The church lives from something toward something that is greater than the church itself –  Miroslav Volf

Ontnugtering slaan jou wanneer jy dit nie verwag nie.

In tye wat rustig is, kom ‘n ongemaklike vraag soms na vore: Is dit regtig my lewe? Ontnugtering kom nie net as dinge nie volgens ons beplanning verloop nie. Ontnugtering is diep teleurstelling in iets of iemand wat slegter verloop het as wat ek verwag het.

Madeline L’engle het by geleentheid gesê: “pain is an angel that tells us something is wrong.” Ontnugtering klink nie na ‘n engel nie, maar tog laat dit ‘n alarm in ons afgaan. Dit is nie noodwendig sleg nie – dit mag ‘n geleentheid wees om weer te fokus en ‘n nuwe perspektief te kry.

Hier is drie vrae om te vra in tye van ontnugtering:

• Wat het jy verwag?

Mense met ‘n toekomsvisie is kreatief en inspireer ander. Hulle sien hoe hulle lewens kan lyk en hulle jaag dit na. Die probleem is dikwels dat mense met hoë verwagtings en ideale dikwels voor die werklikheid te staan kom dat die wêreld nie noodwendig is soos hulle hulle dit voorgestel het nie. Ons het verwag dat ons pad makliker sou wees. Ons toekomsdrome vergeet soms van die harde werk en moegheid wat voorlê. Ons ideale is dikwels selfsugtiger as wat ons dink.

• Waar is jou geloof?

Miskien ‘n beter vraag: In wie/wat glo jy? Die skrywer van die Hebreërbrief sê: Om te glo, is om seker te wees van die dinge wat ons hoop, om oortuig te wees van die dinge wat ons nie sien nie (11:1). Die skrywer sê dat die dinge wat ons moet glo onsigbare dinge is. Hierdie is ‘n beweging weg van ons selfgesentreerde ideale. God maak dit duidelik dat om in enigiets anders as in Homself te glo, van geen waarde is nie. Wat glo jy sal jou gelukkig maak? Wie glo jy sal vir jou vrede bring? Die logiese volgende vraag is:

• Wie vertrou jy?

Ontnugtering word nie net deur jou omstandighede bepaal nie. Dit gaan ook oor jou hoop en jou geloof. Dit gaan daaroor om eerlik met jouself en met God te wees as die lewe jou verras – soms op maniere waarvan jy niks hou nie. Dan moet jy jouself afvra: Is jy bereid om Jesus Christus te volg al raak die lewe moeilik?

Ontnugtering lê vir ons almal voor. Vra hierdie drie vrae en antwoord hulle eerlik.

 Christ dit not die just to save us from our sins, but to bring us together in community – Gilbert Bilezikian

Die een ding wat ware vriende doen

Anyone can give advice, but real friends know the power of being there – Meredith Kane

Daar is baie hartseer in ons samelewing – mense wat geliefdes verloor, mense wat hulle werk verloor, egskeidings … Om te weet wat om onder hierdie omstandighede te sê, is ‘n uitdaging. Ons woorde voel so leeg.

Wat is die een ding wat ware vriende doen? Hulle is daar. Mense soek nie kaartjies en blomme nie – hulle soek jou teenwoordigheid. (Kaartjies en blomme is nie verkeerd nie.) Hulle soek iemand om by hulle te sit – net saam te wees. Hulle wil weet dat hulle nie alleen is nie, maar dat daar ander is wat nie van hulle vergeet het nie en vir hulle omgee.

In Markus 2:1 – 5 lees ons van die genesing van die verlamde man. Vier mans dra hom; hulle breek die dak reg bokant Jesus oop; hulle laat hom tot voor Jesus sak. Jesus was so beïndruk met hulle geloof dat Hy die verlamde man se sondes vergewe. Wat hierdie vier mans gedoen het, was beslis nie ‘n maklike taak nie, want die mense het in en om die huis saamgedrom.

Klein taak wat hulle saam gedoen het – hulle was daar toe ‘n man in groot nood – ‘n fisiese nood – hulle nodig gehad het. Hulle voel sy pyn aan en hanteer hom as een van hulle eie. Hulle bring hom na die plek van genesing. Wat baie interessant van hierdie verhaal is, is dat niemand sê wat die verhouding tussen die verlamde man en die vier wat hom gedra het, is nie. Is hulle vriende/familie/vreemdelinge? Ons weet nie. Hierdie besonderheid is blykbaar nie vir die skrywer belangrik nie.

