen ‘n pas wat ons nie kan volhou moet werk nie. Dit beteken wel dat ek weet wat die belangrikste is en daar my tyd belê.

4. Tydbestuur het ‘n verhoudingskomponent

Die belangrikste ding waaraan ek in my lewe aandag kan gee, is verhoudings. Dit is waar ek my tyd en energie moet fokus.My verhouding met God vereis tyd – Bybelstudie, gebed, luister, skryf en studie. My verhouding met my vrou vereis tyd – praat, saam bid, geniet mekaar. My verhouding met my kinders vereis tyd … So kan ek voortgaan. Ek het ook tyd nodig vir introspeksie.

Tyd is nie net matematies nie. Dit is ook emosioneel, geestelik en verhoudings. Tyd moenie net gespandeer word nie, maar moet belê word. Onthou: my tyd is waardevoller as my besittings.

“You mass produce cars, not disciples” – Ed Stetzer

Kry almal by evangelisasie betrokke

Vir sekere mense is evangelisasie moeilik, maar almal moet betrokke wees. Baie mense glo dat evangelisasie ‘n gawe is wat sekere mense het en ander nie het nie. Nie waar nie: God stuur ons almal. Kerkleiers moet die lidmate toerus sodat almal  hulle rol in evangelisasie verstaan. Wat kan die gemeente doen om evangelisasie te bevorder?

1. Bou verhoudings

Meeste mense kom na Christus deur ‘n persoon wat hulle ken. Persoonlike verhoudings is die beste manier om uit te reik. Vetroue beteken dat jy met mense kan praat oor Jesus. Vertroue is die gevolg van ‘n verhouding.

2. Moedig betrokkenheid aan

Die wêreld kry soms die verkeerde idee dat om ‘n Christen te wees, beteken my lewe is volmaak. Ons moet daarom mense gereeld daaraan herinner dat ons almal ‘n Verlosser nodig het. Dit breek die mure wat mense van Christus en die kerk skei, af. Christene moet herstel deur die Een wat herstel – Jesus Christus – aanbied.

3. Gebeure wat almal insluit

Sekere dele van die gemeente is eksklusief – nagmaal die doop ens. Maar die gemeente het die vryheid en verantwoordelikheid om samekomste te hou waar mense wat soek ook welkom is. Hierdie geleenthede wys ons liefde vir die gemeenskap en verhoog die gemeente se sigbaarheid. Verhoudings kan by sulke geleenthede aangeknoop word. Hierdie verhoudings kan uiteindelik na Jesus Christus toe lei.

4. Goeie onderrig

Maar op een of ander stadium moet ons die evangelie verkondig. En dit gebeur nie net op Sondae nie. Jou vriende moet gereeld by jou van Jesus Christus hoor.

Ons kan kla oor die gebrek aan evangelisasie in ons gemeentes, maar hierdie is ‘n saak vir die leiers. Leiers moet die kultuur vir evangelisasie skep. As die lidmate sien dat ons doelgerig en ernstig is oor evangelisasie is dit meer waarskynlik dat hulle betrokke sal wees.

Salvation is not a reward for the righteous, but a gift for the guilty. —Steven Lawson

Kinders en die evangelie

Wat hoor ons kinders? Die evangelie of ‘n klomp Bybelstories? Ons praat baie oor die kontekstualisering van die evangelie: hoe verkondig ons die evangelie in spesifieke plekke vir spesifieke mense  met ondervindings wat hulle gedeel het? Die evangelie verander nie. Daarom bly die boodskap dieselfde, maar die metodes word vir doeltreffendheid aangepas.

Maar hoe verkondig ons die evangelie vir kinders? Kontekstualiseer ons ons boodskap vir hulle? Ed Stetzer sê dat ons onderrig vir kinders dikwels bestaan uit ‘n aantal geïsoleerde stories – ‘n aantal sedelesse. Ons leer ons kinders om goed te leef – daarom gebruik ons stories uit die Bybel van mense wat die regte dinge gedoen het. Ons hoop hulle aanvaar die idee dat God goed is en dat dit tot sukses lei.  Ons leer dat Satan sleg is en net tot mislukking lei. As die kinders die storie kan oorvertel, voel ons dat hulle die evangelie verstaan.

Kerke het baie goeie stories vir kinders vertel, maar het ons vir hulle dié Storie vertel? Dit is maklik om die stories te vertel, maar in die Bybel is daar ‘n groter storie. In hierdie groot storie is daar basies vier tonele: Skepping, Sondeval, Verlossing, Herstel. Leer ons dit vir ons kinders en hoe moet ons dit vir hulle leer? Ons wil tog hê dat ons kinders die volle storie moet hoor en nie net een of twee waarhede nie.

