The Gospel does not call us to receive Christ as an addition to our life, but as our life. —Paul Washer

McDonaldifikasie van die kerk

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

‘n McDonalds kitskos restaurant het vier kenmerke wat sommige kerke probeer naboots:

1. 1.Doeltreffendheid

Om doeltreffendheid na te streef word alles by al die restaurante op presies dieselfde manier bestuur – die spyskaart en uitleg is oral dieselfde. Sommige gemeentes bied geluk, ‘n dieper gebedslewe, intimiteit met God aan – alles in vyf maklike stappe. Dissipelskap word oorvereenvoudig. Die pad van dissipelskap is egter een wat ons saam met ander loop. Soms is dit loop, soms is dit hardloop; soms is dit wag.

Die pad loop op en af – nie altyd gelyk nie. Soms sien ons lig; soms is dit donker. Dit gaan dus nie oor doeltreffendheid nie – dit gaan oor ‘n gesprek met Jesus Christus en jou medegelowiges. Soms voel dit of jy alleen is, maar jy is nie, want God en jou medegelowiges is by jou.

1. 2.Getalle

Die klem val op resultate en getalle is die maatstaf vir sukses. Ons word slawe van spoed en vyande van tyd. Ja, een grootte pas almal. Daar is geen tyd om bates, behoeftes, die geskiedenis, diversiteit, tradisies en waardes van die gemeenskap te ontdek nie. Hierdie modelle beklemtoon kwantiteit en nie kwaliteit nie.

Die Stadige Kerk het ‘n ander perspektief van tyd. Jy moet doelgerig, maar nie haastig wees nie. Ons word nie deur tyd gebind nie. Jy kan bekostig om in jou gemeente en gemeenskap te gaan en te luister. Geestelike vorming is ‘n lang proses waarin jy tyd moet maak vir God, jouself en ander mense.

1. 3.Voorspelbaarheid

Almal moet alles doen op ‘n manier wat vir hulle voorgeskryf is. Daarom weet jy presies wat jy gaan kry as jy iets bestel. Dit vereis uiteraard dissipline, orde, formalisering van prosesse en roetine – dit is wat jou veilig laat voel. Daarom kom kliënte weer terug, want hulle verwag voorspelbare resultate.

Natuurlik kan ons leer van sukses en mislukking van ander gemeentes, maar jy kan hulle nie slaafs naboots nie. Die kontekste verskil. Daarom moet ons altyd besluit wat ons in ons eie unieke toestande moet doen. Dikwels is ons so beïndruk met wat God elders gedoen het dat ons nie kan sien wat Hy hier en nou kan doen nie.

1. 4.Beheer

Beheer word gebruik om ondoeltreffendheid, onsekerheid en onvoorspelbaarheid te beheer. Alles moet rigied gehou word; vrywilligers veral moet streng beheer word. En in die Stadige Kerk? Kom ondervind en sien self dat die Here goed is! (Psalm 24:9). In die Stadige Kerk word geëksperimenteer. Ons vind langs die pad uit wie Jesus Christus is, want ons loop saam met Hom. In die proses besef ons dat Hy die weg en die bestemming is. Ons word geroep tot ‘n vakleerlingskap.

Volgende keer gaan ons na die evangelie van die koffieboontjie kyk.

Truth has no degrees or shades. A half truth is a whole lie, and a white lie is really black. — John MacArthur

Die gemeentegroei beweging

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

As mense saam werk, lewe, eet, skoolgaan, leer, speel, ens –  as mense naby aan mekaar is – groei gemeentes dikwels buite die mure van die kerkgebou. Die kerkgroei beweging gebruik insigte van die sosiale en gedragswetenskappe om metodes te ontwikkel om die evangelie aan spesifieke teikengroepe te verkondig. Die metodologie, formules en kwantifiseerbare resultate word beklemtoon. Dit lei tot ‘n plaaslike tegnokrasie, sterk bo-na-onder leierskap, lae van bestuur, meer spesialisasie, meer vertroue op die toepassing van die wetenskaplike metode in elke gemeente.

