What amazes me is not that God does not choose everybody, but rather that he chose me – Charles Spurgeon
Die deugde van Romeine 5:3 – 4: Karakter
Ons weet mos dat swaarkry ons vorm en slyp om nog meer op God te vertrou. En wanneer ons onverskrokke op God vertrou, help dit ons om ‘n sterk Christelike karakter te vorm (Die Boodskap).
Paulus sê dat volharding vorm karakter. Swaarkry wys die ware aard van my persoonlikheid. Karakter word deur eksterne kragte gevorm, maar dit ook iets wat ons vorm deur te kies om dit te doen.
Elemente van ons persoonlikheid word deur beide die natuur en ons omgewing beïnvloed, maar daar is eienskappe wat ons doelgerig moet ontwikkel. As Christene moet ons ‘n heilige karakter wat meer en meer soos Christus s’n lyk ontwikkel. Hier is ‘n mooi stukkie van Pastoor Craig Corkill:
If you sow a thought, you reap an act.
If you sow an act, you reap a habit.
If you sow a habit, you reap a character.
If you sow a character, then you reap a destiny.
Christene moet gedagtes, optredes en gewoontes saai, wat ‘n karakter wat ‘n erfenis in die ewigheid werd is, ontwikkel. Dan mag ons karakter deur God goedgekeur word.
(2 Timoteus 2:15).
The word grace on the lips of an ungrateful person is profane – William Shakespeare
Die Raad/Konsilie van Chalcedon
Ons is besig om na sewe ekumeniese konsilies te kyk. Almal het probeer om ‘n uniforme Christelike teologie daar te stel. Die vierde het by Chalcedon plaasgevind. Toe Marcianus, ‘n ortodokse Christen, keiser word, wou hy die wanorde wat na die tweede konsilie by Efese ontstaan het, probeer regstel. Hierdie konsilie kom van 8 Oktober tot 1 November 451 in Chalcedon plaas. Chalcedon is tans ‘n distrik van die moderne Istanbul. Dit is nie in Italië gehou nie weens die bedreiging vir die Romeinse Ryk deur Attila en sy Hunne.
Die vergadering is deur tussen 350 en 500 biskoppe bygewoon. Die hoofkarakters was Eutyches en Dioscorus. Eutyches was ‘n bejaarde en invloedryke monnik van Konstantinopel. Weens sy onortodokse leringe oor Christus is hy in 448 veroordeel as dwaalleraar deur die plaaslike sinode in Konstantinopel. Dioscorus word die biskop van Aleksandrië na die afsterwe van Kurillos in 444. Hy verdedig vir Eutyches. Hy word die president van die tweede konsilie van Efese waar Eutyches herstel word en diegene wat hom uitgeban het self uit die kerk geban is.
By Chalcedon is probeer om die verwarring wat by die tweede konsilie by Efese ontstaan het, op te klaar. Die belydenisse van die vorige konsilies, soos dié by Nicea is bevestig. Die vergadering ontwikkel ‘n belydenisskrif wat ortodoksie bevestig het en dit verduidelik het teenoor ander teenstrydige sienings.
Dioscorus en ander biskoppe wat die besluite van die tweede konsilie by Efese ondersteun het, het voor die vergadering verskyn. Dioscorusis word skuldig bevind aan die misbruik van sy priesterlike gesag. Die vergadering bevestig Jesus se menslike en goddelike natuur wat saam in een persoon bestaan. Hierdie konsilie het min permanente gevolge gehad – die geskil het vererger. In 484 het Feliks III, die pous in Rome, vir Acacius, die aartsbiskop van Konstantinopel , sy priesterlike gesag ontneem. In reaksie verbreek Acacius alle bande met Feliks. Binne 33 jaar, as gevolg van die besluite van die vergaderings, skei die kerk in die Ooste en dié in die Weste.
“It may be very well to do this and that for good fellowship; but it will never do to lose the friendship of God in order to keep on good terms with men.” —Charles Spurgeon
Ons verheug ons ook in die swaarkry
Ons verheug ons ook in die swaarkry, want ons weet: swaarkry kweek volharding (Romeine 5:3).
Die ou filosowe het volharding as een van die belangrikste deugde van die mens gesien. Om ten spyte van teenstand en swaarkry te volhard, is as positiewe karaktereienskappe gesien. Ook in ons moderne kultuur is volharding ‘n positiewe deug.
Ook mense wat ten spyte van druk, persoonlike swaarkry, voortdurende versoeking en selftwyfel hulle geloof behou het , word geëer. Die Christelike lewe is nie ‘n naelloop nie, maar ‘n maraton. Hoekom volhard ons? Ons sien die einde nader kom. Ons einde kom – of Jesus kom weer of ons sterf. Aan die einde sien ons die nuwe Jerusalem en ons verkeer elke dag saam met God (Openbaring 21 en 22).