Salvation is a threefold act of God, an accomplished fact, an experience continuing in the present, and a consummation still to come – G. B. Caird

Twee vlakke van gelowiges?

In die vroeë kerk was daar soms ‘n onderskeid gemaak tussen martelare en “gewone” gelowiges. Vandag kry ons steeds dieselfde. Baie mense glo dat diegene wat leraars en sendelinge is op ‘n hoër vlak is as ander gelowiges. Dan kom Paulus en hy sê: As ek die evangelie verkondig, is dit nie vir my ‘n rede om te roem nie. Ek verkondig die evangelie omdat ek moet! En wee my as ek dit nie doen nie! (1 Korintiërs 9:16). God het hom geroep en hy was net gehoorsaam in die uitvoering van hierdie roeping. Ek het geplant, Apollos het natgegooi, maar dit is God wat laat groei het (1 Korintiërs 3:6).

Paulus kon oor niks roem nie. Net so kan ons of ons nou die man is wat die strate skoonmaak, ‘n geneesheer of ‘n huisvrou is, nie roem nie. Al wat van ons verwag word, is om gehoorsaam aan God te wees en om die gawes wat Hy vir ons gegee het in sy koninkryk te gebruik. Die beslissende faktor is gehoorsaamheid.

Hierdie twee-vlak stelsel hanteer die behoeftes van sekere mense:

• Kerkleiers wat voel dat hulle meer bevoorreg is as ander gelowiges; en
• “Gewone” gelowiges wat maar te bly is as ander die moeiliker take verrig – mense wat voel hulle is te besig om nog by die gemeente ook betrokke te raak.

Alle gelowiges het ‘n verantwoordelikheid om in God se koninkryk te leef en te dien. Dit beteken ons moet uit ons gemaksone kom; ons moet God gehoorsaam as Hy ons vra om te werk vir die saak van die evangelie.

Wat ek doen is nie belangrik nie, maar of ek doen wat God my gevra het om te doen, is belangrik.

“Ask, could my gifts, education, career, or experience be used to spread the gospel where it’s needed most?” – David Platt

Paulus se gesindheid

Paulus begin Filippense 1:12 – 18 met: Ek wil hê julle moet weet, broers. Hy is ‘n gevangene met boeie vasgeketting aan ‘n Romeinse soldaat. Ons sou verwag dat hy nou sy lesers gaan vertel van sy haglike persoonlike omstandighede, maar hy fokus eerder op dit wat werklik van belang is – die verspreiding van die evangelie. Uit hierdie verse leer ons onder andere drie dinge van Paulus se gesindheid.

• Hy modelleer die gesindheid wat hy graag in sy lesers wil sien – nederigheid

Ons stories gaan so dikwels oor onsself – wat ons doen, hoe swaar ons kry … Paulus se storie gaan oor God. Hy maak homself klein in sy storie en Jesus se evangelie word groot. Hy besef Jesus Christus en sy evangelie het ons volle aandag nodig.

• Hy sien God aan die werk in sy omstandighede

Ons vergeet dikwels dat lyding ‘n spesifieke plek in God se verlossingsplan het. Paulus vergelyk dit selfs met ‘n bevalling: Ons weet dat die hele skepping tot nou toe sug in die pyne van verwagting. En nie net die skepping nie, maar ook ons wat die Gees ontvang het as die eerste gawe van God, ons sug ook (Romeine 8:22 – 23). As ons besef dat gelowiges nie van lyding vrygestel is nie, sien ons ons eie omstandighede anders. Paulus kon nie vrylik rondbeweeg en die evangelie op die markplein verkondig nie. Dit beteken nie dat hy sy roeping as apostel nie kan uitvoer nie. Al wat hy doen, is om die manier waarop hy sy take as apostel verrig by sy omstandighede aan te pas.

• Vind vreugde in alles

Paulus het nie ‘n rigiede verwagting oor hoe die Here hom gaan gebruik nie. Wat vir hom belangrik is, is nie sy eie sukses nie, maar die uitbreiding van die koninkryk van God. Hy is gelukkig as ander ook die evangelie verkondig: In elk geval, of dit met bybedoelings is of in opregtheid, op allerhande maniere word Christus bekend gemaak, en daaroor is ek bly. Paulus is bly al word sy bediening en sy persoon deur ander aangeval.

Hier is drie belangrike lesse oor die gesindheid wat van gelowiges verwag word.

Iemand vra vir Biskop B. F. Westcott of hy verlos is. I am saved, I am being saved, I will be saved.

 Ek dank my God

Ek dank my God elke keer as ek aan julle dink (Filippense 1:4)

Paulus dank God die Vader al sit hy in die tronk vasgeketting aan ‘n Romeinse wag. Daar is drie lesse wat ons uit Paulus se gebed en danksegging leer:

• Hy doen dit in die openbaar

Soos meeste Jode het Paulus waarskynlik hardop gebid. [Matteus 6:6 het te doen met die plek van aanbidding en nie of jy hardop of sag moet bid nie. Toe Hanna sag gebid het, het God haar gehoor, maar Eli het gedink dat sy dronk was.]

