Die weduwee gee alles

Dink jou in: hier is ‘’n weduwee en ‘’n seuntjie. Haar man is dood en sy en haar seuntjie is besig om van honger dood te gaan. Hulle is slagoffers van ‘’n wydverspreide hongersnood. Hulle kon niks doen om hulle lot te verbeter nie.  Al wat sy het, is ‘’n handvol meel en ‘’n bietjie olie in ‘’n erdekan. Sy maak houtjies bymekaar dan gaan sy en haar seuntjie eet. Daarna moet ons maar doodgaan.

Wat sou jy gedink het as dit jy was? Wat sou jy dink oor God? Wat sou jy vir jou seun gesê het? Wat sou jy gedoen het as iemand wat jy nie ken nie na jou toe gekom het en gevra het vir die bestanddele van jou laaste maaltyd?

HierdIe is die verhaal van di weduwee van Sarfat (1 Konings 17:8 – 24). Plaas jouself in daardie weduwee se skoene. Soms vergeet ons dat die karakters in die Bybel mense net soos ek en jy is,

Hulle het ook hoop en drome gehad; hulle het ook geglo en getwyfel; hulle het ook vreugde geken en wanhoop ervaar. Hoe kan die toestand van hierdie weduwee enigsins erger gewees het? Sy het erge pyn ondervind, maar sy het nie geweet wat volgende gaan gebeur nie.

Plaas jou in haar plek. Haar man is dood en sy besef dat sy en haar seun ook binnekort gaan sterf. Die lewe kan tog nie donkerder wees nie.

Wat sy nie geweet het nie was dat God betrokke was. God het reeds besluit sy sal deel van iets wonderliker wees as waarvan sy kon droom. God het hierdie swak en gebroke vrou gekies wat geloofsmense deur die eeue heen sou beïnvloed. Deur haar verklaar Hy dat hy die opstanding en die lewe is.

Ons ontmoet haar by die stadspoort waar sy besig was om houtjies op te tel. Elia vra vir haar ‘’n bekertjie water om te drink. Haar reaksie verbaas ons. Sy vergeet van haar eie swaarkry en gaan haal die water. Elia vra nog meer – hy wil ook ‘’n stukkie brood hê. Sy het nie brood nie, net ‘’n handvol meel en ‘’n bietjie olie in ‘’n erdekan. Besef Elia nie dat daar ‘’n hongersnood is nie. Sy beplan haar en haar seuntjie se laaste maaltyd – daarna moet ons maar doodgaan. Nou sê Elia vir haar: SO Sê DIE Here, die God van Israel: die meel in die kruik sal nie opraak nie en die olie in die kan sal nie minder word nie totdat die Here laat reën het op die land. Die storie eindig op ‘’n positiewe noot: van toe af het hulle genoeg gehad om te eet.

Hierdie is een van die geloofskeuses wat ons dwarsdeur die Bybel kry: sal die weduwee doen wat sin maak en die meel en olie vir haarself hou of sal sy die laaste ding wat sy op aarde het an die sorg van God oorgee. Deur in geloof op te tree, mak sy vir Elia ‘’n roosterkoek en ook vir haar en haar seuntjie, dit was vir haar moontlik om nog baie maaltye voor te berei, want die meel en olie het nie opgeraak nie. Hierdie seëning is ‘’n beeld van die God wat lewe gee wat haar met sy genade aangeraak het. God vra dikwels vir ons om dit wat ons het te offer om  darmee meer te doen as wat ons beperkte denke ooit kon dink.

Ons storie is nog nie verby nie. Die seuntjie word siek en hy sterf. Hoekom sou God toelaat dat die gebeur?  Dit maak tog nie sin om genoeg kos te gee en dan die seuntjie te laat sterf nie. Moes God haar nie vir haar getrouheid beloon het nie. Nee, God het hierdie weduwee en haars euntjie gekies as profesie oor die betekenisvolste gebeurtenis in die geskiedenis van die wêreld – Jesus se kruisdood en opstanding. Deur die weduwee van Sarfat verklaar God dat Hy Nie net lewe gee nie (Hy maak voorsiening vir die behoeftes van kinders), maar Hy is ook die God wat lewe gee – Hy don iets wat niemand nog ooit kon doen nie – Hy oorwin die dood.’

