If the cross is not foolishness to the lost world then we have misrepresented the cross. —Steven Lawson

Konfrontasie – ‘n gesprek

Niemand hou van konflik nie – dit is ongemaklik, maar dit is deel van ons verhoudings in ‘n gevalle wêreld. In alle verhoudings breek daar ‘n tyd aan waar jy iemand oor iets moet konfronteer. Dit mag iets wees wat hulle gesê of gedoen het wat jou seergemaak het. Die konteks mag verskil, maar konflik is onvermydelik.

Om iemand te konfronteer is nie maklik nie en moenie sommer ligtelik opgeneem word nie. Dit is ‘n ernstige saak waarvoor jy jou deeglik moet voorberei. As jy een van hierdie ongemaklike gesprekke moet hê, is daar ‘n paar riglyne om te volg

• Bid ernstig

Bid dat God die persoon aan die ander kant sal voorberei. Belangriker nog: bid dat God jou sal voorberei. Gebed berei die hart, verstand en mond voor. Die Heilige Gees gebruik gebed om ons sondes te openbaar, ons tot berou op te roep en om ons motiewe te suiwer. Soms vind ek uit dat die persoon wat gekonfronteer moet word … ek self is. Gebed herinner my ook dat my identiteit nie bepaal word deur wat ander van my dink nie, maar wat God van my dink.  Moet nooit iemand konfronteer sonder om vooraf oor die saak te bid nie.

• Beplan versigtig

Natuurlik kan jy nie vir elke moontlikheid beplan nie, maar jy moet vooraf versigtig beplan wat jy gaan sê. Soms is dit goed om dit uit te skryf. Hier is ‘n paar belangrike vrae om te vra:

1. oWat moet gesê word?
2. oHoekom moet ek dit sê?
3. oSê ek dit om te help of om seer te maak?
4. oHet ek bewyse om die aansprake wat ek maak te ondersteun?

Beplan versigtig wat jy gaan sê en hoe jy dit gaan sê. Onthou jou doel is om die verhouding te behou.

• Praat direk

Konfronteer in liefde, kalmte en direk. Moenie al om die saak praat nie. Moenie passief-aggressief wees nie; moenie skimp nie. Jy het dit neergeskryf juis sodat jy direk kan wees. Vra God vir moed sodat jy kan sê wat jy dink gesê moet word.

Maak nie saak hoe jy dit benader nie, konfrontasie is altyd ongemaklik. Daar is altyd die moontlikheid dat dit nie goed sal verloop nie. God se woord roep ons egter om hierdie proses in liefde deur te gaan en herinner ons wat die doel met hierdie proses is: Broers, as iemand in die een of ander sonde val, moet julle wat julle deur die Gees laat lei, so iemand in ‘n gees van sagmoedigheid reghelp. En pas op: jy kan self ook in versoeking kom (Galasiërs 6:1).

Onthou die doel van konfrontasie moet altyd herstel wees. As dit nie jou doel is nie, is jy nie gereed nie.

The Christian life is a process of God breaking our idols one by one – Elisabeth Elliot.

Dissipline van God

God se dissipline is nog ‘n manier waarop God ons beskerm en behou. Die waarskuwings van God lei tot selfondersoek – dit is hoe God ware gelowiges laat volhard. Stel julleself op die proef en ondersoek julleself of julle in die geloof lewe (2 Korintiërs 13:5). En dissipline? Want die Here tug hom wat Hy liefhet, Hy straf elkeen wat Hy as kind aanneem. Verdra die tug as opvoeding, want God behandel julle as sy kinders (Hebreërs 12:6 – 7).

Maar ons word ernstig teen selfmisleiding gewaarsku. Nie elkeen wat vir My sê: ‘Here, Here,’ sal in die koninkryk van die hemel ingaan nie, maar net Hy wat die wil doen van my Vader wat in die hemel is. Baie sal daardie dag vir My sê: ‘Here, Here, het ons dan nie in u Naam gepreek nie, deur u Naam bose geeste uitgedryf en deur u Naam baie wonders gedoen nie?’ Dan sal Ek openlik vir hulle sê: Ek het julle nooit geken nie. Gaan weg van My af, julle wat die wet van God oortree (Matteus 7:21 – 23).

Wat sê hierdie gedeelte vir ons? Daar is baie wat daarop aanspraak maak dat hulle in Christus glo, maar die manier waarop hulle lewe weerspreek hulle aanspraak. Hierdie mense het gepreek, bose geeste uitgedryf en selfs wonders gedoen. In die oë van die mense was hulle geestelik. Maar hulle het hulleself mislei. Hulle het nooit werklik berou oor hulle sondes gehad nie; hulle het nie volgens die onderrig van Jesus Christus geleef nie; hulle het nie ‘n lewe van gehoorsaamheid nagestreef nie. Let wel: Jesus sê nie dat hulle hulle verlossing verloor het nie – Hy sê dat Hy hulle nooit geken het nie. Ons kry dieselfde in 1 Korintiërs 6:9 – 11).

As ons praat van ware geloof in God praat ons van ‘n nuwe skepping. Jy het die ou dinge gelos. Dit beteken nie dat jy nooit weer met hierdie sondes sal stry nie, maar dit beteken wel dat jy jou rug beslissend op so ‘n leefwyse gedraai het. Daar is mense wat sê dat hulle Christene is, maar hulle optrede, keuses en leefstyl wys dat hulle nooit werklik weergebore was nie.

Sin and the child of God are incompatable. They may occasionally meet; they cannot live together in harmony (John Stott).

