God’s purpose in redeeming men from sin is not to give them freedom to do as they please but freedom to do as He pleases. —John MacArthur

Christene is mense op reis

Ons roeping herinner ons daaraan dat volgelinge van Jesus Christus mense is wat die Weg bewandel. Geen persoonlike of geestelike verhouding groei vanself nie – dit moet gekoester word; die kole moet aangeblaas word om te verseker daar is ‘n vlammetjie. Doen ons dit nie gaan die vuurtjie dood. Die probleem is dat die Christelike geloof vandag ‘n formaliteit, roetine, geword het. Dit wat buitengewoon was, is nou gewoon. Die band tussen die verklaring van ons geloof en die uitoefening van ons geloof is verbreek. Geen wonder die geloof in Christus verloor sy geloofwaardigheid nie. Daarom kry ons T-hemde soos: Jesus, save me from your followers. Aartsbiskop William Temple sê: I believe in the Holy Catholic Church and I only regret that it does not exist.

  As Christene besef dat die lewe ‘n reis is, word baie dinge vir ons duideliker:

• Ons besef ons is net volgelinge solank as wat ons Hom volg – as ons al ons ander lojaliteite los; as ons doen wat Hy vir ons sê; as ons leef soos Hy van ons verwag. Die weg is vir reis – of ons vorder of ons het die pad byster geraak. Goeie bedoelings en teorie is nie deel van hierdie reis nie.
• Ons moet besef dat hierdie reis nooit sy eindpunt op aarde sal bereik nie. As ons ons lewens en geloof as ‘n reis sien. Het dit implikasies vir ons: dit herinner ons dat almal wat nog op reis is nog nie by die eindpunt uitgekom het nie. The true city of the saints is in heaven … Here on earth Christians travel as ons a pilgramage through time looking for the Kingdom of Eternity (Augustinus).
• Christene weet waarheen hulle op pad is en wat vorentoe vir ons wag; ons weet wie is saam met ons op reis … maar ons bly steeds op reis.
• As ons besef dat ons almal op reis is, besef ons dat nie almal op dieselfde plek is nie. Party staan nog aan die begin; ander het al ‘n ent langs die pad gevorder.

Ons is God se kinders op reis. Hy het vir ons die kaart gegee vir hierdie pad. Volg dit.

“Your life is shaped by the ends you live for. You are made in the image of what you desire.”

—Thomas Merton

Roeping: Individueel of gemeenskaplik

God roep ons persoonlik, maar nie individueel nie. Die hele idee van die gemeenskap is problematies vir die moderne mens. Die moderne mens het ‘n vooroordeel teen instellings. The conveyer belt of life carries you on, no one knows where. One is more of an object, a thing, than a living creature (Franz Kafka).

Moderne gelowiges ondervind selde die gemeenskaplike aard van die kerk; die invloed van die plaaslike gemeente is selde beslissend in die samelewing. Die kerk is geroep deur Jesus Christus en behoort aan Hom. Elke gelowige is persoonlik geroep, maar nie as ‘n klomp individue nie, maar as ‘n geloofsgemeenskap. Die kerk is nie ‘n klomp verskillende kerke op verskillende plekke nie, maar een kerk op baie plekke. Elke plaaslike gemeente beliggaam en verteenwoordig die hele kerk. Die kerk is plaaslik en universeel, sigbaar en onsigbaar.

Teenoor die vrywillige groeperings in die samelewing staan die gewillige lede van die geloofsgemeenskap. Die gemeenskaplike roeping vul ons persoonlike roeping aan. Daar is egter uitdagings vir hierdie geloofsgemeenskap:

• Die moderne neiging tot individualisme.
• Ons moet besef dat daar nie net een “regte” manier – ons manier – is om kerk te wees nie.
• Die toewyding aan ‘n gemeenskaplike roeping herinner ons aan die voortdurende behoefte om te hervorm.

Without individuals, nothing happens; without institutions, nothing survives (Talleyrand).

