To know that God knows everything about me and yet loves me is indeed my ultimate consolation. —R.C. Sproul

Geestelike groei en sang

Daar is sekere gewoontes – geestelike dissiplines – wat sinoniem is met geestelike groei. Hier dink ons aan Bybelstudie, gebed, vas en ander. Dit is interessant dat mense gereeld in die Skrif aangesê word om te sing. Dit lyk asof sing in die Bybel nie ‘n opsie is  nie, maar ‘n opdrag. Hoekom sou dit so wees.

1. Ons moet sing, want ons vergeet

Ons is geestelik vergeetagtig. Ons hoor van al God se beloftes – ons lees hulle, bestudeer hulle, dink na oor hulle. Maar kom daar die geringste probleem in ons lewe begin ons twyfel. Is God wie ons dink Hy is? Daarom moet ons sing. Sang lig die oë na bo. Vanaf die begin was een van die belangrikste instumente om teologie te leer musiek.

2. Ons moet sing, want ons is emosioneel

Emosies is ‘n gawe. Ons harte word wakker as ons sing. Ons kan nie deur ons emosies beheer word nie, maar as ons nooit emosioneel met God verbind nie, is ons geloof maar vaal. Dit is waarom ons opdrag kry om te sing – wanneer ons denke onthou maar ons hart vergeet.

3. Ons moet sing, want ons is trots

Sang, vir meeste van ons, is onwaardig, want ons het nie juis groot stemme nie. Ons stemme is nie geoefen nie. Kinders en nie volwassenes nie, sing. As ek dus so sing dat ander my kan hoor, moet ek my trots vergeet.

Kom ons sing; kom ons sing hardop; kom ons sing tot eer van God.

When God Commands, we are to obey. When he asserts, we are to believe him. When he promises, we are to embrace and trust those promises. Thus, we respond to the sheer authority of God’s word – John Frame

Die kerk is te “weerstaanbaar”

Andy Stanley sê dat die kerk onnodig “weerstaanbaar” geword het. Hy glo dat die hardkoppige tempel model verander moet word. Hy spreek sy waardering uit oor veranderings wat wel gemaak is – torings, pakke en kore is iets van die verlede.. Die kerk is nou meer toeganklik vir mense wat nou nie juis kerkmense is nie.

Die probleem is dat die kerk steeds vashou aan die tempelmodel wat hy beskryf as die toesê van buitengewone mag aan “heilige mense in heilige plekke wat die betekenis van heilige tekste bepaal.” Die koms van Jesus was die einde van hierdie model. Die kerk is nou ‘n gemeenskap van mense wat onderrig word deur ‘n man deur God gestuur om God te verduidelik en die pad vir God oop te maak.

Hoekom is die kerk so “weerstaanbaar”? Jesus se drie belangrikste opdragte – liefde vir God, liefde vir mekaar, liefde vir jou vyande – is tog nie iets wat ons kan weerstaan nie.

Dit is noodsaaklik dat die kerk vasstel wat die probleem is en dit regstel. Ons moet alles stroop wat die kerk van Jesus Christus onnodig “weerstaanbaar” maak.

“We are born broken. We live mending. The grace of God is the glue.” —Eugene O’Neill

God soek nie helde nie

Laat ons die wedloop wat vir ons voorlê met volharding hardloop (Hebreërs 12:1).  Die beeld van die Christelike lewe as ‘n wedloop kry ons dikwels in die Bybel. As ons vandag van ‘n wedloop hoor, dink ons onmiddellik aan individualisme en kompetisie. Maar ons vergeet die begin van hierdie vers: Terwyl ons dan so ‘n groot skare geloofsgetuies rondom ons het, laat ons elke las van ons afgooi, ook die sonde wat ons so maklik verstrik … Die Christelike lewe is meer ‘n aflos as ‘n individuele wedloop.

In haar boek Unstoppable sê Christine Caine dat ons die perspektief dat ons deel van iets groter is en dat ons getrou moet wees daar waar ons is, moet behou. Daarin verwys sy na die finaal van die 4 X 100 meter aflos vir vroue by die Olimpiese Spele in Sydney. Hoekom is die belangrik? Die VSA was die gunsteling; hulle loop voor; een slordige aangee tussen twee hardlopers beteken dat hulle na die Bahamas en Jamaica eindig. In 2004 word die span van die VSA gediskwalifiseer, want hulle het die stokkie buite die oorgeesone oorgegee.

Ons kry dieselfde in die kerk. Ons wil die grootste en vinnigste wees. Ons vergeet egter dat ons deel van ‘n interafhanklike geheel is. Daar is ‘n groot skare geloofsgetuies rondom ons. Ons dra tans die stokkie van geloof. My erfenis is nie hoe groot my bediening is nie, maar hoe ek daardie geloofstokkie oorgee en dat ek seker maak dat ek nie langer aan die stokkie vashou as wat ek behoort nie. In die Christendom wen niemand voordat almal oor die eindstreep is nie. Ons praat so baie van persoonlike geloof en persoonlike verlossing – en dit is belangrik – maar net so belangrik is dit om te besef dat ons deel van ‘n ewige afloswedloop is. Ons is verantwoordelik vir die oorgee van die stokkie aan die volgende geslag.