Daar is drie ernstige probleme met hierdie benadering:

1. 1.Die gemeente word homogeen

Vir die doeltreffende toepassing van hierdie beweging is segregasie nodig – ras, geslag, ouderdom, opvoedingsvlak, getroud/enkel, werkend/afgetree. Hier is dit nie van belang of iemand Griek of Jood is nie, besny of nie besny nie, andertalig, onbeskaaf, slaaf of vry nie. Hier is Christus alles in almal (Kolossense 3:11). In die Nuwe Testament is diversiteit juis ‘n kenmerk van die koninkryk van God. Gemeentes moet aktief die inertia van uniformiteit teenwerk.

1. 2.Sendingstasies

Die kerkgroei beweging gebruik die model van sendingstasies in hulle gemeentes – hulle skep Christelike kolonies in die gemeenskap; plekke van veiligheid in ‘n andersinds vyandige en vreemde wêreld. Hulle spandeer baie tyd en energie om die regte mengsel te kry: nuwe, groter geboue; kontemporêre prediking; baie parkeerplek; uitstekende programme; lewendige kleingroepbediening; ens. Die leierskap en die kultuur skryf voor wat ‘n model Christen is. Hulle het ‘n kom-en-sien benadering – die aktiwiteite word tot die gebou beperk en beweeg nie uit in die omliggende gemeenskap nie.

1. 3.Telbare mense

Die groei in getalle is die standaard waarteen sukses beoordeel word. Hulle maak dissipels juis daar waar die beste kans op sukses is. Wat is die Bybel se maatstaf vir sukses? Maar sal die Seun van die mens by sy koms nog geloof op die aarde vind? (Lukas 18:8). Paulus was oënskynlik nie bekommerd oor die getalle in sy gemeentes nie – sy bekommernis was dat die lidmate in die voetspore van Jesus Christus sou volg. Allan Hirsch sê dat die gemeentes waar die getalle toeneem dit dikwels as gevolg van mense wat van gemeente verander, is. Daar is eintlik baie min groei in bekeerlinge.

Nou kom ons by ‘n belangrike probleem in ons gemeentes: die McDonaldifikasie van ons kerke.

 “Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself.” – Leo Tolstoy

Etiek: My spesifieke terrein

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Reg aan die begin het ons gesê dat die beginsels van hierdie beweging drieërlei is:

• Etiek – verbind tot kwaliteit en nie net aan kwantiteit en doeltreffendheid nie. Die uitdaging is om die beliggaming van Jesus Christus in ‘n spesifieke plek te wees.
• Ekologie – ons oproep om Jesus Christus te volg moet binne God se sending van die versoening van alle dinge verstaan word. Ons moenie net aan wat ons doen aandag gee nie, maar ook aan hoe ons dit doen.
• Ekonomie – dit verwys na God se oorvloedige voorsiening vir God se versoeningswerk.

Die eerste aspek waarna ons gaan kyk, is terrein.

Just remember, you can never franchise the blessings of God – Warren Wiersbe

Daar is sekere kenmerke van die koninkryk van God wat herhaal kan word. As ons hoor dat Jesus die koninkryk met suurdeeg en ‘n mosterdsaad vergelyk besef ons dit is ‘n raamwerk vir groei – organies, dikwels onsigbaar vir die blote oog en uiteindelik geheimsinnig. In Handelinge 8 probeer Simon die towenaar die bevoegdheid van Petrus kry om te verseker dat elkeen op wie hy sy hande lê die Heilige Gees kan ontvang. Petrus wys hom tereg. Dit is duidelik dat ons nie die koninkryk van God kan koop nie.

Baie gemeentes, veral dié gedryf deur die gemeentegroei beweging, kom baie naby daaraan om die Christelike geloof tot ‘n verbruikersartikel te reduseer – iets wat verpak, bemark en verkoop kan word.

Baie gemeentes word tot geestelike vulstasies gereduseer – ons Sondagoggend kuipestop voor ons weer by die rotteresies aansluit. Gemeentes is die plek waar jy godsdienstige goedere en dienste koop. Die gevolg is dat ons die lewe in geestelike en nie-geestelike gebiede verdeel. Die stadige kerk probeer wegbeweeg van hierdie gekompartementaliseerde paradigma. Die wysheid van die kruis is belangrik vir alle aspekte van die lewe.

Terrein is die kombinasie van natuurlike faktore (grond, hoogte bo seevlak, mikroklimaat) en menslike faktore (tradisie en praktyke en bewerking) wat ‘n unieke karakter vir elke klein landbou gebied en die kos wat daar verbou, gemaak en gekook word, is. Net so is die Stadige Kerk se wortels in die natuurlike, menslike en geestelike kultuur van ‘n besondere plek. Dit is ‘n unieke plaaslike uitdrukking van die globale liggaam van Christus.