Elia gaan lê op die kind ’n bid tot die die Here om die lewe weer terug te bring na die kind.  Die Here antwoord sy gebed en die kind leef weer.

Het hierdie verhaal enige toepassing op ons? Hierdie is nie net ‘’n storie in ‘’n boek nie, maar ‘’n profetiese oomblik vir elke kind van God. Hierdie is ‘’n profesie van ‘’n ander enigste Seun wat sou sterf en weer sou opstaan. Hy staan op uit die graf en oorwin sonde en die dood. En Hy gee lewe aan almal wat hulle vertroue in Hom plaas.

Toe sy uitgegaan het om houtjies vir haar laaste maaltyd op te tel, het die weduwee geen idee gehad van die radikale verandering van haar lewe wat op haar wag nie. Dit sou nie haar laaste dag wees nie, want wat oor haar gehang het, was nie die skaduwee van die dood nie, maar die Gewer van lewe.. Hy sou nie net aan haar lewe gee nie, maar lewe aan almal wat in Hom glo. Dit alles begin by die verregaande versoek van ‘’n vreemdeling en haar optrede van gehoorsamheid

EK DRYWE GEESTELIK WEG

Hebreërs 1 het die oppermag van Jesus Christus teenoor die engele bevestig. Hoekom het die skywer dit gedoen? Wat moet ons uit die skrywer se argument leer?  Die woorde om hierdie rede (2:1) stuur ons in die regte rigting. Gegewe die oppermag van Jesus oor die engele HET en sy identiteit as die Goddelike Seun van God, vereis en verdien Jesus om gehoor te word. In die Ou Testament het  boodskappe van engele met soveel gesag en mag gekom dat die ontvangers hulle feitlik dood geskrik het. Hoeveel te meer moet ons luister nou dat  God met ons gepraat het deur die Seun (Hebreërs 1:2). Ons moet aandag gee n luister na die God wat praat. Dit sal dwaas wees om Hom te ignoreer.

Ons luister nie na die Seun sodat ons teologies op ander kan afkyk nie. Doktrine is nie iets waarmee ons ander slaan  of ons bure mee beïndruk nie. Ons benader die Bybel ernstig sodat ons met God kan kommunikeer en sodat ons nie wegdrywe nie. Die taal van wegdywe laat ons aan seevaart beelde dink. Op die oseaan is diegene wat in ‘n verkeerde rigting troei nie die enigstes wat hulle bestemming mis nie. Dit geld ook vir diegene wat glad nie roei nie – hulle bereik ook nie hulle ebstemming nie. Dit is die twe opsies van die Christelike lewe:

1. Ons seil vorentoe in getrouheid; of
2. Ons dryf weg in onttrou.

Daar is nie so iets soos stilstaan in die Christelike lewe nie.  Geestelike wegdrywe is dikwels iets wat ons nie sien as dit begin nie. Maar net soos bote in die see kan ons heeltemal van koers wegdrywe binne oomblikke. Jy hoef nie ver van koers te wees om ver van jou verlangde bestemming te wees nie. Daar is net een manier om teen hierdie gevaar van geestelike wegdrywe te veg.: ons moet aandag gee aan en die woord van God gehoorsaam. Ortodoksie en gehoorsaamheid is die roeispane wat ons moet gebruik om teen die stroom wat dreig om ons te laat wegdrywe te veg. Die stryd om heiligmaking is ‘n geveg teen die strome van die wêreld en die duiwel. Of ons luister na die Seun en luister na sy woord of ons dryf weg van Bybelse denke en word deur die kulturele verwarring van ons tyd weggedra van ons bestemming

Geestelike wegdrywe is ongelukkig algemeen. Kerke en individue word selde in een revolusionêre omver gewerp. Kerke en individue dryf ‘n bietjie op ‘n slag. Kerke veslap hulle teologiese oortuigings totdat hulle onwillig is om grendse te trek of om duidelik oor belangrike sake ‘n standpunt in te neem.

