“Our preaching is not the reason the Word works. The Word is the reason our preaching works.” H. B. Charles, jr

Die belang van leef in geloof vir toekomstige genade

John Piper skryf hieroor en gebruik veral 2 Tessalonisense 1:3 – 12. Veral verse 11 – 12 is van belang: Daarom bid ons ook altyd vir julle: Mag ons God julle waardig maak vir die lewe waartoe Hy julle geroep het, en mag Hy deur sy krag julle liefde vir die goeie en die werk van die geloof volkome maak. So sal die Naam van ons Here Jesus deur julle verheerlik word, en julle deur Hom, in ooreenstemming met die genade van ons God en van die Here Jesus Christus.

Piper identifiseer agt kritiese waarhede in hierdie gedeelte:

• God se roeping. Die enigste rede waarom ons deel van sy koninkryk is en waarom ons sy beloftes kan vertrou, is omdat Hy ons geroep het.
• Paulus bid dat God ons waardig maak vir die lewe waartoe Hy ons geroep het. Dit beteken nie dat ons God se roeping verdien nie.
• Die gebed dat God julle liefde vir die goeie en die werk van die geloof volkome maak. As Christene moet ons beplan en besluit – ons moet doelgerig lewe. Maar hoe gebeur dit?
• Ons vul ons met God se krag. Niemand behalwe God kan die heerlikheid vir homself opeis nie.
• Ons kry toegang tot God se krag deur geloof. Deur God se krag en deur die geloof word die liefde vir die goeie en die werk van die geloof volkome gemaak.
• As dit gebeur word die Naam van Jesus Christus verheerlik.
• Ons word deur Jesus Christus verheerlik.
• Alles is die gevolg van genade: in ooreenstemming met die genade van ons God en van die Here Jesus Christus. Genade is meer as ‘n beginsel waardeur God ons verlos – dit is ‘n aktiewe, teenwoordige, mag wat transformasie en gehoorsaamheid moontlik maak.

Hoe reageer ons op genade wat ons reeds ontvang het? Met dankbaarheid. Hoe reageer ons op God se beloftes van genade in die toekoms? Met geloof. Ons lewe die Christelike lewe met geloof in die toekoms.

Prayer is not overcoming God’s reluctance, but laying hold of His willingness. —Martin Luther

Ek hardloop die geestelike maraton

Psalm 71 is ‘n interessante psalm. Die opskrif is: “Nou dat ek oud geword het.” Want U, Here, U is my hoop, op U, Here, het ek van jongs af vertrou (vers 5); Moet my tog nie verwerp nou dat ek oud geword het nie, moet my tog nie alleen laat nou dat my kragte ingegee het nie (vers 9).

Beteken dit nou dat hierdie psalm geen boodskap vir jong mense het nie? Nee. Die psalmis sê dat sekert sy jeug hy drie dinge gepraktiseer het:

• In tye van nood het hy altyd sy sekerheid by God gesoek

Wees vir my ‘n rots om na toe te vlug, waar ek altyd die veiligheid mag vind wat U tot my redding beskik het, want U is my rots en my vesting (vers 3). Dit gaan oor hoe hy lyding en teleurstellings verwerk het. Waar soek ons ons sekerheid in tye van nood?

• Hy het altyd God se lof besing

Ek besing u lof en roem gedurigdeur (vers 8). Dit is die praktyk van daaglikse gebed. Hy sê dat niks hom van hierdie praktyk laat afsien het nie. U het talle benoude ervaringe oor my gebring, maar elke keer weer my lewe gered, my elke keer weer weggeruk uit die mag van die dood … Dan sal ek U met die harp loof vir u getrouheid, my God, saam met die lier sal ek sing tot u eer, heilige van Israel. Ek sal jubel as ek tot u eer sing, omdat U my gered het (vers 20 en 22 – 23).

• Hy plaas altyd sy hoop vir die toekoms in God.

Hy doen gereelde selfondersoek oor sy hart – wie vertrou hy werklik. Hy wil weet in wie hy rus kry en vir wie hy lewe; hy wil gedurig sy hoop op God herfokus. Hy het nooit oor die jare met hierdie selfondersoek opgehou nie. Daarom wil hy die mense laat weet wat hy in God gevind het. U het my van jongs af onderrig, o God, en ek getuig nou nog van u kragtige dade. Nou dat ek oud en grys geword het, moet U my tog nie alleen laat nie, o God, dat ek nog aan die geslagte wat kom, kan vertel van u werk en u mag (vers17 – 18).

In 1836 tree Charles Simeon na 54 jaar bediening in die Holy Trinity Church in Cambridge af. ‘n Vriend ontdek dat hy steeds elke oggend om vier uur opstaan en sy Bybel lees, nadink, bid. Die vriend wou by hom weet of noudat hy afgetree het hy nie maar later kan slaap nie. Simeon se antwoord: “What? Shall I not now run with all my might when the winning-post is in sight?”