Enige persoon wat saam met Paulus in die kamer was – soos sy wag – sou die boodskap van die evangelie in sy gebed gehoor het. Sy gebed moes snaaks geklink het vir sy nie-Joodse wagte. Paulus se opmerkings oor Jesus Christus – ‘n Jood wat aan die kruis gesterf het en nou die Verlosser van die wêreld is – sou hulle glad nie verstaan nie. Maar Paulus se gebede gee uitdrukking aan sy oortuigings. As ons hardop bid, plaas ons op rekord dit wat ons oor God se mag en liefde glo. Mense kan ons ook verantwoordelik hou vir ons woorde.

• Paulus is dankbaar vir spesifieke dinge

Paulus fokus op God se trou. Maar hy bid ook vir die Filippense: hy is dankbaar dat hulle aan die verkondiging van die evangelie deelneem; dat hulle liefde, begrip en aanvoeling sal toeneem; dat hulle goeie vrugte dra. In die hele brief is Paulus dankbaar dat niks God se genade kan neutraliseer nie. Hy is ook dankbaar vir hulle vriendskap, want in moeilike tye leer jy jou vriende ken. Paulus sit vasgeketting aan ‘n Romeinse wag, maar die Filippense staan by hom – hulle deel in sy skande. Hulle gee vir Paulus geld, want hulle is aan sy bediening toegewy. Hulle glo dat God hulle geroep het om vir Paulus te ondersteun. Paulus spesifiseer die dinge waarvoor hy dankbaar is – lees net Filippense 1:3 – 11).

• Paulus is dankbaar vir toekomstige hoop

Al sit hy as gevangene in Rome is Paulus dankbaar, want hy weet hoe die storie gaan eindig. Nou is hy volledig toegewy aan die gemeente in Filippi, maar hy weet hy is verseker van ‘n toekomstige heerlikheid in Jesus Christus. Hy besef hy moet deur sy huidige probleme en eise kom. Wat hy nou doen, gaan ‘n impak op sy toekoms hê. Ons moet die besluite wat ons nou neem versigtig oorweeg. Dit is nie altyd maklik nie, want ons kom in die versoeking om ons persoonlike wense eerste te plaas. Kyk net na al die selfhelp boeke in die boekwinkels. Volg jy hulle aanbevelings mag jy dalk wêreldse resultate kry. Jy gaan egter gou uitvind dit is leeg. Ons moet by God en nie by onsself nie begin. As ons wil weet wat die doel en betekenis van ons lewens is, begin by God.

Paulus dank God vir alles en al die ander dinge val in plek.

God creates faith the same way that hy made the universe, he found nothing and he made something – Martin Luther

Ons is slawe van Christus Jesus

Paulus en Timoteus, slawe van Christus Jesus, aan al die heiliges in Christus Jesus wat in Filippi is, saam met die ouderlinge en diakens (Filippense 1:1 – Interliniêre Bybel se direkte vertaling)

Ongelukkig is dit vandag algemeen om die woord slaaf met dienaar te vervang. (Sien NAV). Ongelukkig is dit ‘n baie sagter woord vir ons moderne lesers. ‘n Slaaf in Paulus se tyd was iemand wat wettig deur iemand anders besit is. Hy het geen vryheid gehad nie behalwe dit wat sy eienaar hom toegelaat het. Dit word bereken dat in Paulus se tyd 30% van Rome en 20% van Filippi se inwoners slawe was. In al die gemeentes wat Paulus gevestig het, was slawe ‘n algemene verskynsel. ‘n Goeie voorbeeld is Filemon en sy slaaf Onesimus.

Paulus en Timoteus gebruik die geskiedkundige krag van hierdie woord as hulle sê dat hulle slawe van Christus Jesus is. In Romeine 6:19 lees ons: Want soos julle liggaamsdele as slawe tot beskikking gestel het van die onreinheid en die wetteloosheid, met die oog op wetteloosheid,stel nou so julle liggaamsdele as slawe tot beskikking van die geregtigheid, met die oog op heiliging (Direkte vertaling). Die woord vir die eienaar van ‘n slaaf kan ook met heer vertaal word. Die woorde slaaf en heer was ‘n algemene toedrag van sake in die Grieks-Romeinse kultuur.

Die woord slaaf word soms letterlik en soms metafories in die Ou Testament gebruik:

• Letterlik: Israel was slawe in Egipte. In Eksodus 21:2 – 27 kry ons ‘n reeks wette wat die hantering van slawe reguleer.
• Metafories: nou word die woord slaaf meestal vertaal met dienaar: Maar met my dienaar Moses is dit anders (Numeri 12:7). So ‘n persoon het nou die gesag om te praat en op te tree namens God.

Paulus gebruik hier waarskynlik die letterlike en metaforiese betekenisse van die woord slaaf. 

Die vraag wat elkeen van ons vir onsself moet antwoord, is: Kan ek soos Paulus en Timoteus, sê dat ek ‘n slaaf/dienaar van Christus Jesus is? Behoort ek volledig aan Hom? Is Hy my eienaar?