Waarskuwings van God

God se waarskuwings is dikwels die manier waarop God verhoed dat sy kinders van die geloof afdwaal. In hulle briewe waarsku die apostels die gemeentes. Broers, julle moet toesien dat daar nooit by een van julle ‘n verkeerde gesindheid van ongeloof ontstaan en hy aan die lewende God afvallig word nie. Maar solank daar nog ‘n “vandag” is, moet julle mekaar elke dag aanspoor sodat niemand van julle deur die misleiding van die sonde verhard word nie. Ons behou deel aan Christus as ons end-uit volhard in die vertroue waarmee ons begin het (Hebreërs 3:12 – 14); Beywer julle vir vrede met alle mense asook vir ‘n heilige lewe, waarsonder niemand die Here sal sien nie (Hebreërs 12:14).

As God sy kinders waarlik behou en hulle nie verlore kan gaan nie, hoekom word hierdie waarskuwings aan die gemeentes gegee om nie afvallig te word nie? Die waarskuwings is God se genade waardeur Hy verhoed dat sy kinders van Hom af wegdraai. Sy kinders sal sy waarskuwings ter harte neem. Hierdie waarskuwings laat ons selfondersoek doen en help ons om te volhard. God kan belowe dat ons status veilig en verseker is, maar terselfdertyd gebruik Hy waarskuwings as metode om hierdie status te behou. In Handelinge 27 is Paulus ‘n gevangene aan boord van ‘n skip in ‘n geweldige storm. Paulus vertel hulle van God se belofte dat almal wat aan boord van die skip bly gered sal word. Maar terselfdertyd rig hy aan hulle ‘n waarskuwing: As hierdie matrose nie aan boord bly nie, kan julle nie gered word nie (27:31). In hierdie gedeelte kry ons ‘n duidelike belofte vir beskerming van God. Maar toe van die matrose die skip wou verlaat, waarsku Paulus die offisier. Hulle veiligheid en beskerming was verseker, maar die waarskuwing is die metode wat God gebruik om te verhoed dat hulle die skip verlaat.

God se waarskuwings is dikwels die manier van genade waardeur hy verhoed dat sy kinders van Hom wegdraai.

The mystery of the incarnation is unfanthomable – J. I. Packer

Die oproep om te volhard

Ons word deur die genade van God en deur geloof gered. God se genade stel ons in staat om te glo: Julle is inderdaad uit genade gered, deur geloof. Hierdie redding kom nie uit julleself nie; dit is ‘n gawe van God (Efesiërs 2:8). God gebruik ons geloof as instrument in ons verlossing. En omdat julle glo, word ook julle deur die krag van God veilig bewaar vir die saligheid wat reeds gereed is om aan die einde van die tyd geopenbaar te word (1 Petrus 1:5). Ons is afhanklik van God se werk om ons in staat te stel om Christus te volg, maar ons moet in die geloof volhard. Die teken dat ons volledig met God versoen is, is dat ons in die geloof volhard.  Ons behou deel aan Christus as ons end-uit volhard in die vertroue waarmee ons begin het (Hebreërs 3:14). Hierdie vers sê dat iets werklik en blywend met ons gebeur het – ons word deel van Christus; ons is deel van Christus se huisgesin. Let wel:  ons behou deel aan Christus as ons end-uit volhard.

Ek herinner julle, broers, aan die evangelie wat ek aan julle verkondig het en waarin julle ook gevestig staan. Deur die evangelie word julle ook gered as julle vashou aan die boodskap soos ek dit aan julle verkondig het. As julle aan iets anders vashou, het julle tevergeefs tot geloof gekom (1 Korintiërs 15:1 – 2). As jy nie vashou aan die evangelie nie, is dit ‘n bewys dat jy nie verlos is nie. Daar is ‘n balans tussen God wat ons vashou en ons verantwoordelikheid om God se genade te aanvaar en om Christus te volg. God onderhou ons, maar Hy doen dit nie sonder ons voortdurende waaksaamheid, toewyding en gebed nie. Almal wat waarlik weergebore is, sal tot die einde volhard. God sê dat ons in die geloof moet volhard en daarom mag ons nie daardie dinge wat God vir ons gesê het belangrik is, verwaarloos nie. Hier dink ons aan sy woord, gebed, diens en die samekomste van die gemeente vir gemeenskaplike onderrig en aanbidding.

Hoekom sal ware gelowiges volhard?

• God belowe in sy woord dat diegene wat waarlik syne is nooit volkome sal val nie.
• God het ons uitgekies voor die wêreld gemaak is. So het Hy, nog voordat die wêreld geskep is, ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees (Efesiërs 1:4). Hiermee begin Hy ‘n proses wat Hy beslis gaan voltooi. Hierdie proses kry ons in Romeine 8:29 – 30: Dié wat Hy lank tevore gekies het, het Hy ook bestem om gelykvormig te wees aan die beeld van sy Seun, sodat sy Seun baie broers kan hê van wie Hy die eerste is. Dié wat Hy daartoe bestem het, het Hy ook geroep. En dié wat hy geroep het, het Hy ook vrygespreek. En dié wat Hy vrygespreek het, het Hy ook verheerlik. God het  ons gekies en ons bestemming beplan. Dit is ondenkbaar dat reeds voor die skepping Hy iemand uitgekies het. Hulle toekoms staan vas in God se oë – Hy gaan tog nie later hulle verlossing terugtrek nie.

God sal ook seker maak dat sy kinders volhard. Nogtans, die hegte fondament wat God gelê het, staan vas met die woorde daarop gegraveer: “Die Here ken dié wat aan Hom behoort (2 Tessalonisense 2:19).