Hoe verhoed ons dat ons geestelike wegdrywe. Om hierdie rede moet ons soveel kragtiger vasgryp aan wat ons gehoor het, sodat ons nie dalk wegdrywe nie (2:1). Ons kry dit dwarsdeur die Skrif: Die geloof kom dus deur die prediking wat ‘n mens hoor, en die prediking wat ons hoor is die verkondiging van Christus (Romeine 10:17). As die Skrif praat van luister beteken die opreg luister en verstaan.. Om die woord van God reg te hoor is geestelik hoor – dit behels glo, gehoorsaam en onderwerping aan wat gehoor is. Om reg te hoor, is meer ‘n funksie van die hart en nie net die ore nie.

Christelike getrouheid het nie ‘n geheime formule nie. God maak ons heilig deur sy woord. Ons verhoed die gevaar van geestelike wegdrywe deur die Skrif te lees, te hoor en daaroor na te dink en dit te gehoorsaam, When Scripture speaks, God speaks ( B. B. Warfield) ons verhoed dat ons wegdrywe deiu die anker van ons siel in die diep waters van God se woord neer te laat.

Die God van die onmoontlike

God het dikwels in die wêreld deur ‘’n kind wie se geboorte menslik gesproke onmoontlik was, gewerk. Isak was Sara , die vrou wat onvrugbaar was, sê  kind. Hy was die seun wat God aan Abraham belowe het om die wêreld tot seën te wees. Samuel wat God gebruik het om Israel se eerste twee konings te salf, was die kind van ‘’n vrou wat nie swanger geword het nie – Hanna (1 Samuel 1:5 – 7; 19 – 20). Johannes die Doper wat die koms van die Here aangekondig het, was die seun van Elisabet: Hulle het geen kind gehad nie, omdat Elisabet onvrugbaar was (Lukas 1:7). Maria se swangerskap was onmoontlik vir ‘’n ander rede – sy was ‘’n maagd

In al die ander gevalle het God se krag die vroue se baarmoeders geopen sodat hulle natuurlik swanger sou word. Met Maria het God haar in staat gestel om swanger te word sonder ‘’n menslike vader.

In alle gevalle behalwe dié van Hanna het God ‘’n engel gebruik om die swangerskap te belowe. Elke geboorte is iets wat vir die vrou  menslik onmoontlik was. God wys vir ons dat die vervulling van sy verlossingsbeloftes was iets wat geen mens kon vermag nie; God wat dooies lewend maak en dinge wat nie bestaan nie tot stand bring deur sy woord (Romeine 4:17).

Die geboortes van Simson, Isak en Samuel verskil van Jesus se geboorte op twee maniere:

1. Die andr geboorte geskied in die skaduwee van skande. In antieke tye was ‘’n vrou se vrugbaarheid ‘’n belangrike deel van haar eer en waardigheid. ‘’n Israelse vrou onthou God se belofte aan Eva dat ‘’n verlosser gebore sou word wat die satan sou verslaan en die gevolge van sonde ongedaan sou maak, het uitgesien om potensieel aan die vervulling van hierdie belofte deel te neem.

‘’n onvrugbare vrou het onder ‘’n wolk van skaamte geleef en ‘’n gevoel van teleurstelling. God het hierdie vroue in barmhartigheid besoek en die skande weggeneem en eer en vreugde gebring.

Jesus se geboorte het skande vir moeder en seun gebring. Sy was immers nie getroud nie.

1. Die verlossing wat Simson sou bring was onvolledig: Hy sal die Israeliete begin red uit die mag van die Filistyne (13:5). Simson was die laaste rigter, maar hy wys na die een wat die oorwinning oor die Filistyne sou voltooi: Dawid God se koning wat deur Samuel gesalf was. Dawid se oorwinning was ook onvolledig. Hy voorsien rus van die vyane, maar kon nie oorwinning oor sonde bring nie – nie die sonde van sy eie hart of dié van sy mense nie. Net Jesus se verlossing is volledig – hy het sy taak voltooi. Die engel sê vir Maria: dit is Hy wat sy volk van hulle sondes sal verlos (Matteus 1:21)