The tragedy of modern man is not that he knows less and less about the meaning of his own life, but that it bothers him less and less – Vaclav Havel

Die koste van dissipelskap

As Jesus Christus my roep om ‘n dissipel van Hom te wees, staan ek voor ‘n groot uitdaging: ek moet myself versaak en my met Jesus Christus se lyding, verwerping en dood identifiseer. Die probleem is dat ons dikwels God se wysheid as dwaasheid beskou.

Baie van die profete se optrede kom vir ons dwaas voor:

• Jesaja loop vir drie jaar lank naak en kaalvoet rond.
• Jeremia dra ‘n swaar houtjuk om sy nek.
• Esegiël moes in die openbaar ontlasting eet.
• Hosea moes met ‘n prostituut trou.

Hoekom word Christene as dwaas beskou?

• Die ideaal van die wêreld is om in beheer te wees. Die Christelike geloof beteken dat ek my beheer afstaan en totaal van die Here afhanklik word – ek gee myself op om sy kruis op te neem; dit is die begrafnis van my eie afhanklikheid. Om lyding te aanvaar is nie normaal nie – om die waarheid te sê ons doen alles in ons vermoë om lyding te vermy of ten minste te verlig. Enigeen wat vrywillig pyn kies, word gesien as dwaas. Die evangelies is egter baie duidelik dat dissipelskap met koste gepaard gaan. As Jesus Christus my roep duld Hy geen mededingers nie. Die bekende Duitse teoloog, Dietrich Bonhoeffer, wat deur Hitler tereggestel is, het gesê: When Christ calls a man, he bids him come and die.
• Die oomblik as jy ‘n dissipel van Jesus Christus word, posisioneer jy jou as teen die bestaande kultuur van die wêreld. Dit is nie so maklik nie, want almal, ook die kerk, wil graag relevant wees.
• Die manier waarop ‘n dissipel op swaarkry reageer. Die normale reaksie is om so gou as moontlik van die swaarkry ontslae te raak. Die Christen, daarenteen, besef dat hy God se agenda moet uitleef. Hierdie agenda sluit dinge in wat die wêreld as dwaas beskou: Jy moet jou vyande liefhê; jy moet diegene wat jou vervloek seën … Dit is ‘n siening wat die wêreld verwerp.

Volgelinge van Jesus Christus sal baie name genoem word – meeste afbrekend. Maar ons identiteit word nie bepaal deur die name wat die mense vir ons geen nie, maar ons identiteit kry ons van die Here.

Imagination governs Mankind – Benjamin Disraeli

Roeping moet tot dankbaarheid lei

Roeping vir die volgelinge van die Here is ‘n herinnering dat ons niks as vanselfsprekend mag aanvaar nie. Alles in die lewe moet ons met dankbaarheid ontvang. Maar ons is trots en spog dat ons onafhanklik is. Hoe dikwels hoor ons nie: Ek is ‘n selfgemaakte man. Ons moderne mense glo dat ons God nie meer nodig het nie – ons het nie meer ‘n sin vir dankbaarheid nie.

Daar is twee dinge nodig vir dankbaarheid:

• ‘n Besef van totale afhanklikheid. Vandag glo ons ons kan ons lewens op ons rede, tegnologie, ens bou – ons het God nie meer nodig nie.
• ‘n Besef dat ons moreel skuldig is. Hierdie skuldbesef  het verander in ‘n aanspraak op ons regte – dit waarop ons glo ons geregtig is.

Wat het ons wat ons nie ontvang het nie? Soos Dante in sy Paradise sê: No one thinks of how much blood it costs. Die oomblik as jy dit besef, kan jy net in verwondering gaan stilstaan. Dan word ons onafhanklikheid vervang met wonder en dankbaarheid; dan word ons bewus van God se genade en sy soewereine inisiatief.

Wat leer ons hieruit?

• Omdat ons soveel genade ontvang het en steeds ontvang, moet ons gewers van genade wees. I have never met the man I could despair  of after discerning what lies in me apart from the grace of God (Oswald Chambers).
• Hierdie verband tussen roeping en genade moet ons daaraan herinner dat dankbaarheid ons eerste reaksie moet wees. You have given so much to mee. Give me ons thing more – a greatful heart (George Herbert).

Die feit dat God ons geroep het, moet lei tot ‘n besef van afhanklikheid van Hom en ‘n gevoel van diepe dankbaarheid.

Pride gets no pleasure of having something, only having more of it than the next man – C. S. Lewis

Roeping en my laaste lewensdae

Roeping staan sentraal as ons ons lewens goed wil afsluit. Daar is veral drie groot uitdagings waaraan ons aandag moet gee.