Die probleem is ‘n groot misverstand by baie Christene: as dit nie iets groot is nie, steur Gog Hom nie daaraan nie. Wat God van my verwag, is dat ek in my baan, soos al die ander, moet hardloop. Daar doen ons die goeie werk waartoe God ons geroep het.

Jesus soek nie helde nie – Hy soek medewerkers. Die probleem is dat baie van ons medesterre en nie medewerkers wil wees nie. As jy ‘n medewerker is, kan jy werk net daar waar jy is.

To move freely you must be deeply rooted. -Bella Lewitsky

Keuses, keuses, keuses

Om keuses te maak en aan te beweeg met ons lewens raak toenemend moeiliker. Dikwels is ons skoon verlam en kan geen keuse maak nie. 1 Konings 18 beskryf ‘n kritiese besluit. Hier kry ons die God van Israel teen die profete van Baäl. Elia vra die mense om te kies: Hoe lank hou julle aan met hink op twee gedagtes? As die Here God is, volg Hom; maar as dit Baäl is, volg hom (18:21). Dan volg hierdie betekenisvolle vers: Die volk het hom nie ‘n woord geantwoord nie. Hulle wil op die draad sit – hulle opsies oop hou.

En ons? Neem ons ‘n vaste besluit sonder die moontlikheid om om te draai of maak ons ‘n keuse wat ons in staat sal stel om terug te draai? Dan aanbid ons die god van oop opsies. Ons behou vir ons die reg voor om ons opsies oop te hou – op alle lewensterreine.

Hoekom gebeur dit? Ons vereis keuses/opsies. Ons glo dat hoe meer opsies ons het, hoe meer vryheid het ons. Die probleem is dat hierdie onbeperkte keuse ons nie juis gelukkiger maak nie. Die aantal keuses oorweldig ons en maak dit moeilik vir ons om ons aan iets of iemand toe te wy. Hoe meer opsies ons het, hoe banger word ons om te kies. Ons is bang ons maak ‘n fout – daarom weier ons om ‘n keuse te maak. Doen ons dit aanbid ons ‘n vals god. Sy naam is oop opsies.

Om nie te kies nie, is ‘n keuse. Die Israeliete het gesien dat die ware God hulle van slawerny bevry het. Die Egiptiese gode was magteloos teen Hom. Tog in 1 Konings 18 aanbid hulle ‘n god wat binnekort verslaan gaan word. Is ons anders? Ons is deur Christus se dood en opstanding van die slawerny van sonde verlos. Maar ons aanbid steeds van die gode wat God oorwin het. Ons aanbid steeds die god van oop opsies. Maar hierdie god vernietig ons verhoudings, want hy vertel vir ons om nie te betrokke te raak nie. Hy maak ons diens aan ander dood, want hy vertel vir ons om eerder ons naweke tot ons beskikking te hou. Hy maak ons bydraes dood, want hy vertel vir ons om in hierdie onseker tye vas te hou aan ons geld – ons weet nooit wanneer ons dit nodig sal hê nie. Hy maak ons vreugde in God dood, want hy vertel vir ons dat mense ons darem nie as te geestelik moet sien nie.

Die probleem dat ons nie eers bewus mag wees daarvan dat ons die god van oop opsies aanbid nie, want hy gee voor dat hy nie ‘n god is nie. Nee, hy beloof vir ons vryheid van alle gode en van verantwoordelikhed; geen toewyding nodig nie; totale vryheid.

Net so het die Israeliete nie gedink dat toe hulle niks geantwoord het nie, hulle  besig met afgodery was nie. Maar toe hulle besluit om nie te kies nie, het hulle ‘n keuse gemaak. Deur te weier om op te tree, draai hulle hulle rug op God. God het ons nie gemaak om ons opsies oop te hou nie; Hy het ons nie gemaak om in vrees vir besluite te lewe nie.

Dit is goed om versigtig te wees met ons keuses – om te bid, raad in die Bybel en by volwasse Christene te soek. Maar daar kom ‘n punt waar om langer te wag nie meer wys is nie. Nou word dit ‘n gebrek aan vertroue in God. Wees wys, maar as jy ‘n besluit geneem het, vertrou op God se soewereiniteit en goedheid.

Maar ‘n mens moet gelowig bid en nie twyfel nie, want iemand wat twyfel, is soos ‘n brander in die see wat deur die wind aangejaag en heen en weer gedryf word. So ‘n mens wat altyd aan die twyfel is en onbestendig is in al sy doen en late, moet nie dink dat hy iets van die Here sal ontvang nie (Jakobus 1:6 – 8).