Show us anything plainly written in that Book, and, however trying to flesh and blood, we will receive it, believe it and submit to it – J. C. Ryle

God begeer samewerking met die mensdom

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

God betrek die mensdom in sy werk van versoening met liefde en geduld. Hierdie begeerte vir samewerking dra by tot die stadigheid van die verlossingsverhaal. Die kleinste optrede van menslike trou word stadig en geduldig in die groot Bybelse drama van verlossing ingeweef. God verlang die radikale transformasie van ons gebroke wêreld, maar anders as mense wat in hulle ongeduld gebruik maak van geweld, het God genoeg tyd.

God se geduldige samewerking met die mens is sigbaar dwarsdeur die verhaal van die Bybel. Soms gebeur dit al is dit teenstrydig met die verlossingsverhaal. Ons sien dit as die mense van Israel vir God smeek dat hulle ook ‘n koning wil hê (1 Samuel 8) – soos al hulle heidense buurlande. God maak dit duidelik dat ‘n koning nie in Israel se beste belang sou wees nie – die koning sal hulle onderdruk, hulle seuns vir militêre diens oproep, die beste van hulle lande en boorde neem, ens. Die Israeliete hou vol met hulle versoek vir ‘n koning – en God gee tot hulle nadeel toe. God se samewerking met die mensdom berus primêr – nie eksklusief nie – by sy mense.

Maar dra die mens by tot die stadige pas van God se versoening bydra? Daarna kyk ons volgende keer.

If the thing is not in the Bible, deducible from the Bible, or in manifest harmony with the Bible, we wil have none of it –J. C. Ryle

Die geduldige karakter van God

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Thomas Merton het van die spontane omwenteling van die mensdom gepraat. Hy het voorspel dat hierdie opstand van die mens deur desperaatheid, sinisisme, geweld, vrees, hoop, twyfel, geloof, skepping, vernietiging en ‘n obsessie met beelde, programme, afgode en slagspreuke sal wees. In hierdie vlak waters van die postmodernisme probeer die Stadige Kerk anker neerlaat in die stil diep waters van ‘n geduldige, tog nabye, God. Dit is deel van die lewe van God se besondere mense – in die wêreld, maar nie deel van die wêreld nie en daarom kan ons vir die wêreld wees.

Die Stadige Kerk kyk vooruit na die klimaks van die drama – Jesus Christus se tweede koms. Hierdie kerk se siening is langtermyn. Daarom ondersoek dit alle denke en kulture, elke ideologie, elke aanname, elke optrede in die lig van die eindtyd.

Die Skrif verlig eienskappe van beide God en die mens se natuur. Kom ons kyk eerstens na God se natuur. God is besig om die wêreld te transformeer en te versoen, maar Hy verwag nie onmiddellike en totale verandering nie – Hy is geduldig. Jesus se gelykenisse in Matteus 13 – die suurdeeg en die mosterdsaadjie – herinner ons daaraan dat God se transformasie nie oornag gebeur nie. Ons leef in ‘n tyd waar onmiddellike resultate belangrik is. Hierdie gelykenisse beskryf die manier waarop God gewoonlik in die wêreld werk. The faith of Christ offers no button to push for quick service. The new order must wait the Lord’s own time (A. W. Tozer).

God se liefde spruit voort uit sy liefde vir die skepping. As Paulus die kenmerke van die liefde in 1 Korintiërs 13 beskryf, is dit geen wonder dat hy met die liefde is geduldig begin nie. Kyk maar na die storie van Israel: opstand na opstand met verspreide tye van trou tussen-in, maar deur dit alles sien ons God se geduld. God is bereid om verneder te word en te ly, maar Hy los nie sy liefdeswerk nie.

God se karakter staan in skerp kontras met vandag se klem op doeltreffendheid gedryf deur die oortuiging dat die eindresultaat die middele wat gebruik word om dit te bereik, regverdig. Ons lewe in die Stadige Kerk begin by die liefde en geduld van God.

Maar God verlang ook na samewerking met die mensdom. Daarna kyk ons volgende keer.

Our faith can find no resting place except in the Bible, or in Bible arguments. Here is rock: all else is sand –  J. C. Ryle

 ‘n Teologiese visie vir die stadige kerk

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

We are impatient, anxious to see the whole picture, but God lets us see slowly, quietly. The Church has to learn how to wait – Pous Franciskus

All the world is a stage

And all the men and women merely players

They have their exits and their entrances

William Shakespeare – As You Like It

Hierdie reëls is so bekend dat ons geneig is om die waarhede daarin vervat, te vergeet. Hierdie beeld van die wêreld as ‘n drama waarin die hele skepping betrokke is, is tekenend van die Stadige Kerk. Die Bybelse verhaal is die storie van die hele skepping – van die begin tot nou tot aan die einde. Dit is ‘n storie wat ons verander in die mense wat ons veronderstel is om te wees. Ons kan nooit die rigting waarin hierdie storie gaan ontwikkel voorspel nie – ons weet nie waar dit gaan eindig nie.

In improvisering is dit jou verantwoordelikheid om by te dra – jy moet iets tot die gesprek byvoeg. Net so is niemand ‘n passiewe waarnemer van die drama van die Bybel nie. Die Skrif is nie soos ‘n rolprent nie – alles netjies uitgewerk nie. Dit gee aan ons ‘n basiese raamwerk; dit gee aan ons kerke – die akteurs in hierdie drama – buitengewone vryheid en kreatiewe geleenthede.

