Kerkgroei

85% van gemeentes in die Weste is besig om agteruit te gaan, Bill Easum glo dat die gevolg is van ‘n basiese misverstand oor die kerkgroei beweging. Die kerkgroei beweging onder Donald MaGavran was baies dat die gemeente sou groei deur dissipels wat ander dissipels maak. Al die strategieë het berus op die ondersteuning van die maak van dissipels. Vir MaGavran was evangelisasie en die maak van dissipels van mekaar afhanklik – jy kon nie die een sonder die ander een hê nie. Hy het nooit strategieë vir groei vir strategieë om dissipels te maak verplaas nie.

MaGavran het ook die evangelie na diegene wat dit nodig gehad het geneem. Daar was nooit ‘’n element   van aantrekking nie – Christene moes uitgaan na mense wat nog nooit die evangelie gehoor het nie. Die groot kritiek van MaGovren se model was dat dit op homogeniteit berus het.

Hierdie model het goed gewerk tot die liberalisering van die Westerse Christendom. Met die liberalisering word evangelisasie ‘n vloekwoord en die maak van dissipels word nou skielik met bywoning van eredienste gelykgestel. Nog erger: God was dood; sonde word met terapie vervang; die ewige lewe word met ‘n goeie lewe vervang’ erediensbywoning word ‘n gewoonte wat min mense geniet het. Die gevolg was ‘n kerk vol nominale Christene – sodra hulle kinders die huis verlaat het, het hulle die kerk verlaat.

Met die huidige klem op kerkplanting word die probleem net erger – kerkplanting is nie die oplossing vir die agteruitgang nie. In die VSA het ons nou die situasie dat meer nuwe kerke geplant word as wat daar nuwe Christene is. Ons kry gemeentes by, maar nie juis nuwe Christene nie. Ons verwar weer groeistrategieë met die maak van dissipels.

Waarvoor leef jy?

Unless the hourglass gets flipped over, my time seems to be running out. I wish so much that I had not spent any of it complaining, or doubting, or worrying, or being afraid.   ~ Dave Browning, Stigter van Christ the King International

Leef ons vir iets groter as onsself of bekommer ons ons oor die dinge van die wêreld? Klou ons vas aan ons bediening of rus ons mense toe om hulle roeping te volg en die volheid van Jesus na ander uit te dra? Hier is ‘n paar aanhalings van Dave Browning in onlangse e-posse en blogs van hom:

• Time really is precious. Well, it’s not time, I guess. But what you get to do with it. And with Whom.
• Unless the hourglass gets flipped over, my time seems to be running out. I wish so much that I had not spent any of it complaining, or doubting, or worrying, or being afraid.
• So I wish I could take back and recycle any and all wasted time that I spent worrying, or frustrated, or self-centered. I’m good with time I spent daydreaming, or wondering, or puzzled. I’m clear now that my main two duties were just to trust Him and love others.
• I’m heartened to know the work of Christ the King will go on. I’m thinking about the person more than the church that carries His name, but I love them both dearly. Please continue in your devotion to the Lord and His work. You are the body of Christ, and each one of you is a part of it. You are the light of the world.

.

Hoe weet ek wie is reg?

Daar is verskillende interpretasies van wat die Bybel sê. Hoe weet ek wie is reg? Die Rooms-Katolieke Kerk glo dat een van die funksies van die kerk is dat hy die gesagvolle interpreteerder van die Skrif is. Hulle glo ons het ‘n onfeilbare Bybel en ‘n onfeilbare interpretasie van die Skrif.

Mense raak moedeloos: as die teoloë nie kan saamstem nie, kan ek tog nie weet wat reg is nie. Dit is lastig as kundiges oor belangrike sake verskil. Wat moet ons doen as ons verskillende sienings kry?

Eerstens stel van wie dit is wat die interpretasie gee. Is hy/sy betroubaar? Baie van hierdie sogenaamde kundiges het nie die nodige akademiese kwalifikasies nie. Die Bybel is ‘n oop boek vir almal en hulle kom met allerlei gevolgtrekkings oor wat hulle gelees het. Ons moet ook versigtig wees om op net een persoon se mening te vertrou. Ons kan gerus ook by die ouer garde soos Augustinus, Calvyn, Luther, ens leer.

Kerkgroei

85% van gemeentes in die Weste is besig om agteruit te gaan, Bill Easum glo dat die gevolg is van ‘n basiese misverstand oor die kerkgroei beweging. Die kerkgroei beweging onder Donald MaGavran was baies dat die gemeente sou groei deur dissipels wat ander dissipels maak. Al die strategieë het berus op die ondersteuning van die maak van dissipels. Vir MaGavran was evangelisasie en die maak van dissipels van mekaar afhanklik – jy kon nie die een sonder die ander een hê nie. Hy het nooit strategieë vir groei vir strategieë om dissipels te maak verplaas nie.

MaGavran het ook die evangelie na diegene wat dit nodig gehad het geneem. Daar was nooit ‘’n element   van aantrekking nie – Christene moes uitgaan na mense wat nog nooit die evangelie gehoor het nie. Die groot kritiek van MaGovren se model was dat dit op homogeniteit berus het.

Hierdie model het goed gewerk tot die liberalisering van die Westerse Christendom. Met die liberalisering word evangelisasie ‘n vloekwoord en die maak van dissipels word nou skielik met bywoning van eredienste gelykgestel. Nog erger: God was dood; sonde word met terapie vervang; die ewige lewe word met ‘n goeie lewe vervang’ erediensbywoning word ‘n gewoonte wat min mense geniet het. Die gevolg was ‘n kerk vol nominale Christene – sodra hulle kinders die huis verlaat het, het hulle die kerk verlaat.

Met die huidige klem op kerkplanting word die probleem net erger – kerkplanting is nie die oplossing vir die agteruitgang nie. In die VSA het ons nou die situasie dat meer nuwe kerke geplant word as wat daar nuwe Christene is. Ons kry gemeentes by, maar nie juis nuwe Christene nie. Ons verwar weer groeistrategieë met die maak van dissipels.