Die evangelie is nie net ‘n klompie idees nie – dit is ‘n plan wat ontwerp en geïmplementeer is deur ‘n liefdevolle God met die doel om mense te verlos. Christian Smith sê dat die oorheersende godsdiens in on huidige kultuur is moralistiese terapeutiese deïsme (net ‘n akademikus kan so ‘n naam uitdink.) Moralisme (God wil hê dat ek ‘n goeie persoon moet wees), terapeuties (dit maak van jou ‘n beter persoon) en deïsme (ek glo daar is ‘n God daar buite wat iets doen). Hierdie mense kry hulle teologie uit verskillende bronne insluitend die Bybel, maar hulle kies stories in die Bybel wat by hulle wêreldsiening inpas en neem die moraliteit wat hulle in daardie storie kry aan. Dit laat hulle beter voel. Sending voltooi.

Maar dit is nie ons sending nie. Die evangelie is dat sondaars gered is en deel van ‘n geloofsgemeenskap is wat mekaar toerus en na ander sondaars uitreik om aan hulle die storie van die Verlosser te vertel. Dit is die storie wat ons moet vertel … ook aan kinders.

Kinders is nog besig om te leer hoe om te leer, maar dit moet ons nie terughou om die hele plan van God met hulle te deel nie. Toe Jesus oor die aanvaarding van die evangelie gepraat het, het Hy gesê ons moet weer soos kindertjies word. Kinders kan die dinge van God hoor en dit glo. Daarom moet ons eerlik met hulle wees oor die evangelie. Dit sal meer sin maak as ons dit holisties oordra en dit sal ‘n groter impak op hulle lewens hê.

Daar is baie hulpbronne beskikbaar om kinders die hele storie van die Bybel te vertel. Kry hulle in die hande en vertel vir hou kinders die hele Storie van die Bybel.

How sharper than a serpent’s tooth it is

To have a thankless child!

Shakespeare se King Lear

Verkondiging teenoor uitleef van die evangelie

Om diegene wat seer kry te dien en diegene wat verlore is te bereik, is nie teenoorgesteldes nie. Hulle is twee kante van dieselfde muntstuk – die evangelie.

Baie gemeentes sit met ‘n dilemma: hoe balanseer ons verkondiging en uitleef van die evangelie? Verkondiging van die evangelie is die duidelike verkondiging van die evangelie. Mense hoor die waarheid van verlossing deur Jesus Christus en het die geleentheid om in geloof te reageer. Uitleef van die evangelie is om ander in die Naam van Jesus Christus te dien. Christene moet sout en lig vir die wêreld wees – ‘n wêreld wat hierdie sout en lig dringend nodig het. Dit beteken ons leef die evangelie uit, maar dit is ‘n uitleef van die evangelie wat ons as mense verander het.

Wat is die roeping van die kerk? Is dit om die waarheid te praat of die waarheid uit te leef? Ons hoef nie te kies nie. Maar om hierdie twee belangrike aspekte van ons roeping te balanseer, is nie so maklik nie. So gebeur dit dat mense goeie dade doen, maar die fokus op verkondiging van die evangelie verloor het.

In Lukas 4:18 begin Jesus sy aardse bediening. Hy sê: Die Gees van die Here is op My. Dan vertel Hy van sy roeping om die evangelie aan armes te verkondig, die vrylating van gevangenes uit te roep, die gesig van die blindes te herstel en die onderdruktes te bevry. Dwarsdeur die Skrif lees ons van Jesus se kommer oor weduwees, weeskinders, die blindes en ander wat op die rant van die samelewing uitgestoot is. Christene moet leef soos Jesus wat gekom het om diegene wat seer het, te dien.

Hierdie selfde Jesus sê ook: Die Seun van die mens het immers gekom om te soek en te red wat verlore is (Lukas 19:10). Dit gaan dus oor beide: die evangelie verkondig en die evangelie uitleef. Goeie werke is die resultaat van ons verlossing en vloei voort uit ons verhouding met Jesus Christus. Goeie werke verlos ons nie.

Jesus het gereeld die mense in die sinagoges geleer en elke soort siekte en kwaal gesond gemaak (Matteus 9:35). Om die evangelie uit te leef, vloei voort uit die verkondiging van die evangelie. As ons by Jesus se sending wil aansluit, moet dit by ons ‘n passie wees om ongelowiges met die transformerende krag van die evangelie te bereik. As ons soos Jesus wil wees, moet deernis ons motivering wees om die fisiese behoeftes van mense te hanteer.

Daar is geen nodigheid om tussen die verkondiging en die uitleef van die evangelie te kies nie. Ons kan tog nie vir mense sê dat hulle ‘n Verlosser het wat lief is vir hulle en ons het hulle nie lief nie.