Al wat saak maak, is dat hulle daar was. Om daar te wees, beteken ek moet uit die bed klim en ‘n doelbewuste poging aanwend om te help. Dit beteken ek moet ander voor myself plaas; dit beteken ek moet my tyd opoffer; dit beteken ongemak vir my. Ons is dit aan mekaar verskuldig om aan te meld as daar ‘n behoefte is of as iemand seerkry. Ek moet doelbewus besluit om in daardie plekke in te gaan – plekke waar daar dwelms of haweloses of mense met VIGS is. Maar ook daar waar mense se drome nie verwesenlik is nie.

Wees daar al is dit moeilik. Hoeveel beter sou ons verhoudings nie gewees het as ons nie altyd weggeskram het van plekke van nood nie. Maak jou hande vuil; wees betrokke; neem mekaar na die dak toe.

The Psalms were where Christians have always learned to pray – Eugene Peterson

Wat moet ek doen, Here?  

In 1915 het Benjamin B. Warfield ‘n reeks konferensies by Princeton Seminary gehou. Alhoewel dit amper ‘n eeu gelede was, kan ons steeds baie daaruit leer.

Paulus vertel van sy bekering (Handelinge 22). Hy vra twee baie belangrike vrae aan die Here

• Wie is U, Here?
• Wat moet ek doen, Here?

As die die Heilige Gees in ons werk, is dit die twee vrae wat elke gelowige vra.

Wat sal ek doen, Here? Dit vang twee noodsaaklike elemente  van ons godsdiens vas: oorgawe en aanbidding. Dit gaan hier oor ‘n volledige oorgawe van myself aan God – ek plaas my volle vertroue vir die toekoms op Hom en sy leiding.

Daar is drie belangrike elemente in hierdie vraag:

• Nederigheid – hierdie vraag is op die Here en nie op jouself gerig nie. Dit beteken die onderwerping van my hele lewe aan die Here.
• Waardigheid – ‘n soldaat besef dat hy onder bevel staan en dat hy moet gehoorsaam. Dit gee aan Hom ‘n sin van waarde. ‘n Christen staan ook onder bevel – hy het sy Kaptein gevind en kry sy bevele van Hom af. Ons was eers sondaars, maar nou is ons soldate wat onder die bewind van ons Kaptein staan.
• Mag – ‘n soldaat kry sy plek in ‘n groot en magtige organisasie; hy word ‘n rat in ‘n magtige masjien. Die Christen se taak is om sy regte plek in die liggaam van Christus – die kerk – te kry. Hoe? Deur te vra:Wat moet ek doen, Here?

Vra ons nog hierdie vraag of besluit ons sommer self wat ons wil doen?

Most of Scripture speaks to us; the Psalms speak for us – Atanasius

Hy is besig om te bid

In 1915 het Benjamin B. Warfield ‘n reeks konferensies by Princeton Seminary gehou. Alhoewel dit amper ‘n eeu gelede was, kan ons steeds baie daaruit leer.

Saulus is op pad Damaskus toe om die aanhangers van die leer van die Here te vervolg. Langs die pad kom hy wonderbaarlik tot bekering toe die Here aan hom verskyn. Daarna was hy blind en moes na Damaskus gelei word. Vir drie dae eet en drink hy niks nie – en kan hy nie sien nie. Toe roep Jesus vir Ananias om vir Paulus te gaan besoek: Hy is besig om te bid en hy het in ‘n gesig ‘n man met die naam Ananias sien inkom (Handelinge 9:11). Nou is Saulus gereed vir die ontvangs van God se genade.

Gebed het hom versag en stel hom oop vir die invloed van genade.

In wese is gebed die belydenis van my swakhede, my behoefte, my afhanklikheid – gebed is ‘n uitroep om hulp van Iets/Iemand sterker, beter, meer stabiel en betroubaar as ekself. Dit is ‘n uitroep na Iemand op wie ek kan vertrou. Ons gooi ons neer voor die voete van Hom wat groter en sterker as ek is. My gebedshouding is die ware Christelike gesindheid, want dit is die gesindheid van volle afhanklikheid van God.