Those hearts must be harder than iron or stone which are not softened by such incomparable sweetness of divine love – Johannes Calvyn

Hipermobiliteit en Individualisme

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Die grootste uitdaging vir stabiliteit in kerke is hipermobiliteit en individualisme. Hipermobiliteit is ‘n kenmerk van ons hedendaagse Westerse kultuur. Mense verander voortdurend van adres – selfs gereeld van provinsie. Ons jaag die beste opvoedkundige en beroepsgeleenthede na. Ons lewe word georden deur die storie van self. Omdat ons so baie rondskuif, is ons nie meer deel van ‘n besondere plek of gemeenskap nie – ons behoort eintlik nêrens nie. Amerikaners verander hulle huis gemiddeld 14 keer tydens hulle lewens.

Net so ernstig is individualisme – ons leef ons eie storie uit. Stories is kragtig, maar daar is ook sekere slaggate waarvan ons bewus moet wees. Ons mag onsself te kras beoordeel as dinge nie volgens plan verloop nie. Ons word toenemend deur die lewe gevorm in plaas daarvan dat ons die lewe vorm. Ons moet versigtig wees, want ons is nie die enigste skrywers van ons storie nie.

Deur die stories van onsself na te jaag word ons dikwels toeriste van die lewe. ‘n Toeris is iemand wat in mense se lewens vakansie hou – hy neem fotos, plaas dit in sy album en beweeg dan verder. Hy stel net belang in stories – basies is hy selfsugtig.

Die basies vraag is: wat is die primêre storie waarom ons ons lewens vorm? Jaag van die een opwindende storie na die ander soos ‘n adrenalienverslaafde? Ons mag suksesvol in die wêreld wees, maar agter ons laat ons ‘n reeks gebroke verhoudings. Die stadige werk van geestelike vorming – die daaglikse werk as vakmanne van Jesus, die langtermyn toewyding aan besondere mense en ‘n besondere plek – al hierdie belangrike besonderhede van ‘n vervulde lewe maak ons rusteloos en ontevrede. Kry ons egter ons identiteit primêr in die storie van die Skrif begin ons plek en gemeenskap verstaan as ‘n integrale deel van God se versoening met die skepping.

Volgende keer gaan ons ma misplaasde godsdiens kyk.

Zeal and sincerity and fervour are no proof whatever that a man is working for Christ, and ought to be believed – J. C. Ryle

Hoe God se roeping van versoening ontvou

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Dink net ‘n oomblik na oor die groot diversiteit van God se skepping. Die sending van God fokus op die verlossing en versoening van ‘n diverse skepping. Hoe gaan Hy dit regkry? Daar is nie universele oplossings nie. God is besig om die hele skepping te versoen, maar sy versoening gee aandag aan diversiteit – Hy ontken nie diversiteit nie. Dit word beliggaam in geloofsgemeenskappe van alle soorte wie se lede met God, met mekaar en met hulle naastes versoen word.

Na Jesus se kruisdood en opstanding het sy dissipels oor die hele wêreld versprei. Hulle vestig oral gemeentes – manifestasies van Christus se liggaam op spesifieke plekke. Hierdie geloofsgemeenskappe het mekaar ondersteun en saam volwasse geword. Dan sal ons, sy kerk, soos ‘n volgroeide mens wees, so volmaak en volwaase soos Christus (Efesiërs 4:13). Die menswording van Christus duur nog voort – in die liggaam van Christus – die kerk. Deur geloofsgemeenskappe gewortel in spesifieke plekke wat Christus op so ‘n wyse beliggaam dat Hy deur die mense in die gemeenskap ondervind en gesien kan word. God versoen die skepping plek vir plek deur ‘n geloofsgemeenskap wat by mense betrokke is. Die Benediktyne noem dit stabiliteit.

Volgende keer gaan ons na twee groot probleme kyk: hipermobiliteit en individualisme.

Unbelief about the existence and personality of Satan has often proved the first step to unbelief about God. —JC Ryle

Stabiliteit

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

George Smith het in 1960 ‘n klein boekie geskryf: The Apple Tree Community. Dit is ‘n aantal kortverhale wat die gemeenskap wat om ‘n ou appelboom op sy plaas vergader het, beskryf. Hy begin die boekie deur te vertel van die houtkapper wat op sy plaas aankom – byl in die hand. Hy bied toe aan om die appelboom af te kap. Die boer kon die stukke hout in sy kaggel gebruik en hy kon ‘n sterk, nuwe, regop appelboom in sy plek plant.

Smith weier die houtkapper se aanbod, want daar was meer aan hierdie boom as dit wat die houtkapper raakgesien het.

Hy sê dat hierdie boom ‘n heuningfabriek, ‘n hotel vir voëls, ‘n kafeteria in die somer, ‘n spens in die winter, ‘n konsertverhoog, ‘n plek waar eiers uitbroei, ‘n kleuterskool, ‘n skuiling, ‘n blommeuitstalling is. Maar dit is ook ‘n stukkie groen aarde waar allerhande blomme groei.

Hierdie boom kon vrugte dra en gasvryheid bied aan die applelboomgemeenskap, want dit staan al jare daar. Oor baie dekades het dit daar volwasse geword.  Om vrugte te dra, om gasvryheid te bewys, om ‘n groeiende gemeenskap te  onderhou, moet geloofsgemeenskappe diep gewortel en volwasse word in spesifieke plekke.  Die  goeie en oorvloedige lewe wat God vir sy skepping beplan, word onderhou deur die interafhanklikheid van God se skepsels. Hierdie interafhanklikheid, soos die appelboom bewys, groei ten beste as ons vir ‘n lang tyd op een plek vas staan.

Volgende keer gaan ons kyk na hoe God se roeping van versoening ontvou.

All the time a person is a child he is both a child and learning to be a parent. After he becomes a parent he becomes predominantly a parent reliving childhood. -Benjamin Spock, pediater

Die evangelie en die koffieboontjie

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Die evangelie is soos ‘n koffieboontjie. Ons kan nie die smaak van koffie direk van die boontjie kry nie – ons ondervind dit indirek, want dit moet eers gerooster, gemaal tot ‘n poeier en dan moet kookwater daarop gegooi word. God wil hê dat ons vreugde in ons plaaslike geloofsgemeenskap moet ervaar, maar ons soek dit tevergeefs direk.

Ons ontdek vreugde soos ons deur die vuur gaan, gemaal word en vir mekaar uitgestort word. Hierdie proses van onsself gee vir mekaar is Jesus se manier. Ter wille van die vreugde wat in Hom in die vooruitsig was, het Hy die kruis verduur sonder om vir die skande daarvan terug te deins, en Hy sit nou aan die regterhand van die troon van God (Hebreërs 12:2).

In ons verbruikerskultuur word ons voortdurend gebombardeer met boodskappe wat ons uitnooi om geluk te soek – gewoonlik deur ons beursie oop te maak. Jesus sê iets ander – iets wat ons sukkel om te verstaan: Wie sy lewe wil behou, sal dit verloor; maar wie sy lewe ter wille van My verloor, sal dit terugkry (Matteus16:25). Dit is in die konteks van die plaaslike gemeente waar ons leer om vir mekaar uitgestort te wees.

Volgende keer kyk ons na stabiliteit.