As ons van geestelike dissiplines praat, moenie ‘n naelloper wees nie … wees ‘n langafstand atleet.

I have often repented of speech but hardly ever of silence. —C.S. Lewis

‘n Lewe van liefde in ‘n wêreld van gebroke verhoudings

Paul E. Miller het ‘n kort boekie – A Loving Life in a World of Broken Relationships – geskryf waarin hy na die verhaal van Rut kyk. Vir baie mense is liefde dit wat ons op kaartjies en op die TV kry – ‘n warm gevoel wat ons nie kan verduidelik nie; ‘n oorweldigende emosie wat die verstand nie kan verstaan nie. Maar wat gebeur nou as hierdie soort liefde negatiewe gevoelens teenkom – pyn, hartseer, swaarkry, ens? Die antwoord is duidelik: hulle het nie meer lief nie! Hulle moet wegbeweeg en met hulle lewe aangaan.

Dit is presies die teenoorgestelde van Bybelse liefde – standvastige liefde. Nou kom Naomi se hartverskeurende verlies en Rut se toewyding na vore. Rut het vir Naomi so lief dat sy haar eie lewe beperk; sy het Naomi so lief dat sy haar eie drome en belange opoffer; sy het Naomi so lief dat sy onsekerheid in die gesig staar. Liefde is eenrigting liefde – a love without an exit strategy.

Hierdie soort liefde is teenstrydig met die gees van ons tyd. Meeste van ons glo dat ons op ons emosies moet reageer. Daarom, as die liefde iets van ons vereis, soek ons ‘n “exit strategy.” Die verhaal van Rut wys egter vir ons dat as dinge moeilik raak, moet ons steeds toegwy bly. Hierdie soort denke is onmoontlik tensy ons die feit aanvaar dat as ons liefhet, verdwyn ons. Dit beteken outomaties dat liefde en trots teenstrydig is. Die groot hindernis tot liefde is ons ego – die liefde vir onsself. Om lief te hê, moet ons ons ego afskud.

Christus het ook die prys betaal om ons te koop – buitestaanders met die behoefte aan ‘n Verlosser. As gevolg van sy liefde vir ons het Christus mens geword. Hy was honger, dors en moeg; Hy is verraai en veroordeel; Hy sterf aan ‘n kruis om ons skuld en skaamte te dra.

Het ons nie hierdie soort liefde as alternatief vir al die vals voorstellings van liefde wat ons vandag in ons samelewing kry, nodig nie?

Don’t excuse yourself by accusing Satan. —Thomas Brooks

‘n Gewone lewe

Is ‘n buitengewone lewe die norm? Waarvoor ons geroep is om elke dag op ‘n spesifieke plek te doen, is beloning genoeg. Maar gewoon is nou nie ‘n woord waarvan ons hou nie – ons wil nie gewone mense wees nie; ons wil nie lidmate van ‘n gewone gemeente wees nie; ons wil nie ‘n gewone werk hê nie. Ons glo dat ons lewe moet tel; ons moet ‘n verskil maak.

Maar daar is ‘n toenemende onrustigheid met hierdie siening. Ons is moeg vir die gereelde oproepe vir radikale verandering. Michael Horton hanteer hierdie probleem in sy nuutste boek: Ordinary.

Alledaagsheid is vervelig – en ons mense is baie bang vir verveeldheid. Ons groot idee “om die wêreld te verander,” beteken dikwels dat ons nie die geleenthede om ons raaksien nie – of hulle vermy. Waar is om ons? Daar waar God ons geplaas het om Hom te verheerlik en te geniet en diegene om ons se lewens te verryk. Soms is die beste manier om ‘n buitengewone lewe te leef juis om buitengewoon te leef in ‘n gewone lewe – om radikaal lief te hê en ander om ons te dien, maak nie saak waar ons is nie.

Die genesing vir selfsugtige ambisie en rustelose toewyding aan die “volgende groot ding” is tevredenheid. Maar tevredenheid het ‘n voorwerp nodig. Hierdie voorwerp is die evangelie. Die evangelie is radikaal: Dit is ‘n krag van God tot redding van van elkeen wat glo (Romene 1:16). Ons harte, gevul met blydskap, is gretig om God te dank, te groei en ander te dien.

God gee aan ons lewe; Hy voorsien vir ons; Hy maak beloftes wat Hy altyd vervul. Hy is altyd met ons – tot aan die einde. Dit is ons sekerheid. Uit ons tevredenheid kan ons ons gewone taak in die wêreld verrig asof ons dit vir die Here doen.