• Roeping spoor ons aan om steeds doelgerig op ons lewenspad te reis. Ons moet tot aan die einde van ons lewens steeds groei. Nou vind ons dat party ouer mense voel dat hulle niks meer het om te leer nie.  Alles is duidelik; ons het die ondervinding en weet alles.  Dan is daar ander ouer mense wat glo dat hierdie ‘n reis sonder einde is. Die reis is hulle passie. Die reis word nou ‘n doel op sigself. Die Christelike geloof bring ‘n balans tussen hierdie twee sienings. As ons op God se roeping reageer, is ons ‘n volgeling van Jesus Christus. Ons is reisigers met al die gepaardgaande kostes, risiko’s en gevare. Ons kan nooit sê dat ons by ons bestemming aangekom het nie. Ons weet dat ons ons oorspronklike woning verloor het,  maar ons weet na watter woning ons op pad is. Ons kan by die werk aftree, maar ons roeping bly staan. He who thinks that he has finished is finished. Those who think they have arrived have lost their way (Henri Nouwen).
• Roeping is belangrik vir oud word, want dit verhoed dat ons werk en roeping gelykstel. Roeping is nie wat ons doen nie. As ek my werk verloor, het ek beslis nie my roeping ook verloor nie. Ons sin vir roeping moet hoër, wyer, dieper en langer wees as enige taak wat ons onderneem. Jy mag werkloos wees, maar nooit sonder ‘n roeping nie. Na jare van reis nader ons ons bestemming. Na jare van net sy stem hoor, is ons op pad om sy gesig te sien en om sy arms om ons te voel.
• God se roeping bemoedig ons om die uitkoms van ons hele lewe aan God oor te laat. Soos G. K. Chesterton op sy unieke manier dit stel: To the question, “What are you?” I could only answer: God knows.”

Die roeping vir ons lewens is om verder, dieper, hoër en altyd nader aan die Here wat ons geroep het en steeds roep, te gaan.

 For ever as the soldier in the field must not change his place wherein he is placed by the general, but must abide by it to the venturing of his life, as must the Christian continue and abide in his calling without change or alteration –  William Perkins

Keuses, keuses, keuses

In vandag se lewe is ons keuses en opsies feitlik onbeperk. Gevolglik het die tradisionele samehorigheid in ons gemeenskappe verdwyn – ons woon langs mekaar, maar ons is vreemdelinge vir mekaar. Om te kan kies word vandag as ‘n prioriteit, waarde en reg gesien. Die probleem is egter dat hoe meer keuses ons het, hoe minder is die toewyding en kontinuïteit.

Mettertyd word ‘n mens deur hierdie keuses oorlaai – daar is te veel om te doen en te min tyd om dit te doen. Hierdie onbeperkte moontlikhede lei mettertyd tot frustrasie en oppervlakkigheid. Wat is dan die geheim van ‘n gefokusde lewe? God se roeping vir my. Hoe werk dit?

• Dit werk die moderne afgod van keuse teen. Keuse is vandag ‘n reg wat verantwoordelikheid oorweldig het – baie keuses, min verantwoordelikheid. Hoe kan ons hierdie oormaat van keuses oorwin? Deur self gekies te word. Jesus Christus het ons gekies en ‘n duur prys daarvoor betaal. Om Jesus Christus te volg, is nie ons inisiatief nie – net ons reaksie op sy roeping. As ons eers gekies is, het ons geen verdere keuses nie. Ons het afstand van ons regte gedoen en sekere verantwoordelikhede aanvaar.
• Roeping gee ‘n sin van kontinuïteit en samehang aan ons lewens en dit te midde van die gefragmenteerde en verwarrende moderne lewe. Abraham trek uit Ur van die Chaldeërs nadat God hom geroep het. Hy weet nie waarheen hy op pad was nie, maar sy roeping is die weg wat hy moet volg. Die betekenis van die lewe word nie deur my werk of besittings of my status bepaal nie. Wat wel belangrik is, is dat ek God volg as Hy my roep – ten spyte van onsekerheid.
• Roeping verseker dat ek gefokus is, maar nie fanaties is nie. Die keuses en die spoed van die moderne lewe put ons energie uit. Daarom dat ons vandag so baie hoor dat iemand uitgebrand is. As ons ons roeping volg en ons gawes gebruik vir die doel waarvoor hulle gegee is, kry ons lewe sin.

 In accomplishing anything definite a man renounces everything else – George Santayana, filosoof van Harvard Universiteit