N. T. Wright (Scripture and the Authority of God) beskryf die geskiedenis as ‘n drama in vyf tonele:

1. Skepping

2. Die sondeval

3. Israel

4. Jesus

5. Kerk

Die implikasies hiervan is ernstig: dit ondermyn ons kulturele impuls om verbruikers en toeskouers te wees in plaas daarvan dat ons getroue deelnemers aan die vyfde toneel van God se drama – die kerk – is. Hierdie toneel volg natuurlik op die voorafgaande tonele, maar dit is ook die tyd waar werklike nuwe dinge kan gebeur.

Hoe dieper ons betrokkenheid by die storie, hoe beter sal ons improvisering wees. In die geloofsgemeenskap – ‘n gemeenskap van vertroue – leer ons lewe in die naderende onbekende van die toekoms. Die mense van God is ‘n geselskap wat aandag gee en betrokke is by die storie van die Skrif. Hoekom? Om vertroue te bou en om te leer om getrou binne die raamwerk van die Skrif te improviseer.

Volgende keer gaan ons kyk na God se geduldige karakter.

The religion which man craves after is one of sight and sense, and not of faith – J. C. Ryle

Is ons geduldig genoeg?

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Above all, trust in the slow work of God, our loving vine-dresser – Pierre Teilhard de Chardin

Spoed het ons samelewing onomkeerbaar hervorm – vinnige karre/kos/rekenaars … In 1989 word die Slow Food Manifesto vrygestel. Dit was ‘n reaksie teen die vinnige lewe en die homogeniserende effek van globalisering – die verlies aan natuurlike en kulturele diversiteit.

Ons leef in ‘n kultuur van spoed. Dit geld nie net vir die spoed van verandering nie. Vinnig beteken ek is besig, aggressief, analities, bekommerd, oppervlakkig, ongeduldig, aktief, ens. Stadig beteken ek is kalm, versigtig, stil, intuïtief – dit gaan oor die maak van ware en betekenisvolle verbindings met mense, kultuur, werk, kos en enigiets.

Wat het dit nou met die kerk te doen?  Die kerk is net so vatbaar vir die aantrekkingskrag van die vinnige lewe soos die res van die kultuur. Die sosioloog, George Ritzer, noem dit “McDonaldization.” Hierdie proses het vier dimensies: doeltreffendheid, voorspelbaarheid, kwantifiseerbare resultate en beheer. Hierdie dimensies kry ons vandag in feitlik elke aspek van ons kultuur – insluitend die kerk in die Weste. Baie gemeentes, veral dié gedryf deur gemeentegroei modelle,  is baie naby om die Christelike geloof as ‘n verbruikersartikel te verpak, te bemark en dit te verkoop. Diep, holistiese dissipelskap, wat elke aspek van ons lewens raak, word nie meer gekweek nie. Die geloofslewe word beperk tot die erediens op ‘n Sondagoggend (veilig en voorspelbaar) en ‘n persoonlike verhouding met Jesus Christus wat ek uit die privaatheid van my huis kan bestuur. Om Jesus te volg is nou verskraal tot ‘n geprivatiseerde geloof en nie meer ‘n lewenslange vakleerlingskap uitgevoer in die geloofsgemeenskap nie.

Die Christelike geloof in die Weste het kortpaaie aanvaar. As ons dit uit die oogpunt van doeltreffendheid – die kortste pad van ongered na gered, van ongelowig na gelowig – bekyk, kry ons indrukwekkende korttermyn resultate. Die kerk is besig. Maar watter langtermyn gevolge het hierdie benadering; hoe volhoubaar gaan hulle wees? Teiken bemarking, bekende (celebrity) leraars, verpakte aanbiddingsgeleenthede, gemeentegroeiformules toegepas sonder inagneming van die plaaslike konteks en programme en programme en programme wat almal wonderlike resultate in enkele maklike stappe belowe, is aan die orde van die dag.

Wat het ons alles prysgegee in ons najaag van die kultus van spoed. Ons moet onsself afvra: Wat beteken dit om ‘n geloofsgemeenskap te wees op ‘n sekere plek en op ‘n sekere tyd? Die Stadige Kerk is ‘n oproep om weer van ons interafhanklikheid bewus te word – ons en die skepping en ons en ander mense. Ons moet weer aandag aan die wêreld om ons gee en dit wat God besig is om daar te doen – ook in ons eie woonbuurt.

Die beginsels van hierdie beweging is:

• Etiek – verbind tot kwaliteit en nie net aan kwantiteit en doeltreffendheid nie. Die uitdaging is om die beliggaming van Jesus Christus in ‘n spesifieke plek te wees.
• Ekologie – ons oproep om Jesus Christus te volg moet binne God se sending van die versoening van alle dinge verstaan word. Ons moenie net aan wat ons doen aandag gee nie, maar ook aan hoe ons dit doen.
• Ekonomie – dit verwys na God se oorvloedige voorsiening vir God se versoeningswerk.

Alles goed en wel, maar is daar ‘n teologiese visie vir die stadige kerk? Daarna kyk ons volgende keer.