[Tell my foes that] If they care to read and refute me, not to try to do it without the help of the truly sacred Scriptures. … If not, I shall not care a straw for all their croakings. -Huldrych Zwingli

My roeping: Wie is my gehoor?

As ons ons planne bespreek, dink ons onmiddellik aan doelwitte, teikendatums, evaluering, ens. Selde kyk ons na ons gehoor. Die vraag is nie of ons ‘n gehoor het nie, maar eerder: Wie is ons gehoor? As ek ‘n lewe leef deur na God se roeping te luister, leef ek voor ‘n gehoor wat alle ander gehore oortref – ‘n gehoor van Een.

Agter die stem van God staan die oog van God; agter die oog van God staan die gesig van God; agter die gesig van God staan die hart van God. God weet en Hy sien. Hy sien die swaeltjie. Ons wil so graag ons deugde ten toonstel om deur ander erken te word. Jesus sê dat ons die goeie dade in die geheim moet doen, want dan sal die Vader wat alles sien ons beloon.

Om voor ‘n gehoor van Een te lewe, maak ‘n groot verskil Ons hoef nou niks voor ander te bewys nie.

Knowledge comes, but wisdom lingers. -Alfred, Lord Tennyson, digter (1809-1892)

God roep my met woorde

Woorde is die manier waarop God Hom aan ons openbaar. Dit geld ook vir my roeping. Dit is deur na Hom te luister, op Hom te vertrou, Hom te gehoorsaam as Hy my roep dat ek toelaat dat God God in al sy majesteit is. God se roeping bestaan uit ‘n oproep en ‘n uitnodiging. Die elemente is dikwels afwesig in die “roeping” van vandag se Christene. Dit lei tot ‘n ongeërgdheid in ons geloof – ons gedrag toon geen teken dat ons geluister het toe Hy ons geroep het nie.

In die Ou Testament lees ons dat as God geroep het, het die mense voor Hom platgeval. Hulle kon Hom nie sien nie, maar het Hom gehoor. Lees net weer Markus 1 waar hy Jesus se roeping van sy eerste dissipels beskryf word. Hy roep vir Simon en Andreas waar hulle besig was om hulle nette in die see uit te gooi: Onmiddellik het hulle die nette gelos en Hom gevolg. ‘n Entjie verder kry hy vir Jakobus en Johannes waar hulle besig was om hulle nette reg te maak. Jesus roep hulle: Hulle het hulle pa, Sebedeus, net so saam met die loonarbeiders in die skuit gelaat en saam met Jesus gegaan. Hierdie vier vissers kon net nie Jesus se roeping weier nie. Hulle het nie eers al hulle opsies oorweeg en toe besluit om Hom te volg nie. Hulle hoor en gehoorsaam onmiddellik. Daar is net een manier om Christus te volg: Los alles en volg Hom.

Wat ons vandag in meeste van ons kerke hoor, is ‘n sagte roeping ingestel op genade. Jesus se roeping gaan nie met toegewings gepaard nie. Maar ons vertrou op die gawes van die moderne lewe – ons het God nie meer nodig nie. Die kerk het sy gesag in die wêreld verloor. Hoe probeer ons hierdie gesag terug wen? Versterk instellings; sterker leierskap; duideliker formulering van wat ons glo … In ‘n wêreld so dinamies en individualisties is daar geen terugkeer na die gesag van die geloof sonder dat elke gelowige sy roeping verstaan nie.

Luther is geroep om voor die keiser te verskyn. My gewete is ‘n gevangene van die woord van God. Ek kan nie en sal nie iets terugtrek nie, want om teen my gewete te gaan is nie reg of veilig nie. God help my. Amen. Geloof in God sal net sy gesag herwin as gelowiges God meer vrees as wat ons die mag en gunste van die moderne lewe najaag. Ons moet weer ons roeping hoor en daardeur vasgevang word. Ons moet saam met Luther sê: Hier staan ek; ek kan nie anders nie. (Dit is onseker of Luther dit werklik gesê het.)