“Preaching the gospel is to us a matter of life and death; we throw our whole soul into it. We live and are happy if you believe in Jesus and are saved. But we are almost ready to die if you refuse the gospel of Christ.”- C.H. Spurgeon, 

Levitikus: Moet ons die boek nog lees?  (1)

In 2007  skryf A. J. Jacobs ‘n topverkoper: The Year of Living Biblically: One Man’s Humble Quest to Follow the Bible as Literally as Possible. Gedurende die jaar probeer hy die meer as 700 opdragte wat hy in die Bybel kry, nakom. Om die Bybel letterlik te verstaan, beteken nie noodwendig dat jy dit ernstig opneem nie. Rachel Held Evans volg vir ‘n jaar lank al die Bybelse opdragte wat vrouens raak. Daarna publiseer sy ‘n boek: A Year of Biblical Womanhood.  Sy kom tot die gevolgtrekking dat niemand die Bybel letterlik kan verstaan nie – dit is onmoontlik en dwaas om dit te probeer doen.

Volgens Christopher J. H. Wright onderstreep hierdie twee boeke sekere van die misverstande oor die Bybel. Kom ons kyk na ‘n paar van hierdie misverstande:

• Hoe het die Skrif na ons gekom? Die Skrif moet in die konteks van die kultuur van die antieke Midde-Ooste geplaas word – al die besonderhede wat ons van geskiedenis en geografie lees. God was ernstig toe Hy met ons deur die verskillende persone wat in daardie kultuur geleef het, gepraat het. Om die Skrif te hanteer asof dit direk vir vandag geskryf is, beteken dat God self gedink het die wêreld sou nooit verander nie en dat ons maar net kon voortgaan om die reëls te gehoorsaam.  Dit is tog onsinnig.
• Hoe wette in die samelewing funksioneer – toe en nou.  Soms word wette in algemene beginsels uitgedruk; soms is hulle gevalle of voorbeelde waaruit mense beginsels neerlê wat in verskillende omstandighede toegepas kan word. Soms weerspieël wette die kultuur se manier van dink oor die lewe. Die Ou Testamentiese wette is soos al hierdie. Dit wys vir ons hoe God wou gehad het dat ons sekere situasies moes hanteer. Dit beliggaam waardes en doelwitte met die veronderstelling dat mense sou verstaan hoe om uit ‘n besondere geval ‘n algemene beginsel af te lei en dit op nuwe omstandighede toe te pas. Om dus alle wette van die Ou Testament letterlik toe te pas, beteken dat ons hulle oorspronklike bedoeling misverstaan.
• Hoe opdragte funksioneer in verhoudings en kommunikasie. As iemand in die straat skreeu: “Staan stil. Steek jou hande in die lug,” is daar twee dinge wat ek moet weet.  Wie skreeu daar?  Is dit ‘n polisieman  – iemand wie se opdrag ek moet gehoorsaam? En: “Praat hy met my?” Onwaarskynlik. Hy praat waarskynlik met ‘n dief wat besig is om weg te hardloop. Die opdrag het gesag, maar dit is nie op daardie oomblik aan my gerig nie. Dit verdien my respek, maar ek hoef nie daaraan te voldoen nie.

As Paulus vir Timoteus sê dat hy al sy kragte moet inspan om die ewige lewe as prys te behaal, is dit ‘n opdrag wat ek moet probeer gehoorsaam – dit dra vir my ‘n beginsel oor. Maar as hy vir Timoteus sê om sy perkamentrolle te bring, weet ons dit is ‘n opdrag net vir Timoteus. Die idee dat alle opdragte in die Bybel letterlik – asof hulle op my van toepassing is – opgeneem moet word, is ‘n onsinnige manier om die Bybel te hanteer.

Die vraag is nou: Maar hoekom is die Ou Testamentiese wette daar?

The more powerful and original a mind, the more it will incline towards the religion of solitude. – Aldous Huxley, skrywer (1894-1963)

Moet ons nog die Ou Testament lees en bestudeer?

Hierdie is ‘n vraag wat my pla. Doen ons Bybelstudie gebruik ons gewoonlik die Nuwe Testament … of die Psalms. Luister ons na preke berus dit gewoonlik op ‘n gedeelte uit die Nuwe Testament. Ons kan met reg vra of ons nog die Ou Testament moet lees en bestudeer. Ek gaan ‘n hele paar blogs hieraan spandeer. Ek gaan begin met die vraag: Moet ons nog die Ou Testament lees en bestudeer? Daarna gaan ek ‘n paar blogs spandeer aan Levitikus met al sy wette en voorskrifte.

Graeme Goldsworthy (The Goldsworthy Trilogy) sê die gebiedendste rede vir Christene om die Ou Testament te lees en te bestudeer, is die Nuwe Testament. Die Nuwe Testament getuig dat Jesus van Nasaret die Een is deur wie en in wie al God se beloftes vervul word. Hierdie beloftes kan ons slegs verstaan uit die Ou Testament: die vervulling van die beloftes kan slegs in die konteks waarin hulle gegee is, verstaan word.

Die Nuwe Testament veronderstel dat sy lesers ‘n kennis van die Ou Testament het. Alles wat vir die Nuwe Testamentiese skrywers van belang is, is deel van die een verlossingsgeskiedenis waarvan die Ou Testament getuig. Die Nuwe Testamentiese skrywers kan nie die persoon en werk van Jesus Christus, of die die lewe van die Christelike geloofsgemeenskap, losmaak van die geskiedenis wat reeds in die Ou Testament begin het nie.

Dit is ook van groot betekenis dat die Nuwe Testamentiese skrywers gereeld aanhaal of verwys na die Ou Testament. Daar is ten minste 1 600 direkte aanhalings uit die Ou Testament in die Nuwe en etlike  duisende Nuwe Testamentiese gedeeltes  wat sinspeel op of Ou Testamentiese verse weerspieël. Natuurlik is daar nie noodwendige kontinuïteit in denke nie – in sommige is daar selfs ‘n teenstelling tussen Ou en Nuwe Testamente. Wat ons egter nie kan ontken nie, is dat die boodskap van die Nuwe Testament sy oorsprong in die Ou Testament het.

Hoe meer ons die Ou Testament bestudeer hoe duideliker word die oortuiging van Jesus, die apostels en die Nuwe Testamentiese skrywers: Die Ou Testament is die Skrif en die Skrif wys na Jesus Christus.

Ja, dit klink alles goed en wel, maar wat van ‘n boek soos Levitikus? Sewe hoofstukke oor offers; drie hoofstukke oor die priesterdiens; vyf hoofstukke oor rein en onrein … Dit is tog ontoepaslik vir ons; dit is tog onsinnig om dit te lees – of is dit nie? Daarna gaan ons nou kyk.

. —C.H. Spurgeon