Die Stadige Kerk verkies kwaliteit bo kwantiteit; dit soek die welstand van die gemeente en die gemeenskap. Dit word deel van die gewone alledaagse lewe van die omliggende gemeenskap – daar waar die mense woon. Ons woon tussen mense; ons werk saam en eet saam met die mense wat in ons gemeenskap woon. Ons is aan mekaar verbind. ‘n Kultuur gebou op spoed maak dit onmoontlik. Dit gaan dus oor nabyheid en stabiliteit, die ontwikkeling van gedeelde tradisies, ons neem standpunt in teen vervreemding. Ons vorm ‘n nuwe gedeelde storie vir die gemeenskap. Terselfdertyd verbind ons ons aan die kosmiese kerk.

Hierdie benadering is ‘n erkenning dat ons lot ingeweef is in die lot van ons bure. Bevorder die belange van die stad waarheen Ek julle in ballingskap weggevoer het, bid tot My vir daardie stad, want sy belange is ook julle belange (Jeremia 29:7).

Volgende keer gaan ons na die gemeentegroeibeweging kyk.

The absence of accurate definitions is the very life of religious controversy – J. C. Ryle

Die menslike natuur en God se stadige versoening

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Daar is twee eienskappe van die menslike natuur wat ook tot die stadige pas van God se versoening bydra.

• Menslike opstandigheid en ongehoorsaamheid loop dwarsdeur die storie van die Bybel. Ons glo dat ons idees oor hoe dinge gedoen moet word beter as God se idees is. As gevolg van selfsugtigheid reageer ons op ons begeerte vir gemak en beheer en selfbehoud. Ons volg nie God se leiding nie. Hoekom gebeur dit? Wantroue en vrees. Ons wonder, soos Adam en Eva, of God werklik in beheer is – mislei Hy nie net vir ons nie. Maar geleidelik leer ons om nie uit vrees en twyfel te praat nie, maar uit ons vertroue op God. God kan die slegste gevolge van ons opstand in genade  vryspreek.
• Die stryd van die mens om goed van kwaad te onderskei. Al wil ons gehoorsaam wees, is die mens nie altyd seker wat die regte pad is nie. Ons onderskat ons vermoë om onsself te mislei. Ons onderskeidingsvermoë verbeter as ons ander by die proses betrek en as ons saam God se weg soek. Die betroubaarheid van ons kennis sal nooit volledig wees voordat God sy versoeningstaak afgehandel het nie.

In die Westerse wêreld is individualisme aan die orde van die dag. Ons roeping om as geloofsgemeenskap saam te leef, is onbekend. Ons sukkel om die idee van ‘n gemeenskap te aanvaar en uit te leef. Ons is gebroke mense met vrese, vooroordele en gewoontes wat vir onsself en ander skadelik is. Daarom verkies ons om as individue te leef. Maar ons roeping in Christus is ‘n roeping in ‘n gemeenskap – dit is ‘n lewe gedeel met ander in ‘n plaaslike samekoms. Dit is die uitdrukking van Christus se liggaam.

Hierdie geloofsgemeenskap is noodsaaklik vir die sending van versoening. Alle mense is beelddraers van God en God het almal lief. Maar om die gevalle mensdom te verlos het God sy sending van versoening op ‘n enkele plek begin – Israel. God se taak is om mense vir Hom bymekaar te maak. Dit het met Abraham begin.

Die primêre werk van die Stadige Kerk is nie om mense na ons kerkgeboue aan te trek nie, maar om saam die opstandingslewe van Christus te kweek. Hoe doen ons dit? Deur ons naaste opreg lief te hê – selfs ons vyande. Soos ons holisties Christus se liefde beliggaam, ondervind ons vreugde wat ander mense na Christus sal aantrek.

Al die mense is spelers in die drama – of hulle dit nou weet of nie. Hierdie geselskap het klein begin, maar brei geleidelik uit.  Geleidelik word die vertroue van mense gewen totdat almal sy rol vervul. Die hart van Stadige Kerk is die besef dat God se mense belangrik is vir sy sending in die wêreld. Dit gaan ook oor die blydskap wat kom as ons groei in die plekke waartoe ons geroep is.

In die volgende blog gaan ons begin kyk na etiek.